Σταθήκαμε με τις πλάτες μας κολλημένες στα τοιχώματα και περιμέναμε να ξεκινήσει η περιστροφή, με μία ξέφρενη χαρά που μας γαργαλούσε το στομάχι. Ο Κ. μας χαιρετουσε κοροιδευτικά από πάνω.
Θυμάσαι μωρό μου; Δεν ήταν υπέροχα αέρινα; Σα να μας κατάπινε ένας αχόρταγος τυφώνας. 'Ημασταν κλεισμένοι σε μία χοάνη αλλά , ένιωθα ότι πετούσα. Κρατιόμασταν χέρι-χέρι όταν ξεκίνησε, και στο αποκορύφωμα είχαμε γίνει ένα, μία σφιχτή αγκαλιά. Τα μαλλιά σου είχαν ανακατωθεί. Τα δικά μου είχαν απλωθεί γύρω μου. Τα χέρια σου είχαν αγκαλιάσει τη μέση μου και τα πόδια μας εφάπτονταν εντελώς. Με φίλαγες και γελούσαμε. Γελούσες και μου ψιθύριζες στ'αυτί: "Ο Κ. θα' χει σκάσει από ζήλεια .Και τί δε θα' δινε να'ναι αυτός τώρα στη θέση μου και να σ'αγγίζει έτσι".
Δε σ'ακουγα καθαρά, αλλά δε μ' ένοιαζε. Είχα μόνο την αίσθηση της τέλειας βραχνάδας σου να διεισδύει μέσα μου και να μου χαιδεύει τα σπλάχνα. Κι αυτά υπάκουαν. 'Ηταν ήρεμα.Ποτέ άλλοτε δεν ένιωθα τόσο γαλήνια καρδιά μου. Και τόσο παρούσα. Ποτέ. Μόνο όταν κάναμε έρωτα.
Θυμάσαι; Πόσο λάτρευα το λυγερό κορμί σου. Σ' αγκάλιαζα ντυμένο για να έχω την απερίγραπτη ευχαρίστηση να σε γδύνω μανιασμένα για να σε νιώσω πάνω μου πεινασμένο. 'Ετρεμες από πόθο και γινόσουν τόσο τρυφερος κι εύθραστος. Χάιδευες το δέρμα μου και μου'λεγες συνέχεια: "βελουδένια, βελουδένια μου". Δεν κρατιόμασταν. Το κάναμε με τις ώρες. Μούσκευαν τα σεντόνια και οι ρίζες των μαλλιών μας. Και μετά, σ' έπαιρνα αγκαλιά και σου έδινα όλα τα φιλιά που εδινες ανάμεσα στα στήθια μου για να μου στεγνώσεις τον ιδρώτα.Θυμάσαι ψυχή μου;
Πόση απόλαυση μπορεί ν' αντέξει ο άνθρωπος χωρίς να σπάσει η καρδιά του; Για πόσο μπορούν δύο άνθρωποι να ξεγελούν την πραγματικοτητα;
Ξέρεις- κάποτε μία μάγισσα μου είπε: " αυτό το παιχνίδι που γυρνάς γύρω απ΄τον εαυτό σου όλο και πιο γρήγορα, το ξέρεις έτσι;" "Ναι" έγνεψα. "Και όταν στροβιλιζεσαι νιώθεις υπέροχα, έτσι δεν ειναι; Παντοδύναμη." "Ναι". Ξαναέγνεψα. "Πρόσεχε όμως, ο έρωτας κοριτσάκι μου είναι σαν αυτή την περιστροφή. 'Οταν στροβιλιζεσαι, ΠΑΝΤΑ, να έχεις το βλέμμα σου καρφωμένο σ'ενα σταθερό σημείο. Ακούς; Ετσι όταν πέσεις, αν πέσεις, θα πονέσεις λιγότερο".
Δεν την άκουσα. Και δεν στο είπα. Δν ήθελα κανέναν καρδιά μου. Μόνο εσένα, να κρύβομαι στην αγκαλιά σου, να διώχνεις όλους τους μέτριους , δειλούς μαλάκες που ψαχούλευαν τη ζωή μου. Μόνο εσύ με καταλάβαινες. Μου διαβαζες ποιήματα κι εγώ τα ζωντάνευα με χρώματα. Θυμάσαι αγάπη μου; Για σένα τα έκανα όλα. ΟΛΑ. Και τώρα βλέπω στον καθρέφτη αυτόν που παράτησα για χάρη σου, εμένα.
Θυμάσαι μωρό μου, τότε που όλες οι μέρες ήταν βουτηγμένες στο μέλι; Τότε, που όλους τους παίζαμε. 'Ελεγαν: "να τα δύο αγγελούδια, ήρθαν πάλι να μας ξελογιάσουν". 'Ετσι περνούσε ο καιρός. Μέσα στην ηδονή και την απάτη. Αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν ε; Το βαρέλι της ευτυχίας έχει πάτο. Κι είναι απο τσιμέντο.Δεν άντεξα. 'Εσκασα πάνω του κι έγινα χίλια κομμάτια.
Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να είμαστε μαζί για πάντα μωρό μου. Μου είπες: " χαζούλα, αφού εμεις δεν θα είμαστε για πάντα, πως θα είναι η αγάπη μας;"
Σε μίσησα τότε, το ξέρεις; Και γιατί συνόδεψες τη φράση σου μ' εκείνο το γελιο του σατανά. Αλλα δεν κράτησε για πολύ. Η βραχνάδα σου, τα χρυσά σου μαλλιά και το κορμί σου, μ' έπεισαν για πολλοστή φορά να σου πω ότι σε λατρεύω.
Είπα: "βουλιάξαμε στη λάσπη της απόλαυσής μας" .
Είπες: "δεν υπάρχει γυρισμός".
'Οταν ξαναιδωθήκαμε, το ήξερα πως μόλις σ'αγγίξω θα είναι σαν γιορτή. θα νιώσω την καρδιά σου να βροντάει και τα όμορφα χειλάκια σου να ψάχνουν τα δικά μου. Και θα θυμηθώ τα πάντα. 'Οπως κι εσύ. Ε, ψυχή μου;
Αν ήταν δυνατό, θα μ' έπαιρνες εκεί πάνω στο τραπέζι του εστιατορίου ,πίσω απ΄την γυάλινη είσοδο με τις κακόγουστες κόκκινες κουρτίνες. Αλλά δεν το έκανες. 'Ηταν φιλί αποχαιρετισμού.
'Οταν περάσω αυτή την καταραμένη πόρτα, θα καταλάβεις τί είχαμε.
Ζήσαμε ζωντανοί στον Παράδεισο , αυτή ήταν η ύβρις που διαπράξαμε. Θέλαμε να γευόμαστε εσαεί, το μέλι πάνω στο τσεκούρι.
Γίνεται να μην κοπείς; Δε γίνεται.
Στον Α.
Ευχαριστώ τον Uc για την κινηματογραφική υπενθύμιση
auburn Kate
( "για μας λέει το κείμενο"..., ANSELM FEUERBACH- Francesca und Paolo )
