Η πραγματικότητα μου μίλησε , με προειδοποίησε, αλλά εγώ ως τέμενος στραβομάρας, ή μη δεισιδαιμονίας, δεν την άκουσα. Μου μιλησε μέσω της αγαπημένης μου ταινίας με τον μαθητευόμενο μάγο, τη τριτη της επταλογίας, Ο Χαρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν. Δυστυχώς η φωνή δεν ήταν του γοητευτικότατου Gary Oldman , αλλά του μπουγαδοκόφινου- ξαδέλφης του θειου του Χάρι, αν θυμαμαι καλά, ονόματι Πετούνια, η οποία επισύροντας την οργή του του εφήβου, καιρός ήταν, τη μεταμορφώνει σ' αερόστατο, και τη στέλνει να δει την πόλη από ψηλά. Η μεταμόρφωσή της ξεκινάει από ένα πρησμένο δάχτυλο.. ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο; Η κεραία του κασετοφώνου μου, γέρασε μάλλον κι έσπασε ενώ προσπαθούσα ΄να τη βάλω για ύπνο. Σηκώνουν και τα σιδερικά κεφάλι τώρα, κατάλαβες; Ενίοτε συνθλίβουν κιόλας. Αγαπητά μου μπλογκάκια, βρίσκομαι στη θλιβερή θέση να σας ανακοινώσω πως τα φετινά Χριστούγεννα σημαδεύτηκαν από μία πόρτα αυτοκινήτου η οποία έκλεισε με δύναμη πάνω στο δάχτυλό μου. ΑΟΥΤΣ!!!!
Λεπτομέρεια: εγώ έκλεισα την πόρτα. Και αντί να τραβήξω εγκαίρως το χέρι μου, τ'αφησα εκεί. Αποτέλεσμα; 'Ενα ουρλιαχτό ακούστηκε στα θεμέλεια της πολυκατοικίας, ένα πόδι κλώτσησε με μανία φονική τ'αυτοκίνητο, και μία καθόλου στοργική φωνή αντήχησε στ΄αυτιά μου: " καλά, τι στο διάολο; τόσο ζώον είσαι;" (sic)
Ποιά είναι η ιλαροτραγική φύση της εμπειρίας; Μα ότι δεν μεταδίδεται. Σα να τρως ένα λαχταριστό παγωτό, κι ο άλλος να σε ρωτάει βλακωδώς: "τι γεύση έχει;"
'Ο,τι και να γράψω, δεν μπορεί να σας κάνει να νιώσετε τον απερίγραπτο πόνο. Καλύτερα να μην αναμοχλεύσετε το υποσυνείδητό σας για οικεία κακά Χρσιτουγεννιάτικα. Ενα θα σας πω: κατάλαβα πλήρως πως νιώθουν ή ένιωθαν τα θύματα βασανιστηρίων.
Ευτυχώς(;) ήταν το αριστερό μου χέρι. Και δη ο αντίχειρας. Γράφω με το δεξί,αλλά όλα α υπόλοιπα τα κάνω με τ'αριστερό. Σχεδόν τα πάντα. Οπότε τις τελευταίες μέρες έχω μία πολύ εποικοδομητική εμπειρία- αφενός αρχιτεκτονικής φύσης, βλέπω τον αντίχειρά μου να μεταμορφώνεται σε τεραστιο τρουλο άνευ βασιλικής, με χρώμα γκριζοπράσινο, αφετέρου συμπάσχω πλήρως με τους ανθρώπους που έχουν κάποιο ή κάποια κινητικά προβλήματα. Το δεξί μου χέρι ξαναμαθαίνει τον κόσμο. 'Οσο για το γκριζοπράσινο χρωματάκι; Ε, φαίνεται, επειδή γράφω πλέον στο κινητό με τυφλό σύστημα(!), η εταιρεία κινητής που χρησιμοποιώ ,μ'εκανε μέλος της, χρωματικώς.
Τώρα έχω να επιδείξω, εκτος απ΄το μωλωπισμένο μου οπίσθιο, κι έναν αντίχειρα ιδίου χρώματος. Ούτε μέλος σαδομαζοχιστικής λέσχης να ήμουν γαμώ τις λαμαρίνες μου. Δςεν θυμάμαι πόσα Λοναριντ έχω καταπιεί, ούτε πόσα σοκολατάκια με πραλίνα φουντουκιού ,μέσα- έξω. Ηλίθια αναλγητικά. 500mg και δεν μπορουν να σταματήσουν το σφυροκόπημα μέσα στο δάχτυλό μου. 'Οσο για το πρήξιμο;Σε λίγο θα το χρησιμοποιώ για σφραγίδα.
Κι ένιωθα χαρούμενη τελευταία, ανάθεμα το Χριστούγεννο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η ευτυχία και παρόμοιες καταστάσεις, προκαλούν πάντα, ΠΑΝΤΑ, το αντίθετό τους.
Τ'αυτοκίνητα είναι επικίνδυνα για τη σωματική μας ακεραιότητα ακομη και σταθμευμένα. Η υπερεκτίμηση των αντανακλαστικών μας επισης.
Προτείνω να σκεφτείτε την παρακάτω φραση δια στόματος Στάθη Τσαγκαρουσιάνου: "...να είστε υγιείς και χαρούμενοι, και να μην θεωρείτε δεδομένη και αυτονόητη τη ζωή που ζείτε."
Σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε διέπραξα αυτό το ατόπημα. Λες;
auburn Kate
(κουτσοι, στραβοί....στο Χριστούγεννο, PIETER BRUGEL the elder- The Cripples )
Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007
Τ'αυτονόητα(;)
Μη σκιάζεστε απ΄τον βαρύγδουπα κοινότοπο τίτλο. Μάλλον έχω προσβληθεί απ΄την ετήσια νόσο που λέγεται Οξεία Χριστουγεννιάτικη Συναισθηματική Υπερφόρτιση.Παρόλ' αυτά δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο-να είσαι συναισθηματικά ξέχειλος και να προσφέρονται πολλοί "υδραυλικοί" να κάνουν την σωτήρια άντληση των ψυχικών υδάτων; Η' να έχεις γίνει ολόκληρος ένα στόμα που χασκει απ΄την πείνα, συναισθηματική πάντα, και να μη βρίσκεις ούτε κολυμπηθρόξυλο ανταπόκρισης;
Βλακώδες δίλλημα. Και τα δυό χάλια είναι. Ο Αριστοτέλης τώρα δικαιώνεται, υπερβολή απ΄τη μιά, έλλειψη απ΄την άλλη.
Δεν ξέρω τι να σας ευχηθώ για το Χριστούγεννο. Οι χιλιοειπωμένες ευχές έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα για μένα- Σκυλοβαριέμαι να τις εκφέρω επειδή έχω κουραστεί να τις ακούω! Ε, είμαι ούφο τι να κάνω;Μου φαίνεται πάντως ότι ως είδος είμαστε άρρηκτα δεμένοι με τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα για να νιώθουμε πραγματικά καλά. Και ποιά είναι αυτά;
Να μπορούμε να στηριζόμαστε άφοβα στα ποδαράκια μας και να μην εξαρτώμαστε από φάρμακα , γιατρούς κι άλλα συναφή κρυπτοπατερναλιστικά. Να έχουμε αρκετά χρήματα ώστε να μην καρδιοχτυπούμε όταν διασταυρωνόμαστε με ζητιάνο. Και να έχουμε αγαπημένους τριγύρω, που λειτουργούν ως απαλές μαξιλάρες οι οποίες μας κανακεύουν τρυφερά όταν το έξω δαγκώνει μεχρι αιμορραγίας. Η Αγία Τριάδα δηλαδή! Βοήθειά μας.
Σας εύχομαι λοιπον να αφηνιασετε αρκούντως. Εγώ πάντως, για αρχή , θα ξαναξετινάξω τον κινηματογράφο. 'Ηρθαν τα έργα που περίμενα πως και πως. Εξιλέωση, Το αστέρι του Βορρά, και Το Ορφανοτροφείο . Τέλεια.
Σας φιλώ και καλά να περάσουμε παιδάκια.
auburn Kate
(για το πιο καλικατζάρικο κάλαντο κάντε κλικ εδώ παρακαλώ, SEX PISTOLS-jingle bells)
και το απαραίτητο εικαστικό μας, ARIEL ROSENKRANTZ- Christmas Night )
Βλακώδες δίλλημα. Και τα δυό χάλια είναι. Ο Αριστοτέλης τώρα δικαιώνεται, υπερβολή απ΄τη μιά, έλλειψη απ΄την άλλη.
Δεν ξέρω τι να σας ευχηθώ για το Χριστούγεννο. Οι χιλιοειπωμένες ευχές έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα για μένα- Σκυλοβαριέμαι να τις εκφέρω επειδή έχω κουραστεί να τις ακούω! Ε, είμαι ούφο τι να κάνω;Μου φαίνεται πάντως ότι ως είδος είμαστε άρρηκτα δεμένοι με τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα για να νιώθουμε πραγματικά καλά. Και ποιά είναι αυτά;
Να μπορούμε να στηριζόμαστε άφοβα στα ποδαράκια μας και να μην εξαρτώμαστε από φάρμακα , γιατρούς κι άλλα συναφή κρυπτοπατερναλιστικά. Να έχουμε αρκετά χρήματα ώστε να μην καρδιοχτυπούμε όταν διασταυρωνόμαστε με ζητιάνο. Και να έχουμε αγαπημένους τριγύρω, που λειτουργούν ως απαλές μαξιλάρες οι οποίες μας κανακεύουν τρυφερά όταν το έξω δαγκώνει μεχρι αιμορραγίας. Η Αγία Τριάδα δηλαδή! Βοήθειά μας.
Σας εύχομαι λοιπον να αφηνιασετε αρκούντως. Εγώ πάντως, για αρχή , θα ξαναξετινάξω τον κινηματογράφο. 'Ηρθαν τα έργα που περίμενα πως και πως. Εξιλέωση, Το αστέρι του Βορρά, και Το Ορφανοτροφείο . Τέλεια.
Σας φιλώ και καλά να περάσουμε παιδάκια.
auburn Kate
(για το πιο καλικατζάρικο κάλαντο κάντε κλικ εδώ παρακαλώ, SEX PISTOLS-jingle bells)
και το απαραίτητο εικαστικό μας, ARIEL ROSENKRANTZ- Christmas Night )
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007
Καθρέφτης από μελάνι
Την ύπαρξή του την έμαθα μόλις χτες, και νομίζω πως είναι νεογέννητο. Αν θέλετε να γελάσετε, να πάρετε τη δόση σας στο πολιτικό χιούμορ, πλέον έχουμε στη διάθεσή μας και ιστοσελίδα των Ελλήνων γελοιογράφων. Επειδή το γέλιο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και όποιος αστειεύεται με σοβαρά πράγματα δεν ειναι απαραιτήτως ανυποψίαστος..
Ιδού το εργαλείο για την αντιμετώπιση των πολιτικών καραγκιόζηδων και όχι μόνο.
(Αν δεν τα πούμε μεσα στις επομενες μέρες, καλό Χριστούγεννο βρε να έχουμε και εδώ είμαστε.)
auburn Kate
( γελάνε οι γάτες; για ρίξτε μια ματιά.. )
Ιδού το εργαλείο για την αντιμετώπιση των πολιτικών καραγκιόζηδων και όχι μόνο.
(Αν δεν τα πούμε μεσα στις επομενες μέρες, καλό Χριστούγεννο βρε να έχουμε και εδώ είμαστε.)
auburn Kate
( γελάνε οι γάτες; για ρίξτε μια ματιά.. )
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007
Τρίγωνο άνευ κάλαντου
'Οχι δεν είναι το τρίγωνο των Βερμούδων, πως θα μπορουσε άλλωστε; Αυτό μόνο ως τρίγωνο του διαβόλου εχει κανει καριερα, τώρα στα "γεράματα" θα του αλλάξουμε προσανατολισμό; Ούτε το γνωστό μεταλλικο μαραφέτι που μας ξυπναει απ΄τα αγρια χαράματα, κάθε παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς, για να ενισχύσουμε το "φιλόπτωχον ταμείον" και καλά. Και μη μου πειτε τώρα οτι η μαρίδα που μας επισκεπτεται έχει μεγάλη φλόγα να μας πει τα καλαντα, γιατί θα γελάσω. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ οτι τα μικρά λουφαρουν αγρίως, λένε την πρώτη στροφή, μην τυχόν και νομίζεις ότι θα σου πουν κανενα μοδάτο σκυλοτράγουδο, και μολις βεβαιωθεις ότι ναι, τα καλαντα λένε, το βουλώνουν απο μόνα τους, ή δεν αντέχεις εσύ ν'ακούς τους συγκεντρωμένους Κακοφωνίξ και βάζεις το χεράκι σου στην τσέπη.
Και ούτε βεβαίως, πρόκειται περί του γνωστού, ανατομικού τριγώνου, που απαντάται συνήθως στα θηλυκά δίποδα...
Κυρίες και κύριοι ιδού η λύση για τους ορκισμένους ανάποδους, στραβόξυλα, αντισυμβατικους, που ναι μεν δεν ξεκουνάνε απ΄τις πεποιθήσεις τους, αλλα τους πιάνει μια ρημάδα μελαγχολία αυτες τις άγιες(;) μέρες. Ανάποδο δέντρο, το κεφάλι κάτω που λέει ο λόγος. Θυμίζει και την ανεστραμμένη πυραμίδα έξω απ΄το Λούβρο. Στο πιό... τριχωτό όμως. Οπαδοί των καλικατζάρων, των αποκλήρων των Χριστουγέννων, της ανυπάκουης θλίψης, της άρνησης της θεσμοθετημένης χαράς( με εορτοδάνεια και λοιπά πιστωτικά, χλωμή τη βλέπω τη χαρά), ενωθείτε κατω απ΄τη φουντωτή βάση του παραπάνω δέντρου. Τώρα πλέον όποιος σας κολλησει στη γωνία, δεν θα χαρει για πολύ- ως άλλα αιλουροειδή θα σκαρφαλώσετε πάνω του, ή θα χωθείτε μεσα του, και θα προσποιηθείτε οτι δεν υπάρχει κινδυνος.Aν και όπως το κόβω, λίγο ψηλα είναι τοποθετημενο, δεν διευκολύνει τις αναρριχήσεις.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην επιχειρήσετε τον εναγκαλισμό αν το εχετε φορτώσει με φωτάκια "ψείρες" και συναφή. Ας μην επιβαρύνετε τον οργανισμό σας με μια ηλεκτροπληξία χρονιάρες μερες. Φτάνει η άνοδος της κακής χοληστερόλης.
auburn Kate
( όταν οι...καλαντάδες έδιναν συναυλία ,ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΛΥΤΡΑΣ- Κάλαντα )
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007
Jigsaw (not) falling into place
Αν είμαστε όντως ό,τι τρώμε, τότε εγώ είμαι ένα ον φτιαγμένο από καφέ και λευκή σοκολάτα. Μισό-μισό. Αυστηρά τηρούμενες οι αναλογίες. 'Εχω φάει 5 αυγά Kinder μέχρι στιγμής. Δεν κάνω διαφήμιση, απλώς δηλώνω ευθαρσώς τη μαρκα σοκολάτας που τσακίζω ανελέητα. Μικρα σχετικά αυγουλάκια, μιά χαψιά δεν τα κάνεις- θα σου κάτσουν στο λαιμό και θα συναντήσεις πάραυτα τον αφελή πρωτόπλαστο- δύο όμως άνετα, και ψάχνεις μετά, εγώ ψάχνω δηλαδή, το επόμενο θύμα.
Τα εν λόγω αυγά είναι βέβαια κατασκευασμένα από ενήλικες, άρα όλο και κάποια δόση σαδισμού κρύβουν μέσα τους. Κρύβουν, σας βεβαιώνω. Και υποτίθεται πως απευθύνονται σε νιάνιαρα και ανήλικα γενικώς, αν κρίνω απ΄τη φωτογραφια του ξανθομπάμπουρα που χαμογελάει στη συσκευασία. (Γιατί πάντα οι διαφημίσεις δείχνουν αγοράκια να καταβροχθίζουν τροφές, και όχι κοριτσάκια; Είναι φαφούτικα τα κοριτσάκια;)
Το αυγό βέβαια είναι μόνο το γευστικό περίβλημα. Γιατί μέσα του, κρύβει αυτά τα σκατολοείδια που "απαιτούν" να τα συναρμολογήσεις. 'Οτι είμαι μαζοχίστρια ολκής το γνωρίζω.'Οταν ο μαζοχισμος συναντά το πείσμα, τί έχουμε; Μία 36χρονη που παλιμπαιδίζει, προσπαθώντας να μοντάρει βαρελάκια που τάχα μου έχουν μέσα τους πετρέλαιο, περπατάνε και διαθέτουν και χέρια, μύλους με πορτοκαλί τούβλα και κόκκινες φτερωτές, μικρογραφίες πολεμικών κατασκευών για εκτόξευση βράχων, όπως Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, μιά μηχανή μεγάλου, δήθεν, κυβισμού, στην οποία κάθεται ένα λυσσασμένο κογιότ, φορώντας γάντια και κράνος, και το οποίο καταδιώκει ένα χαζοχαρούμενο μπιπ-μπιπ( το μπιπ-μπιπ περιλαμβάνεται στη συσκευασία). Και πολλά άλλα μαραφέτια στριμωγμένα μεσα σ' ένα πλαστικό αυγουλάκι -αν κατορθώσεις να το ανοίξεις χωρίς να γδάρεις τα δάχτυλά σου, έχεις ήδη πετύχει τη πρώτη νικη. 'Οπως γνωριζετε φαντάζομαι, αυτά τ'αυγά είναι κατά μία έννοια μπάμπουσκες. Το πλαστικό αυγο βρίσκεται μέσα στο σοκολατένιο, οπότε χλαπακιάζεις το σοκολατένιο, αφού πρώτα το ανοίξεις στα δύο για να βγάλεις το πεσκέσι από μέσα. Αν μάλιστα είσαι και λιμασμένος άνθρωπος, το σοκολατένιο αυγό θρυμματίζεται πανεύκολα, κι εσύ ψάχνεις τα κομμάτια του εδώδιμου παζλ, σε κάθε επιφάνεια.
Θα μπορούσα να ξεφορτωθώ το παιχνίδι, και ν'αφοσιωθώ στη σοκολάτα. Δεν το κάνω όμως. Η περιέργειά μου και μιά ηλίθια ικανοποίηση που εισπράττω όταν τελικά συναρμολογώ τα παιχνίδια, με κάνουν να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. 'Οπως και πριν λίγο.
Μισή ώρα παιδεύομαι με μία μαλακία. 'Ενα κομμάτι δεν ταιριάζει. 'Εχω στραβωθεί να παρατηρώ τις οπτικοποιημένες οδηγίες. ΔΕΝ υπάρχουν γραπτες οδηγίες, είπαμε, απευθύνονται σε αναλφάβητα. 'Ο,τι κατάλαβες δηλαδή απ΄τα σκιτσάκια, κατάλαβες. Μάλλον εγώ λοιπόν δεν κατάλαβα. 'Ενα κομμάτι δεν "κουμπώνει".
Ακούω την τραγουδάρα των Radiohead ,το jigsaw falling into place και σκέφτομαι το σκατολοείδι ως αλληγορία των σχέσεων. Κομμάτια που δεν ταιριάζουν, κομμάτια που νομίζεις πως ταιριάζουν, βλέπεις τη δυσαρμονία, αλλά κάνεις το μαλάκα, επειδή βαριέσαι/ φοβάσαι μη χάσεις αυτό που έφτιαξες.
Το έφτιαξες;
Η υπομονή μου εξαντλείται. Σπάζω το μισοσυναρμολογημένο απ΄τα νεύρα μου και το πετάω στα σκουπίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κάνω το ίδιο με τις σχέσεις μου. Με συγκεκριμένες σχέσεις. Ποιός είπε οτι οι οδηγίες χρήσης της ζωής βρίσκονται τυπωμένες στο πίσω μέρος; Κοιτάζω πάντα την πίσω πλευρά των πραγμάτων( και των ανθρώπων), αυτές γιατί δεν τις βλέπω, που να με πάρει και να με σηκώσει; Αλλά και να τις έβλεπα ποιό το ώφελος; Αφού πάντα κάνω του κεφαλιού μου.
Το παιχνίδι ξαφνικά εμφανιζεται μπροστά μου συναρμολογημένο. 'Ενας κάστορας κρατάει τσεκούρι και κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Ζωντανεύει, σηκώνει το τσεκουρι να κόψει το δέντρο στα δύο, έρχεται για μένα; Κρύβομαι, και μόλις που ακούω τη φράση: " η ζωή είναι τέχνη αδίδακτη".
Σημείωση 1: αν καταλάβατε τίποτα απ'αυτή τη μπούρδα με γευση σοκολάτας, να μ' ενημερώσετε.
Σημείωση 2: ο τίτλος του ποστ είναι βέβαια παρμένος ,εκτός του not, απ΄την κομματάρα των RADIOHEAD. Δεν έχω λόγια γι αυτό το κομμάτι.
auburn Kate
( περίσσεψε; FREDERICK LORD LEIGHTON- Solitude )
Τα εν λόγω αυγά είναι βέβαια κατασκευασμένα από ενήλικες, άρα όλο και κάποια δόση σαδισμού κρύβουν μέσα τους. Κρύβουν, σας βεβαιώνω. Και υποτίθεται πως απευθύνονται σε νιάνιαρα και ανήλικα γενικώς, αν κρίνω απ΄τη φωτογραφια του ξανθομπάμπουρα που χαμογελάει στη συσκευασία. (Γιατί πάντα οι διαφημίσεις δείχνουν αγοράκια να καταβροχθίζουν τροφές, και όχι κοριτσάκια; Είναι φαφούτικα τα κοριτσάκια;)
Το αυγό βέβαια είναι μόνο το γευστικό περίβλημα. Γιατί μέσα του, κρύβει αυτά τα σκατολοείδια που "απαιτούν" να τα συναρμολογήσεις. 'Οτι είμαι μαζοχίστρια ολκής το γνωρίζω.'Οταν ο μαζοχισμος συναντά το πείσμα, τί έχουμε; Μία 36χρονη που παλιμπαιδίζει, προσπαθώντας να μοντάρει βαρελάκια που τάχα μου έχουν μέσα τους πετρέλαιο, περπατάνε και διαθέτουν και χέρια, μύλους με πορτοκαλί τούβλα και κόκκινες φτερωτές, μικρογραφίες πολεμικών κατασκευών για εκτόξευση βράχων, όπως Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, μιά μηχανή μεγάλου, δήθεν, κυβισμού, στην οποία κάθεται ένα λυσσασμένο κογιότ, φορώντας γάντια και κράνος, και το οποίο καταδιώκει ένα χαζοχαρούμενο μπιπ-μπιπ( το μπιπ-μπιπ περιλαμβάνεται στη συσκευασία). Και πολλά άλλα μαραφέτια στριμωγμένα μεσα σ' ένα πλαστικό αυγουλάκι -αν κατορθώσεις να το ανοίξεις χωρίς να γδάρεις τα δάχτυλά σου, έχεις ήδη πετύχει τη πρώτη νικη. 'Οπως γνωριζετε φαντάζομαι, αυτά τ'αυγά είναι κατά μία έννοια μπάμπουσκες. Το πλαστικό αυγο βρίσκεται μέσα στο σοκολατένιο, οπότε χλαπακιάζεις το σοκολατένιο, αφού πρώτα το ανοίξεις στα δύο για να βγάλεις το πεσκέσι από μέσα. Αν μάλιστα είσαι και λιμασμένος άνθρωπος, το σοκολατένιο αυγό θρυμματίζεται πανεύκολα, κι εσύ ψάχνεις τα κομμάτια του εδώδιμου παζλ, σε κάθε επιφάνεια.
Θα μπορούσα να ξεφορτωθώ το παιχνίδι, και ν'αφοσιωθώ στη σοκολάτα. Δεν το κάνω όμως. Η περιέργειά μου και μιά ηλίθια ικανοποίηση που εισπράττω όταν τελικά συναρμολογώ τα παιχνίδια, με κάνουν να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. 'Οπως και πριν λίγο.
Μισή ώρα παιδεύομαι με μία μαλακία. 'Ενα κομμάτι δεν ταιριάζει. 'Εχω στραβωθεί να παρατηρώ τις οπτικοποιημένες οδηγίες. ΔΕΝ υπάρχουν γραπτες οδηγίες, είπαμε, απευθύνονται σε αναλφάβητα. 'Ο,τι κατάλαβες δηλαδή απ΄τα σκιτσάκια, κατάλαβες. Μάλλον εγώ λοιπόν δεν κατάλαβα. 'Ενα κομμάτι δεν "κουμπώνει".
Ακούω την τραγουδάρα των Radiohead ,το jigsaw falling into place και σκέφτομαι το σκατολοείδι ως αλληγορία των σχέσεων. Κομμάτια που δεν ταιριάζουν, κομμάτια που νομίζεις πως ταιριάζουν, βλέπεις τη δυσαρμονία, αλλά κάνεις το μαλάκα, επειδή βαριέσαι/ φοβάσαι μη χάσεις αυτό που έφτιαξες.
Το έφτιαξες;
Η υπομονή μου εξαντλείται. Σπάζω το μισοσυναρμολογημένο απ΄τα νεύρα μου και το πετάω στα σκουπίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κάνω το ίδιο με τις σχέσεις μου. Με συγκεκριμένες σχέσεις. Ποιός είπε οτι οι οδηγίες χρήσης της ζωής βρίσκονται τυπωμένες στο πίσω μέρος; Κοιτάζω πάντα την πίσω πλευρά των πραγμάτων( και των ανθρώπων), αυτές γιατί δεν τις βλέπω, που να με πάρει και να με σηκώσει; Αλλά και να τις έβλεπα ποιό το ώφελος; Αφού πάντα κάνω του κεφαλιού μου.
Το παιχνίδι ξαφνικά εμφανιζεται μπροστά μου συναρμολογημένο. 'Ενας κάστορας κρατάει τσεκούρι και κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Ζωντανεύει, σηκώνει το τσεκουρι να κόψει το δέντρο στα δύο, έρχεται για μένα; Κρύβομαι, και μόλις που ακούω τη φράση: " η ζωή είναι τέχνη αδίδακτη".
Σημείωση 1: αν καταλάβατε τίποτα απ'αυτή τη μπούρδα με γευση σοκολάτας, να μ' ενημερώσετε.
