'Οχι, δεν πρόκειται να παραστήσω τον γιατρό. 'Οχι, δεν είναι ιατρικης φύσης το κείμενο. Αυτο μου έλειπε!
Είναι οργισμένο κείμενο. Σήμερα θυμήθηκα την κινηματογραφική Λάρα Κροφτ. Ντυμένη την ομορφιά της Αντζελίνας. Η οποία ,στο πρώτο έργο της σειράς, αν θυμάστε, εξασκείται στις πολεμικές τέχνες, εντός του μεγάρου της. Με τόσο ζήλο, ώστε να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Την επόμενη της καταστροφής, κι ενώ ο υπηρέτης της σκουπίζει και συγυρίζει με βρετανική απάθεια, μπαίνει στο σπίτι ένας υπάλληλος εταιρείας ταχυμεταφορών για να της παραδώσει επείγον έγγραφο. Βλέπει τα συντρίμμια και απορεί με ορθανοιχτο στόμα. Η ιδιοκτήτρια και δράστης του εξηγεί: " I woke up this morning and I just hated it all"...
Γιατι όλη αυτή η εισαγωγή; θ'αναρωτηθείτε αν είστε αρκετά βιτσιόζοι και δεν βρίσκεστε ήδη στην αγκαλιά της θάλασσας. Γιατί φαίνεται πως είμαι ή πολύ δειλός άνθρωπος, ή πολύ επιφυλακτικός, διαλέγετε και παίρνετε, και δεν μπορώ χωρίς βερμπαλιστική συνοδεία να πω ό,τι με καίει.
Σήμερα μισώ. Απεχθάνομαι, έχω αλλεργία. Στους ανθρώπους. 'Οχι στους αγαπημένους, μα στους απλούς γνωστούς, που επέτρεψα να περάσουν το κατώφλι μου. Σε μιά στιγμή κούρασης, αδυναμίας ίσως, άνοιξα παραπάνω τον εαυτό μου, και τσουπ! μέσα οι παρείσακτοι, οι ανοίκειοι. Θυμώνω με τον εαυτό μου όταν γίνεται αυτό. Και ψάχνω εύσχημο τρόπο να ξεφορτωθώ τον εκούσιο εισβολέα. Ακούγεται οξύμωρο έτσι; Είναι ανάθεμά το. Πως γίνεται εκούσιος και εισβολέας; Πως γίνεται να πλήττεσαι από κάτι που επιθυμείς; Γίνεται όταν αποφασίσεις πως δεν το επιθυμείς πιά. 'Οταν αλλάξεις γνώμη, όταν "γυρίσει το μυαλό σου", όπως μου είπε κάποτε ένας αγαπημένος.
Αυτο το ποστ είναι χάρισμα σε μιά ψυχή που ανασαίνει εδώ, και ξέρει ν' αντιγράφει στο χαρτί τον εαυτο της με κομψότητα και κυρίως αξιοπρέπεια.
Διαβάστε αυτό το ποστ. Δεν είναι εντολή, είναι πρόταση. Αν αγαπώ κάποιους ανθρώπους είναι γιατί έχουν τη ικανότητα να μου θυμίζουν εμπράκτως τι ακριβώς πρέπει να διασώζω. Κι αυτή τη στιγμή , το καμπανάκι μέσα μου βάρεσε, ερεθισμένο κι απ' αυτο το ποστ, μου είπε πως πρέπει να σώσω την ιδιωτικότητά μου. Διαολίστηκα που έφτασε μία στιγμή, μία φράση παρορμητική, για να μου χαλασει το σκηνικό της privacy.
Ζηλεύω τ' "αγρίμια" , τους συνεπείς μοναχικούς που έχουν τη δύναμη να παραμένουν "κλειστοί ", μέχρι εκεί που αποφάσισαν. Δεν ξέρω , και θα ήθελα πολύ να μάθω, αν τυχαίνει να βλέπουν τον ιδωτικό τους πύργο να γκρεμιζεται μέσα σε δευτερόλεπτα, απο μια κινηση υπέρμετρης κοινωνικότητας. Εκπλήσσομαι που μιλάω για μέτρο, ενώ μονίμως φλερτάρω με τα άκρα. 'Ισως να έχει δίκιο ο W.Blake: " ποτέ δε θα μάθεις τι είναι αρκετό, αν δε μαθεις τι είναι περισσότερο απο αρκετό."
Ποθώ ηρεμία, απομόνωση, σιωπή. Δεν τα στερούμαι , είναι αλήθεια, αλλα τις τελευταίες μέρες, η μαλακία μου με κανει να διαψεύδω τον Καβάφη:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
με στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την ,γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία ,ως που να γίνει σαν μία ξένη φορτική.
Κλεινω εδώ γιατί παραληρώ μου φαίνεται. Είπαμε, λίγος σεβασμός στους ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία για να διαβάζουν τα αποκυήματά μας.
Πονάω που λείπουν οι αγαπημένοι τώρα. Ιδίως δύο, των οποίων τα σχόλια είναι βάλσαμο για τη φουρτουνιασμένη μου ψυχή, ακόμη κι όταν έχουν την απλούστερη διατύπωση ή ένδυμά τους μια κοινοτοπία.
I miss you guys... Μόνο εγώ ξέρω πόσο.
auburn Kate
( νέος, ωραίος και σιδερόφρακτος, GIORGIONE- Portrait of Warrior with his Equerry )
