Ξερω ότι η κυρία του κατω κοσμου, όταν το δεί, θ'αναστεναξει τόσο ώστε να ραγίσει η υπογεια σπηλιά του Αδη. Ξερω επίσης ότι το χερουβείμ που πεταει χαμηλά απαξιεί ν' ασχοληθει με γλυκες αμαρτίες... έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Οπότε εναποθετω τις ελπίδες μου στην παθιασμένη κειμενογράφο industrial daisies και τον ,φαινομενικά εν υπνώσει 2σχ2, να εκφραστούν ελεύθερα γιαυτό το.... λιωμένο παγωτό. Και όποιος άλλος αντέχει. Enjoy, ελληνιστί: φατε ματια παγωτά.
auburn Kate
( εδώ το κρύο βάλσαμο )
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007
"ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ"
Την νύχτα την αγαπώ για δύο λόγους: ο ένας είναι αυτή η αίσθηση της θεσμοθετημένης λούφας, της χαλαρωσης και της παραίτησης απ΄τον "αγώνα". Αλλωστε και η Σκάρλετ, είπε: " αύριο είναι μία άλλη μερα" όχι νύχτα!
Είθισται να ξεκουραζόμαστε τις βραδυνές, μικρές ώρες , να επιτρέπουμε στον αληθινό εαυτό μας να βγεί και ν΄αναπνευσει αέρα ελευθερίας. Αν και στα πλαίσια ενός κράτους, έχουμε προβληματάκι μάλλον... Ο δεύτερος είναι πως τις καλύτερες, κατ' εμέ, ιδέες τις έχω τότε. Και επειδή, κατ' ουσίαν, δεν κοιμαμαι, στρογγυλοκάθομαι στο γραφείο μου, όσο τραβήξει η αντοχή μου και τις καταγράφω. Αν μάλιστα συγκινηθεί και η Μούσα, και μου στείλει κανέναν υπερ-υπολογιστή με ταχύτατη σύνδεση στο internet, θα έχω τη φοβερή ικανοποίηση να τις δημοσιεύω αυθημερόν ( ή μάλλον θα έπρεπε να πώ, αυτονυκτί) και να βρυκολακιάζουμε παρέα. Κλείνει η παρένθεση.
Και ανοίγει μία άλλη. μήπως, θα έπρεπε, σε μία κρίση μεγαλοθυμιας προς τις ΔΕΚΟ και τις εταιρίες παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, να συνταξουμε μία ευχαριστήρια επιστολή, για όλες εκείνες τις φορές που είτε η έλλειψη χρόνου, είτε η ύπαρξη μεγάλης απόστασης, είτε η ανία που χώνει το δαχτυλακι της εκεί που δεν πρέπει, μας κανουν να γατζωνόμαστε απ' τα κινητά/σταθερά/ασύρματα τηλέφωνα, internet, προκειμένου να μιλήσουμε με τους αγαπημενους μας;
Φοβαμαι ότι στο βάθος-βάθος αυτού του ποστ, υπάρχει παλι η συζήτηση που καναμε μέσες άκρες τις προάλλες αν θυμαστε, για την αυθεντικοτητα ή μη της blog- επικοινωνίας. Είναι αυτό, και είναι και το ποστ του Σπύρου-χερουβείμ ( το Run-time error ), σχετικά με τον φίλο του που είχε μουσκέψει στο κλάμα, και πηγε να του συμπαρασταθεί κ.λ.π.
Το θυμήθηκα πριν λίγο, που είχα μια συζήτηση μεσω sms με την κολλητή μου. Τι σόι συζήτηση είν' αυτή; θ'αναρωτηθείτε αν έχετε σώας τας φρένας, και όχι σύνδρομα εξαρτησης απ΄τα τρισκατάρατα κινητά. Δεν είναι συζήτηση! Αλλά ταυτόχρονα είναι, επειδή προϋποθέτει και βασίζεται , στην περίπτωσή μου, πάνω ακριβώς στη σχεση μας, που ευτυχώς ζεί και βασιλεύει και άνευ "κουνητών".
Εχει σοβαρά προβλήματα η φίλη μου, έτσι μου είπε, χωρίς να τα προσδιορίσει, κι εγώ από φόβο για το τι θ' ακουγα και από διακριτικοτητα, δεν επέμενα για λεπτομέρειες.