Σημείωση 2: ο τίτλος του ποστ είναι βέβαια παρμένος ,εκτός του not, απ΄την κομματάρα των RADIOHEAD. Δεν έχω λόγια γι αυτό το κομμάτι.
auburn Kate
( περίσσεψε; FREDERICK LORD LEIGHTON- Solitude )
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
Απόντες(;)
Επειδή σαν πολλά απολογητικά ποστ διαβάζω τις τελευταίες μέρες και δεν γουσταρω καθόλου, τι πάθαμε γαμώτο μου; Που είστε; Τι σκατα μας κανει αυτη η κυρία που λέγεται εργασία( και χαρά δεν ξέρω) και μας κανει να τρεχουμε πανω- κάτω σαν αλαφιασμένα; Δεν έβαλα τυχαία αυτον τον τίτλο.Απο προχθες μου εχει κολλήσει στο μυαλό εκεινη η ταινία το Νίκου Γραμματικού, Απόντες λεγόταν, τη θυμάστε; Σας ξορκίζω μη γίνουμε έτσι γαμώ το κέρατό μου. Εγώ νιώθω, ίσως αβάσιμα και ηλίθια, ότι με κάποιους από δω μέσα έχουμε φτιάξει μία, να τολμήσω να πω παρέα; Κάποιοι απο δω μέσα είναι για μένα αγαπημένοι, γιατι ακριβώς είχα την χαρά να τους γνωρίσω και εκτός blog. Γαμώτο μη γίνουμε σαν τους Αποντες. Θυμαστε το ρόλο που έπαιζε ο Νίκος Γεωργάκης; 'Ηταν ο φιλόλογος της παρέας, ο ευαίσθητος και "κολλημένος" στην αμετάβλητη(;) φύση της παρέας.
Κι εγώ έτσι είμαι. Και να με πάρει ο διάολος αν δεν εχω παθει κατάθλιψη ολκής τις τελευταίες μέρες, με ολη αυτη την τάση απομάκρυνσης. Δν ξερω ρε παιδιά, ίσως είναι η ιδέα μου, ίσως είμαι εγώ το απροσάρμοστο ξωτικό που κωλοβαράει σκεπτόμενο ενώ οι υπόλοιποι "παραγουν εργο".
Σκατά. Μου λείπετε, σκεφτομαι κάτι που διαβασα τις προάλλες σχετικά με τις σχέσεις, ότι πλέον οι σχέσεις είναι πολυ δύσκολη δουλειά, και η δουλειά είναι οι νέες σχέσεις... Και ως γνωστόν, οι σχεσεις απαιτούν θυσίες ε;
Δν ξερω τι αλλο να γραψω, είμαι πολυ στενοχωρημένη, θυμωμένη και εξοργισμένη με τη μαλακία μας, που μας κανει να διαγραφουμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε χάριν της καριέρας, του χρήματος, του στεγαστικού δανείου και του νεου Hummer.
Μου λείπετε, εσύ ιδίως αηδονακι μου, κι εσύ κυρά του κάτω κόσμου, κι εσύ γλυκεια μου τοξοβόλε, κι εσύ παρατηρητική μου μαργαρίτα κι εσύ βρε δισχιδή που αφέθηκες να σε φάει το τέρας του χακί, αναθεμα τις Ενοπλες Δυνάμεις.
Σταματώ εδώ, πονάω, πως το έλεγε η αγαπημενη μου Μαφάλντα; Βόηθα βρε exit, εσυ θυμασαι ολες τις ατάκες της απ' έξω. "...και με ποιό δικαίωμα η ζωή μπαινει ανάμεσα στους ανθρώπους;" Ετσι δεν ρωτάει εξοργισμένη τη μαμά της;
Δεν προλαβαινω να βαλω link στους αλληγορικα κατονομαζόμενους, αλλα ξέρετε ποιοι είστε.Γαμώτο, θα νευριασω και ξέρετε τι κανουν τα ξωτικά όταν νευριάζουν;
Τσουναμι σηκώνουν.Αναθεμα το χρόνο.Ανάθεμα.
auburn Kate
(είμαστε μέλη καποιας συμπαντικής ορχήστρας μήπως; Sir EDWARD BURNE JONES-The Golden Stairs ή πολυάσχολοι και κατ'επίφασην cool αστοί;PIERRE AUGUSTE RENOIR-The Luncheon of the Boating Party )
Κι εγώ έτσι είμαι. Και να με πάρει ο διάολος αν δεν εχω παθει κατάθλιψη ολκής τις τελευταίες μέρες, με ολη αυτη την τάση απομάκρυνσης. Δν ξερω ρε παιδιά, ίσως είναι η ιδέα μου, ίσως είμαι εγώ το απροσάρμοστο ξωτικό που κωλοβαράει σκεπτόμενο ενώ οι υπόλοιποι "παραγουν εργο".
Σκατά. Μου λείπετε, σκεφτομαι κάτι που διαβασα τις προάλλες σχετικά με τις σχέσεις, ότι πλέον οι σχέσεις είναι πολυ δύσκολη δουλειά, και η δουλειά είναι οι νέες σχέσεις... Και ως γνωστόν, οι σχεσεις απαιτούν θυσίες ε;
Δν ξερω τι αλλο να γραψω, είμαι πολυ στενοχωρημένη, θυμωμένη και εξοργισμένη με τη μαλακία μας, που μας κανει να διαγραφουμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε χάριν της καριέρας, του χρήματος, του στεγαστικού δανείου και του νεου Hummer.
Μου λείπετε, εσύ ιδίως αηδονακι μου, κι εσύ κυρά του κάτω κόσμου, κι εσύ γλυκεια μου τοξοβόλε, κι εσύ παρατηρητική μου μαργαρίτα κι εσύ βρε δισχιδή που αφέθηκες να σε φάει το τέρας του χακί, αναθεμα τις Ενοπλες Δυνάμεις.
Σταματώ εδώ, πονάω, πως το έλεγε η αγαπημενη μου Μαφάλντα; Βόηθα βρε exit, εσυ θυμασαι ολες τις ατάκες της απ' έξω. "...και με ποιό δικαίωμα η ζωή μπαινει ανάμεσα στους ανθρώπους;" Ετσι δεν ρωτάει εξοργισμένη τη μαμά της;
Δεν προλαβαινω να βαλω link στους αλληγορικα κατονομαζόμενους, αλλα ξέρετε ποιοι είστε.Γαμώτο, θα νευριασω και ξέρετε τι κανουν τα ξωτικά όταν νευριάζουν;
Τσουναμι σηκώνουν.Αναθεμα το χρόνο.Ανάθεμα.
auburn Kate
(είμαστε μέλη καποιας συμπαντικής ορχήστρας μήπως; Sir EDWARD BURNE JONES-The Golden Stairs ή πολυάσχολοι και κατ'επίφασην cool αστοί;PIERRE AUGUSTE RENOIR-The Luncheon of the Boating Party )
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Εγκλεισμός στο τετράγωνο
Πριν γελάσετε ειρωνικά, πριν πείτε με απαξιωτικό ύφος "μμμμ, καλά... εντάξει", και κυρίως πριν αναφωνήσετε με βεβαιότητα κατακτητή "εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα", σκεφτείτε, τι σημαίνει ακριβώς για τον κοινωνικό περίγυρο, το να είσαι ζευγάρι με κάποιον/α;
Ποιά αόρατα συρματοπλέγματα αρχιζουν να χωρίζουν τους εραστές απ΄τους φίλους; Και κυρίως τους φίλους του αντίθετου φύλου. Ξέρω , ξέρω. Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση της "ηθικής της σχέσης", απλώς θελω να σταθώ σ΄ένα σημείο. Τον φόβο του "κέρατου", του ξενοπηδήματος, που επικρεμάται πάνω απ΄τα ξέγνοιαστα κεφαλάκια των απανταχού ζευγαριών, απειλώντας να τ' αφανισει. Μαζί και τη σχέση τους (αν και για το τελευταίο δεν είμαι και πολυ σίγουρη...)
Υπόθεση εργασίας, η οποία δεν είναι μόνο υπόθεση αλλά και διαπίστωση που έχω κάνει πάρα πολλές φορές: 'Εχεις μία σχέση. Ερωτική. Περνάς καλά, μπλα, μπλα, το σεξ καλό ώστε να μην σου αφήνει κενά, ικανά να γεμίσουν με το σώμα κάποιου άλλου, μπλα, μπλα.
Μία ωραία ημέρα ο/η σύντροφός σου , σου ανακοινώνει περιχαρής πως θα βγει για καφέ(η επιτομή της αθωότητας/κοινοτοπίας) με μία φίλη του, απλή φίλη, το τονίζω, επειδή έχουν να ιδωθούν καιρό, θελουν να τα πουν, έλλειψε ο ένας στον άλλον, ε κουβέντα θα κάνουμε τώρα ρε αδερφέ; Ελεύθεροι άνθρωποι δεν είμαστε; Δικαίωμά μας δεν είναι να βλέπουμε όποιον γουστάρουμε, δεδομένης και προϋποτιθεμένης της εμπιστοσύνης μεταξύ των...ζευγαρωμένων; Ε; Γιατί στα κομμάτια, να προκαλεί ανησυχία έως υστερία, η απλή συνάντηση με άλλη γυναίκα; Μην ακούσω πάλι αυτή την απίστευτη ατάκα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αμιγής φιλική σχέση μεταξύ άντρα-γυναίκας. Βεβαίως και μπορεί. Δηλαδή απαραιτήτως βλέπουμε ερωτικά τους αρσενικούς φίλους μας; Κι αν ακόμη ΔΕΝ μας έλκουν ερωτικά;Τι να σας πω, έχω αντρες φίλους, εντάξει μου περναει απ΄το μυαλό το σεξουαλικο, αλλα...
Αυτή τη φιλολογία περί έλλειψης ερωτισμού στις φιλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ( άρα η κυρία Α. δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο ο Βαγγελάκης να της φαει τον γκόμενο, όπου Βαγγελλάκης: φίλος του γκόμενου) και αντιθέτως, απαραιτήτως ύπαρξης ερωτισμού στην περιρρέουσα ατμοσφαιρα των ετεροφυλόφιλων φιλικών σχέσεων, ποτέ δεν τη χώνεψα, και τη θεωρώ και εξόχως αφελή.
Είναι δυνατόν όποιος έχει ερωτική σχέση, αυτομάτως να μπαίνει σε οιονεί καραντίνα, επειδή το έτερον ήμισυ φοβάται πως κάθε συγχρωτισμός με πρόσωπο του αντίθετου φύλου ενέχει τον κίνδυνο να το μεταμορφώσει σε τάρανδο;
Κι αν ο τρίτος άνθωπος είναι gay; Αν εχει κάνει όρκο αποχής απ΄το σεξ; Αν ο/η σύντροφος, σας διαβεβαιώνει-στα πλαίσια της λογικής έτσι; Δεν συγκροτούμε δικαστήριο για να μας αποδείξει την πίστη του σ' εμάς- ή μήπως αυτο κάνουμε;- σας διαβεβαιώνει λοιπόν ότι αφού είναι καλά μαζί σας, δεν έχει λόγο/κίνητρο/ψυχικά περιθώρια να ξενοπηδήξει;
Θα ήθελα τις απόψεις σας. Γιατί μου φαινεται πως κάτω απ΄το υπερ-μετά-μοντέρνο βερνίκι του 21ου αιώνα, κρύβεται η ίδια ανασφάλεια ΄, η ίδια κατινιά και ο ίδιος φασισμός απέναντι σε τέτοια φαινομενα, όπως και στις αρχές του 20ου αιώνα. Και πιό πίσω.
Είναι δυνατόν να μιλάμε γι' αυτονομία και αυτοδιάθεση και στην ουσία ένα τμήμα της προσωπικής μας ζωής, που αφορά τους φίλους μας, τους άλλους ανθρώπους, εκτός της ερωτικής σχέσης, το οξυγόνο μας ρε γαμώτο, αυτό που μας ανανεώνει και μας κάνει τελικά επιθυμητούς στον άνθρωπό μας, να καταπνίγεται, αν δεν το εγκρίνει ή αν το υποψιάζεται ο εραστης/ ερωμένη μας;
Μη γελάτε. Αν γελάτε. Σιχαίνομαι αυτούς τους άγραφους κανόνες που στην ουσία ανακινούν ζητήματα συντροφικής πίστης, όταν δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λογος να το κάνουν! Αλλά ξεχασα. Μαλλον πρέπει να προσγειωθώ πάραυτα ε; Δεν θα σας κάνω το χατήρι.
'Οταν θέλει κάποιος να κερατώσει, ή να φλερτάρει απλώς, θα το κάνει, να είστε σίγουροι. Σας παραπέμπω όχι μονο σε αντίστοιχης θεματικής φιλμογραφία αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Γνωρίζετε πολύ καλά νομίζω τη φράση: "μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια"...
Δεν γουστάρω καθόλου το κέρατο, καθόλου όμως. Σου βγάζει ξινή όλη την απόλαυση αν μη τι άλλο, αν υπήρξε. Αλλά σιχαίνομαι επισης κι αυτο το φασισμό και την κρυφή απειλή που δηλητηριάζει και τις πιό αθώες συναναστροφές. π.χ. συναντάτε εσεις τον Β. στο διάμερισμά του, απούσης της συζύγου του, επειδή έτσι σας την βάρεσε, κάνετε παρέα, περάσατε να τον δείτε, κι έτυχε ν'απουσιάζει η σύζυγος. So what; Σημαίνει αυτό ότι έπεσε μοιχεία στο ανυποψίαστο κεφάλι της;
Είναι δυνατόν η κάθε γνωριμια του ενός συντρόφου, να περνάει απ΄το "μονομελές ελεγκτικό όργανο", τον έτερο σύντροφο δηλαδή, πριν ευδοκιμήσει;
Κατανοώ τον φόβο, και πολύ καλά μάλιστα, και τη ζήλια, αλλά καλό θα ήταν να δούμε όλοι εκείνο το κινηματογραφικό δοκίμιο περί ζηλοτυπίας, το El του Μπουνιουέλ( έκανε και ρίμα).
Πως το έλεγε ο Sting; If you love somebody, set them free...
Ε, άει σιχτίρ πιά!!!
auburn Kate
( τα σχόλια δικά σας, όπως και η ερμηνεία του, RENE MAGRITTE- The lovers )
Ποιά αόρατα συρματοπλέγματα αρχιζουν να χωρίζουν τους εραστές απ΄τους φίλους; Και κυρίως τους φίλους του αντίθετου φύλου. Ξέρω , ξέρω. Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση της "ηθικής της σχέσης", απλώς θελω να σταθώ σ΄ένα σημείο. Τον φόβο του "κέρατου", του ξενοπηδήματος, που επικρεμάται πάνω απ΄τα ξέγνοιαστα κεφαλάκια των απανταχού ζευγαριών, απειλώντας να τ' αφανισει. Μαζί και τη σχέση τους (αν και για το τελευταίο δεν είμαι και πολυ σίγουρη...)
Υπόθεση εργασίας, η οποία δεν είναι μόνο υπόθεση αλλά και διαπίστωση που έχω κάνει πάρα πολλές φορές: 'Εχεις μία σχέση. Ερωτική. Περνάς καλά, μπλα, μπλα, το σεξ καλό ώστε να μην σου αφήνει κενά, ικανά να γεμίσουν με το σώμα κάποιου άλλου, μπλα, μπλα.
Μία ωραία ημέρα ο/η σύντροφός σου , σου ανακοινώνει περιχαρής πως θα βγει για καφέ(η επιτομή της αθωότητας/κοινοτοπίας) με μία φίλη του, απλή φίλη, το τονίζω, επειδή έχουν να ιδωθούν καιρό, θελουν να τα πουν, έλλειψε ο ένας στον άλλον, ε κουβέντα θα κάνουμε τώρα ρε αδερφέ; Ελεύθεροι άνθρωποι δεν είμαστε; Δικαίωμά μας δεν είναι να βλέπουμε όποιον γουστάρουμε, δεδομένης και προϋποτιθεμένης της εμπιστοσύνης μεταξύ των...ζευγαρωμένων; Ε; Γιατί στα κομμάτια, να προκαλεί ανησυχία έως υστερία, η απλή συνάντηση με άλλη γυναίκα; Μην ακούσω πάλι αυτή την απίστευτη ατάκα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αμιγής φιλική σχέση μεταξύ άντρα-γυναίκας. Βεβαίως και μπορεί. Δηλαδή απαραιτήτως βλέπουμε ερωτικά τους αρσενικούς φίλους μας; Κι αν ακόμη ΔΕΝ μας έλκουν ερωτικά;Τι να σας πω, έχω αντρες φίλους, εντάξει μου περναει απ΄το μυαλό το σεξουαλικο, αλλα...
Αυτή τη φιλολογία περί έλλειψης ερωτισμού στις φιλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ( άρα η κυρία Α. δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο ο Βαγγελάκης να της φαει τον γκόμενο, όπου Βαγγελλάκης: φίλος του γκόμενου) και αντιθέτως, απαραιτήτως ύπαρξης ερωτισμού στην περιρρέουσα ατμοσφαιρα των ετεροφυλόφιλων φιλικών σχέσεων, ποτέ δεν τη χώνεψα, και τη θεωρώ και εξόχως αφελή.
Είναι δυνατόν όποιος έχει ερωτική σχέση, αυτομάτως να μπαίνει σε οιονεί καραντίνα, επειδή το έτερον ήμισυ φοβάται πως κάθε συγχρωτισμός με πρόσωπο του αντίθετου φύλου ενέχει τον κίνδυνο να το μεταμορφώσει σε τάρανδο;
Κι αν ο τρίτος άνθωπος είναι gay; Αν εχει κάνει όρκο αποχής απ΄το σεξ; Αν ο/η σύντροφος, σας διαβεβαιώνει-στα πλαίσια της λογικής έτσι; Δεν συγκροτούμε δικαστήριο για να μας αποδείξει την πίστη του σ' εμάς- ή μήπως αυτο κάνουμε;- σας διαβεβαιώνει λοιπόν ότι αφού είναι καλά μαζί σας, δεν έχει λόγο/κίνητρο/ψυχικά περιθώρια να ξενοπηδήξει;
Θα ήθελα τις απόψεις σας. Γιατί μου φαινεται πως κάτω απ΄το υπερ-μετά-μοντέρνο βερνίκι του 21ου αιώνα, κρύβεται η ίδια ανασφάλεια ΄, η ίδια κατινιά και ο ίδιος φασισμός απέναντι σε τέτοια φαινομενα, όπως και στις αρχές του 20ου αιώνα. Και πιό πίσω.
Είναι δυνατόν να μιλάμε γι' αυτονομία και αυτοδιάθεση και στην ουσία ένα τμήμα της προσωπικής μας ζωής, που αφορά τους φίλους μας, τους άλλους ανθρώπους, εκτός της ερωτικής σχέσης, το οξυγόνο μας ρε γαμώτο, αυτό που μας ανανεώνει και μας κάνει τελικά επιθυμητούς στον άνθρωπό μας, να καταπνίγεται, αν δεν το εγκρίνει ή αν το υποψιάζεται ο εραστης/ ερωμένη μας;
Μη γελάτε. Αν γελάτε. Σιχαίνομαι αυτούς τους άγραφους κανόνες που στην ουσία ανακινούν ζητήματα συντροφικής πίστης, όταν δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λογος να το κάνουν! Αλλά ξεχασα. Μαλλον πρέπει να προσγειωθώ πάραυτα ε; Δεν θα σας κάνω το χατήρι.
'Οταν θέλει κάποιος να κερατώσει, ή να φλερτάρει απλώς, θα το κάνει, να είστε σίγουροι. Σας παραπέμπω όχι μονο σε αντίστοιχης θεματικής φιλμογραφία αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Γνωρίζετε πολύ καλά νομίζω τη φράση: "μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια"...
Δεν γουστάρω καθόλου το κέρατο, καθόλου όμως. Σου βγάζει ξινή όλη την απόλαυση αν μη τι άλλο, αν υπήρξε. Αλλά σιχαίνομαι επισης κι αυτο το φασισμό και την κρυφή απειλή που δηλητηριάζει και τις πιό αθώες συναναστροφές. π.χ. συναντάτε εσεις τον Β. στο διάμερισμά του, απούσης της συζύγου του, επειδή έτσι σας την βάρεσε, κάνετε παρέα, περάσατε να τον δείτε, κι έτυχε ν'απουσιάζει η σύζυγος. So what; Σημαίνει αυτό ότι έπεσε μοιχεία στο ανυποψίαστο κεφάλι της;
Είναι δυνατόν η κάθε γνωριμια του ενός συντρόφου, να περνάει απ΄το "μονομελές ελεγκτικό όργανο", τον έτερο σύντροφο δηλαδή, πριν ευδοκιμήσει;
Κατανοώ τον φόβο, και πολύ καλά μάλιστα, και τη ζήλια, αλλά καλό θα ήταν να δούμε όλοι εκείνο το κινηματογραφικό δοκίμιο περί ζηλοτυπίας, το El του Μπουνιουέλ( έκανε και ρίμα).
Πως το έλεγε ο Sting; If you love somebody, set them free...
Ε, άει σιχτίρ πιά!!!
auburn Kate
( τα σχόλια δικά σας, όπως και η ερμηνεία του, RENE MAGRITTE- The lovers )
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007
Ξανθιές εξισώσεις
Διάβασα το κείμενο του κυρίου Νίκου Δήμου στην Lifo, ξέρετε, αυτό το ανταγωνιστικό προς την Athens voice έντυπο...Ο τίτλος του; ...Σέρνει Carrera.
Ποιός/ά σέρνει; Θα καταλάβετε παρακάτω. Τί σέρνει; Την γνωστή μάρκα αυτοκινήτου, ακριβού, βεβαίως-βεβαίως.
Λεει λοιπόν ο κύριος Δήμου, αν τον ερμηνεύω σωστά, ότι έχει υπάρξει πολλάκις αυτοπτης μάρτυρας της ύπαρξης πανέμορφων, ξανθών, και ακριβών γυναικών (στα βόρεια προάστια φύονται αυτά τα θηλυκά) οι οποίες οδηγούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και μεγάλου τραπεζικού λογαριασμού.
Απορία πρώτη: ο χαρακτηρισμός "ακριβές" (γυναίκες), σε τι ακριβώς αναφέρεται; Στα ρούχα τους, στο εισόδημά τους, εικαζόμενο υποθέτω, ή στην... ταρίφα βασει της οποίας χρεώνουν τ'ανυποψίαστα και αθώα αρσενικά; Που ξέρετε, μπορεί να χρεώνουν και θηλυκά, τι ξανθές διαβολοι είναι αν δεν πάνε all the way;
Ρωτάω γιατί παρακάτω ο κύριος Δήμου περιγράφει τί ακριβώς βλέπουν τα μάτια του, ήτοι, ξανθές, ευειδείς οδηγούς πανάκριβων αυτοκινήτων, με διάφανα πάντα τζάμια, και όχι φιμέ, ώστε να διαπιστώνουν όλοι πόσο θεογκόμενες είναι (αυτό το τελευταίο είναι δικο μου σχόλιο ) ,οι οποίες προσπαθούν , λόγου χάριν, να παρκάρουν σε στενό δρομάκι, το Grand Cherokee, ούσες πολύ μικρότερες και πιό εύθραστες απ΄αυτό.
Επιτρέψτε μου μια αποστροφή απ΄το κείμενό του, που πιστεύω πως είναι όλα τα λεφτά:
"...Αναρωτιέμαι τι ποσοστό των κυριών έχει κερδίσει το αντίτιμο του αμαξιού από την προσωπική του εργασία. Υπολογίζω πως ούτε το 5%. Κάτι άλλο προσφέρει μάλλον ως αντάλλαγμα. 'Οχι, δεν είναι τα οικιακά..."
Απορία δεύτερη: Αν ο κύριος Δήμου έβλεπε ως επί το πλείστον, γυναίκες με σκούρο χρώμα μαλλιών, να οδηγούν εξισου ακριβά αμάξια , θα τις αξιολογούσε και θα υπονοούσε γι'αυτές τα ίδια; 'Εχουν κάτι οι ξανθές, το οποίο προδιαθέτει για διατύπωση τέτοιων σχολίων; Είναι πιό πρόστυχες ας πούμε; Ηλίθιες; Ομορφότερες; Η' ακόμη χειρότερα, είναι πιό επιρρεπείς στην πορνεία; Συγγνώμη αλλά διάβασα το κείμενό του, 2 φορές, προσεκτικά. Ιδίως την παράγραφο που παραθέτω. Φυσικά και δεν μιλάει ρητά για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών. Δεν είμαι στραβή ούτε αναλφάβητη. Αλλά αυτό το υπονοούμενο περί άλλου ανταλλάγματος, γιατι που να με πάρει ο διάολος, με κάνει να πιστεύω πως εννοεί την πορνεία;
Μήπως είμαι εγώ θύμα των στερεοτύπων; Η' μήπως ο κύριος Δήμου εξισώνει υπόρρητα τις όμορφες ξανθιές οδηγούς ακριβών οχημάτων με πουτάνες; Δηλαδή από που κι ως πού μία γυναίκα με τις παραπάνω προδιαγραφές, που σημειωτέον εχει την ατυχία να μην ανήκει στο "έντιμο" 5%, εγείρει υποψίες για λαμπρή καριέρα στο πληρωμένο σεξ;
(Δεν είμαι ξανθιά, σιχαίνομαι συγκεκριμένες γυναίκες που τυχαίνει να είναι ξανθιές, για λογους που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά/ χαρακτήρα/ πιστεύω τους. Η καλύτερή μου φίλη είναι ξανθιά και τη λατρεύω. 'Οχι επειδή είναι ξανθιά! )
Επανέρχομαι. Δηλαδή ο κύριος Δήμου πως κατέληξε σ'αυτή την υπόθεση; Μίλησε με καμιά απ΄αυτές τις κυρίες; Είμαι σίγουρη πως έχει και τον τρόπο και τις γνωσεις, για να τους αποσπάσει τις πληροφορίες που θέλει, προκειμένου να τις κρίνει...
Τα βόρεια προάστια δεν τα κατέχω. Τα έχω επισκεφτεί υπό συνθήκες που με κάνουν να πιστεύω πως δεν τα έχω επισκεφτεί καθόλου. Απ' όσο γνωρίζω όμως, διαβάζοντας διαφορα έντυπα, εκεί, εκτός από πανέμορφες ξανθιές, καλλιεργούνται και οι έδρες πολλών επιχειρήσεων. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο του κυρίου Δήμου, σκεφτόμουν: τι διάολο, ήταν τόσο αδύνατος ο συνδυασμός: ωραία , ξανθιά οδηγός Porsche= εργαζόμενη καλοαμειβόμενη/διευθύντρια/ μέτοχος κάποιας απ΄αυτές τις εταιρείες; Αποκλείει δηλαδή ο κύριος Δήμου, κάποιες απ'αυτές του υπόλοιπου 95%, να εργάζονται σ' επιχειρήσεις που εκτιμούν ιδιαίτερα τη γυναικεία ξανθή, φυσική ή τεχνητή, ομορφιά και την πληρώνουν αναλόγως; Και όχι, δεν εννοώ εταιρείες του κινηματογραφικού πορνό!
