Σε μηνιαίο, "γυναικείο" περιοδικό, απ'αυτά τα πολυσέλιδα, 100 σελίδες με διαφημισεις μαγιώ, ρούχων, καλυντικών, αξεσουάρ, και άλλες 100 σελίδες με μαγιώ, ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ υπήρχε ένα άρθρο , με τίτλο " Το ρομπότ μέσα μου ", το οποίο ασχολείτο με το φαινομενο της γυναικείας συναισθηματικης ανορεξίας. Της γυναίκας που δεν αισθάνεται πλέον, επειδή δεν προλαβαίνει! Συνοδευόταν από ένα σκιτσο τεράστιου μηχανικού χεριού με βίδες , γρανάζια κ.λ.π. το οποίο κοσμούσε ένα εξισου μεγάλο και πλουμιστό βραχιόλι. Μάλλον χρυσο. Φαίνεται πως ο χρυσός, εκτός απ΄το να μας φέρνει πιό κοντά, κατά την παλιά εκείνη διαφήμιση, προσδίδει και φυλετική ταυτότητα στα χέρια.
Το εν λογω άρθρο διαπιστώνει ότι η σημερινή γυναίκα που "μεχρι τα 35 έχει αλλάξει κάπου 3 δουλειές, 5 σπίτια και 10 άντρες, έχει εξοικιωθεί με την ιδέα πως όλα, ακόμα και οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα". 'Οπερ μεθερμηνευόμενον, ξέρει πολύ καλά πλέον τι πουτάνα είναι η ζωή και της φέρεται αναλόγως..
Ερωτώ: είμαι ήδη 36, έχω αλλάξει 1 σπίτι, για 6 χρόνια έχω την ίδια δουλειά, η οποία, αν έχεις μολις πληρωθεί, εισαι ευτυχισμένη, δεν εχεις κρισάρα ανασφάλειας κι εχεις ακομη ιδανικά, μπορει να θεωρηθεί καταπλητική, και η ερωτική μου ζωή εμπίπτει στην κατηγορία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομενων, συνεπώς δεν επεκτείνομαι. 'Αρα δεν πληρώ τις προϋποθέσεις της 35άρας που θέτει το άρθρο για να χαρακτηριστώ γυναίκα-ρομποκόπ ( ο χαρακτηρισμός bitch να υποθέσω πως αποτελεί καθαρά αντρική εφεύρεση;)
Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως πρέπει να κάνω κωλοτούμπες επειδή οι δακρυγόνοι αδένες μου μου θυμιζουν επαρκώς ότι ακόμη δεν έχω μεταμορφωθεί σε γαιδούρι, ή να φασκελωθώ πάραυτα, επειδή η έλλειψη συναισθηματικής ανορεξίας, σημαίνει και έλλειψη τρανταχτής καριέρας με πολλά ντεσιμπέλ να δονούν τ'αυτιά του περίγυρου...
Επειδή, αν ερμηνεύω σωστά, ξαναλέω ,το άρθρο, οι γυναίκες πλέον δεν έχουν καθόλου χρόνο, like men,( πως γίνεται τώρα και εξακολουθούν ν'αμοίβονται λιγότερο, unlike men, είναι ένα μυστήριο), γίνονται σάντουϊτς με λίγα λιπαρά ανάμεσα σε 3 συσκέψεις, 10 ραντεβού με πελάτες και 4 εισηγήσεις, και δεν έχουν τη πολυτέλεια να κλάψουν είτε/ούτε για τον εαυτό τους, είτε/ούτε για κανέναν άλλο. Ακόμη κι αν αυτός ο άλλος είναι ο άνθρωπος που τις βλέπει όπως τις βλέπει ο καθρέφτης τους ( λέμε τώρα).
Οπότε κορίτσια, όσες απο εμάς ασκούμε ακόμη το κλαψιάρικο άθλημα, είμαστε ίσως ελαττωματικές. Κάτι δεν έχει αποδώσει με μας. Κλαίμε, άρα έχουμε χρόνο, άρα κωλοβαράμε, άρα είμαστε άχρηστες.
Wow!! Προφανώς θα επαληθεύσουμε τη ρήση του Κούντερα στο βιβλιο του Η Βραδύτητα: " οι ευτυχείς άεργοι δεν μπορούν παρά να κοιτούν τα παράθυρα του καλού Θεού".
Να κλάψω;
auburn Kate
( O Σοπενάουερ παρομοίαζε τη ζωή με μία σαπουνόφουσκα ,JEAN BAPTISTE SIMEON CHARDIN- Soap bubble)