Αυτό που θελω να πω, είναι πως πριν λίγες ώρες, ήταν απ΄τις πολλές φορές που εκτίμησα αυτούς τους διαόλους, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Τα αγαθά της τεχνολογίας.
Είμαι εξαρτημένη απ΄το κινητό και το blog!!! 'Οταν δεν λειτουργούν smoothly, παθαίνω εικονικά εγκεφαλικά. Απελπίζομαι. Είναι κατάντια αυτό, είμαι σίγουρη. Αντί να είναι αυτά στην υπηρεσία μου και να τρέμουν μήπως τα καταδικάσω σε αδράνεια, έχω γινει εγώ, δούλος τους. 'Οταν όμως λειτουργεί το σύστημα, όπως πριν λίγο, την ώρα που ήθελα να της μιλήσω και να νιώσει, και το ξέρω πως το ένιωσε, ότι εγώ είμαι εκεί γι' αυτήν, τότε ευγνωμονώ αυτα τα βάσανα, που μας κρατάνε απο τα... ( να μη γίνω χυδαία, ξερετε από που μας κρατάνε! )
Ευτυχώς παραδόθηκαν τα μηνύματα, ευτυχώς είχε το τηλέφωνό της ανοιχτό, ευτυχώς το δίκτυο δεν είχε "κρεμάσει", ευτυχώς είχε καλυψη.
Ακούω το looking through the glass των STONE SOWER. Βροχή από πέτρες. 2 μετά τα μεσάνυχτα. Δέν ταιριάζει ακριβώς μ' αυτο που νιώθω για τη φίλη μου, αλλά γι'αυτό που νιώθω για κάποιον ο οποίος το γουσταρει εσχάτως, και δεν θα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο. Η καταραμένη νύχτα, κανει και αυτό. Μας θυμίζει πως οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, καθε είδους ζευγάρια...
Ακούστε το, νομιζω ο τίτλος αμφοτέρων είναι ο σωστος, και είναι ευκταίο να διαβαζετε τους στίχους του ενώ το ακούτε.
Γι' αυτούς που ζουν με την έλλειψη, που καίγονται σαν τα "μυθικά ,κίτρινα ρωμαικά κεριά " του Κέρουακ.
Και ναι, καποιες φορές, οι κεραίες, τα άχαρα, άψυχα τηλεγραφόξυλα, τα πληκτρολόγια, τους σώζουν τη ζωή, μεταφορικά ή όχι.
auburn Kate
( αν είχε η νυχτα πρόσωπο, ίσως να εμοιαζε μ΄αυτην εδώ , EDWARD ROBERT HUGHES- Night)
Είθισται να ξεκουραζόμαστε τις βραδυνές, μικρές ώρες , να επιτρέπουμε στον αληθινό εαυτό μας να βγεί και ν΄αναπνευσει αέρα ελευθερίας. Αν και στα πλαίσια ενός κράτους, έχουμε προβληματάκι μάλλον... Ο δεύτερος είναι πως τις καλύτερες, κατ' εμέ, ιδέες τις έχω τότε. Και επειδή, κατ' ουσίαν, δεν κοιμαμαι, στρογγυλοκάθομαι στο γραφείο μου, όσο τραβήξει η αντοχή μου και τις καταγράφω. Αν μάλιστα συγκινηθεί και η Μούσα, και μου στείλει κανέναν υπερ-υπολογιστή με ταχύτατη σύνδεση στο internet, θα έχω τη φοβερή ικανοποίηση να τις δημοσιεύω αυθημερόν ( ή μάλλον θα έπρεπε να πώ, αυτονυκτί) και να βρυκολακιάζουμε παρέα. Κλείνει η παρένθεση.