Σταματώ εδώ γιατι τα'χω πάρει αγρίως, επειδή κάποια στερεότυπα συνεχίζουν να επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες. Με όσο πιό ισχυρά εντομοκτόνα - επιχειρήματα τις ψεκάζεις, τόσο αυτές θεριεύουν. Τζίφος δηλαδή.
Αυτό πάντως που μ' αποτέλειωσε ήταν η φράση των παλιών καραβάδων όπως τους ονομάζει: " το μουνί σέρνει καράβι"...
Με όλο το σεβασμό κύριε Δήμου, για να σχολιάσω στο ίδιο ύφος, μήπως και η ψωλή σέρνει απύθμενο σεξισμό;
auburn Kate
( το ξανθό παρόν,Patricia Arquette(στο Lost Highway) και το αθώο παρελθόν, JOHN EVERETT MILLAIS-The Bridesmaid )
Ποιός/ά σέρνει; Θα καταλάβετε παρακάτω. Τί σέρνει; Την γνωστή μάρκα αυτοκινήτου, ακριβού, βεβαίως-βεβαίως.
Λεει λοιπόν ο κύριος Δήμου, αν τον ερμηνεύω σωστά, ότι έχει υπάρξει πολλάκις αυτοπτης μάρτυρας της ύπαρξης πανέμορφων, ξανθών, και ακριβών γυναικών (στα βόρεια προάστια φύονται αυτά τα θηλυκά) οι οποίες οδηγούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και μεγάλου τραπεζικού λογαριασμού.
Απορία πρώτη: ο χαρακτηρισμός "ακριβές" (γυναίκες), σε τι ακριβώς αναφέρεται; Στα ρούχα τους, στο εισόδημά τους, εικαζόμενο υποθέτω, ή στην... ταρίφα βασει της οποίας χρεώνουν τ'ανυποψίαστα και αθώα αρσενικά; Που ξέρετε, μπορεί να χρεώνουν και θηλυκά, τι ξανθές διαβολοι είναι αν δεν πάνε all the way;
Ρωτάω γιατί παρακάτω ο κύριος Δήμου περιγράφει τί ακριβώς βλέπουν τα μάτια του, ήτοι, ξανθές, ευειδείς οδηγούς πανάκριβων αυτοκινήτων, με διάφανα πάντα τζάμια, και όχι φιμέ, ώστε να διαπιστώνουν όλοι πόσο θεογκόμενες είναι (αυτό το τελευταίο είναι δικο μου σχόλιο ) ,οι οποίες προσπαθούν , λόγου χάριν, να παρκάρουν σε στενό δρομάκι, το Grand Cherokee, ούσες πολύ μικρότερες και πιό εύθραστες απ΄αυτό.
Επιτρέψτε μου μια αποστροφή απ΄το κείμενό του, που πιστεύω πως είναι όλα τα λεφτά:
"...Αναρωτιέμαι τι ποσοστό των κυριών έχει κερδίσει το αντίτιμο του αμαξιού από την προσωπική του εργασία. Υπολογίζω πως ούτε το 5%. Κάτι άλλο προσφέρει μάλλον ως αντάλλαγμα. 'Οχι, δεν είναι τα οικιακά..."
Απορία δεύτερη: Αν ο κύριος Δήμου έβλεπε ως επί το πλείστον, γυναίκες με σκούρο χρώμα μαλλιών, να οδηγούν εξισου ακριβά αμάξια , θα τις αξιολογούσε και θα υπονοούσε γι'αυτές τα ίδια; 'Εχουν κάτι οι ξανθές, το οποίο προδιαθέτει για διατύπωση τέτοιων σχολίων; Είναι πιό πρόστυχες ας πούμε; Ηλίθιες; Ομορφότερες; Η' ακόμη χειρότερα, είναι πιό επιρρεπείς στην πορνεία; Συγγνώμη αλλά διάβασα το κείμενό του, 2 φορές, προσεκτικά. Ιδίως την παράγραφο που παραθέτω. Φυσικά και δεν μιλάει ρητά για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών. Δεν είμαι στραβή ούτε αναλφάβητη. Αλλά αυτό το υπονοούμενο περί άλλου ανταλλάγματος, γιατι που να με πάρει ο διάολος, με κάνει να πιστεύω πως εννοεί την πορνεία;
Μήπως είμαι εγώ θύμα των στερεοτύπων; Η' μήπως ο κύριος Δήμου εξισώνει υπόρρητα τις όμορφες ξανθιές οδηγούς ακριβών οχημάτων με πουτάνες; Δηλαδή από που κι ως πού μία γυναίκα με τις παραπάνω προδιαγραφές, που σημειωτέον εχει την ατυχία να μην ανήκει στο "έντιμο" 5%, εγείρει υποψίες για λαμπρή καριέρα στο πληρωμένο σεξ;
(Δεν είμαι ξανθιά, σιχαίνομαι συγκεκριμένες γυναίκες που τυχαίνει να είναι ξανθιές, για λογους που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά/ χαρακτήρα/ πιστεύω τους. Η καλύτερή μου φίλη είναι ξανθιά και τη λατρεύω. 'Οχι επειδή είναι ξανθιά! )
Επανέρχομαι. Δηλαδή ο κύριος Δήμου πως κατέληξε σ'αυτή την υπόθεση; Μίλησε με καμιά απ΄αυτές τις κυρίες; Είμαι σίγουρη πως έχει και τον τρόπο και τις γνωσεις, για να τους αποσπάσει τις πληροφορίες που θέλει, προκειμένου να τις κρίνει...
Τα βόρεια προάστια δεν τα κατέχω. Τα έχω επισκεφτεί υπό συνθήκες που με κάνουν να πιστεύω πως δεν τα έχω επισκεφτεί καθόλου. Απ' όσο γνωρίζω όμως, διαβάζοντας διαφορα έντυπα, εκεί, εκτός από πανέμορφες ξανθιές, καλλιεργούνται και οι έδρες πολλών επιχειρήσεων. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο του κυρίου Δήμου, σκεφτόμουν: τι διάολο, ήταν τόσο αδύνατος ο συνδυασμός: ωραία , ξανθιά οδηγός Porsche= εργαζόμενη καλοαμειβόμενη/διευθύντρια/ μέτοχος κάποιας απ΄αυτές τις εταιρείες; Αποκλείει δηλαδή ο κύριος Δήμου, κάποιες απ'αυτές του υπόλοιπου 95%, να εργάζονται σ' επιχειρήσεις που εκτιμούν ιδιαίτερα τη γυναικεία ξανθή, φυσική ή τεχνητή, ομορφιά και την πληρώνουν αναλόγως; Και όχι, δεν εννοώ εταιρείες του κινηματογραφικού πορνό!
Σταματώ εδώ γιατι τα'χω πάρει αγρίως, επειδή κάποια στερεότυπα συνεχίζουν να επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες. Με όσο πιό ισχυρά εντομοκτόνα - επιχειρήματα τις ψεκάζεις, τόσο αυτές θεριεύουν. Τζίφος δηλαδή.
Αυτό πάντως που μ' αποτέλειωσε ήταν η φράση των παλιών καραβάδων όπως τους ονομάζει: " το μουνί σέρνει καράβι"...
Με όλο το σεβασμό κύριε Δήμου, για να σχολιάσω στο ίδιο ύφος, μήπως και η ψωλή σέρνει απύθμενο σεξισμό;
auburn Kate
( το ξανθό παρόν,Patricia Arquette(στο Lost Highway) και το αθώο παρελθόν, JOHN EVERETT MILLAIS-The Bridesmaid )
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Το βαρύ πάπλωμα
Σας έπιασε μήπως μία καντηφλίασις σήμερα; Μήπως το πρωί το σώμα σας αρνιόταν να εκτελέσει τις διαταγές του βασιλιά εγκεφάλου κι εκανε ένα ωραιότατο πραξικόπημα; Μήπως αναλώσατε τουλάχιστον 15 λεπτά παίζοντας αμπεμπαμπλόμ με τις εξής επιλογές: μένω ξαπλωμένη/ος μέχρι το μεσημέρι εν πλήρη συνειδησιακή αναισθησία, μενω ξαπλωμενος μέχρι το μεσημερι προφασιζόμενος γερό κρύωμα, σηκώνομαι με ταχύτητα πυροσβέστη και αφήνω το κρεβατι μου στο έλεός του, σηκώνομαι με ύφος " προσοχή μην ενοχλείτε, ο σκύλος( εσεις δηλαδή) δαγκώνει";
Σεναριο αντιεπιστημονικής φαντασίας: ξυπνάτε τρισευτυχισμένος χωρις να υπαρχει ιδιαίτερος λογος, απλως έχετε ένα έντονο προαίσθημα ότι σήμερα η τύχη θα ανοίξει τα στραβά της επιτέλους και θα πέσει με μετωπική πάνω σας. Το οποίο συμβαίνει, το κατοικιδιο που εχετε μαζέψει, μην έχοντας μαθει ακόμη να σας αποφεύγει όταν σας συναντά στο διάδρομο, πέφτει ολοταχώς πάνω σας, σας ριχνει το μπολ με τα δημητριακά, τα οποία μουλιάζουν ήδη σε γάλα , και όλη αυτή η σούπα-πρωινό προσγειώνεται πάνω στις πυτζάμες σας. Σιχτιρίζετε το κατοικιδιο και την κακή σας μοίρα που σας αναγκάζει να κανετε φασίνα στον εαυτό σας και στον περιβάλλοντα χώρο , με τα μάτια σας ακομη κλειστά.
Χτυπάει το τηλέφωνο, ειναι ένα εκνευριστικο ατομο που αναγκάστηκε στις 8 το πρωί να σας πείσει ότι χρειάζεστε μια πιστωτική καρτούλα. Ο σκύλος , μην ξεχνιόμαστε, είναι ακόμη μαχμουρλής και επικίνδυνος, οπότε ρίχνετε ένα έναρθρο γαύγισμα στο ον που τόλμησε να σας ενοχλήσει πρωινιάτικα, και συνεχίζετε τη φασίνα. Η ζημιάρα γάτα αγνοείται. Μαλλον οσμίζεται την διάθεση καταστροφής που εκλύεται απ΄το είναι σας κι εχει λουφάξει κάπου.
Εν πάσει περιπτώσει, ντύνεστε, βγαίνετε απ΄το σπίτι, ναι τηλέφωνο και κλειδιά θυμηθήκατε να πάρετε, και ξεκινάτε ν' αντιμετωπίσετε τα κτήνη με τις γραβάτες.
Μπαίνετε στο όχημα, και ψαχουλεύοντας την τσάντα σας συνειδητοποιείτε οτι δεν εχετε πάρει πορτοφόλι. Οι οπαδοί του χρηματικού γυμνισμού θ' αναφωνήσουν: ελα μωρέ, για ψαξε τις τσέπες σου. Δεν είστε οπαδοί του γυμνισμού όμως. Δευτερο σιχτίρισμα, γραμμή για το δρόμο της επιστροφής, προς αναζήτηση του μαγικού πορτοφολιού.
Δρόμο αφήνετε, δρόμο παίρνετε, τελικα φτάνετε έξω απ΄την πολυκατοικία σας. Και εκει που το ματι σας σκανάρει το γραμματοκιβώτιο για καινούργια αλληλογραφια, βλεπετε ένα μαυρο πραγμα κοντά στο φορτηγάκι που είναι παρκαρισμένο απ΄έξω. Πλησιάζετε, το κοιτάτε καλά καλά να βεβαιωθείτε οτι είναι αυτο που υποψιαστήκατε. Κοιτάτε γύρω σας με ύφος νιάνιαρου που περιμενει να ξεραθεί η γιαγιά για να ρημάξει το γλυκό ταψιού. Ιδανικές συνθήκες, η πόρτα του ψιλικατζίδικου είναι κλειστή, άρα όποιος είναι μέσα δεν πρόκειται να σας δει, τα παιδακια του σχολείου απέναντι μολις μαντρώθηκαν για να συνεχίσουν την εκπαίδευση, και ο δρόμος είναι ήπιας κυκλοφορίας, τουτέστιν περνάει ένα αυτοκίνητο καθε μισάωρο, και παρκαρει ο καθενας όπου γουσταρει χωρις προστριβές. Σηκωνετε το "πτώμα" και ετοιμάζεστε να λιποθυμήσετε , επειδή το εν λογω πορτοφόλι, μοιάζει μ΄εκείνο που είχε ο Δημήτρης Χορν στο "Αλοίμονο στους Νέους", τίγκα στα Ευρώπουλα. Ναι , ναι , το πρωινο λούσιμο με δημητριακά είχε φαινεται συμβολική σημασία, σας ρένουν πλέον τα λεφτά. Παίρνετε τα χρήματα στα χέρια σας με προφύλαξη και τσακιζεστε στο διαμέρισμά σας.
Αλλά τώρα αρχιζει η κόλαση, ειναι γνησια τα χαρτονομισματα; Απο ποιον έπεσαν; Μωρε μήπως σας πήρε κανένα πιο περίεργο μάτι απ΄το δικο σας και την εχετε βαψει ήδη; Πρέπει να επιδείξετε αυτοσυγκρατηση, μπορει να ειναι καποιος απ΄τη γειτονιά, αν σας παρουν χαμπάρι οτι ξοδευετε τα απολεσθέντα; Και πως να τα καταθεσετε, που σας εχουν ζώσει τα φίδια μήπως τα ψάχνει , που σίγουρα, θα τα ψάχνει κανείς;
Εκει που έχετε μεταλλαχθει σε Σκρουτζ, και τα κρατάτε ζηλότυπα στα χέρια σας, χτυπάει το κουδούνι. Πετάγεστε έντρομος, σας πέφτουν και μερικά απ΄τα χέρια.
Νιώθετε έναν πόνο στο γόνατό σας. Ξυπνάτε βρισκόμενος στο έδαφος. Ειναι ξημερώματα, η γάτα σας κοιμάται μακαρίως δίπλα στο καλοριφέρ, κι εσεις μενετε με τη γλύκα των ξένων χρηματων στο μυαλό και με μια ψύξη στα νεφρά, λογω του αιφνιδιου ξεσκεπάσματος.
Ναι ήταν μόνο όνειρο. Η μήπως εφιάλτης;
auburn Kate
( you don't need the money if you look like you do honey, θα έλεγε ίσως ενας οπαδός της γυναίκας ως διακοσμητικής, GIORGIONE- Sleeping Venus )
Σεναριο αντιεπιστημονικής φαντασίας: ξυπνάτε τρισευτυχισμένος χωρις να υπαρχει ιδιαίτερος λογος, απλως έχετε ένα έντονο προαίσθημα ότι σήμερα η τύχη θα ανοίξει τα στραβά της επιτέλους και θα πέσει με μετωπική πάνω σας. Το οποίο συμβαίνει, το κατοικιδιο που εχετε μαζέψει, μην έχοντας μαθει ακόμη να σας αποφεύγει όταν σας συναντά στο διάδρομο, πέφτει ολοταχώς πάνω σας, σας ριχνει το μπολ με τα δημητριακά, τα οποία μουλιάζουν ήδη σε γάλα , και όλη αυτή η σούπα-πρωινό προσγειώνεται πάνω στις πυτζάμες σας. Σιχτιρίζετε το κατοικιδιο και την κακή σας μοίρα που σας αναγκάζει να κανετε φασίνα στον εαυτό σας και στον περιβάλλοντα χώρο , με τα μάτια σας ακομη κλειστά.
Χτυπάει το τηλέφωνο, ειναι ένα εκνευριστικο ατομο που αναγκάστηκε στις 8 το πρωί να σας πείσει ότι χρειάζεστε μια πιστωτική καρτούλα. Ο σκύλος , μην ξεχνιόμαστε, είναι ακόμη μαχμουρλής και επικίνδυνος, οπότε ρίχνετε ένα έναρθρο γαύγισμα στο ον που τόλμησε να σας ενοχλήσει πρωινιάτικα, και συνεχίζετε τη φασίνα. Η ζημιάρα γάτα αγνοείται. Μαλλον οσμίζεται την διάθεση καταστροφής που εκλύεται απ΄το είναι σας κι εχει λουφάξει κάπου.
Εν πάσει περιπτώσει, ντύνεστε, βγαίνετε απ΄το σπίτι, ναι τηλέφωνο και κλειδιά θυμηθήκατε να πάρετε, και ξεκινάτε ν' αντιμετωπίσετε τα κτήνη με τις γραβάτες.
Μπαίνετε στο όχημα, και ψαχουλεύοντας την τσάντα σας συνειδητοποιείτε οτι δεν εχετε πάρει πορτοφόλι. Οι οπαδοί του χρηματικού γυμνισμού θ' αναφωνήσουν: ελα μωρέ, για ψαξε τις τσέπες σου. Δεν είστε οπαδοί του γυμνισμού όμως. Δευτερο σιχτίρισμα, γραμμή για το δρόμο της επιστροφής, προς αναζήτηση του μαγικού πορτοφολιού.
Δρόμο αφήνετε, δρόμο παίρνετε, τελικα φτάνετε έξω απ΄την πολυκατοικία σας. Και εκει που το ματι σας σκανάρει το γραμματοκιβώτιο για καινούργια αλληλογραφια, βλεπετε ένα μαυρο πραγμα κοντά στο φορτηγάκι που είναι παρκαρισμένο απ΄έξω. Πλησιάζετε, το κοιτάτε καλά καλά να βεβαιωθείτε οτι είναι αυτο που υποψιαστήκατε. Κοιτάτε γύρω σας με ύφος νιάνιαρου που περιμενει να ξεραθεί η γιαγιά για να ρημάξει το γλυκό ταψιού. Ιδανικές συνθήκες, η πόρτα του ψιλικατζίδικου είναι κλειστή, άρα όποιος είναι μέσα δεν πρόκειται να σας δει, τα παιδακια του σχολείου απέναντι μολις μαντρώθηκαν για να συνεχίσουν την εκπαίδευση, και ο δρόμος είναι ήπιας κυκλοφορίας, τουτέστιν περνάει ένα αυτοκίνητο καθε μισάωρο, και παρκαρει ο καθενας όπου γουσταρει χωρις προστριβές. Σηκωνετε το "πτώμα" και ετοιμάζεστε να λιποθυμήσετε , επειδή το εν λογω πορτοφόλι, μοιάζει μ΄εκείνο που είχε ο Δημήτρης Χορν στο "Αλοίμονο στους Νέους", τίγκα στα Ευρώπουλα. Ναι , ναι , το πρωινο λούσιμο με δημητριακά είχε φαινεται συμβολική σημασία, σας ρένουν πλέον τα λεφτά. Παίρνετε τα χρήματα στα χέρια σας με προφύλαξη και τσακιζεστε στο διαμέρισμά σας.
Αλλά τώρα αρχιζει η κόλαση, ειναι γνησια τα χαρτονομισματα; Απο ποιον έπεσαν; Μωρε μήπως σας πήρε κανένα πιο περίεργο μάτι απ΄το δικο σας και την εχετε βαψει ήδη; Πρέπει να επιδείξετε αυτοσυγκρατηση, μπορει να ειναι καποιος απ΄τη γειτονιά, αν σας παρουν χαμπάρι οτι ξοδευετε τα απολεσθέντα; Και πως να τα καταθεσετε, που σας εχουν ζώσει τα φίδια μήπως τα ψάχνει , που σίγουρα, θα τα ψάχνει κανείς;
Εκει που έχετε μεταλλαχθει σε Σκρουτζ, και τα κρατάτε ζηλότυπα στα χέρια σας, χτυπάει το κουδούνι. Πετάγεστε έντρομος, σας πέφτουν και μερικά απ΄τα χέρια.
Νιώθετε έναν πόνο στο γόνατό σας. Ξυπνάτε βρισκόμενος στο έδαφος. Ειναι ξημερώματα, η γάτα σας κοιμάται μακαρίως δίπλα στο καλοριφέρ, κι εσεις μενετε με τη γλύκα των ξένων χρηματων στο μυαλό και με μια ψύξη στα νεφρά, λογω του αιφνιδιου ξεσκεπάσματος.
Ναι ήταν μόνο όνειρο. Η μήπως εφιάλτης;
auburn Kate
( you don't need the money if you look like you do honey, θα έλεγε ίσως ενας οπαδός της γυναίκας ως διακοσμητικής, GIORGIONE- Sleeping Venus )
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
Υδάτινος κόσμος
Πριν από 3-4 μέρες το είδα γραμμένο σ΄εναν τοίχο στην Αθήνα, με κόκκινη μπογιά: το νερό γνωρίζει . Δεν ξέρω γιατί ταράχτηκα όταν το διαβασα. Μου φάνηκε απειλητική αυτή η πρόταση. Το Σαββατοκύριακο απέδειξε ήδη τις γνωστικές ικανότητες του νερού. Μέχρι χαλάζι έπεσε. Πυκνό και ευμεγέθες. Τα "120 ενωμένα εργοστάσια" έπεσαν, πανηγύρισαν αρκούντως και τα κανάλια, δεν έμειναν χωρίς θέμα.
Έτσι, για να μην ξεχάσουμε ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο σ'αυτή τη ζωή. Παρά τα επιφαινόμενα. 'Εχετε καμιά αμφιβολία πως το νερό που τρυπώνει παντού, έχει την ικανότητα να αναδιαμορφώνει τη ζωή μας;
Θεωρώ ύμνο της πλημμύρας ένα τραγούδι που λατρεύω- το flood των JARS OF CLAY. 'Οταν ακούω τις πρώτες κιθαριές ανατριχιάζω σα να με άγγιξε κεραυνός. Τ' αγαπώ πολύ κι ας έχει χριστιανικά ψήγματα στον πυθμένα των στίχων του. Οπότε για να του τη σπάσω, ορίστε κι ένα άκρως προτρεπτικό άσμα, που εμπεριέχει, κατά τη δική μου ερμηνεία, σεξουαλικά υπονοούμενα. Η ερμηνεία ανήκει στους ερμηνευτές της άλλωστε, όπως έχει δηλωσει και ο κύριος Βενιζέλος- δεν έγινα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Push, push λοιπόν, από τον κύριο Kurt Nielsen.
Τι σκέφτεστε όταν βρέχει;
auburn Kate
( τα φορέματά τους σκούπιζαν όλη τη λάσπη του δρόμου...PIERRE-AUGUSTE RENOIR- The Umbrellas )
Έτσι, για να μην ξεχάσουμε ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο σ'αυτή τη ζωή. Παρά τα επιφαινόμενα. 'Εχετε καμιά αμφιβολία πως το νερό που τρυπώνει παντού, έχει την ικανότητα να αναδιαμορφώνει τη ζωή μας;
Θεωρώ ύμνο της πλημμύρας ένα τραγούδι που λατρεύω- το flood των JARS OF CLAY. 'Οταν ακούω τις πρώτες κιθαριές ανατριχιάζω σα να με άγγιξε κεραυνός. Τ' αγαπώ πολύ κι ας έχει χριστιανικά ψήγματα στον πυθμένα των στίχων του. Οπότε για να του τη σπάσω, ορίστε κι ένα άκρως προτρεπτικό άσμα, που εμπεριέχει, κατά τη δική μου ερμηνεία, σεξουαλικά υπονοούμενα. Η ερμηνεία ανήκει στους ερμηνευτές της άλλωστε, όπως έχει δηλωσει και ο κύριος Βενιζέλος- δεν έγινα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Push, push λοιπόν, από τον κύριο Kurt Nielsen.
Τι σκέφτεστε όταν βρέχει;
auburn Kate
( τα φορέματά τους σκούπιζαν όλη τη λάσπη του δρόμου...PIERRE-AUGUSTE RENOIR- The Umbrellas )
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007
Σας τρατάρουμε για τα 100
Σιχαίνομαι τις γιορτές ,τα γενέθλια, τα πανηγύρια και τα λοιπά. 'Οταν έχω τις μαύρες μου. Δηλαδή τις 300 μέρες απ΄τις 365! Αλλά τώρα πρόκειται για ειδική περίπτωση. Πως το καταφερα και εφτασα τα 100 ποστς δεν γνωρίζω. Κι ένας λόγος που το εκανα αυτό είναι οτι υπαρχουν καποιοι, εσείς δηλαδή, που μου κάνετε την τιμή και με διαβάζετε. Επισης ενας αλλος λογος είναι εντελως συγκυριακος. Είναι η σημερινή κωλομέρα με τη βρόχα που μου σπαει τα νεύρα και με κανει να σκέφτομαι πως όχι μόνο ο καλός καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα, αλλα και η φτώχεια " γυαλιζει" περισσότερο στη νεροποντή. Να είσαι μετανάστης ας πούμε, να ζεις με άλλους 10 σε μία τρώγλη στην Αγησιλάου ας πούμε, και να κουβαλάς τούβλα μεσα στη βρόχα, μη φορώντας γάντια τουλάχιστον για να προστατεύσεις τα χέρια σου, να παίρνεις ψίχουλα και να ζηλεύεις τον φραγκάτο που περναει μπροστά απ΄την οικοδομή με το ασφαλές, κατά τεκμήριο, και αστραφτερό αυτοκίνητο. Η να είσαι έγκυος, με την κοιλιά έτοιμη να εκραγεί, να μην έχεις αυτοκινητο, και να αναγκάζεσαι να περιμένεις τα κωλολεωφορεία της ΕΘΕΛ τα οποία πως γίνεται πάντα όταν βρέχει, πάντα όμως, και έχουν προβλήματα, καθυστερούν, περνανε από τις στάσεις προκλητικά με την επιγραφή ΕΚΤΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ενώ εσύ εχεις γίνει ήδη λούτσα, γιατι ρίχνει τραπεζαρίες, μενεις μακρια και μέχρι να φτασεις στον προορισμό σου είσαι η ζωντανή απόδειξη ότι το ανθρώπινο είδος οταν γίνεται μουσκίδι δεν μπαίνει στο πλύσιμο... Και το καλύτερο; Φοβασαι ν' αρρωστήσεις, φοβασαι μην αρρωστήσεις μ'αυτόν τον άθλιο καιρό, επειδή εισαι τύποις ή κατ'ουσίαν ανασφάλιστος και δεν έχεις λεφτά για φάρμακα, ή για καινούργιες μπότες , επειδή οι υπάρχουσες ήπιαν τόσο νερό που έσκασαν πιά, κυριολεκτικά. Και δεν τα λεω αυτά εκ του ασφαλούς, ουτε η κυρία Β. είμαι, ούτε ο κύριος Κ. ούτε ο κύριος Λ., μεγαλοδικηγόροι και σίγουρα οχι επισκέπτοντες το τρισάθλιο Ταμείο Προνοίας( πορνείας το λέει μια συνάδελφός μου) Δικηγόρων Αθηνών. Γιαυτο λοιπόν και επειδή συγκινήθηκα και
είμαι και αμετανόητη γλυκατζού, σας κερναω διαδικτυακά γλυκάκια. Γιατι μάλλον εκείνη η διαφήμιση για τις σκυλοτροφές είχε δίκιο:( κατά παράφραση) το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ξεγυρισμένα θεϊκά γλυκά και αγάπη. Ααααααχχ! Φατε ελεύθερα και κυρίως αποενοχοποιημένα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Για λυσσασμένους σοκολατολάτρεις, και δη της σκούρας σοκολάτας, όπως η αφεντιά μου, εδώ κι εδώ.
