Για άλλο θέμα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά τα δαιμόνια που έχουν καταλάβει και τον πλανήτη blog με παρέσυραν αλλού. Δεν έχω θέμα λοιπόν. Το θεμα είναι αυτός ο υπέροχος, κατ' εμέ, πίνακας που βλεπετε . Και τον αφιερώνω σε όλους εσάς που μ' επισκέπτεστε, που δαπανάτε χρονο για να διαβάσετε τ' ανοσιουργήματα που γραφω, που κινδυνευετε να τυφλωθείτε απ' την ακτινοβολία της οθόνης του Η/Υ.
Αυτό το δαιμονιο που αναρωτιεται, αν αξίζει τον κοπο η ενασχόληση με το blog, μήπως του κλέβει χρόνο από άλλες πιό "ψυχωφελείς" δραστηριότητες, μήπως το μετέτρεψε σε ακοινωνικό ον που αναπνέει και ζεί σε διαδικτυακούς ρυθμούς, ας ρίξει μια,δύο και τρείς ματιές σ'αυτό το όργιο χρωμάτων. Ειναι οι κυρίες και οι κυριοι που έφυγαν από τη Φλωρεντία του 1348 όταν χτυπήθηκε απ' την πανούκλα. Κατέφυγαν σε μία εξοχική έπαυλη όπου για δεκα μερες εναλάσσονταν στους ρολους του βασιλιά και της βασίλισσας, ρυθμίζοντας τις δραστηριοτητες των υπόλοιπων της συντροφιάς. Και κυρίως έπρεπε ν' αφηγηθούν ο καθένας τους από μια ιστορία. Αυτό δεν κανουμε κι εμείς; Αφηγουμαστε ιστορίες- είτε εντελώς κατασκευσμένες είτε εντελώς παραλλαγμενες, αλλά στη βαση τους αληθινές.. επειδή γουστάρουμε να δούμε το κείμενό μας δημοσιευμενο, επειδή ξέρουμε πως κάποιες ψυχές που αγαπάμε κι εκτιμάμε θα χαμογελασουν διαβαζοντάς μας, θα αναζωογονηθούν, θα προβληματιστουν ίσως, ακόμη και με την απίστευτη βλακεία που θα τολμήσουμε να ξεστομίσουμε. Επειδή έτσι γουστάρουμε. Απλώς.
Χάρισμά σας λοιπόν το πολύχρωμο έργο.
" Η συνομιλία ανάμεσα σε ανθρώπους που όχι μονο έχουν κατι να πούν, αλλά γνωρίζουν τον τρόπο για να το πούν, δεν αποτελεί μονο αισθητική χαρά, αλλά και μία πολυτιμη συγγυμνασία ψυχής και νού", νομιζω είπε ο Σεφέρης.
auburn Kate
(εικονα: J.W.WATERHOUSE-A tale from the Decameron, πηγή: www.artmagick.com)
Αυτό το δαιμονιο που αναρωτιεται, αν αξίζει τον κοπο η ενασχόληση με το blog, μήπως του κλέβει χρόνο από άλλες πιό "ψυχωφελείς" δραστηριότητες, μήπως το μετέτρεψε σε ακοινωνικό ον που αναπνέει και ζεί σε διαδικτυακούς ρυθμούς, ας ρίξει μια,δύο και τρείς ματιές σ'αυτό το όργιο χρωμάτων. Ειναι οι κυρίες και οι κυριοι που έφυγαν από τη Φλωρεντία του 1348 όταν χτυπήθηκε απ' την πανούκλα. Κατέφυγαν σε μία εξοχική έπαυλη όπου για δεκα μερες εναλάσσονταν στους ρολους του βασιλιά και της βασίλισσας, ρυθμίζοντας τις δραστηριοτητες των υπόλοιπων της συντροφιάς. Και κυρίως έπρεπε ν' αφηγηθούν ο καθένας τους από μια ιστορία. Αυτό δεν κανουμε κι εμείς; Αφηγουμαστε ιστορίες- είτε εντελώς κατασκευσμένες είτε εντελώς παραλλαγμενες, αλλά στη βαση τους αληθινές.. επειδή γουστάρουμε να δούμε το κείμενό μας δημοσιευμενο, επειδή ξέρουμε πως κάποιες ψυχές που αγαπάμε κι εκτιμάμε θα χαμογελασουν διαβαζοντάς μας, θα αναζωογονηθούν, θα προβληματιστουν ίσως, ακόμη και με την απίστευτη βλακεία που θα τολμήσουμε να ξεστομίσουμε. Επειδή έτσι γουστάρουμε. Απλώς.
Χάρισμά σας λοιπόν το πολύχρωμο έργο.
" Η συνομιλία ανάμεσα σε ανθρώπους που όχι μονο έχουν κατι να πούν, αλλά γνωρίζουν τον τρόπο για να το πούν, δεν αποτελεί μονο αισθητική χαρά, αλλά και μία πολυτιμη συγγυμνασία ψυχής και νού", νομιζω είπε ο Σεφέρης.
auburn Kate
(εικονα: J.W.WATERHOUSE-A tale from the Decameron, πηγή: www.artmagick.com)