Και ανοίγει μία άλλη. μήπως, θα έπρεπε, σε μία κρίση μεγαλοθυμιας προς τις ΔΕΚΟ και τις εταιρίες παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, να συνταξουμε μία ευχαριστήρια επιστολή, για όλες εκείνες τις φορές που είτε η έλλειψη χρόνου, είτε η ύπαρξη μεγάλης απόστασης, είτε η ανία που χώνει το δαχτυλακι της εκεί που δεν πρέπει, μας κανουν να γατζωνόμαστε απ' τα κινητά/σταθερά/ασύρματα τηλέφωνα, internet, προκειμένου να μιλήσουμε με τους αγαπημενους μας;
Φοβαμαι ότι στο βάθος-βάθος αυτού του ποστ, υπάρχει παλι η συζήτηση που καναμε μέσες άκρες τις προάλλες αν θυμαστε, για την αυθεντικοτητα ή μη της blog- επικοινωνίας. Είναι αυτό, και είναι και το ποστ του Σπύρου-χερουβείμ ( το Run-time error ), σχετικά με τον φίλο του που είχε μουσκέψει στο κλάμα, και πηγε να του συμπαρασταθεί κ.λ.π.
Το θυμήθηκα πριν λίγο, που είχα μια συζήτηση μεσω sms με την κολλητή μου. Τι σόι συζήτηση είν' αυτή; θ'αναρωτηθείτε αν έχετε σώας τας φρένας, και όχι σύνδρομα εξαρτησης απ΄τα τρισκατάρατα κινητά. Δεν είναι συζήτηση! Αλλά ταυτόχρονα είναι, επειδή προϋποθέτει και βασίζεται , στην περίπτωσή μου, πάνω ακριβώς στη σχεση μας, που ευτυχώς ζεί και βασιλεύει και άνευ "κουνητών".
Εχει σοβαρά προβλήματα η φίλη μου, έτσι μου είπε, χωρίς να τα προσδιορίσει, κι εγώ από φόβο για το τι θ' ακουγα και από διακριτικοτητα, δεν επέμενα για λεπτομέρειες.
Αυτό που θελω να πω, είναι πως πριν λίγες ώρες, ήταν απ΄τις πολλές φορές που εκτίμησα αυτούς τους διαόλους, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Τα αγαθά της τεχνολογίας.
Είμαι εξαρτημένη απ΄το κινητό και το blog!!! 'Οταν δεν λειτουργούν smoothly, παθαίνω εικονικά εγκεφαλικά. Απελπίζομαι. Είναι κατάντια αυτό, είμαι σίγουρη. Αντί να είναι αυτά στην υπηρεσία μου και να τρέμουν μήπως τα καταδικάσω σε αδράνεια, έχω γινει εγώ, δούλος τους. 'Οταν όμως λειτουργεί το σύστημα, όπως πριν λίγο, την ώρα που ήθελα να της μιλήσω και να νιώσει, και το ξέρω πως το ένιωσε, ότι εγώ είμαι εκεί γι' αυτήν, τότε ευγνωμονώ αυτα τα βάσανα, που μας κρατάνε απο τα... ( να μη γίνω χυδαία, ξερετε από που μας κρατάνε! )
Ευτυχώς παραδόθηκαν τα μηνύματα, ευτυχώς είχε το τηλέφωνό της ανοιχτό, ευτυχώς το δίκτυο δεν είχε "κρεμάσει", ευτυχώς είχε καλυψη.
Ακούω το looking through the glass των STONE SOWER. Βροχή από πέτρες. 2 μετά τα μεσάνυχτα. Δέν ταιριάζει ακριβώς μ' αυτο που νιώθω για τη φίλη μου, αλλά γι'αυτό που νιώθω για κάποιον ο οποίος το γουσταρει εσχάτως, και δεν θα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο. Η καταραμένη νύχτα, κανει και αυτό. Μας θυμίζει πως οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, καθε είδους ζευγάρια...
Ακούστε το, νομιζω ο τίτλος αμφοτέρων είναι ο σωστος, και είναι ευκταίο να διαβαζετε τους στίχους του ενώ το ακούτε.
Γι' αυτούς που ζουν με την έλλειψη, που καίγονται σαν τα "μυθικά ,κίτρινα ρωμαικά κεριά " του Κέρουακ.
Και ναι, καποιες φορές, οι κεραίες, τα άχαρα, άψυχα τηλεγραφόξυλα, τα πληκτρολόγια, τους σώζουν τη ζωή, μεταφορικά ή όχι.
auburn Kate
( αν είχε η νυχτα πρόσωπο, ίσως να εμοιαζε μ΄αυτην εδώ , EDWARD ROBERT HUGHES- Night)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)