Για σοκολατομανείς που προσπαθούν να εξαπατήσουν τη συνείδησή τους( " καλέ εγω δεν τρωω βούτυρα, και σοκολάτα και σαντιγύ, μονο με φρουτα τη βγάζω") ορίστε .
Για οπαδούς της λευκής και άσπιλης σοκολάτας, ορμάτε .
Αυτο το αφησα τελευταίο. Το καλό μου χερουβειμ που πετάει χαμηλά δεν τρωει γλυκά, οπότε αυτό το ψητό πουλί που το λένε γαλοπούλα(μπλιαχ) είναι δικό σου Σπυρούλη μου, enjoy!
Thanks guys
auburn Kate
είμαι και αμετανόητη γλυκατζού, σας κερναω διαδικτυακά γλυκάκια. Γιατι μάλλον εκείνη η διαφήμιση για τις σκυλοτροφές είχε δίκιο:( κατά παράφραση) το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ξεγυρισμένα θεϊκά γλυκά και αγάπη. Ααααααχχ! Φατε ελεύθερα και κυρίως αποενοχοποιημένα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Για λυσσασμένους σοκολατολάτρεις, και δη της σκούρας σοκολάτας, όπως η αφεντιά μου, εδώ κι εδώ.
Για σοκολατομανείς που προσπαθούν να εξαπατήσουν τη συνείδησή τους( " καλέ εγω δεν τρωω βούτυρα, και σοκολάτα και σαντιγύ, μονο με φρουτα τη βγάζω") ορίστε .
Για οπαδούς της λευκής και άσπιλης σοκολάτας, ορμάτε .
Αυτο το αφησα τελευταίο. Το καλό μου χερουβειμ που πετάει χαμηλά δεν τρωει γλυκά, οπότε αυτό το ψητό πουλί που το λένε γαλοπούλα(μπλιαχ) είναι δικό σου Σπυρούλη μου, enjoy!
Thanks guys
auburn Kate
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
Το παράσημο
Όταν άκουσε τ' όνομά της, ασυναίσθητα χαμήλωσε στην πολυθρόνα κι έψαχνε το παλτό της για να φύγει. Τη συγκράτησε η Σοφία- " ε! που πας; Από δω είναι για την εξέδρα βρε αλλοπαρμένο μου".
Δεν ήθελε με τίποτα να μιλήσει ενώπιον τόσου κόσμου. Καμιά 100αριά άτομα δηλαδή. Δεν ήθελε να την δουν. 'Ενιωσε όπως τις προηγούμενες φορές που αναγκάστηκε απ΄την πραγματικότητα να επιδείξει υπέρμετρη εξωστρέφεια. Υπέρμετρη για τα δικά της κριτήρια βέβαια. Για καποιους με γερά αποθέματα κοινωνικότητας , θα ήταν μία καλή ευκαιρία ν' ακονίσουν το εγώ τους πάνω στον θαυμασμό του πλήθους. Ν 'αυτεπιβεβαιωθούν. Να πουλήσουν μούρη που ενίοτε δεν είχαν, να, να,να...
Τα είχε γραμμένα ολα αυτά. Δεν την αφορουσαν,συνειδητά τουλάχιστον, και δεν τα επεδίωκε. Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο, επειδή ακριβώς τα έφτυνε, έρχονταν μόνα τους και κολλούσαν πάνω της όπως οι μύγες στη βρωμιά.
"Paparazzi, paparazzo στα ιταλικά σημαίνει σκνίπα", σκέφτηκε η 'Ερση. "Ο Felini ονόμασε έτσι τους ενοχλητικούς φωτογράφους. Οι σκνίπες ζουν στα έλη, ελκονται απ΄τη σαπίλα και τη στασιμότητα". Γιατι της ήρθε τώρα αυτό , ενώ προσπαθούσε να συγκεντρώσει το βλέμμα της μπροστά της; Φαντάστηκε τον εαυτό της να σκοντάφτει μεγαλοπρεπώς στην παχιά μοκέτα και να γίνεται μπορντώ σαν αυτήν απ΄τη ντροπή της. Ανατρίχιασε με τη βλακεία της να σκέφτεται το χειρότερο για να διώξει το άγχος της.
Ανέβηκε στο πόντιουμ αφού πρώτα χαιρέτησε τον πρόεδρο της επιτροπής βράβευσης. 'Ενιωσε να τρέμει. 'Εριξε μιά γρήγορη ματιά στους καθισμένους παρατηρητές της. Τα μάτια της χάθηκαν μέσα σε περιέργεια, βαμμένα χείλη, φρεσκάδα ντυμένη με τζιν, ζιβάγκο, γυαλιά μυωπίας και πολύ κουβεντολόϊ. Δεν την ένοιαξε που σε κάποια καθίσματα οι κάτοχοί τους συναγωνίζονταν ποιός θα έλεγε τις περισσότερες λέξεις. " καλύτερα, δεν θα προσέξουν και τις μαλακίες που θα πω."
Δεν είχε ετοιμάσει λογίδριο. Ούτε καν ευχαριστήριο. Σκέφτηκε ν' αυτοσχεδιάσει. 'Οταν της ανακοίνωσαν τη βράβευση για το δοκίμιό της, παραλίγο να λιποθυμούσε. Εδώ κόντεψε να λιποθυμήσει ο εκδότης της, όταν διάβασε τον τίτλο του: Η αυτοϊκανοποίηση ως μέσο ενδυνάμωσης της αυτοσυνείδησης και βίωσης της υπαρξιακής μοναξιάς.
" Έρση μου τρελάθηκες;!! Βιβλιο για τη μαλακία θα βγάλω;"
"Κύριε Φωτάκη πρώτη φορά θα΄ναι; Αλλά και η πρώτη να είναι , ο εκδότης πρέπει να είναι πρωτοπόρος. Ξέρετε πολύ καλά πως ήδη κυκλοφορεί η Ιστορία του Αυνανισμού. Διαχρονική και διατοπική μελέτη. Το δικό μου όμως είναι χιουμοριστικό κείμενο, έστω. Γνωρίζετε επίσης πως σημασία δεν έχει μόνο το τί λες, αλλα και πως το λες. Καλλιέπεια κυριε Φωτάκη, το μακιγιάζ της κοτσάνας. Ανέκαθεν ήθελα να γράψω κάτι που να το διαπερνά το χιούμορ, σαν καλαμάκι για σουβλακια".
Ο εκδότης της χασκογέλασε για κάμποση ώρα, η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά εκείνο το βραδυ. Μεχρι να πειστεί ο αυτοκράτορας να παραχωρήσει το προνόμιο της δημοσίευσης. Τελικά της το έδωσε. Το προνόμιο. Και σύντομα απόλαυσε τ' αποτελέσματα. 'Ολη η Αθήνα ασχολιόταν με το "εγχειρίδιον μαλακίας" όπως το χαρακτήρισε ένας κριτικός. Τους είχε γραμμένους τους κριτικούς. Εδώ τους είχε ο Φλωμπέρ. Τους διαβαζε βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που παραδεχόταν σε μερικούς ήταν η απίστευτη ικανοτητά τους να παρουσιάζουν ακαταμάχητο το τίποτα. Τύχαιναν φορές που η βιβλιοπαρουσίαση ήταν πιό ελκυστική απ΄το αντικείμενό της...
Ξανακοίταξε το κοινό. 'Εψαξε με τα μάτια τη φίλη της. Την είδε να της χαμογελάει με κείνο το χαμόγελο που της χάριζε όταν ήταν οι δυό τους, εκείνο το " Ερσάκι μου εσύ". Κοιταξε και τη θέση δίπλα της, αν ήταν ακόμη άδεια. Τη είχε κρατήσει για εκείνον. Δεν της υποσχέθηκε τίποτα, πνιγόταν στη δουλειά, "ξέρεις ότι σ'αγαπώ μωρό μου, ακομη κι αν δεν έρθω. Εγώ το διάβασα, το σκέφτηκα και χέστηκα για τις εκδηλώσεις δημοσιότητας. 'Ελα τώρα, αφού ο μόνος που το γουστάρει όλο αυτό είναι ο... πολυέλαιος" ( έτσι κορόϊδευε τον εκδότη της ο 'Αρης). Αυτά της έλεγε 6 ώρες πριν, ενώ της μαγείρευε. " Για δοκίμασε αυτή τη ομελέτα, είναι αλμυρή; "
Τον κοιτούσε, κι ένιωθε να καίγεται απ ΄τη λαχτάρα της γι αυτόν. 'Ηθελε να γδυθούν επί τόπου και να κάνουν έρωτα. Να τον νιώσει μέσα της και να μην τη νοιάζει τίποτα πιά. 'Οπως κι έγινε, ευτυχώς η μαγειρική ελαβε γρήγορα τέλος.
Κοιμήθηκαν αγκαλιά πάνω στη μοκέτα της κουζίνας, εκείνη ανάσκελα, κι αυτός από πάνω της, μπλεγμένος στα πόδια της, είχε ακουμπήσει το κεφαλι του στο στήθος της. Τον κρατούσε σα να τον προφύλασσε από καποια ξαφνική μπόρα. Είχαν αφήσει το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει. 'Οταν ξύπνησαν ακουγόταν το It means nothing των STEREOPHONIX. "Λες;" χαμογέλασε στον εαυτό της.
Κοίταζε το εξώφυλλο του βιβλιου της. Εκέινη είχε επιλέξει τη φωτογραφία. Μιά σκηνή απ΄την ταινία Sliver με την Sharon Stone. Την είχαν επιχρωματίσει όμως και φαινόταν σαν ελαιογραφία του Whistler. Ηταν η σκηνή που η πρωταγωνίστρια μέσα στη μπανιέρα, χαλαρωμένη παραδίνεται στην απόλαυση που μόνο ο εαυτός μας ξέρει πως ακριβώς να μας προσφέρει. Ως προμετωπίδα έγραφε την γαλλική φράση: κανείς δεν μπορεί να σ'΄ευχαριστήσει όσο ο εαυτός σου .
Και τότε μια σκέψη έλαμψε στο μυαλό της. Δνε θα εξυμνούσε την αυτοϊκανοποίηση, ήξερε , διαισθανόταν πως κάποιοι αναγνώστες ίσως ειχαν μείνει στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. 'Ισως παρασύρθηκαν απ΄τον στομφώδη τίτλο. 'Ομως δεν θα τους έκανε το χατήρι. 'Αρα θα είχε και τις ευλογίες του Κλήρου...
Αν δεν γούσταραν, ας έφευγαν. Το βιβλίο δεν το είχε γράψει για να ωραιοποιήσει τον αυνανισμό, με τα θετικά και τ'αρνητικά του. Το είχε γράψει για να πείσει πρώτα τον εαυτό της, εξ αντιδιαστολής, πως το καλύτερο ταγκό χορεύεται πάντα από δύο. Ακομη κι όταν η ανάγκη διάσωσης του προσωπικού χωρόχρονου και της αξιοπρέπειας, σε σπρώχνει στην αγκαλιά του εαυτού σου. Το είχε εμπεδώσει χρόνια τώρα πως το τομάρι μας, μας περιορίζει, αλλα ο έρωτας της είχε μάθει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικο: τη ζωτική ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και της αθανασίας μέσα στη δυαδικότητα. Θυμήθηκε τα φιλιά του 'Αρη, το άρωμά του που την τρέλαινε και τη υπέροχη φωνή του. τις ρυθμικές ανάσες τους, το πόσο σέξι ένιωθε όταν βρισκοταν γυμνή μπροστά του, και την χάιδευαν τα μάτια του.
Αυτό ήθελε να τους πει. Πως η αυτοϊκανοποίηση είναι προπόνηση, όχι αυτοσκοπός. Περί ορέξεως βέβαια...
Κάποιο κινητό κουδούνισε, ετοιμαζόταν να ξεφυσήξει νευριασμένα, αλλά αναγνώρισε τις πρώτες νότες από ένα καινούργιο κομμάτι που σε πρίζωνε κανονικά. Σ' εκανε να θες να χορέψεις, να ζήσεις, να κάνεις ξέφρενο σεξ. Σε γέμιζε με μία λυσσασμένη χαρά που δεν ήξερες πως να τη χειριστείς. 'Ηταν το Dance floor Anthem των GOOD CHARLOTTE.
"Αν ζητάνε εμένα πάντως, λείπω", φώναξε αστειευόμενη απ΄το μικρόφωνο. 'Ακουσε γέλια συναινετικά απο κάτω. " Καλό σημάδι" σκέφτηκε.
Ρύθμισε το μικρόφωνο, ήπιε λίγο νερό και σκέφτηκε το κορμί του 'Αρη πάνω της.
" Καλησπέρα- ο Woody Allen είχε πει κάποτε: "είμαι πολυ καλός εραστής, επειδή εξασκούμαι πολύ μόνος μου"....
auburn Kate
( ό,τι του πει θα το απορροφήσει το σκοτάδι, Sir FRANK DICKSEE- The Confession )
Δεν ήθελε με τίποτα να μιλήσει ενώπιον τόσου κόσμου. Καμιά 100αριά άτομα δηλαδή. Δεν ήθελε να την δουν. 'Ενιωσε όπως τις προηγούμενες φορές που αναγκάστηκε απ΄την πραγματικότητα να επιδείξει υπέρμετρη εξωστρέφεια. Υπέρμετρη για τα δικά της κριτήρια βέβαια. Για καποιους με γερά αποθέματα κοινωνικότητας , θα ήταν μία καλή ευκαιρία ν' ακονίσουν το εγώ τους πάνω στον θαυμασμό του πλήθους. Ν 'αυτεπιβεβαιωθούν. Να πουλήσουν μούρη που ενίοτε δεν είχαν, να, να,να...
Τα είχε γραμμένα ολα αυτά. Δεν την αφορουσαν,συνειδητά τουλάχιστον, και δεν τα επεδίωκε. Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο, επειδή ακριβώς τα έφτυνε, έρχονταν μόνα τους και κολλούσαν πάνω της όπως οι μύγες στη βρωμιά.
"Paparazzi, paparazzo στα ιταλικά σημαίνει σκνίπα", σκέφτηκε η 'Ερση. "Ο Felini ονόμασε έτσι τους ενοχλητικούς φωτογράφους. Οι σκνίπες ζουν στα έλη, ελκονται απ΄τη σαπίλα και τη στασιμότητα". Γιατι της ήρθε τώρα αυτό , ενώ προσπαθούσε να συγκεντρώσει το βλέμμα της μπροστά της; Φαντάστηκε τον εαυτό της να σκοντάφτει μεγαλοπρεπώς στην παχιά μοκέτα και να γίνεται μπορντώ σαν αυτήν απ΄τη ντροπή της. Ανατρίχιασε με τη βλακεία της να σκέφτεται το χειρότερο για να διώξει το άγχος της.
Ανέβηκε στο πόντιουμ αφού πρώτα χαιρέτησε τον πρόεδρο της επιτροπής βράβευσης. 'Ενιωσε να τρέμει. 'Εριξε μιά γρήγορη ματιά στους καθισμένους παρατηρητές της. Τα μάτια της χάθηκαν μέσα σε περιέργεια, βαμμένα χείλη, φρεσκάδα ντυμένη με τζιν, ζιβάγκο, γυαλιά μυωπίας και πολύ κουβεντολόϊ. Δεν την ένοιαξε που σε κάποια καθίσματα οι κάτοχοί τους συναγωνίζονταν ποιός θα έλεγε τις περισσότερες λέξεις. " καλύτερα, δεν θα προσέξουν και τις μαλακίες που θα πω."
Δεν είχε ετοιμάσει λογίδριο. Ούτε καν ευχαριστήριο. Σκέφτηκε ν' αυτοσχεδιάσει. 'Οταν της ανακοίνωσαν τη βράβευση για το δοκίμιό της, παραλίγο να λιποθυμούσε. Εδώ κόντεψε να λιποθυμήσει ο εκδότης της, όταν διάβασε τον τίτλο του: Η αυτοϊκανοποίηση ως μέσο ενδυνάμωσης της αυτοσυνείδησης και βίωσης της υπαρξιακής μοναξιάς.
" Έρση μου τρελάθηκες;!! Βιβλιο για τη μαλακία θα βγάλω;"
"Κύριε Φωτάκη πρώτη φορά θα΄ναι; Αλλά και η πρώτη να είναι , ο εκδότης πρέπει να είναι πρωτοπόρος. Ξέρετε πολύ καλά πως ήδη κυκλοφορεί η Ιστορία του Αυνανισμού. Διαχρονική και διατοπική μελέτη. Το δικό μου όμως είναι χιουμοριστικό κείμενο, έστω. Γνωρίζετε επίσης πως σημασία δεν έχει μόνο το τί λες, αλλα και πως το λες. Καλλιέπεια κυριε Φωτάκη, το μακιγιάζ της κοτσάνας. Ανέκαθεν ήθελα να γράψω κάτι που να το διαπερνά το χιούμορ, σαν καλαμάκι για σουβλακια".
Ο εκδότης της χασκογέλασε για κάμποση ώρα, η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά εκείνο το βραδυ. Μεχρι να πειστεί ο αυτοκράτορας να παραχωρήσει το προνόμιο της δημοσίευσης. Τελικά της το έδωσε. Το προνόμιο. Και σύντομα απόλαυσε τ' αποτελέσματα. 'Ολη η Αθήνα ασχολιόταν με το "εγχειρίδιον μαλακίας" όπως το χαρακτήρισε ένας κριτικός. Τους είχε γραμμένους τους κριτικούς. Εδώ τους είχε ο Φλωμπέρ. Τους διαβαζε βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που παραδεχόταν σε μερικούς ήταν η απίστευτη ικανοτητά τους να παρουσιάζουν ακαταμάχητο το τίποτα. Τύχαιναν φορές που η βιβλιοπαρουσίαση ήταν πιό ελκυστική απ΄το αντικείμενό της...
Ξανακοίταξε το κοινό. 'Εψαξε με τα μάτια τη φίλη της. Την είδε να της χαμογελάει με κείνο το χαμόγελο που της χάριζε όταν ήταν οι δυό τους, εκείνο το " Ερσάκι μου εσύ". Κοιταξε και τη θέση δίπλα της, αν ήταν ακόμη άδεια. Τη είχε κρατήσει για εκείνον. Δεν της υποσχέθηκε τίποτα, πνιγόταν στη δουλειά, "ξέρεις ότι σ'αγαπώ μωρό μου, ακομη κι αν δεν έρθω. Εγώ το διάβασα, το σκέφτηκα και χέστηκα για τις εκδηλώσεις δημοσιότητας. 'Ελα τώρα, αφού ο μόνος που το γουστάρει όλο αυτό είναι ο... πολυέλαιος" ( έτσι κορόϊδευε τον εκδότη της ο 'Αρης). Αυτά της έλεγε 6 ώρες πριν, ενώ της μαγείρευε. " Για δοκίμασε αυτή τη ομελέτα, είναι αλμυρή; "
Τον κοιτούσε, κι ένιωθε να καίγεται απ ΄τη λαχτάρα της γι αυτόν. 'Ηθελε να γδυθούν επί τόπου και να κάνουν έρωτα. Να τον νιώσει μέσα της και να μην τη νοιάζει τίποτα πιά. 'Οπως κι έγινε, ευτυχώς η μαγειρική ελαβε γρήγορα τέλος.
Κοιμήθηκαν αγκαλιά πάνω στη μοκέτα της κουζίνας, εκείνη ανάσκελα, κι αυτός από πάνω της, μπλεγμένος στα πόδια της, είχε ακουμπήσει το κεφαλι του στο στήθος της. Τον κρατούσε σα να τον προφύλασσε από καποια ξαφνική μπόρα. Είχαν αφήσει το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει. 'Οταν ξύπνησαν ακουγόταν το It means nothing των STEREOPHONIX. "Λες;" χαμογέλασε στον εαυτό της.
Κοίταζε το εξώφυλλο του βιβλιου της. Εκέινη είχε επιλέξει τη φωτογραφία. Μιά σκηνή απ΄την ταινία Sliver με την Sharon Stone. Την είχαν επιχρωματίσει όμως και φαινόταν σαν ελαιογραφία του Whistler. Ηταν η σκηνή που η πρωταγωνίστρια μέσα στη μπανιέρα, χαλαρωμένη παραδίνεται στην απόλαυση που μόνο ο εαυτός μας ξέρει πως ακριβώς να μας προσφέρει. Ως προμετωπίδα έγραφε την γαλλική φράση: κανείς δεν μπορεί να σ'΄ευχαριστήσει όσο ο εαυτός σου .
Και τότε μια σκέψη έλαμψε στο μυαλό της. Δνε θα εξυμνούσε την αυτοϊκανοποίηση, ήξερε , διαισθανόταν πως κάποιοι αναγνώστες ίσως ειχαν μείνει στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. 'Ισως παρασύρθηκαν απ΄τον στομφώδη τίτλο. 'Ομως δεν θα τους έκανε το χατήρι. 'Αρα θα είχε και τις ευλογίες του Κλήρου...
Αν δεν γούσταραν, ας έφευγαν. Το βιβλίο δεν το είχε γράψει για να ωραιοποιήσει τον αυνανισμό, με τα θετικά και τ'αρνητικά του. Το είχε γράψει για να πείσει πρώτα τον εαυτό της, εξ αντιδιαστολής, πως το καλύτερο ταγκό χορεύεται πάντα από δύο. Ακομη κι όταν η ανάγκη διάσωσης του προσωπικού χωρόχρονου και της αξιοπρέπειας, σε σπρώχνει στην αγκαλιά του εαυτού σου. Το είχε εμπεδώσει χρόνια τώρα πως το τομάρι μας, μας περιορίζει, αλλα ο έρωτας της είχε μάθει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικο: τη ζωτική ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και της αθανασίας μέσα στη δυαδικότητα. Θυμήθηκε τα φιλιά του 'Αρη, το άρωμά του που την τρέλαινε και τη υπέροχη φωνή του. τις ρυθμικές ανάσες τους, το πόσο σέξι ένιωθε όταν βρισκοταν γυμνή μπροστά του, και την χάιδευαν τα μάτια του.
Αυτό ήθελε να τους πει. Πως η αυτοϊκανοποίηση είναι προπόνηση, όχι αυτοσκοπός. Περί ορέξεως βέβαια...
Κάποιο κινητό κουδούνισε, ετοιμαζόταν να ξεφυσήξει νευριασμένα, αλλά αναγνώρισε τις πρώτες νότες από ένα καινούργιο κομμάτι που σε πρίζωνε κανονικά. Σ' εκανε να θες να χορέψεις, να ζήσεις, να κάνεις ξέφρενο σεξ. Σε γέμιζε με μία λυσσασμένη χαρά που δεν ήξερες πως να τη χειριστείς. 'Ηταν το Dance floor Anthem των GOOD CHARLOTTE.
"Αν ζητάνε εμένα πάντως, λείπω", φώναξε αστειευόμενη απ΄το μικρόφωνο. 'Ακουσε γέλια συναινετικά απο κάτω. " Καλό σημάδι" σκέφτηκε.
Ρύθμισε το μικρόφωνο, ήπιε λίγο νερό και σκέφτηκε το κορμί του 'Αρη πάνω της.
" Καλησπέρα- ο Woody Allen είχε πει κάποτε: "είμαι πολυ καλός εραστής, επειδή εξασκούμαι πολύ μόνος μου"....
auburn Kate
( ό,τι του πει θα το απορροφήσει το σκοτάδι, Sir FRANK DICKSEE- The Confession )
Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007
Μη αυτόνομη θέρμανση
Τη λαϊκή ρήση περί καιρού που ευνοεί τους δύο και, αναλόγως τη σεξουαλική αποχαλινωση του ομιλούντος, γίνονται τρείς, δεκατρείς ή είκοσι, την ξέρετε.Το ότι πλάκωσε χειμώνας ξαφνικά, επίσης το ξέρετε. Και λέω "ξαφνικά", επειδή όσο προετοιμασμένοι, ενδυματολογικο-ψυχολογικώς κι αν είμαστε, για τον ψόφο, καμία προπόνηση δεν μας προφυλάσσει τελικά απ΄το συναίσθημα που αποκομίζουμε μόλις συγκρουστούμε με την παγωμένη πραγματικότητα.
Τον Iggy Pop επισης τον ξερετε. Τι διάολο- δεν διαβαζουν, υποθέτω, και 5χρονα τις αηδίες που γράφω. Νομίζω πως ο χαρακτηρισμός γερόλυκος του ταιριάζει, σαν εκεινα τα στενά παντελόνια που φοράει.
Οπότε, επειδή οι χαμηλές θερμοκρασίες ωθούν στις επαφές με έμψυχα ή χνουδωτά άψυχα(βλ. κουβερτούλες), κι επειδή όλοι γνωρίζουμε πως δια της τριβής των σωμάτων παράγεται θερμοτητα, και πως η παραγόμενη μ'αυτον τον τρόπο θερμότητα είναι δωρεάν, απο χρηματική άποψη τουλαχιστον, λαβετε μία "φέτα" απ΄το μουσικό καλοριφέρ μου, απ΄τον κύριο που του άρεσε να κυλιέται πάνω σε σπασμένα γυαλιά, αν δεν κανω λάθος. Κατι ήξερε και ξέρει, είμαι σίγουρη, περί ομοιοπαθητικής αντιμετώπισης των διαπροσωπικών υαλοπινάκων.
Cry for Love, για ν΄ανέβει η θερμοκρασία. Κι αν πνιγήκατε με τη σκονη του παρελθόντος, τι να κάνω; Don't know any better , όπως άδουν και οι PURE ESSENCE.
auburn Kate
( τι λέτε; θα λιώσει;EDMUND DULAC- The Ice Maiden )
Τον Iggy Pop επισης τον ξερετε. Τι διάολο- δεν διαβαζουν, υποθέτω, και 5χρονα τις αηδίες που γράφω. Νομίζω πως ο χαρακτηρισμός γερόλυκος του ταιριάζει, σαν εκεινα τα στενά παντελόνια που φοράει.
