Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Δε θυμόμουν πως χτες , κατα το ημερολόγιο των ανθοπωλείων/ζαχαροπλαστείων και της ενοχής μας, ήταν η γιορτή της μητέρας. 'Οσες φορές προσφερα δώρο στη μαμα μου για την εν λόγω γιορτη, σκόνταφτα πανω σε δύο δυσάρεστα φαινόμενα- την ίδια τη μαμά μου, η οποία ως άλλη νευρωτική μαγείρισσα, προσπαθουσε να δαμασει ό, τι είχε αγοράσει για το γεύμα της ημέρας, το οποίο κατά ανεξήγητο για μενα τρόπο, ήταν πάντα ιδιαίτερα χρονοβόρο και περίπλοκο. ΠΑΝΤΑ. Σα να προσπαθούσαν να μου πουν κάτι οι κατσαρόλες και τα ταψιά.
Το δεύτερο, ήταν ένας χείμαρρος από: "βρε κοριτσάκι μου δεν ήταν αναγκη" , " αφού σου έχω πεί να μη χαλας τα λεφτά σου για μενα", " δε θελω δώρα, να φτιαξεις τη ζωή σου, να βρείς δουλεια επιτέλους, αυτό θέλω".
'Οπως ίσως αντιλαμβάνεστε, το να προσφέρεις δώρο στη μαμά με ψυχισμό 10χρονου, κι εκείνη να στο ανταποδίδει με μουρμούρα-υπενθύμιση, πως δεν είσαι πλέον ανέμελο 10χρονο, δημιουργεί μία πολύ επικίνδυνη δυσφορία. Μου ερχοταν να της πετάξω το δώρο στα μούτρα και να φύγω.
Το επόμενο βήμα ήταν να κοψω εδώ και χρόνια την "κακή" συνήθεια. Βασικός λόγος, εκτός απ' τον προαναφερόμενο, ήταν ότι θεωρούσα τέτοια δώρα κομψό εμπαιγμό. Σα να βλέπεις τη μαμά σου να είναι μεταξύ κουζίνας, σιδερωτηρίου, κρεβατοκάμαρας, αλλόφρων , χωρίς βοήθεια και να τη ρωτάς ευγενικά: " είσαι καλά μανούλα;"
'Ενιωθα πως το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να της προσφέρω, θα ήταν μία δεύτερη ζωή, που θα ξεκινούσε από κει που σταματησε η δική της, λόγω γάμου... μαμά παλαιάς κοπής... πολύ παλαιάς.
Χτες στο ΒΗΜΑgourmet, διάβαζα ένα κείμενο-γαστρονομικο οιονεί αφιέρωμα στις μαμαδες, το οποίο ξεκινούσε με το εξής απίστευτο ιστορικό: Η σύγχρονη γιορτή της Μητέρας κατάγεται απ' τον θυμό μερικών μαμαδων απ΄τη Δυτική Βιρτζίνια των Η.Π.Α, όταν, επειδή κανείς δεν τις βοηθούσε στις οικιακές δουλειές, πήραν ανάποδες και τους άφησαν άπλυτους/αξεσκόνιστους κ.λ.π. για 3 1/2 βδομάδες. Το συμβάν, έλεγε το κείμενο, καταγράφηκε στη Ιστορία σαν το Μεγάλο Απόστημα του 1908, το οποίο προφανώς ξεφούσκωσε "βελούδινα", όταν οι μαμάδες ηρέμησαν μετά την προσφορά λουλουδιών και ευχετήριων καρτών που περιείχαν "απελπισμένες εκκλήσεις"!
Μόλις το διαβασα, τα ενοχικά σύνδρομα εξαφανιστηκαν από μεσα μου. Δηλαδή, αν ερμηνεύω σωστά αυτή τη συνοπτική καταγραφή, οι κυρίες εξαγριωμένες, μαλάκωσαν με τα άνθη και τα παρακάλια και επέστρεψαν στο "ρόλο " τους; Φαντάζομαι , έκαναν και διπλοβάρδιες για να συγυρίσουν...
Συνεπώς, το να γιορτάζουμε κι εμείς την ημέρα, ισοδυναμεί με έμμεση αποδοχή της μεταμέλειάς τους. 'Εκαναν μία αντίσταση 3 1/2 εβδομάδων, εκτονώθηκαν και επέστρεψαν κατόπιν στα καθήκοντά τους, ίσως και με δηλώσεις εκ μέρους των παραμελημένων , του τύπου: " αγάπη μου, νομισα πως τρελαθηκες- τι σ' έπιασε;" Τους έφτιαξαν και μία γιορτη για να τους βουλώσουν δια παντός το στόμα και όλα έγιναν όπως πριν. Ερώτηση: τι γιορτάζουμε ακριβώς; Τον ξεσηκωμό-διαμαρτυρία, ή το "λαδωμα" και την επιστροφή με τη ουρά στα σκέλια;

Ε όχι λοιπόν, αυτή η ιλαροτραγωδία πρέπει καποτε να σταματήσει. Η γιορτή της μητέρας είναι, κατά τη γνώμη μου, η γιορτή της συμμόρφωσης των θηλυκών γεννητόρων, το σκύψιμο του κεφαλιού, και το "τουμπάρισμα" απο τις ικεσίες άχρηστων, επιτρέψτε μου, και ανίκανων για στοιχειώδη αυτοεξυπηρέτηση μελών της οικογένειας.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Ας γιορτάσουν άλλοι.

Σημείωση: Δώρο δεν της αγόρασα για χτες. Η μέρα, και για κείνη και για μενα, φαινοταν άλλη μία Κυριακή. Αρκεστηκα στο να επιδοθώ ,χωρίς εκείνη, στο τύλιγμα αμπελοφυλλοντολμάδων. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω...
Δε θελω να περιαυτολογήσω, αλλα αν δεν είχε και μενα τη βουλιμική να τη συνδράμω, ακόμη θα τύλιγε...

auburn Kate

(για να δείτε αν γουστάρετε, την εικόνα που θα συνόδευε αυτό το κείμενο,Le NAIN Brothers-A woman with five children, καντε κλικ εδώ)