Οπότε, επειδή οι χαμηλές θερμοκρασίες ωθούν στις επαφές με έμψυχα ή χνουδωτά άψυχα(βλ. κουβερτούλες), κι επειδή όλοι γνωρίζουμε πως δια της τριβής των σωμάτων παράγεται θερμοτητα, και πως η παραγόμενη μ'αυτον τον τρόπο θερμότητα είναι δωρεάν, απο χρηματική άποψη τουλαχιστον, λαβετε μία "φέτα" απ΄το μουσικό καλοριφέρ μου, απ΄τον κύριο που του άρεσε να κυλιέται πάνω σε σπασμένα γυαλιά, αν δεν κανω λάθος. Κατι ήξερε και ξέρει, είμαι σίγουρη, περί ομοιοπαθητικής αντιμετώπισης των διαπροσωπικών υαλοπινάκων.
Cry for Love, για ν΄ανέβει η θερμοκρασία. Κι αν πνιγήκατε με τη σκονη του παρελθόντος, τι να κάνω; Don't know any better , όπως άδουν και οι PURE ESSENCE.
auburn Kate
( τι λέτε; θα λιώσει;EDMUND DULAC- The Ice Maiden )
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007
Μελαγχολικός αισθησιασμός-Εξαϋλωση: σημειώσατε 1
Τελευταία έχω την αίσθηση ότι μας δουλεύουν χοντρά, αλλά εμείς ενθουσιασμένοι απ΄τις νέες εμπειρίες που γευόμαστε, όταν τις γευόμαστε, δεν παίρνουμε χαμπάρι. Ειχα ένα όνειρο το Σαββατοκύριακο- ότι θα δω επιτέλους απο κοντά, σε φυσικό μέγεθος τους δύο πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκοπουλου, το πορτραίτο του Nino de Guevara, και την ταφή του Κόμη Οργκάθ. Αμ δε! Η περίφημη έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής τεχνης, σου προσφέρει πολλα εργα των μαθητών του Θεοτοκόπουλου, μεταξύ αυτών και του γυιου του Χόρχε, μερικα δικα του, αλλα αυτα τα δύο που εγώ εχω λυσσαξει να τα δώ, στα προσφέρει σε κατι πενιχρες αναπαραγωγές σε μέγεθος καρτ-ποσταλ, τοποθετημένες δίπλα στα αντίγραφα αυτών των έργων που έχει φιλοτεχνήσει ο γιόκας του όμως. Καλό; Ετσι προφανώς δικαιολογείται και το φθηνό εισιτήριο, 2,50 Ευρώπουλα που πληρώνεις. 'Ο,τι δίνεις παίρνεις...
Οπότε όσοι επισκεφτειτε αυτη την έκθεση και θελετε να απολαύσετε αυτα τα συγκεκριμένα έργα να ξερετε πως θα φύγετε με στερητικό σύνδρομο, το οποίο, στη δική μου περίπτωση μετριάστηκε κάπως από την έτερη έκθεση, στο Μεγαρο Μουσικής, με έργα Klimt, Schiele και Κokoschka. Αλλα γαμώ το κέρατό μου, κι εδώ τα εργα του Κlimt τα έψαχνα με το κυάλι. Διότι πρόκειται για την έκθεση μονο ενός εργου του, αν θυμαμαι καλά. Και όχι, πάααλι,απ' αυτά που αγαπω του Klimt, αυτα για να τα δεις πρεπει να ταξιδέψεις.
Ομως μαγεύτηκα απ΄τα έργα του Schiele. Ιδίως ένα. Αυτο που θα δείτε παρακάτω. Αν επισκεφτείτε το Μεγαρο, ετοιμαστείτε να ανατριχιάσετε καθώς θα σας αντικρύζει νωχελικά ξαπλωμενη μία κυρά με μακριά μαύρα μαλλιά. Τον θεωρώ απ΄τους πιο αισθησιακούς πίνακες που υπάρχουν. Δεν ξερω γιατί την ώρα που την κοιτούσα μαγεμένη, σκέφτηκα αυτή την εμπορικής υφής φράση: ανοιξαμε και σας περιμένουμε"...
Πόσοι αραγε όλα αυτά τα χρόνια, έχουν χαιδέψει το κορμί της με τα ματια τους κι έχουν φανταστεί διάφορα κοιτάζοντάς την;
Δεν εχω να πω τίποτ' άλλο. Σας την παραδίδω για κατά μόνας απόλαυση.
auburn Kate
( ο απροκάλυπτος πόθος, EGON SCHIELE- Reclining Woman 1917 και οι δύο πίνακες που ΔΕΝ εμφανιζονται όπως τους πρέπει: EL GRECO- The burial of Count Orgaz και
The portrait of a Cardinal
Οπότε όσοι επισκεφτειτε αυτη την έκθεση και θελετε να απολαύσετε αυτα τα συγκεκριμένα έργα να ξερετε πως θα φύγετε με στερητικό σύνδρομο, το οποίο, στη δική μου περίπτωση μετριάστηκε κάπως από την έτερη έκθεση, στο Μεγαρο Μουσικής, με έργα Klimt, Schiele και Κokoschka. Αλλα γαμώ το κέρατό μου, κι εδώ τα εργα του Κlimt τα έψαχνα με το κυάλι. Διότι πρόκειται για την έκθεση μονο ενός εργου του, αν θυμαμαι καλά. Και όχι, πάααλι,απ' αυτά που αγαπω του Klimt, αυτα για να τα δεις πρεπει να ταξιδέψεις.
Ομως μαγεύτηκα απ΄τα έργα του Schiele. Ιδίως ένα. Αυτο που θα δείτε παρακάτω. Αν επισκεφτείτε το Μεγαρο, ετοιμαστείτε να ανατριχιάσετε καθώς θα σας αντικρύζει νωχελικά ξαπλωμενη μία κυρά με μακριά μαύρα μαλλιά. Τον θεωρώ απ΄τους πιο αισθησιακούς πίνακες που υπάρχουν. Δεν ξερω γιατί την ώρα που την κοιτούσα μαγεμένη, σκέφτηκα αυτή την εμπορικής υφής φράση: ανοιξαμε και σας περιμένουμε"...
Πόσοι αραγε όλα αυτά τα χρόνια, έχουν χαιδέψει το κορμί της με τα ματια τους κι έχουν φανταστεί διάφορα κοιτάζοντάς την;
Δεν εχω να πω τίποτ' άλλο. Σας την παραδίδω για κατά μόνας απόλαυση.
auburn Kate
( ο απροκάλυπτος πόθος, EGON SCHIELE- Reclining Woman 1917 και οι δύο πίνακες που ΔΕΝ εμφανιζονται όπως τους πρέπει: EL GRECO- The burial of Count Orgaz και
The portrait of a Cardinal
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007
Πανοπτισμός και άγιος ο Θεός(;)
Το ερωτηματικό το έβαλα λογω του ότι δεν γνωρίζω αν τελικά έγινε το πανεκπαιδευτικο συλλαλητήριο που είχε προγραμματιστεί για χτες, και αν χρησιμοποιήθηκαν τελικά κάμερες παρακολούθησης/μαγνητοσκόπησης της... παράστασης. Ξερω όμως, και πολύ χάρηκα, ότι η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αντέδρασε στη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Α.Π. Αν δεν αντιδρούσε, θ'ανησυχούσα πραγματικά, δεδομένου ότι σε προηγούμενες κρούσεις του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, σχετικά με τη χρησιμοποίηση των υπαρχουσών καμερών για σκοπούς ΕΚΤΟΣ της ρύθμισης /διαχείρισης της κυκλοφορίας οχηματων, η απάντηση της Αρχής ήταν αρνητική.
Η ΕΛ.ΑΣ. βέβαια, πονηρούλα ούσα, δεν ζήτησε τη γνωμοδότηση της Αρχής, επειδή προφανώς οσμιζόταν το όχι, αλλά ζήτησε τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Α.Π. που φαίνεται ότι είναι θετικά διακείμενος. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, ο κύριος Σανιδάς, από δημοσιεύματα εφημερίδων που είδα, μιλάει για επιτρεπόμενη χρήση καμερών μόνο την ώρα τέλεσης αυτόφωρου εγκλήματος. Και το λέει για ευνοητους λόγους, όχι παίρνουμε την καμερα και παριστάνουμε τον Κρόνεμπεργκ... Αν, παρ'ελπίδα, τα πράγματα, πάνε κατ' ευχήν της ΕΛ.ΑΣ. και του κυρίου Εισαγγελέα, φοβαμαι πως εφεξής η σούπα που λέγεται δημόσιες συναθροίσεις, εκτός απ΄τα βασικα συστατικά, ήτοι: συμμετοχή, φωνές, πανώ και ενίοτε επεισόδια χρήσης βίας κατά προσώπων ή πραγμάτων(βλ. ζαρντινιέρες) θα έχει και μια πρέζα παρακολούθησης από καμερες, ψηλα-ψηλά τοποθετημένες, αν δεήσουν να επισκευασουν τις υπάρχουσες,για να μην στραβωθούν και μείνουν οι λαγέτες μας στο σκότος, ή από φορητές , ανα χείρας κρατημένες απ΄τους αστυνομικούς, λες και βγήκαν παγανιά αφηνιασμένοι Γιαπωνέζοι τουρίστες για να βιντεοσκοπήσουν την Αθήνα.
Επειδή η διανοητικοψυχολογική μου κατάσταση τις τελευταίες μερες, δεν επιτρέπει και πολλά πολλά με τέτοια σοβαρά ζητήματα/προβλήματα, σας παραπέμπω αντι αλλου σχολίου, σ΄ενα διήγημα που έγραψε ο Νίκος Δαββέτας για λογαριασμό της Καθημερινής στο φύλλο που κυκλοφόρησε στις 7 Απριλίου 2007. Σας εκλιπαρώ να το διαβάσετε.Και είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε πολλά... Αν θυμαμαι καλα είχε προηγηθεί και τότε ή ακολουθούσε πανεκπαιδευτικο συλλαλητήριο. Το ζήλεψα αυτο το διήγημα. Θα' θελα να το είχα γραψει εγώ γαμώτο. Νομιζω θ'αντιληφθείτε διαβάζοντάς το, ότι οι φορείς της δημόσιας εξουσίας, είναι πιό... άνθρωποι απ΄ όσο θέλουν να φαίνονται, κι αυτό το λέω με διάθεση ανατροπής της εξουσίας κι όχι ξαναεδραίωσής της...
Η Αρβανιτάκη το έχει ήδη τραγουδήσει: " τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά".
ΑΠΟΡΙΑ: Αν εφεξής οι διαδηλωτές προσέρχονται στις πορείες φορώντας κουκούλες για να προστατευθουν απ΄τα γυάλινα μάτια, θ'αποκαλούνται απ΄τα ΜουΜουΕ, "οι γνωστοί- άγνωστοι", όλοι; Βοήθειά μας...
auburn Kate
( για να διαβάσετε το διήγημα, επειδή ο server μου κανει νούμερα, μολις μπείτε στην κεντρική σελίδα της εφημερίδας κάνοντας κλικ πάνω στη φράση στο ποστ, καντε κλικ στην αριστερή στήλη εκεί που λέει ΑΡΧΕΙΟ ΕΚΔΟΣΕΩΝ και ψάξτε στο ημερολόγιο που θα εμφανιστεί δεξιά, τον Απρίλιο του 2007, ημερομηνία : 7 Απριλίου.Το διήγημα έχει τίτλο ΝΕΡΑΤΖΙ ΜΕ ΞΥΡΑΦΑΚΙ, και θα το βρείτε στη στήλη Πολιτισμός. Καλό ψάξιμο! )
(αυτή, θα μπορούσε να ενσαρκώσει την κρυόκωλη και άτεγκτη εξουσία: ΗΑΝS HOLBEIN the younger- Portrait of Jane Seymour και αυτή, την ομορφιά που έπεσε απ΄τη γροθιά της: JOHN W.WATERHOUSE- St.Eulalia )
Η ΕΛ.ΑΣ. βέβαια, πονηρούλα ούσα, δεν ζήτησε τη γνωμοδότηση της Αρχής, επειδή προφανώς οσμιζόταν το όχι, αλλά ζήτησε τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Α.Π. που φαίνεται ότι είναι θετικά διακείμενος. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, ο κύριος Σανιδάς, από δημοσιεύματα εφημερίδων που είδα, μιλάει για επιτρεπόμενη χρήση καμερών μόνο την ώρα τέλεσης αυτόφωρου εγκλήματος. Και το λέει για ευνοητους λόγους, όχι παίρνουμε την καμερα και παριστάνουμε τον Κρόνεμπεργκ... Αν, παρ'ελπίδα, τα πράγματα, πάνε κατ' ευχήν της ΕΛ.ΑΣ. και του κυρίου Εισαγγελέα, φοβαμαι πως εφεξής η σούπα που λέγεται δημόσιες συναθροίσεις, εκτός απ΄τα βασικα συστατικά, ήτοι: συμμετοχή, φωνές, πανώ και ενίοτε επεισόδια χρήσης βίας κατά προσώπων ή πραγμάτων(βλ. ζαρντινιέρες) θα έχει και μια πρέζα παρακολούθησης από καμερες, ψηλα-ψηλά τοποθετημένες, αν δεήσουν να επισκευασουν τις υπάρχουσες,για να μην στραβωθούν και μείνουν οι λαγέτες μας στο σκότος, ή από φορητές , ανα χείρας κρατημένες απ΄τους αστυνομικούς, λες και βγήκαν παγανιά αφηνιασμένοι Γιαπωνέζοι τουρίστες για να βιντεοσκοπήσουν την Αθήνα.
Επειδή η διανοητικοψυχολογική μου κατάσταση τις τελευταίες μερες, δεν επιτρέπει και πολλά πολλά με τέτοια σοβαρά ζητήματα/προβλήματα, σας παραπέμπω αντι αλλου σχολίου, σ΄ενα διήγημα που έγραψε ο Νίκος Δαββέτας για λογαριασμό της Καθημερινής στο φύλλο που κυκλοφόρησε στις 7 Απριλίου 2007. Σας εκλιπαρώ να το διαβάσετε.Και είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε πολλά... Αν θυμαμαι καλα είχε προηγηθεί και τότε ή ακολουθούσε πανεκπαιδευτικο συλλαλητήριο. Το ζήλεψα αυτο το διήγημα. Θα' θελα να το είχα γραψει εγώ γαμώτο. Νομιζω θ'αντιληφθείτε διαβάζοντάς το, ότι οι φορείς της δημόσιας εξουσίας, είναι πιό... άνθρωποι απ΄ όσο θέλουν να φαίνονται, κι αυτό το λέω με διάθεση ανατροπής της εξουσίας κι όχι ξαναεδραίωσής της...
Η Αρβανιτάκη το έχει ήδη τραγουδήσει: " τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά".
ΑΠΟΡΙΑ: Αν εφεξής οι διαδηλωτές προσέρχονται στις πορείες φορώντας κουκούλες για να προστατευθουν απ΄τα γυάλινα μάτια, θ'αποκαλούνται απ΄τα ΜουΜουΕ, "οι γνωστοί- άγνωστοι", όλοι; Βοήθειά μας...
auburn Kate
( για να διαβάσετε το διήγημα, επειδή ο server μου κανει νούμερα, μολις μπείτε στην κεντρική σελίδα της εφημερίδας κάνοντας κλικ πάνω στη φράση στο ποστ, καντε κλικ στην αριστερή στήλη εκεί που λέει ΑΡΧΕΙΟ ΕΚΔΟΣΕΩΝ και ψάξτε στο ημερολόγιο που θα εμφανιστεί δεξιά, τον Απρίλιο του 2007, ημερομηνία : 7 Απριλίου.Το διήγημα έχει τίτλο ΝΕΡΑΤΖΙ ΜΕ ΞΥΡΑΦΑΚΙ, και θα το βρείτε στη στήλη Πολιτισμός. Καλό ψάξιμο! )
(αυτή, θα μπορούσε να ενσαρκώσει την κρυόκωλη και άτεγκτη εξουσία: ΗΑΝS HOLBEIN the younger- Portrait of Jane Seymour και αυτή, την ομορφιά που έπεσε απ΄τη γροθιά της: JOHN W.WATERHOUSE- St.Eulalia )
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Mug-ώθηκα
Ομολογώ πως εσχάτως έχω γίνει επιρρεπής στα blogoπαίχνιδα. Με ολέθριες συνέπειες φοβάμαι. Αυτή όπως θα διαπιστώσετε, οσοι κανετε τον κόπο να συνεχίσετε το διάβασμα, θα είναι άλλη μία τέτοια συνέπεια...
Αλλα στα παιχνίδια όπως και στην εκτος δικτύου ζωή μου, έχω πρόβλημα αναφορικά με την πιστή υπακοή στους κανόνες. Ευτυχώς , και το λέω με πλήρη επίγνωση αυτό, ακόμη όταν μου λένε "αυτο θα το κάνεις έτσι, και μετά έτσι" εγώ στέκομαι με σουφρωμένα φρύδια και χείλια απέναντι σ'αυτο το "έτσι" και το φαντάζομαι αλλιώς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βάλω το ξερό μου προκειμένου ν'αλλάξω κάτι, για να το ταιριάξω στο προφίλ μου. Μη ρωτήσετε γιατι το κάνω, δεν ξέρω!
Η παραπάνω εισαγωγή, είναι μέθοδος ψυχολογικής προετοιμασίας( κοινώς: "λάου-λάου") του exitmusician γι'αυτά που πρόκειται ν'αντικρύσει, ο οποίος έκανε πρόταση-πρόσκληση σε πρόσφατο ποστ του σχετικά με την παρουσίαση απο εμάς, των αγαπημένων μας "σκευών με φαρδύ στόμιο για ροφήματα" που λέει και το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Φλιτζάνια, κούπες επι το λαικότερον, mugs αγγλιστί, εξ' ου και ο τίτλος του δικού μου ποστ κατά το ήμισυ.
Εγώ όμως, ως διεστραμμένο ον , θα σας φιλέψω με κούπες που θα ήθελα να έχω. Δεν τις έχω όμως. Αυτές που εχω για την ακρίβεια, κατά δικές μου, είναι 2 ριγέ, φαρδιές, και μεγάλες. Οι υπόλοιπες που ζουν μαζί μου, ανήκουν στα λοιπά μέλη της οικογένειας, αν και κατ' ουσίαν, είναι κοινόχρηστες- δεν θυμαμαι να έχουν λάβει χώρα συρράξεις με δικαιολογία:
" γιατί πήρες την κούπα μου;"
Exit ψυχραιμία! Καθισε αναπαυτικά και μη σου μπουν ιδέες απ΄αυτα που θα δεις. Ορίστε λοιπόν μια μικρή έκθεση από κούπες επιθυμητές, μ' εκτόπισμα. Εδώ ναι, το μεγεθος μετράει.
Καφεπότες- bloggers, βαζω τα φλιτζάνια, βαζετε τον καφέ;
auburn Kate
( για καθ'εξην κλαψιάρες, για αχόρταγους , για ονειροπαρμένους, ξωτικοκυνηγημένους, για εραστές του βουνού και του λόγγου , και για χαζοχαρούμενα ).
Αλλα στα παιχνίδια όπως και στην εκτος δικτύου ζωή μου, έχω πρόβλημα αναφορικά με την πιστή υπακοή στους κανόνες. Ευτυχώς , και το λέω με πλήρη επίγνωση αυτό, ακόμη όταν μου λένε "αυτο θα το κάνεις έτσι, και μετά έτσι" εγώ στέκομαι με σουφρωμένα φρύδια και χείλια απέναντι σ'αυτο το "έτσι" και το φαντάζομαι αλλιώς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βάλω το ξερό μου προκειμένου ν'αλλάξω κάτι, για να το ταιριάξω στο προφίλ μου. Μη ρωτήσετε γιατι το κάνω, δεν ξέρω!
Η παραπάνω εισαγωγή, είναι μέθοδος ψυχολογικής προετοιμασίας( κοινώς: "λάου-λάου") του exitmusician γι'αυτά που πρόκειται ν'αντικρύσει, ο οποίος έκανε πρόταση-πρόσκληση σε πρόσφατο ποστ του σχετικά με την παρουσίαση απο εμάς, των αγαπημένων μας "σκευών με φαρδύ στόμιο για ροφήματα" που λέει και το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Φλιτζάνια, κούπες επι το λαικότερον, mugs αγγλιστί, εξ' ου και ο τίτλος του δικού μου ποστ κατά το ήμισυ.
Εγώ όμως, ως διεστραμμένο ον , θα σας φιλέψω με κούπες που θα ήθελα να έχω. Δεν τις έχω όμως. Αυτές που εχω για την ακρίβεια, κατά δικές μου, είναι 2 ριγέ, φαρδιές, και μεγάλες. Οι υπόλοιπες που ζουν μαζί μου, ανήκουν στα λοιπά μέλη της οικογένειας, αν και κατ' ουσίαν, είναι κοινόχρηστες- δεν θυμαμαι να έχουν λάβει χώρα συρράξεις με δικαιολογία:
" γιατί πήρες την κούπα μου;"
Exit ψυχραιμία! Καθισε αναπαυτικά και μη σου μπουν ιδέες απ΄αυτα που θα δεις. Ορίστε λοιπόν μια μικρή έκθεση από κούπες επιθυμητές, μ' εκτόπισμα. Εδώ ναι, το μεγεθος μετράει.
Καφεπότες- bloggers, βαζω τα φλιτζάνια, βαζετε τον καφέ;
auburn Kate
( για καθ'εξην κλαψιάρες, για αχόρταγους , για ονειροπαρμένους, ξωτικοκυνηγημένους, για εραστές του βουνού και του λόγγου , και για χαζοχαρούμενα ).
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007
Υποβολέας
Επειδή οι τραγουδοποιοί τα έχουν πει και συνεχίζουν να τα λένε πιό εύστοχα και μελωδικά, απο την αφεντιά μου,ιδού το υπερ- όπλο για να ξαπλώσετε( με την ανθρωποκτονική ή την ερωτική έννοια) αυτον/ην που ποθείτε: Βullet δια στόματος GRAND AVENUE. Απελευθερώνετε απ΄το ηχητικό σας περίστροφο μία σφαίρα, χρησιμοποιώντας κατά προτίμηση σιγαστήρα, ώστε το αποτέλεσμα να γίνει αντιληπτό μόνο απ΄το υποψήφιο θύμα σας.
Ξύπνησα με μυαλό στα πρόθυρα αποσύνθεσης. "Η σήμερον ως αύριον και ως χθες" όπως νομιζω έλεγε κι ο Εμπειρίκος. Δηλαδή σε πεζό λόγο, με κεφάλι που εμοιαζε επικίνδυνα με χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί, ξύπνησα χτες, το ίδιο και σήμερα. 'Οχι, δεν είναι hangover.
Προσπαθώ να βρω το αόρατο νήμα που συνδέει μία κινηματογραφική ταινία για ένα πεφταστέρι που πολλοί κυνήγησαν, πολύ έλαμψε και πολύ ερωτεύθηκε έναν γήινο, απ'αυτους που παρατηρούσε χρόνια, μία μινιμαλιστική, σε μέγεθος και υλικά, πίτσα, έναν τρισκατάρατο espresso, ο οποίος, λες και το ζώον δεν το είχα προβλέψει, μου τέντωσε τα νεύρα ως σα να επρόκειτο ν' απλώσει πάνω τους τη βδομαδιάτικη μπουγάδα, και μία εξομολόγηση ποτισμένη με αναφιλητά, λαμβάνουσα χώρα στις 6 το πρωί.Quiz για ευαίσθητα και συμπάσχοντα λαγωνικά.
Το ποστ( ο Θεος των bloggers να το κανει) της Δευτέρας έλαβε τέλος.
Να έχουμε καλή εβδομάδα ε;
auburn kate
(αυτη η κυρία γνωρίζει πολλά αλλα δεν μου τα λέει για να μη μου χαλάσει το suspense, JOHN W.WATERHOUSE- Destiny )
Ξύπνησα με μυαλό στα πρόθυρα αποσύνθεσης. "Η σήμερον ως αύριον και ως χθες" όπως νομιζω έλεγε κι ο Εμπειρίκος. Δηλαδή σε πεζό λόγο, με κεφάλι που εμοιαζε επικίνδυνα με χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί, ξύπνησα χτες, το ίδιο και σήμερα. 'Οχι, δεν είναι hangover.
Προσπαθώ να βρω το αόρατο νήμα που συνδέει μία κινηματογραφική ταινία για ένα πεφταστέρι που πολλοί κυνήγησαν, πολύ έλαμψε και πολύ ερωτεύθηκε έναν γήινο, απ'αυτους που παρατηρούσε χρόνια, μία μινιμαλιστική, σε μέγεθος και υλικά, πίτσα, έναν τρισκατάρατο espresso, ο οποίος, λες και το ζώον δεν το είχα προβλέψει, μου τέντωσε τα νεύρα ως σα να επρόκειτο ν' απλώσει πάνω τους τη βδομαδιάτικη μπουγάδα, και μία εξομολόγηση ποτισμένη με αναφιλητά, λαμβάνουσα χώρα στις 6 το πρωί.Quiz για ευαίσθητα και συμπάσχοντα λαγωνικά.
Το ποστ( ο Θεος των bloggers να το κανει) της Δευτέρας έλαβε τέλος.
Να έχουμε καλή εβδομάδα ε;
auburn kate
(αυτη η κυρία γνωρίζει πολλά αλλα δεν μου τα λέει για να μη μου χαλάσει το suspense, JOHN W.WATERHOUSE- Destiny )
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Εγώσημα
Λατρεύω τα δαχτυλίδια. 'Οχι όλα τα δαχτυλίδια. Τα ασημένια. Η' από λευκόχρυσο. 'Οχι τα σκέτα. Αυτά που έχουν μία πέτρα στο κέντρο τους. Μόνο μία. Πολύτιμη, ημιπολύτιμη, αδιαφορώ. Απ΄τη βραδια που είδα το Gladiator με τον κύριο τσαμπουκαλή Ράσελ Κρόου, και την εξαίσια , κατά τη γνώμη μου, Κόνι Νίλσεν, την χήρα μετά τέκνου, αδελφή του αρχομανή και δυναμει αιμομίκτη Κόμοδου, κολλησα. Λύσσαξα που λεει ο λόγος.
Αν έχετε δει την ταινία, ίσως θυμάστε τα υπέροχα δαχτυλίδια που φορούσε η εν λόγω καλλονή σε όλα σχεδόν τα δάχτυλά της. Το ομορφότερο όμως το φύλαγε για το "πολύ σημαντικό δάχτυλο", όπως έχει διαπιστώσει και η Μαφάλντα- τον δείκτη. Τρία πράγματα θυμαμαι απ'αυτή την ταινία: την ίδια την ταινία ,την ατμόσφαιρά της, την Κονι να λέει σ' εκείνη την υπαίθρια σκηνή του εργου, στον Μάξιμο πως: " μέχρι να σε γνωρίσω ήμουν πάντα μόνη μου", και τα δαχτυλίδια της. Από τοτε φοράω πάντα ένα δαχτυλίδι στον δείκτη. Κι ας μην είμαι noble... Τα έχω ρημαξει. Κι όπως μου συμβαίνει συνήθως με όσα πράγματα αποκτώ εμμονή, κινητοποιείται, απ΄τη λύσσα μου ίσως, μία ολοκληρη σειρά συμβάντων που την συντηρούν. Μετά απο λίγο καιρό, αγόρασα ένα λεύκωμα με προσωπογραφίες απ΄τον Hans Holbein τον Νεώτερο, όπου όλοι οι απεικονιζόμενοι/ες φοράνε δαχτυλίδια στο δείκτη. Και μετά απο λίγο ακόμη καιρό, διαβάζοντας ένα λεύκωμα για το πορτρετο γενικώς, στις σελίδες που ήταν αφιερωμένες στον Nicolas Poussin, υπάρχει μία σημείωση δίπλα στην λεπτομέρεια της αυτοπροσωπογραφίας του ζωγραφου, όπου απεικονίζεται να φοράει ένα χρυσό δαχτυλίδι με ένα μαυρο διαμαντι στο κέντρο του κομμένο σε σχήμα τετράπλευρης πυραμιδας. Ιδού.
Είναι και γαμώ τα δαχτυλίδια. Αυτό που μ'εντυπωσίασε όμως περισσότερο ήταν το περιεχόμενο της σημείωσης η οποία μας πληροφορεί πως η τετράπλευρη πυραμίδα ήταν το σύμβολο των Στωικών φιλοσόφων για τη σταθερότητα και τη δύναμη του χαρακτήρα. Τέλειο; Απο τοτε ονειρεύομαι ένα τετοιο δαχτυλιδι, ασημενιο, αλλα όχι με διαμάντι, χρειαζεται μία μικρή έκπτωση στις προδιαγραφές λόγω ασθενικής τσέπης... Σας θυμίζω οτι ο κατα πολλούς φαντασιόπληκτος μέχρι ανατροπής του χριστιανικού δόγματος, Dan Brown αναφέρει,στο Κώδικας da Vinci, τον Poussin ως ένα απ΄τα μελη του κοινού της Σιών. Και ότι το δαχτυλιδι που φοριέται στο μικρό δαχτυλο, στη γλώσσα των κοσμηματοποιών, λεγεται chevalier. Δηλαδή εχει σχεση με την ιπποσύνη. Το Κοινο της Σιών ειχε ως αποστολή την διαφύλαξη του δισκοποτηρου ή κανω λάθος; Και ποιοι ήταν τα μαντρόσκυλα που το φύλαγαν; Οι Ναίτες. Να συνεχίσω;
Κι έρχομαι στο παρόν. Υπάρχει μια γερμανική εταιρεία κατασκευής κοσμημάτων πολυτελείας, τουτέστιν χρειάζεται υποθέτω ένας μισθός βασικός με τις προσαυξήσεις για ν'αποκτήσεις ένα "σιδερικό" απ'αυτους. Η οποία αναλαμβάνει τη κατασκευή δαχτυλιδιών -προσωπικών σφραγίδων on demand. Μαλιστα. Μπορουμε να παραγγείλουμε το υλικο, το χρώμα, και κυρίως το τι ακριβώς θ'απεικονίζει το δαχτυλίδι. Εδώ είναι και η ουσία. Απ΄ό,τι βλέπω στο site της, μπορούμε να ζητήσουμε ό,τι γουστάρουμε και θα χαραχτεί στην πέτρα που θα κοσμεί το δαχτυλίδι. Αν ας πούμε κάποιος είναι βαρεμένος εργασιομανής, μπορεί να ζητήσει να του φτιάξουν έναν Η/Υ πάνω στην πέτρα. Θου Κύριε... Η' αν είναι fashion victim, ένα ζευγάρι παπούτσια 30 πόντων ( υπάρχουν ψωνάρες που τα φοράνε σας διαβεβαιώ). Αναρωτιέμαι, αν καποιος είναι σεξομανής τι θα ζητουσε να του χαράξουν; Η' αμετάπιστος φαλλοκράτης; Αυτό που του κρέμεται υποθέτω!!
Σκεφτόμουν, αν ποτέ τολμήσω αγορά μεσω internet, πράγμα απίθανο, θα τους ζητήσω να μου φτιάξουν ένα ανοιχτό βιβλίο και μεσα του να είναι ξαπλωμένο ένα ξωτικό. Η μία ηλεκτρική κιθάρα. 'Ενα πράγμα μονο φοβαμαι. Μην έχω την τύχη του Dorian Gray ο οποίος όταν τελικά αφέθηκε να τον φαει ο χρόνος, σκεβρωσε, και απέκτησε ένα πτώμα αγνώριστο, ώστε οι υπηρέτες του να τον αναγνωρίσουν αφου πρώτα εξέτασαν τα δαχτυλίδια του...
Φανταστείτε να είχε πέσει θύμα κλοπής και κάποιος άλλος να τα φορουσε, εξίσου πτώμα και εξίσου παραμορφωμένος. Ποιός είναι ποιός;
Σειρά σας! Τί νομιζετε ότι σας χαρακτηριζει ώστε να το θέλετε χαραγμενο στο δαχτυλιδι σας, και να σφραγίζετε, κυριολεκτικά και μεταφορικά ,τα πάντα;
auburn Kate
( Αυτή που με παρέσυρε )
Αν έχετε δει την ταινία, ίσως θυμάστε τα υπέροχα δαχτυλίδια που φορούσε η εν λόγω καλλονή σε όλα σχεδόν τα δάχτυλά της. Το ομορφότερο όμως το φύλαγε για το "πολύ σημαντικό δάχτυλο", όπως έχει διαπιστώσει και η Μαφάλντα- τον δείκτη. Τρία πράγματα θυμαμαι απ'αυτή την ταινία: την ίδια την ταινία ,την ατμόσφαιρά της, την Κονι να λέει σ' εκείνη την υπαίθρια σκηνή του εργου, στον Μάξιμο πως: " μέχρι να σε γνωρίσω ήμουν πάντα μόνη μου", και τα δαχτυλίδια της. Από τοτε φοράω πάντα ένα δαχτυλίδι στον δείκτη. Κι ας μην είμαι noble... Τα έχω ρημαξει. Κι όπως μου συμβαίνει συνήθως με όσα πράγματα αποκτώ εμμονή, κινητοποιείται, απ΄τη λύσσα μου ίσως, μία ολοκληρη σειρά συμβάντων που την συντηρούν. Μετά απο λίγο καιρό, αγόρασα ένα λεύκωμα με προσωπογραφίες απ΄τον Hans Holbein τον Νεώτερο, όπου όλοι οι απεικονιζόμενοι/ες φοράνε δαχτυλίδια στο δείκτη. Και μετά απο λίγο ακόμη καιρό, διαβάζοντας ένα λεύκωμα για το πορτρετο γενικώς, στις σελίδες που ήταν αφιερωμένες στον Nicolas Poussin, υπάρχει μία σημείωση δίπλα στην λεπτομέρεια της αυτοπροσωπογραφίας του ζωγραφου, όπου απεικονίζεται να φοράει ένα χρυσό δαχτυλίδι με ένα μαυρο διαμαντι στο κέντρο του κομμένο σε σχήμα τετράπλευρης πυραμιδας. Ιδού.
Είναι και γαμώ τα δαχτυλίδια. Αυτό που μ'εντυπωσίασε όμως περισσότερο ήταν το περιεχόμενο της σημείωσης η οποία μας πληροφορεί πως η τετράπλευρη πυραμίδα ήταν το σύμβολο των Στωικών φιλοσόφων για τη σταθερότητα και τη δύναμη του χαρακτήρα. Τέλειο; Απο τοτε ονειρεύομαι ένα τετοιο δαχτυλιδι, ασημενιο, αλλα όχι με διαμάντι, χρειαζεται μία μικρή έκπτωση στις προδιαγραφές λόγω ασθενικής τσέπης... Σας θυμίζω οτι ο κατα πολλούς φαντασιόπληκτος μέχρι ανατροπής του χριστιανικού δόγματος, Dan Brown αναφέρει,στο Κώδικας da Vinci, τον Poussin ως ένα απ΄τα μελη του κοινού της Σιών. Και ότι το δαχτυλιδι που φοριέται στο μικρό δαχτυλο, στη γλώσσα των κοσμηματοποιών, λεγεται chevalier. Δηλαδή εχει σχεση με την ιπποσύνη. Το Κοινο της Σιών ειχε ως αποστολή την διαφύλαξη του δισκοποτηρου ή κανω λάθος; Και ποιοι ήταν τα μαντρόσκυλα που το φύλαγαν; Οι Ναίτες. Να συνεχίσω;
Κι έρχομαι στο παρόν. Υπάρχει μια γερμανική εταιρεία κατασκευής κοσμημάτων πολυτελείας, τουτέστιν χρειάζεται υποθέτω ένας μισθός βασικός με τις προσαυξήσεις για ν'αποκτήσεις ένα "σιδερικό" απ'αυτους. Η οποία αναλαμβάνει τη κατασκευή δαχτυλιδιών -προσωπικών σφραγίδων on demand. Μαλιστα. Μπορουμε να παραγγείλουμε το υλικο, το χρώμα, και κυρίως το τι ακριβώς θ'απεικονίζει το δαχτυλίδι. Εδώ είναι και η ουσία. Απ΄ό,τι βλέπω στο site της, μπορούμε να ζητήσουμε ό,τι γουστάρουμε και θα χαραχτεί στην πέτρα που θα κοσμεί το δαχτυλίδι. Αν ας πούμε κάποιος είναι βαρεμένος εργασιομανής, μπορεί να ζητήσει να του φτιάξουν έναν Η/Υ πάνω στην πέτρα. Θου Κύριε... Η' αν είναι fashion victim, ένα ζευγάρι παπούτσια 30 πόντων ( υπάρχουν ψωνάρες που τα φοράνε σας διαβεβαιώ). Αναρωτιέμαι, αν καποιος είναι σεξομανής τι θα ζητουσε να του χαράξουν; Η' αμετάπιστος φαλλοκράτης; Αυτό που του κρέμεται υποθέτω!!
Σκεφτόμουν, αν ποτέ τολμήσω αγορά μεσω internet, πράγμα απίθανο, θα τους ζητήσω να μου φτιάξουν ένα ανοιχτό βιβλίο και μεσα του να είναι ξαπλωμένο ένα ξωτικό. Η μία ηλεκτρική κιθάρα. 'Ενα πράγμα μονο φοβαμαι. Μην έχω την τύχη του Dorian Gray ο οποίος όταν τελικά αφέθηκε να τον φαει ο χρόνος, σκεβρωσε, και απέκτησε ένα πτώμα αγνώριστο, ώστε οι υπηρέτες του να τον αναγνωρίσουν αφου πρώτα εξέτασαν τα δαχτυλίδια του...
Φανταστείτε να είχε πέσει θύμα κλοπής και κάποιος άλλος να τα φορουσε, εξίσου πτώμα και εξίσου παραμορφωμένος. Ποιός είναι ποιός;
Σειρά σας! Τί νομιζετε ότι σας χαρακτηριζει ώστε να το θέλετε χαραγμενο στο δαχτυλιδι σας, και να σφραγίζετε, κυριολεκτικά και μεταφορικά ,τα πάντα;
auburn Kate
( Αυτή που με παρέσυρε )
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007
Blogoδαιμόνια
Η αρχή, αν δεν απατώμαι, εγινε με το χερουβειμ σε χαμηλές πτήσεις που αρέσκεται στο να μας βασανιζει, και συνεχίστηκε εσχάτως με τον Εν Υπνώσει ο οποίος γατζώθηκε πανω στις ερωτήσεις ως ναυαγός της έμπνευσης και είδαμε τ'άποτελέσματα! Παρότι εχω ήδη απαντησει εν μερει, στο σχετικο ποστ του Σπυρούλη, ε, τώρα να πω ότι ο ευειδής δισχιδής μου εβαλε παλι ιδέες;
Συμπασχω στην έλλειψη έμπνευσης, αν και τις τελευταίες μερες που το σκεφτομαι, καταλήγω στο ότι έλλειψη έμπνευσης υποκρύπτει στην ουσία, ελλειψη εμπειριών. 'Οταν συγκρουεσαι με τη πραγματικοτητα, εσωτερική κι εξωτερική, και εχεις τις αισθήσεις σου σε επιφυλακή, είμαι σιγουρη πως θα "γεννησεις"- αριστουργήματα ή τερατουργήματα, θα φανεί εκ του αποτελέσματος!
Η ανακριση αρχίζει:
Πόση ώρα κανεις να ετοιμαστείς για να βγεις έξω;
Πάντως λιγότερη απ΄οση νομιζουν οι απανταχού σεξιστές της μπλογκόσφαιρας! Νομιζω πως άνετα βαζω υποψηφιότητα για πυροσβέστης...
Είσαι έτοιμος/η για όλα;
Μμμμμμ. Στο μυαλο μου ναι, είμαι πανέτοιμη, αν λύσω και κατι διαδικαστικά με τη γαμημενη δειλια μου και τον υπέρμετρο συναισθηματισμό μου.. αυτο το " για όλα " όμως εγειρει και δολοφονικές τάσεις ε;
Υπάρχει εισιτήριο για εκει που θέλεις να φτάσεις;
Βεβαίως και υπάρχει, το εχω αγορασει καιρό τώρα αλλα που στο διαολο το εβαλα;
'Εχεις πάει ποτέ στο Gstaad; Θες να πάμε μαζί;
Μωρε πιο Γκστααντ; Εδώ δεν έχω εξαντλήσει τα ελληνικά βουνά, και λαγκαδια, και λιμανια και νησιά, και.. και..
Ξερεις πότε να φεύγεις;
Αμέ! Είμαι πολυ των φυγών και των αναχωρήσεων... των ψυχικών εννοώ. Οταν δεν γουστάρω, ρίχνω μελανι πίσω μου σαν σουπιά.
Χαμογελάς;
Ναι χαμογελώ, αυτο ευτυχώς ακόμη το θυμαμαι.
Κλαίς; Γιατι, δεν είναι ωραια η ζωή σου;
Σκέφτομαι να κανω καριέρα ως drama queen, αφου ετσι με αποκαλεί κι ενας πολύ αγαπημενος. Εχω την έξωθεν "καλή" μαρτυρία!
Ξερει κανείς πως κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμασαι;
Θελω διακαώς να μάθει... Αν και δεν κοιμαμαι, ακουω μουσική, και απλώς γλαρώνω μαζί της.
Αυτή τη στιγμή σου λείπει κάποιος/ κάποια;
Για να μην το εκχυδαίσω και πω ναι μου λειπουν πολλά λεφτά, θα πω ότι ναι, μου λείπει... αυτος, κι ας μιλαμε καθε μέρα.
Σε είχε προειδοποιήσει να μην τον/την ερωτευθείς; Το έκανες;
Δεν κάνω ποτέ ό,τι μου λένε οι άλλοι... μόνο αν με πείσουν για την ορθότητα αυτου που μου λένε! Αλλα στο θεμα του έρωτα, θα με θεωρούσα μαλάκα να το κάνω, κι ας ήταν το σωστό. Satisfied now κύριε ανακριτά;
Μπορείς να μην "κοιτάς", βλέπεις, όμως τα παντα;
Μα αυτό είναι το μόνιμο "κουσούρι" μου , να "βλέπω" κι ας νομιζουν οι άλλοι πως αδιαφορώ, οπτικώς.
Βρίσκεις στις τσέπες σου χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα;
Καταρχάς διαολίζομαι με τις γεμάτες τσέπες! Ολα αυτα τα σκατολοίδια με βαραινουν. Χαρτακια δεν βρίσκω ,γιατι αυτα τα τηλέφωνα που μ' ένδιαφέρουν τα γραφω σε ποιο σίγουρο μερος, ΠΑΝΤΑ με όνομα δίπλα, και όσα δεν μου κανουν κλικ, οι κατοχοί τους δηλαδή, τα γράφω εκει που δεν πιάνει μελάνι...
Σου'πε ποτέ καμιά, "πάρε με τώρα";
Αμέ... η φίλη μου πριν 1 ώρα , που αδειασε απ΄τη δουλειά.
Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι;
Βασικα, σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα. Σκέφτομαι πως εκεινος ο τύπος, αν υπήρξε, που κουβαλουσε το κρεβατι του όπου πήγαινε, θα πρέπει να ήταν τυχερός(;)
Σε ενδιαφέρει να ξερεις τι θα γίνει μετά;
Μετά απο πότε; Εξηγήσου! ('Αντε και το έμαθα, αν το μετά είναι πιο σκατά απ΄το τώρα, τι να το κάνω;)
Θες να είσαι ο εαυτός σου;
Ε, αυτο θελω μία ζωή και δεν μου κάθεται το ρημαδι.
Τι φοβάσαι; θα μου πεις;
" Ο φόβος φυλάει τα έρημα" ευειδή μου. Εγώ είμαι το έρημο.
Τι σκέφτεσαι;
Οτι είναι η τέταρτη φορά, αν μετραω σωστά, που με εμπνέεις, και πρέπει να σου κάνω προτομή!
Είπες σε κάποιον /α, " θα έρθω να σε βρώ";
Ναι, χτες και προχθες και αντίπροχθες. Και η απάντηση ήταν η ίδια: "pleaseeee, don't"
Ξερεις να επιδιορθώνεις ζωές;
Συσκευές ξερω να επιδιορθώνω, τις λαμπες που καιγονται, έχεις τίποτα τέτοιο;
Χαμογελάς;
Οχι τώρα, προσπαθώ να τελειώσω το ερωτηματολογιο.
Σου' πε ποτέ κάποιος/α , "κάνε μου ό,τι θες";
Δεν είχα ακόμη αυτη την τιμή. Αλλά μου έχουν πει ολο ανυπομονησία, "ρώτα με ό,τι θες", μετράει;
Ο αγαπητος μου 2Σχ2 τη γλυτώνει βεβαίως αφου ήδη απάντησε, όπως και το χερουβείμ, ως ηθικός αυτουργός. Οι εκλεκτοί της δεξιάς στήλης του blog μου, ( βαριεμαι μωρέ να σας αναφέρω έναν- έναν) αν θελουν, ας μου κανουν την τιμή ν' άπαντήσουν, και όποιος άλλος είναι αρκετά μαζοχιστής βεβαίως.
auburn Kate
( φόρος τιμής στην... δισχιδή μου μούσα! Είναι ο μονος πίνακας του Μunch που αγαπώ, EDVARD MUNCH- Losrivelse )
Συμπασχω στην έλλειψη έμπνευσης, αν και τις τελευταίες μερες που το σκεφτομαι, καταλήγω στο ότι έλλειψη έμπνευσης υποκρύπτει στην ουσία, ελλειψη εμπειριών. 'Οταν συγκρουεσαι με τη πραγματικοτητα, εσωτερική κι εξωτερική, και εχεις τις αισθήσεις σου σε επιφυλακή, είμαι σιγουρη πως θα "γεννησεις"- αριστουργήματα ή τερατουργήματα, θα φανεί εκ του αποτελέσματος!
Η ανακριση αρχίζει:
Πόση ώρα κανεις να ετοιμαστείς για να βγεις έξω;
Πάντως λιγότερη απ΄οση νομιζουν οι απανταχού σεξιστές της μπλογκόσφαιρας! Νομιζω πως άνετα βαζω υποψηφιότητα για πυροσβέστης...
Είσαι έτοιμος/η για όλα;
Μμμμμμ. Στο μυαλο μου ναι, είμαι πανέτοιμη, αν λύσω και κατι διαδικαστικά με τη γαμημενη δειλια μου και τον υπέρμετρο συναισθηματισμό μου.. αυτο το " για όλα " όμως εγειρει και δολοφονικές τάσεις ε;
Υπάρχει εισιτήριο για εκει που θέλεις να φτάσεις;
Βεβαίως και υπάρχει, το εχω αγορασει καιρό τώρα αλλα που στο διαολο το εβαλα;
'Εχεις πάει ποτέ στο Gstaad; Θες να πάμε μαζί;
Μωρε πιο Γκστααντ; Εδώ δεν έχω εξαντλήσει τα ελληνικά βουνά, και λαγκαδια, και λιμανια και νησιά, και.. και..
Ξερεις πότε να φεύγεις;
Αμέ! Είμαι πολυ των φυγών και των αναχωρήσεων... των ψυχικών εννοώ. Οταν δεν γουστάρω, ρίχνω μελανι πίσω μου σαν σουπιά.
Χαμογελάς;
Ναι χαμογελώ, αυτο ευτυχώς ακόμη το θυμαμαι.
Κλαίς; Γιατι, δεν είναι ωραια η ζωή σου;
Σκέφτομαι να κανω καριέρα ως drama queen, αφου ετσι με αποκαλεί κι ενας πολύ αγαπημενος. Εχω την έξωθεν "καλή" μαρτυρία!
Ξερει κανείς πως κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμασαι;
Θελω διακαώς να μάθει... Αν και δεν κοιμαμαι, ακουω μουσική, και απλώς γλαρώνω μαζί της.
Αυτή τη στιγμή σου λείπει κάποιος/ κάποια;
Για να μην το εκχυδαίσω και πω ναι μου λειπουν πολλά λεφτά, θα πω ότι ναι, μου λείπει... αυτος, κι ας μιλαμε καθε μέρα.
Σε είχε προειδοποιήσει να μην τον/την ερωτευθείς; Το έκανες;
Δεν κάνω ποτέ ό,τι μου λένε οι άλλοι... μόνο αν με πείσουν για την ορθότητα αυτου που μου λένε! Αλλα στο θεμα του έρωτα, θα με θεωρούσα μαλάκα να το κάνω, κι ας ήταν το σωστό. Satisfied now κύριε ανακριτά;
Μπορείς να μην "κοιτάς", βλέπεις, όμως τα παντα;
Μα αυτό είναι το μόνιμο "κουσούρι" μου , να "βλέπω" κι ας νομιζουν οι άλλοι πως αδιαφορώ, οπτικώς.
Βρίσκεις στις τσέπες σου χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα;
Καταρχάς διαολίζομαι με τις γεμάτες τσέπες! Ολα αυτα τα σκατολοίδια με βαραινουν. Χαρτακια δεν βρίσκω ,γιατι αυτα τα τηλέφωνα που μ' ένδιαφέρουν τα γραφω σε ποιο σίγουρο μερος, ΠΑΝΤΑ με όνομα δίπλα, και όσα δεν μου κανουν κλικ, οι κατοχοί τους δηλαδή, τα γράφω εκει που δεν πιάνει μελάνι...
Σου'πε ποτέ καμιά, "πάρε με τώρα";
Αμέ... η φίλη μου πριν 1 ώρα , που αδειασε απ΄τη δουλειά.
Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι;
Βασικα, σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα. Σκέφτομαι πως εκεινος ο τύπος, αν υπήρξε, που κουβαλουσε το κρεβατι του όπου πήγαινε, θα πρέπει να ήταν τυχερός(;)
Σε ενδιαφέρει να ξερεις τι θα γίνει μετά;
Μετά απο πότε; Εξηγήσου! ('Αντε και το έμαθα, αν το μετά είναι πιο σκατά απ΄το τώρα, τι να το κάνω;)
Θες να είσαι ο εαυτός σου;
Ε, αυτο θελω μία ζωή και δεν μου κάθεται το ρημαδι.
Τι φοβάσαι; θα μου πεις;
" Ο φόβος φυλάει τα έρημα" ευειδή μου. Εγώ είμαι το έρημο.
Τι σκέφτεσαι;
Οτι είναι η τέταρτη φορά, αν μετραω σωστά, που με εμπνέεις, και πρέπει να σου κάνω προτομή!
Είπες σε κάποιον /α, " θα έρθω να σε βρώ";
Ναι, χτες και προχθες και αντίπροχθες. Και η απάντηση ήταν η ίδια: "pleaseeee, don't"
Ξερεις να επιδιορθώνεις ζωές;
Συσκευές ξερω να επιδιορθώνω, τις λαμπες που καιγονται, έχεις τίποτα τέτοιο;
Χαμογελάς;
Οχι τώρα, προσπαθώ να τελειώσω το ερωτηματολογιο.
Σου' πε ποτέ κάποιος/α , "κάνε μου ό,τι θες";
Δεν είχα ακόμη αυτη την τιμή. Αλλά μου έχουν πει ολο ανυπομονησία, "ρώτα με ό,τι θες", μετράει;
Ο αγαπητος μου 2Σχ2 τη γλυτώνει βεβαίως αφου ήδη απάντησε, όπως και το χερουβείμ, ως ηθικός αυτουργός. Οι εκλεκτοί της δεξιάς στήλης του blog μου, ( βαριεμαι μωρέ να σας αναφέρω έναν- έναν) αν θελουν, ας μου κανουν την τιμή ν' άπαντήσουν, και όποιος άλλος είναι αρκετά μαζοχιστής βεβαίως.
auburn Kate
( φόρος τιμής στην... δισχιδή μου μούσα! Είναι ο μονος πίνακας του Μunch που αγαπώ, EDVARD MUNCH- Losrivelse )
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007
Κάθοδος
Η απόπειρα αυτοδιαγνωσης μου έδειξε πως μάλλον έχω πάθει μία ξεγυρισμένη εμπλοκή, σαν αυτή που επεφύλασσε το πενακι του Αρκά στο φιλήδονο γουρούνι, τον φίλο του Κόκκορα στο ομώνυμο κόμικ. Εκείνος λιποθύμησε αφου ξεστόμισε "κάτι πολύ έξυπνο" , κατά την εκτίμηση του περίγυρου, ώστε οι λαμπτήρες στον εγκέφαλό του να μην αντέξουν τόσο "φως", και ορίστε το βραχυκύκλωμα.
Παρεμπιπτόντως, γνωρίζετε ότι τα γουρουνια είναι εκ φύσεως αδύνατον, να στρέψουν το κεφαλι τους ψηλά; Καθότι δεν έχουν λαιμό!
Υποψιάζομαι πως ο δικός μου εγκέφαλος απλώς ξεχείλωσε απ΄τις πολλές "κυήσεις" και αποφάσισε να εφαρμοσει αγραναπαυση. Σκατά, δεν μπορώ να γράψω και στενοχωριέμαι. Κυριολεκτικά. Δεν με χωράει ο τόπος. Ο Eco, στο Επιμύθιο στο 'Ονομα του Ρόδου αναφέρει τη ρήση: "creation is 90% perspiration and 10% inspiration ". Συμφωνω κατ'αρχήν. 'Ομως πιστεύω ακράδαντα πως αν αυτό το 10% δεν αποφασίσει να εμφανιστεί, το υπόλοιπο 90% δεν πρόκειται να μοιάσει ποτέ σε υπερταχεία.
Επιθυμώ να κοιμηθώ. Να βυθιστώ με την βεβαιότητα πως η πραγματικότητα δεν θ'αλλάξει άρδην ερήμην των ματιών μου. Συγχωρήστε με που η γλωσσική μου επάρκεια υπολείπεται της επιθυμίας μου να μιλήσω.
Πρόσφατα έμαθα πως θεωρούμαι...πειρασμός. Γιαυτο ίσως πρέπει να είμαι πιο φειδωλή στα λόγια προφορικά ή γραπτά, μήπως και γίνω η αιτία απώλειας της ψυχής μερικών , μερικών.
Αλλα επειδή δεν γουστάρω τους ανακριβείς χαρακτηρισμούς για μενα, ιδού ένας πειρασμος αυθεντικος.
Αν είναι τραγικό να μη σε θέλουν λογω απέχθειας, το να μη σε θελουν λογω αρέσκειας, τι στο διάολο είναι;
auburn kate
( σε μία μίξη αιώνων και τεχνών, η κυρια αυτή(JOHN W. WATERHOUSE- Boreas) θ'απολάμβανε τον βοριά με υπόκρουση το Everything will flow των LONDON SUEDE)
Παρεμπιπτόντως, γνωρίζετε ότι τα γουρουνια είναι εκ φύσεως αδύνατον, να στρέψουν το κεφαλι τους ψηλά; Καθότι δεν έχουν λαιμό!
Υποψιάζομαι πως ο δικός μου εγκέφαλος απλώς ξεχείλωσε απ΄τις πολλές "κυήσεις" και αποφάσισε να εφαρμοσει αγραναπαυση. Σκατά, δεν μπορώ να γράψω και στενοχωριέμαι. Κυριολεκτικά. Δεν με χωράει ο τόπος. Ο Eco, στο Επιμύθιο στο 'Ονομα του Ρόδου αναφέρει τη ρήση: "creation is 90% perspiration and 10% inspiration ". Συμφωνω κατ'αρχήν. 'Ομως πιστεύω ακράδαντα πως αν αυτό το 10% δεν αποφασίσει να εμφανιστεί, το υπόλοιπο 90% δεν πρόκειται να μοιάσει ποτέ σε υπερταχεία.
Επιθυμώ να κοιμηθώ. Να βυθιστώ με την βεβαιότητα πως η πραγματικότητα δεν θ'αλλάξει άρδην ερήμην των ματιών μου. Συγχωρήστε με που η γλωσσική μου επάρκεια υπολείπεται της επιθυμίας μου να μιλήσω.
Πρόσφατα έμαθα πως θεωρούμαι...πειρασμός. Γιαυτο ίσως πρέπει να είμαι πιο φειδωλή στα λόγια προφορικά ή γραπτά, μήπως και γίνω η αιτία απώλειας της ψυχής μερικών , μερικών.
Αλλα επειδή δεν γουστάρω τους ανακριβείς χαρακτηρισμούς για μενα, ιδού ένας πειρασμος αυθεντικος.
Αν είναι τραγικό να μη σε θέλουν λογω απέχθειας, το να μη σε θελουν λογω αρέσκειας, τι στο διάολο είναι;
για τον Σπυρούλη, που ξερει να θετει ερωτήματα
auburn kate
( σε μία μίξη αιώνων και τεχνών, η κυρια αυτή(JOHN W. WATERHOUSE- Boreas) θ'απολάμβανε τον βοριά με υπόκρουση το Everything will flow των LONDON SUEDE)
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Το μάθημα...
Υπαρχει μία ανθρώπινη ιδιότητα την οποία θεωρώ πηγή αμφιθυμίας. Ο αυθορμητισμός. Δεν έχω καταλήξει ακομη σχετικα με το τι βαθμο θα του βάλω.
'Οταν τον επιδεικνύω, αρκετές φορές βρισκω τον μπελά μου κοινώς, δηλαδή σπάω τα μούτρα μου πάνω σ΄ έναν τοιχο αδιαφορίας/ απόρριψης/συστολής και πάει λέγοντας. 'Οταν δεν τον επιδεικνύω, ξαναβρίσκω τον μπελά μου. Αυτή τη φορά όμως λόγω, εικαζόμενου, απ΄τους άλλους, σνομπισμού/ φυγανθρωπίας κ.λ.π. εκ μέρους μου.
Πριν απο καιρό, ένας πολύ αγαπημένος μου, που καυχιέται για τον "χύμα" χαρακτήρα του, παρεξηγήθηκε βαρέως με κάποιο συμβάν. Ενοχλήθηκε απ΄την εκδήλωση αυθορμητισμού προς το πρόσωπό του. Το αν αυτή καθαυτή η εκδήλωση ήταν η αφορμή απλώς για να γίνουν μαλλιά-κουβάρια με το αλλο πρόσωπο, ή υπέκρυπτε βαθύτερη αιτία δεν ενδιαφέρει εδώ, εμενα όμως με δαιμονίζει το εξής: είχατε ποτέ την τύχη-ατυχία να πέσετε πάνω σε άνθρωπο- καθρέφτη της της συμπεριφοράς σας; να φερθήκατε, λογου χάριν, με τον χ τροπο σε κάποιον, και απρόσμενα, κάποιος τρίτος, να συμπεριφέρθηκε σε σας με πανομοιότυπο τρόπο; Να σας έδειξε δηλαδή πρόσωπο, σαν αυτό που εσείς δείξατε, όλο καλοπιστία ίσως, στον φίλο/εραστή/ συνεργατη/ εχθρό δεν έχει σημασία.
Να είχατε την ευκαιρία να νιώσετε εντελώς τι αντίκτυπο είχε η δική σας συμπεριφορά που προξένησε τελικα αυτη την αρνητικη αντιδραση του αποδέκτη. Αφου τώρα ήσασταν εσεις που τη φάγατε κατακέφαλα. Με όρους ανταποδοτικού δικαίου, ήσασταν εσείς το θύμα, σειρά σας...
Κολοκύθια με ρίγανη ίσως, (σιχαίνομαι τα κολοκύθια) ,αλλά θα ήθελα τις απόψεις σας.
Αποβαλατε ή αποβάλλετε τον αυθορμητισμό σας όταν νιώθετε ακριβώς όπως νιώθει κι ο ενοχλημένος; Το "ακριβώς" το χρησιμοποιώ με μία δόση αυθαιρεσίας έτσι; 'Ενδειξη ίσως ήταν τα ξινισμένα του μούτρα, ας πούμε, οπότε αν κι εσεις εκείνη τη στιγμή που τρώγατε την κεραμίδα της αυθορμησίας, στραβώσατε εξίσου, ίσως σκεφτήκατε: είχε δικιο λοιπόν... ο άλλος.
Αναδιατύπωση του νοηματικου κουβαριού: Η Α. φερεται με ψ τροπο στον Β. Ο Β. ενοχλείται/τρομάζει/την αποφεύγει. Η Α. οδύρεται, αδυνατώντας να κατανοήσει το λόγο για τον οποίο ο Β. πανικοβλήθηκε τόσο. Ο Γ. φέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην Α. Η Α. τρομαζει/ενοχλείται/ τον "φτύνει". Ο Γ. λειτούργησε ως ζωντανό παράδειγμα του αυθορμητισμού της . Η Α. είδε από μεσα, πως ένιωσε ο Β.
Τι κάνουμε/ετε σε τέτοια περίπτωση; Πετάμε τον αυθορμητισμό στον σκουπιδοντενεκέ με την ανάμνηση της καμένης μας γούνας; Η' απλώς τον μετριάζουμε; Η' συνεχίζουμε ως μη συμμορφωμένοι εγκληματίες, την ίδια τακτική;
Σου έκαναν αυτο που εκανες. Τόσο απλά. Διαλέξτε πλευρά...
auburn Kate
(εγώ πάντως είμαι με το μέρος του δαμάσκηνου! EDOUARD MANET- Plum brandy )
'Οταν τον επιδεικνύω, αρκετές φορές βρισκω τον μπελά μου κοινώς, δηλαδή σπάω τα μούτρα μου πάνω σ΄ έναν τοιχο αδιαφορίας/ απόρριψης/συστολής και πάει λέγοντας. 'Οταν δεν τον επιδεικνύω, ξαναβρίσκω τον μπελά μου. Αυτή τη φορά όμως λόγω, εικαζόμενου, απ΄τους άλλους, σνομπισμού/ φυγανθρωπίας κ.λ.π. εκ μέρους μου.
Πριν απο καιρό, ένας πολύ αγαπημένος μου, που καυχιέται για τον "χύμα" χαρακτήρα του, παρεξηγήθηκε βαρέως με κάποιο συμβάν. Ενοχλήθηκε απ΄την εκδήλωση αυθορμητισμού προς το πρόσωπό του. Το αν αυτή καθαυτή η εκδήλωση ήταν η αφορμή απλώς για να γίνουν μαλλιά-κουβάρια με το αλλο πρόσωπο, ή υπέκρυπτε βαθύτερη αιτία δεν ενδιαφέρει εδώ, εμενα όμως με δαιμονίζει το εξής: είχατε ποτέ την τύχη-ατυχία να πέσετε πάνω σε άνθρωπο- καθρέφτη της της συμπεριφοράς σας; να φερθήκατε, λογου χάριν, με τον χ τροπο σε κάποιον, και απρόσμενα, κάποιος τρίτος, να συμπεριφέρθηκε σε σας με πανομοιότυπο τρόπο; Να σας έδειξε δηλαδή πρόσωπο, σαν αυτό που εσείς δείξατε, όλο καλοπιστία ίσως, στον φίλο/εραστή/ συνεργατη/ εχθρό δεν έχει σημασία.
Να είχατε την ευκαιρία να νιώσετε εντελώς τι αντίκτυπο είχε η δική σας συμπεριφορά που προξένησε τελικα αυτη την αρνητικη αντιδραση του αποδέκτη. Αφου τώρα ήσασταν εσεις που τη φάγατε κατακέφαλα. Με όρους ανταποδοτικού δικαίου, ήσασταν εσείς το θύμα, σειρά σας...
Κολοκύθια με ρίγανη ίσως, (σιχαίνομαι τα κολοκύθια) ,αλλά θα ήθελα τις απόψεις σας.
Αποβαλατε ή αποβάλλετε τον αυθορμητισμό σας όταν νιώθετε ακριβώς όπως νιώθει κι ο ενοχλημένος; Το "ακριβώς" το χρησιμοποιώ με μία δόση αυθαιρεσίας έτσι; 'Ενδειξη ίσως ήταν τα ξινισμένα του μούτρα, ας πούμε, οπότε αν κι εσεις εκείνη τη στιγμή που τρώγατε την κεραμίδα της αυθορμησίας, στραβώσατε εξίσου, ίσως σκεφτήκατε: είχε δικιο λοιπόν... ο άλλος.
Αναδιατύπωση του νοηματικου κουβαριού: Η Α. φερεται με ψ τροπο στον Β. Ο Β. ενοχλείται/τρομάζει/την αποφεύγει. Η Α. οδύρεται, αδυνατώντας να κατανοήσει το λόγο για τον οποίο ο Β. πανικοβλήθηκε τόσο. Ο Γ. φέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην Α. Η Α. τρομαζει/ενοχλείται/ τον "φτύνει". Ο Γ. λειτούργησε ως ζωντανό παράδειγμα του αυθορμητισμού της . Η Α. είδε από μεσα, πως ένιωσε ο Β.
Τι κάνουμε/ετε σε τέτοια περίπτωση; Πετάμε τον αυθορμητισμό στον σκουπιδοντενεκέ με την ανάμνηση της καμένης μας γούνας; Η' απλώς τον μετριάζουμε; Η' συνεχίζουμε ως μη συμμορφωμένοι εγκληματίες, την ίδια τακτική;
Σου έκαναν αυτο που εκανες. Τόσο απλά. Διαλέξτε πλευρά...
auburn Kate
(εγώ πάντως είμαι με το μέρος του δαμάσκηνου! EDOUARD MANET- Plum brandy )
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007
Ο ργανισμός Τ αλαιπωρίας Ε υερέθιστων
Δεν κομίζω γλαύκας στας Αθήνας. Είμαι σίγουρη πως όσοι διαβάσετε το παρόν, ή θα δαγκώσετε τα χέρια σας λόγω νευρικού αντανακλαστικού, από τη θύμηση παρόμοιων παθημάτων, ή θα χαμογελασετε "σεμνά και ταπεινά", όντες άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ, πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνει η επαφή με τις ΔΕΚΟ εν Ελλάδι.
Το έγραφα Δευτέρα βράδυ τούτο το ποστ, έτοιμη να σπάσω το κεφάλι όποιου υπαλλήλου του ΟΤΕ τολμούσε να ξεμυτίσει ( πράγμα απίθανο- οι τεχνικοί του ΟΤΕ δεν εργάζονται βραδυνές ώρες, καρατσεκαρισμένο).θα το διαβάσετε σήμερις ελπίζω, και βρίσκομαι στην ευχάριστη θεση να ανακράξω: ναι! (ξανα) έχω σταθερό.
Διότι αγαπητά μου συνblogακια, την αποφραδα Δευτέρα και ώρα 5η απογευματινή το σταθερο μου τηλέφωνο σίγησε, ψόφησε, νεκρώθηκε, κ.λ.π. κ.λ.π. Και μάλιστα είχε και παρέα όλα τα σταθερά της πολυκατοικιας, τα οποία αποφάσισαν να προσχωρήσουν στους Τραπιστές μοναχούς. Αστειεύομαι. Η αιτία ήταν πολύ πιο... ημεδαπή. 'Ενα συνεργείο του ΟΤΕ, αποτελούμενο από ικανότατους τεχνικούς, έκανε το θαύμα του ως συνήθως. Γιατί μόνο σε απερίγραπτη ικανοτητα μπορεί προφανώς ν' αποδοθεί η σύνδεση με το τηλεφωνικό δίκτυο μίας πολυκατοικιας και η ταυτόχρονη αποσύνδεση της διπλανής. Ε; Πρώτο;
Τα νεύρα μου είχαν τεντωθεί τοσο και δεν ήξερα σε ποιου δύστυχου τα μούτρα θα έσπαγαν ως άλλο λάστιχο, ξερετε, εκείνα τα κίτρινα , φαρδιά λαστιχα.
'Εχω ξαναπεί μου φαίνεται, για την εξάρτησή μου απ΄την τεχνολογία. 'Οσο και να μην το παραδέχομαι, ή να χλευάζω δημοσίως τους υπόλοιπους, κατά μόνας, είμαι ίδια κι απαράλλαχτη μ'αυτούς, και χειρότερη! Αν δεν λειτουργεί η τετράδα: σταθερό, κινητό, υπολογιστής, ραδιόφωνο, ποιός είδε το ξωτικο και δεν το φοβήθηκε. Εμφανίζεται ο άλλος μου εαυτός, ο ευέξαπτος, ο άγριος, ο αγενής. Μέχρι να τελειώσω το ποστ, είχα ελέγξει περίπου 10 φορές το ρημαδι, για ν'ακούσω την "καρδιά" του. Τουτέστιν, του, του,του,του! Σιωπή. 'Ακρα του τηλεφώνου σιωπή, γαμώ τον ΟΤΕ μου.
Και ερωτώ η αλλοπαρμένη αιθεροβάμων: Εν έτει 2007, με καταχωρήσεις στα ΜΜΕ, για ευρυζωνικοτητες, ADSL, double play, ασύρματο internet, γρήγορα downloads και δεν ξερω ακομη τι άλλο επίτευγμα θα ξεφουρνίσουν προς κατανάλωση, επιτρέπεται ο κύριος ΟΤΕ, ο οποίος φροντίζει να εισπράττει το πάγιο, να μην διασφαλιζει τη συνεχή λειτουργία του ελάχιστου; Του σταθερού τηλεφώνου; Ζητάω πολλά, που να πάρει ο διάολος τα καλώδιά μου;
Ρητορική ερώτησις, θα μου πείτε. Εγώ όμως θ'απαντήσω. Πως όταν καυχιέσαι πως είσαι ο ΟΤΕ "που μας ενώνει" , ε τότε.... απόδειξη! Και το σημαντικοτερο- δεν επιβαρύνεις τον συνδρομητή σου για βλάβες που οφείλεις να αποκαθιστάς, αφου τις προξένησε η ανικανοτητά σου, να τολμήσω να πω; Η' η πλημμέλειά σου. Και εξηγούμαι: 'Οταν θέλεις ν'αναγγείλεις βλάβη στον ΟΤΕ, έχεις δύο επιλογές: Η΄ καλείς το 121 απο σταθερό, και ΔΕΝ χρεώνεσαι, ή καλείς απ΄το κινητό σου, το 13888, το οποίο σε συνδέει με το παραπάνω τριψήφιο και τότε.. χρεώνεσαι. Να υποθέσω ότι το 13888 ανήκει σε άλλη εταιρία η οποία σε χρεώνει για τη σύνδεση με τα εσώψυχα του ΟΤΕ; Η' οτι η κατοχή κινητού αποτελει και αμάχητο τεκμήριο ευμαρειας, οπότε, έχεις κινητό; πλήρωνε σαν μαλάκας.
θα γίνω πολύ χυδαία αν αναφωνήσω ότι πρόκειται περί μεγάλης πουστιάς;
Φανταστείτε σκηνή: Αγουροξυπνημένοι, σε κατάσταση μη ανακοινώσιμη, πρέπει επειγόντως να τηλεφωνήσετε, σηκώνετε το ακουστικο του σταθερού, και ακούτε το τίποτα, κανετε ένα μικρό σαφάρι για να βρείτε τους αριθμούς που προανέφερα, τηλεφωνόντας απ΄το κινητό βεβαίως, γιατί όταν είστε με περιβολή Αδάμ και Εύας, ή κατά το λαϊκοτερον μαχμουρλήδες, δνε μπορείτε να διακτινιστείτε στο γωνιακό καρτοτηλέφωνο, το οποίο ίσως κι αυτο να κάνει "απεργία αλληλεγγύης" στα σταθερά...
Το κινητό σου, αν έχεις την τύχη να είναι καρτοκινητό, αδυνατίζει με ταχύτητα ανορεξικής μοντέλας. Επειδή ο ΟΤΕ " που μας ενώνει", σε βάζει στην αναμονή, με μουσική υπόκρουση τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική του Μοτσαρτ. "Είστε σε γραμμή προτεραιότητας, παρακαλώ περιμένετε. Μας συγχωρειτε για την αναμονή". Πουτάνα ευγένεια, περίμενε τώρα κορόιδο, κι ευχήσου να μην τελειώσει η κάρτα και πάθει ανακοπή και το "κουνητό".
Σταματώ εδώ γιατι θυμήθηκα και συγχύστηκα και θα διαπραξω αναδρομικα το ποινικο αδικημα που δεν διέπραξα. Μην πληροφορηθείτε για ένα ξωτικό-καμικάζι που έβαλε μπομπα ε;
Πάω να πάρω ένα κατασταλτικο χάπι. Γκρρρρρρρρρρ.
auburn Kate
(δεν συμφωνώ με τη βία, αλλα αυτος ο πίνακας μου έβαλε ιδέες... GERARD DAVID- The Flaying of the Corrupt Judge Sisamnes )
Το έγραφα Δευτέρα βράδυ τούτο το ποστ, έτοιμη να σπάσω το κεφάλι όποιου υπαλλήλου του ΟΤΕ τολμούσε να ξεμυτίσει ( πράγμα απίθανο- οι τεχνικοί του ΟΤΕ δεν εργάζονται βραδυνές ώρες, καρατσεκαρισμένο).θα το διαβάσετε σήμερις ελπίζω, και βρίσκομαι στην ευχάριστη θεση να ανακράξω: ναι! (ξανα) έχω σταθερό.
Διότι αγαπητά μου συνblogακια, την αποφραδα Δευτέρα και ώρα 5η απογευματινή το σταθερο μου τηλέφωνο σίγησε, ψόφησε, νεκρώθηκε, κ.λ.π. κ.λ.π. Και μάλιστα είχε και παρέα όλα τα σταθερά της πολυκατοικιας, τα οποία αποφάσισαν να προσχωρήσουν στους Τραπιστές μοναχούς. Αστειεύομαι. Η αιτία ήταν πολύ πιο... ημεδαπή. 'Ενα συνεργείο του ΟΤΕ, αποτελούμενο από ικανότατους τεχνικούς, έκανε το θαύμα του ως συνήθως. Γιατί μόνο σε απερίγραπτη ικανοτητα μπορεί προφανώς ν' αποδοθεί η σύνδεση με το τηλεφωνικό δίκτυο μίας πολυκατοικιας και η ταυτόχρονη αποσύνδεση της διπλανής. Ε; Πρώτο;
Τα νεύρα μου είχαν τεντωθεί τοσο και δεν ήξερα σε ποιου δύστυχου τα μούτρα θα έσπαγαν ως άλλο λάστιχο, ξερετε, εκείνα τα κίτρινα , φαρδιά λαστιχα.
'Εχω ξαναπεί μου φαίνεται, για την εξάρτησή μου απ΄την τεχνολογία. 'Οσο και να μην το παραδέχομαι, ή να χλευάζω δημοσίως τους υπόλοιπους, κατά μόνας, είμαι ίδια κι απαράλλαχτη μ'αυτούς, και χειρότερη! Αν δεν λειτουργεί η τετράδα: σταθερό, κινητό, υπολογιστής, ραδιόφωνο, ποιός είδε το ξωτικο και δεν το φοβήθηκε. Εμφανίζεται ο άλλος μου εαυτός, ο ευέξαπτος, ο άγριος, ο αγενής. Μέχρι να τελειώσω το ποστ, είχα ελέγξει περίπου 10 φορές το ρημαδι, για ν'ακούσω την "καρδιά" του. Τουτέστιν, του, του,του,του! Σιωπή. 'Ακρα του τηλεφώνου σιωπή, γαμώ τον ΟΤΕ μου.
Και ερωτώ η αλλοπαρμένη αιθεροβάμων: Εν έτει 2007, με καταχωρήσεις στα ΜΜΕ, για ευρυζωνικοτητες, ADSL, double play, ασύρματο internet, γρήγορα downloads και δεν ξερω ακομη τι άλλο επίτευγμα θα ξεφουρνίσουν προς κατανάλωση, επιτρέπεται ο κύριος ΟΤΕ, ο οποίος φροντίζει να εισπράττει το πάγιο, να μην διασφαλιζει τη συνεχή λειτουργία του ελάχιστου; Του σταθερού τηλεφώνου; Ζητάω πολλά, που να πάρει ο διάολος τα καλώδιά μου;
Ρητορική ερώτησις, θα μου πείτε. Εγώ όμως θ'απαντήσω. Πως όταν καυχιέσαι πως είσαι ο ΟΤΕ "που μας ενώνει" , ε τότε.... απόδειξη! Και το σημαντικοτερο- δεν επιβαρύνεις τον συνδρομητή σου για βλάβες που οφείλεις να αποκαθιστάς, αφου τις προξένησε η ανικανοτητά σου, να τολμήσω να πω; Η' η πλημμέλειά σου. Και εξηγούμαι: 'Οταν θέλεις ν'αναγγείλεις βλάβη στον ΟΤΕ, έχεις δύο επιλογές: Η΄ καλείς το 121 απο σταθερό, και ΔΕΝ χρεώνεσαι, ή καλείς απ΄το κινητό σου, το 13888, το οποίο σε συνδέει με το παραπάνω τριψήφιο και τότε.. χρεώνεσαι. Να υποθέσω ότι το 13888 ανήκει σε άλλη εταιρία η οποία σε χρεώνει για τη σύνδεση με τα εσώψυχα του ΟΤΕ; Η' οτι η κατοχή κινητού αποτελει και αμάχητο τεκμήριο ευμαρειας, οπότε, έχεις κινητό; πλήρωνε σαν μαλάκας.
θα γίνω πολύ χυδαία αν αναφωνήσω ότι πρόκειται περί μεγάλης πουστιάς;
Φανταστείτε σκηνή: Αγουροξυπνημένοι, σε κατάσταση μη ανακοινώσιμη, πρέπει επειγόντως να τηλεφωνήσετε, σηκώνετε το ακουστικο του σταθερού, και ακούτε το τίποτα, κανετε ένα μικρό σαφάρι για να βρείτε τους αριθμούς που προανέφερα, τηλεφωνόντας απ΄το κινητό βεβαίως, γιατί όταν είστε με περιβολή Αδάμ και Εύας, ή κατά το λαϊκοτερον μαχμουρλήδες, δνε μπορείτε να διακτινιστείτε στο γωνιακό καρτοτηλέφωνο, το οποίο ίσως κι αυτο να κάνει "απεργία αλληλεγγύης" στα σταθερά...
Το κινητό σου, αν έχεις την τύχη να είναι καρτοκινητό, αδυνατίζει με ταχύτητα ανορεξικής μοντέλας. Επειδή ο ΟΤΕ " που μας ενώνει", σε βάζει στην αναμονή, με μουσική υπόκρουση τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική του Μοτσαρτ. "Είστε σε γραμμή προτεραιότητας, παρακαλώ περιμένετε. Μας συγχωρειτε για την αναμονή". Πουτάνα ευγένεια, περίμενε τώρα κορόιδο, κι ευχήσου να μην τελειώσει η κάρτα και πάθει ανακοπή και το "κουνητό".
Σταματώ εδώ γιατι θυμήθηκα και συγχύστηκα και θα διαπραξω αναδρομικα το ποινικο αδικημα που δεν διέπραξα. Μην πληροφορηθείτε για ένα ξωτικό-καμικάζι που έβαλε μπομπα ε;
Πάω να πάρω ένα κατασταλτικο χάπι. Γκρρρρρρρρρρ.
auburn Kate
(δεν συμφωνώ με τη βία, αλλα αυτος ο πίνακας μου έβαλε ιδέες... GERARD DAVID- The Flaying of the Corrupt Judge Sisamnes )
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007
Γκρίνια των 9 Ευρώ
Εχω ένα "ελάττωμα"- ακούω πάντα την εσωτερική μου φωνή. 'Οσες φορές δεν την ακουσα, επειδή ήθελα να δώσω "γροθιά στο μαχαίρι", ή επειδή οι εξωτερικές φωνες ήταν ισχυρότερες, ή επειδή αποφάσισα να γίνω κουφή, το μετανιωσα, πικρά. Οπως χτες.
Ατιμο πράγμα η επιθυμία. Σε κανει τρελό, θολώνει την κρίση σου και οταν δεν σου φανερώνεται ΟΠΩΣ ακριβώς την εχεις φανταστεί, για να μην σ'αφήσει παραπονεμενο, σου ριχνει στα ματια ένα υποκατάστατο.
Γιατι ο πρόλογος; Μα για να μην αρχίσω να βρίζω σαν αλάνι, επειδή η επιθυμία μου να παρακολουθήσω τον μικρό ποντικο με φιλοδοξίες και γουστα σεφ,ονόματι Ratatouille, δεν ικανοποιήθηκε λόγω του οτι ο κινηματογραφος δεν είναι ιδιωτικο μας τσιφλίκι να παιζει τις ταινιες για όσο καιρό γουστάρουμε εμεις, και η ηλιθια παρόρμησή μου καθως και η επιθυμία μου να δώ μια ταινία χτες , μ' εριξαν στη αγκαλιά του ανακαινισμένου ΑΠΟΛΛΩΝ στη Σταδίου. Για να μην σας πρήζω , θα πω μόνο δύο πραγματα: Η ταινία " 4 Λεπτά", είναι κατα τη γνώμη μου ενα δημιουργημα με καλές προθεσεις. Τελεία. Αλλα εγω που να με παρει ο διάολος δεν καταλαβα τελικά κατι. Κατι συγκεκριμένο. Μπορει να είμαι ηλίθια, ή να μην μπορώ να συλλαβω το τι ήθελε να εκφράσει ο δημιουργός. Αλλά δεδομένου ότι η Τεχνη είναι αμφίσημη, αναδιατυπώνω το παράπονο.Δεν κατάλαβα τίποτα.
Ουτε δηλαδή μια υποκειμενικη εντύπωση, για το τι ήθελε να πει επιτέλους αυτο το πράγμα.
Λυπαμαι που το λέω. Πιο πολύ λυπαμαι για τα γαμημένα 9 Ευρώ που κοστιζει πλέον το εισιτηριάκι στο αριστοκρατικό δίδυμο αιθουσών ΑΠΟΛΛΩΝ -ΑΤΤΙΚΟΝ. Μαλιστα κυριες και κυριοι. Το " καταλευκο λαμπρό μάρμαρο και το ξύλο σε ζεστές αποχρώσεις" στη είσοδο του κινηματογραφου, η διερυνση του χώρου αναμονής των θεατών, για να μην επαναληφθούν προφανώς τα φαινόμενα της, διαφημιστικής για το εργο, τολμώ να πω ουράς από μεσα μεχρι το πεζοδρόμιο απέναντι, καθώς και η δημιουργία του lounge deluxe, απ' ο,τι πληροφορήθηκα, που ακριβως βρίσκεται αυτο δεν ξερω ακόμη, μας κανουν εναν φανταζομαι παχυλότατο λογαριασμό ο οποίος θα πληρωθεί απο τις τσεπες μας βεβαιως βεβαιως.
Α! ξεχασα και τη ριζική ανακαίνιση, τοσο ριζική που ναι μεν ξαναβάφτηκαν οι τουαλέτες και επενδύθηκαν με καινούργια πλακάκια, αλλά για έναν μυστήριο λογο, ενω οι προηγούμενες πορτες είχαν σύρτες για ευνόητου λόγους, οι τωρινές ανακαινισμένες, στερουνται. Υποθέτω πως η ιδιοκτησία των αιθουσών, φοβήθηκε μήπως η πολυτέλεια των συγκεκριμένων χώρων ανοιξει την ορεξη και για άλλου είδους δραστηριότητες, αν με εννοείτε, οπότε ας εχουμε ξεκλείδωτα τα "κελιά".
Επισης είναι τοσο ριζική η ανακαίνισις ώστε να πνέει, κυριολεκτικά, αέρας ανανέωσης, ψυχροτατος αν εχεις κανει το λαθος να θρονιαστείς εκει μεσα μόνο με αμανικο πουκαμισάκι.
Μιλαω για την αιθουσα ΑΠΟΛΛΩΝ πάντα. Την έτερη ανακαινισμένη, ακόμη δεν την επισκέφτηκα, οποτε επιφυλάσσομαι. Ελπιζω μόνο ότι δεν θα έχω πάλι αυτο το απαίσιο συναίσθημα ότι μ' έπιασαν κορόϊδο γαμώτο. Εχω και μία απορία πολυθρονικής φύσης. Ποιος είναι αυτος ο γίγαντας που σχεδίασε τις πολυθρόνες; Τις νεες "γαλλικου τύπου" παρακαλώ πολυθρόνες. Απαλότατες, ευρύχωρες και ψηλές. Οχι μόνο στη πλάτη αλλα και στην απόσταση απ΄το πάτωμα. Δηλαδή αν τα κάτω άκρα σου ,δεν θυμίζουν τα πόδια του Φραγκίσκου Αλβέρτη, εχεις μία ωραιότατη αίσθηση οτι καθεσαι σε υπερηψωμένο εδώλειο, ανετο και βελούδινο. Παθαίνεις και μία εποικοδομητικοτατη,για τον οργανισμο σου, ψύξη και εκτιμάς ακόμη περισσοτερο την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Ξερω τι θα πείτε, καλα δεν μπορουσες ν' αλλαξεις κάθισμα; Η' ας προσεχες κυρία μου, αφου δεν σου εκανε κλικ η ταινια τι το' θελες;
Αυτο αναφωνώ κι εγώ και φασκελώνομαι απο χτες βράδυ. Ενα μόνο με παρηγορεί. Η προβολή της ταινίας CONTROL στην ίδια αιθουσα την Κυριακή το μεσημερι . Κι αυτη θα την απολαύσω δωρεάν.
auburn kate
( σήμερα το πρωί, το λεωφορείο στόλιζε ένα αγόρι που εμοιαζε μ'αυτο εδώ: RAFFAELLO SANZIO- Portrait of Bindo Altoviti )
Ατιμο πράγμα η επιθυμία. Σε κανει τρελό, θολώνει την κρίση σου και οταν δεν σου φανερώνεται ΟΠΩΣ ακριβώς την εχεις φανταστεί, για να μην σ'αφήσει παραπονεμενο, σου ριχνει στα ματια ένα υποκατάστατο.
Γιατι ο πρόλογος; Μα για να μην αρχίσω να βρίζω σαν αλάνι, επειδή η επιθυμία μου να παρακολουθήσω τον μικρό ποντικο με φιλοδοξίες και γουστα σεφ,ονόματι Ratatouille, δεν ικανοποιήθηκε λόγω του οτι ο κινηματογραφος δεν είναι ιδιωτικο μας τσιφλίκι να παιζει τις ταινιες για όσο καιρό γουστάρουμε εμεις, και η ηλιθια παρόρμησή μου καθως και η επιθυμία μου να δώ μια ταινία χτες , μ' εριξαν στη αγκαλιά του ανακαινισμένου ΑΠΟΛΛΩΝ στη Σταδίου. Για να μην σας πρήζω , θα πω μόνο δύο πραγματα: Η ταινία " 4 Λεπτά", είναι κατα τη γνώμη μου ενα δημιουργημα με καλές προθεσεις. Τελεία. Αλλα εγω που να με παρει ο διάολος δεν καταλαβα τελικά κατι. Κατι συγκεκριμένο. Μπορει να είμαι ηλίθια, ή να μην μπορώ να συλλαβω το τι ήθελε να εκφράσει ο δημιουργός. Αλλά δεδομένου ότι η Τεχνη είναι αμφίσημη, αναδιατυπώνω το παράπονο.Δεν κατάλαβα τίποτα.
Ουτε δηλαδή μια υποκειμενικη εντύπωση, για το τι ήθελε να πει επιτέλους αυτο το πράγμα.
Λυπαμαι που το λέω. Πιο πολύ λυπαμαι για τα γαμημένα 9 Ευρώ που κοστιζει πλέον το εισιτηριάκι στο αριστοκρατικό δίδυμο αιθουσών ΑΠΟΛΛΩΝ -ΑΤΤΙΚΟΝ. Μαλιστα κυριες και κυριοι. Το " καταλευκο λαμπρό μάρμαρο και το ξύλο σε ζεστές αποχρώσεις" στη είσοδο του κινηματογραφου, η διερυνση του χώρου αναμονής των θεατών, για να μην επαναληφθούν προφανώς τα φαινόμενα της, διαφημιστικής για το εργο, τολμώ να πω ουράς από μεσα μεχρι το πεζοδρόμιο απέναντι, καθώς και η δημιουργία του lounge deluxe, απ' ο,τι πληροφορήθηκα, που ακριβως βρίσκεται αυτο δεν ξερω ακόμη, μας κανουν εναν φανταζομαι παχυλότατο λογαριασμό ο οποίος θα πληρωθεί απο τις τσεπες μας βεβαιως βεβαιως.
Α! ξεχασα και τη ριζική ανακαίνιση, τοσο ριζική που ναι μεν ξαναβάφτηκαν οι τουαλέτες και επενδύθηκαν με καινούργια πλακάκια, αλλά για έναν μυστήριο λογο, ενω οι προηγούμενες πορτες είχαν σύρτες για ευνόητου λόγους, οι τωρινές ανακαινισμένες, στερουνται. Υποθέτω πως η ιδιοκτησία των αιθουσών, φοβήθηκε μήπως η πολυτέλεια των συγκεκριμένων χώρων ανοιξει την ορεξη και για άλλου είδους δραστηριότητες, αν με εννοείτε, οπότε ας εχουμε ξεκλείδωτα τα "κελιά".
Επισης είναι τοσο ριζική η ανακαίνισις ώστε να πνέει, κυριολεκτικά, αέρας ανανέωσης, ψυχροτατος αν εχεις κανει το λαθος να θρονιαστείς εκει μεσα μόνο με αμανικο πουκαμισάκι.
Μιλαω για την αιθουσα ΑΠΟΛΛΩΝ πάντα. Την έτερη ανακαινισμένη, ακόμη δεν την επισκέφτηκα, οποτε επιφυλάσσομαι. Ελπιζω μόνο ότι δεν θα έχω πάλι αυτο το απαίσιο συναίσθημα ότι μ' έπιασαν κορόϊδο γαμώτο. Εχω και μία απορία πολυθρονικής φύσης. Ποιος είναι αυτος ο γίγαντας που σχεδίασε τις πολυθρόνες; Τις νεες "γαλλικου τύπου" παρακαλώ πολυθρόνες. Απαλότατες, ευρύχωρες και ψηλές. Οχι μόνο στη πλάτη αλλα και στην απόσταση απ΄το πάτωμα. Δηλαδή αν τα κάτω άκρα σου ,δεν θυμίζουν τα πόδια του Φραγκίσκου Αλβέρτη, εχεις μία ωραιότατη αίσθηση οτι καθεσαι σε υπερηψωμένο εδώλειο, ανετο και βελούδινο. Παθαίνεις και μία εποικοδομητικοτατη,για τον οργανισμο σου, ψύξη και εκτιμάς ακόμη περισσοτερο την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Ξερω τι θα πείτε, καλα δεν μπορουσες ν' αλλαξεις κάθισμα; Η' ας προσεχες κυρία μου, αφου δεν σου εκανε κλικ η ταινια τι το' θελες;
Αυτο αναφωνώ κι εγώ και φασκελώνομαι απο χτες βράδυ. Ενα μόνο με παρηγορεί. Η προβολή της ταινίας CONTROL στην ίδια αιθουσα την Κυριακή το μεσημερι . Κι αυτη θα την απολαύσω δωρεάν.
auburn kate
( σήμερα το πρωί, το λεωφορείο στόλιζε ένα αγόρι που εμοιαζε μ'αυτο εδώ: RAFFAELLO SANZIO- Portrait of Bindo Altoviti )
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007
Οφθαλμοπαγίδα
Θα ήταν προτιμότερο ίσως να γραψω για ποιό λόγο τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να γράψω. Αλλά φοβάμαι πως η εκλογίκευση μεχρι αηδίας που θα χρησιμοποιούσα, θα τραβουσε τόσο πολύ το νόημα του ποστ, μέχρι ν' ακουστεί το λυτρωτικό, για το "λάστιχο", πλαφ! και να σπάσει.
Η εξωτερική πραγματικότητα με καίει σαν όξινη βροχή. Πέφτει πάνω μου και δεν μπορώ να προστατευθώ. Μου κλέβει τις λέξεις, τις ιδέες. 'Οταν δεν έχω λέξεις, καταφεύγω στα οφθαλμόλουτρα. Προσπαθώ να διεγείρω το οπτικο μου νεύρο και τον αφέντη πίσω του, μ' ενα συγκλονιστικό ερέθισμα, να πυρακτώσω τους εγκεφαλικούς νευρώνες.
Προφανώς οι επαναλαμβανόμενες πυρακτώσεις, μ' εχουν καταστήσει καμένη , όπως γουστάρει να με αποκαλεί ένας πολύ αγαπημένος.
Σταματώ εδώ λοιπόν. For today. Επικαλούμενη μία φραση που , κατ'αρχήν, σιχαίνομαι, αλλά που στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα σώσει εμένα απ΄την μπουρδολογία κι εσάς απ΄την εξάρθρωση της κατω σιαγόνας.
" Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ".
Γιαυτό, κοιταξτε τον παρακάτω πίνακα. Είναι απ΄τους αγαπημένους μου. Δεν τον χορταίνω. Εύχομαι να σας φλογίσει αρκούντως. Η κυρία που πλεκει τα μαλλιά της, ονομάζεται Fanny Cornforth, πρώην πόρνη, μετέπειτα ερωμένη και μοντέλο του Dante G.Rossetti, και άλλων.
Εύχομαι επίσης να μην ξενερώσετε, όταν μάθετε πως η εκθαμβωτική ομορφιά της κυρίας αυτής, έσβησε 10 χρόνια αφότου ο Rossetti την απαθανάτισε ζωγραφίζοντας αυτο τον πίνακα. Η κυρία πάχυνε τόσο, ώστε ο εραστης της να τη αποκαλεί χαιδευτικά, όχι Fan αλλα " my dear elephant"...
Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς, ως γνωστόν. Η ομορφιά και η σιλουέτα επίσης...
Ο τίτλος του πίνακα είναι παρμένος από ένα ποίημα του Fazio degli Uberti.
Θλίβομαι που υπήρξε πόρνη. Αλλά χθες που ξανακοίταζα τον πίνακα, τρύπωσε λαθραία στο κεφαλι μου το τραγούδι του τραγουδιστή των Depeche, Kingdom λέγεται.
Βασίλισσα στην επικράτεια της σάρκας. Σαγηνευθείτε free of charge.
auburn Kate
( Η κυρία χτενιζεται, DANTE GABRIELE ROSSETTI- Aurelia(Fazio's Mistress) ) επειδη ο server μου εχει σπάσει τα νευρα και μου κρύβει την εικονα σε μεγέθυνση, καντε κλικ στον τίτλο του πίνακα και μολις μπείτε στην κεντρικη σελίδα που θα βρείτε,καντε κλικ στην εικόνα πάνω δεξια ,απ΄το μεγαλο πλαίσιο εικονων που θα δείτε.Θα τη δειτε σε όλο της το μεγαλείο. Συγγνώμη για την ταλαιπωρια βρε παιδια, αδύνατον να βρω την εικονα αλλού.
Η εξωτερική πραγματικότητα με καίει σαν όξινη βροχή. Πέφτει πάνω μου και δεν μπορώ να προστατευθώ. Μου κλέβει τις λέξεις, τις ιδέες. 'Οταν δεν έχω λέξεις, καταφεύγω στα οφθαλμόλουτρα. Προσπαθώ να διεγείρω το οπτικο μου νεύρο και τον αφέντη πίσω του, μ' ενα συγκλονιστικό ερέθισμα, να πυρακτώσω τους εγκεφαλικούς νευρώνες.
Προφανώς οι επαναλαμβανόμενες πυρακτώσεις, μ' εχουν καταστήσει καμένη , όπως γουστάρει να με αποκαλεί ένας πολύ αγαπημένος.
Σταματώ εδώ λοιπόν. For today. Επικαλούμενη μία φραση που , κατ'αρχήν, σιχαίνομαι, αλλά που στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα σώσει εμένα απ΄την μπουρδολογία κι εσάς απ΄την εξάρθρωση της κατω σιαγόνας.
" Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ".
Γιαυτό, κοιταξτε τον παρακάτω πίνακα. Είναι απ΄τους αγαπημένους μου. Δεν τον χορταίνω. Εύχομαι να σας φλογίσει αρκούντως. Η κυρία που πλεκει τα μαλλιά της, ονομάζεται Fanny Cornforth, πρώην πόρνη, μετέπειτα ερωμένη και μοντέλο του Dante G.Rossetti, και άλλων.
Εύχομαι επίσης να μην ξενερώσετε, όταν μάθετε πως η εκθαμβωτική ομορφιά της κυρίας αυτής, έσβησε 10 χρόνια αφότου ο Rossetti την απαθανάτισε ζωγραφίζοντας αυτο τον πίνακα. Η κυρία πάχυνε τόσο, ώστε ο εραστης της να τη αποκαλεί χαιδευτικά, όχι Fan αλλα " my dear elephant"...
Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς, ως γνωστόν. Η ομορφιά και η σιλουέτα επίσης...
Ο τίτλος του πίνακα είναι παρμένος από ένα ποίημα του Fazio degli Uberti.
Θλίβομαι που υπήρξε πόρνη. Αλλά χθες που ξανακοίταζα τον πίνακα, τρύπωσε λαθραία στο κεφαλι μου το τραγούδι του τραγουδιστή των Depeche, Kingdom λέγεται.
Βασίλισσα στην επικράτεια της σάρκας. Σαγηνευθείτε free of charge.
auburn Kate
( Η κυρία χτενιζεται, DANTE GABRIELE ROSSETTI- Aurelia(Fazio's Mistress) ) επειδη ο server μου εχει σπάσει τα νευρα και μου κρύβει την εικονα σε μεγέθυνση, καντε κλικ στον τίτλο του πίνακα και μολις μπείτε στην κεντρικη σελίδα που θα βρείτε,καντε κλικ στην εικόνα πάνω δεξια ,απ΄το μεγαλο πλαίσιο εικονων που θα δείτε.Θα τη δειτε σε όλο της το μεγαλείο. Συγγνώμη για την ταλαιπωρια βρε παιδια, αδύνατον να βρω την εικονα αλλού.
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007
Μετεωρολογικός Παλιμπαιδισμός
Κανονικά έχουμε αρχή του φθινοπώρου σήμερα, αν δεν κανω λαθος. Αν κρίνω απ΄ την καλοκαιρία εξω, μαλλον πάμε για διάψευση. Η ουσία είναι πως ήθελα πολυ να γραψω ,αλλα όπως λεει η αγαπημενη μου Μαφαλντούλα, η οποια είχε και γενεθλια στις 29 Σεπτεμβρίου, όσοι θελετε να δειτε ενα μικρο γενέθλιο ποστ της, καντε κλικ στο blog του Exitmusician για να θυμηθείτε, ή να μάθετε, αναλόγως την περίπτωση, ΔΕΝ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΓΙΟΓΚΑ !!
Εχω όμως να σας χαρίσω 2 εκδοχές του φθινοπώρου, απο 2 διαφορετικούς "δραστες", ο ένας είναι άνθρωπος, και η άλλη είναι η φύση. Είναι επισης και δύο εκδοχες του κόκκινου των φύλλων, κ.λ.π.
Δείτε παρακάτω και απολαύστε. Και να έχουμε καλό μήνα!
auburn Kate
( Tο δέντρο "OCTOBER GLORY" και το φάντασμα του ανέμου: LUCIEN LEVY-DHURMER- The Ghost of Wind )
Εχω όμως να σας χαρίσω 2 εκδοχές του φθινοπώρου, απο 2 διαφορετικούς "δραστες", ο ένας είναι άνθρωπος, και η άλλη είναι η φύση. Είναι επισης και δύο εκδοχες του κόκκινου των φύλλων, κ.λ.π.
Δείτε παρακάτω και απολαύστε. Και να έχουμε καλό μήνα!
auburn Kate
( Tο δέντρο "OCTOBER GLORY" και το φάντασμα του ανέμου: LUCIEN LEVY-DHURMER- The Ghost of Wind )
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007
Εσωστρέφεια μη κομματικής φύσης...
Επειδή βιαζομαι και δεν ειμαι καθόλου μα καθόλου καλά σήμερα, σας χαριζω το παρακάτω άσμα. Ας μιλήσουν οι "ειδικοί" μιας κι εγώ σήμερα δεν μπορώ. Ι can't escape myself των THE SOYNDS. 'Ετσι, για να βαρέσουν οι κώδωνες μπας και αφυπνιστώ. Σας φιλώ και να εχουμε συναρπαστικό Σ/Κ.
auburn Kate
(Ισορροπεί... -FREDERICK LORD LEIGHTON-Eucharis(A girl with a basket of fruit)
auburn Kate
(Ισορροπεί... -FREDERICK LORD LEIGHTON-Eucharis(A girl with a basket of fruit)
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007
Υπηρεσία Πραγματοποίησης Ευχών
Απόψε η κυρία φτιαγμένη απο οπαλίνα, θα μας κανει την τιμή να φανερώσει ολοκληρο το πρόσωπό της. Οσοι δυστυχισμένοι, με τόνους απωθημένων στους ώμους και σαρκοβόρες επιθυμίες στις τσέπες, εχετε μια ευκαιρία να διατυπώσετε τα αιτήματά σας και η κυρία θα ανταποκριθεί. Με τον τρόπο που ανταποκρίνεται αιώνες τώρα, καμια αντίδραση, κανένα νεύμα συμφωνίας ή επιφώνημα κατανόησης. Θα μας "κοιτάζει" απο απόσταση ασφαλείας, ανοιχτή στην παρατήρηση, όπως πάντα, στις ερμηνείες της στάσης της, όπως πάντα, μεγαλοπρεπής και τσιγκουνα οπως πάντα.
Δεν κατεχω πολλά απο αστρονομία. Σχεδόν τίποτα. Γνωρίζω μόνο οτι η γεωγραφία της Σελήνης μοιάζει με τη δική μας. Για να μην πέσω στο λάκο των κοινοτοπιών, θα κλείσω με τους στίχους του πιο κατάλληλου, πιστεύω, τραγουδιού για τη περίσταση, του The killing moon των ECHO AND THE BUNNYMEN.
Οσο για μένα, κοιτάζω το πρόσωπό μου απ΄το πρωί στον καθρέφτη, προσπαθώ να προλάβω τις αλλαγες που νιώθω πως συντελούνται στη φάτσα μου λόγω της επίδρασης της κυρίας. το δέρμα μου εχει σκασει σε σημεια που δεν μπορώ να το φτάσω, κουβαλάω κρατήρες στην πλάτη μου, ποτάμια βρεχουν τα πόδια μου και η συνείδησή μου έχει ιλλιγους, γιατι΄ έσκυψε πάνω από μία χαράδρα πριν λίγο. Νιώθω πως η κυρία βαρέθηκε τις εκκλήσεις μου τόσα χρόνια κι αποφάσισε να μου κλείσει το στομα μια και καλή. Μου εδειξε φωτογραφίες της, "βλέπεις κανένα ραβδί ;" " κανένα χέρι να σου δώσω ό,τι μου ζητάς;" "Εσύ θα γίνεις εγώ" μου είπε. "Αφού φαγώνεσαι με την αυτάρκεια και την αυτονομία σου, θα γινεις εσύ το φεγγαρι του εαυτού σου. Θα στρέψεις το προσωπο σου μεσα σου και θα ζητήσεις απ΄τον μέσα πλανήτη ό,τι γουστάρεις. Εγώ άλλωστε θα ξεκουραστώ για μερικες μέρες, θ'αργήσω να ξαναεμφανιστώ έτσι πλήρης. "
Λέτε να εχει δίκιο η κυρία; Απόψε δεν ξερω τι θα κάνω. Μαλλον απο κεκτημένη συνήθεια και απληστία, θα στρέψω το κεφαλι μου σαν νυχτερινό ηλιοτρόπιο, πανω της. Και μαλλον θα μου ξεφύγει πάλι καμιά ικεσία. Οι κακές συνήθειες κόβονται δύσκολα. Αλλά λέω να προσπαθήσω να της κανω το χατήρι- άλλωστε εχω βαρεθει να ζητάω και να κουδουνίζει στ΄αυτιά μου για μερόνυχτα το ΟΧΙ...
auburn Kate
(Η Σελάνα αυτοπροσώπως)
Δεν κατεχω πολλά απο αστρονομία. Σχεδόν τίποτα. Γνωρίζω μόνο οτι η γεωγραφία της Σελήνης μοιάζει με τη δική μας. Για να μην πέσω στο λάκο των κοινοτοπιών, θα κλείσω με τους στίχους του πιο κατάλληλου, πιστεύω, τραγουδιού για τη περίσταση, του The killing moon των ECHO AND THE BUNNYMEN.
Οσο για μένα, κοιτάζω το πρόσωπό μου απ΄το πρωί στον καθρέφτη, προσπαθώ να προλάβω τις αλλαγες που νιώθω πως συντελούνται στη φάτσα μου λόγω της επίδρασης της κυρίας. το δέρμα μου εχει σκασει σε σημεια που δεν μπορώ να το φτάσω, κουβαλάω κρατήρες στην πλάτη μου, ποτάμια βρεχουν τα πόδια μου και η συνείδησή μου έχει ιλλιγους, γιατι΄ έσκυψε πάνω από μία χαράδρα πριν λίγο. Νιώθω πως η κυρία βαρέθηκε τις εκκλήσεις μου τόσα χρόνια κι αποφάσισε να μου κλείσει το στομα μια και καλή. Μου εδειξε φωτογραφίες της, "βλέπεις κανένα ραβδί ;" " κανένα χέρι να σου δώσω ό,τι μου ζητάς;" "Εσύ θα γίνεις εγώ" μου είπε. "Αφού φαγώνεσαι με την αυτάρκεια και την αυτονομία σου, θα γινεις εσύ το φεγγαρι του εαυτού σου. Θα στρέψεις το προσωπο σου μεσα σου και θα ζητήσεις απ΄τον μέσα πλανήτη ό,τι γουστάρεις. Εγώ άλλωστε θα ξεκουραστώ για μερικες μέρες, θ'αργήσω να ξαναεμφανιστώ έτσι πλήρης. "
Λέτε να εχει δίκιο η κυρία; Απόψε δεν ξερω τι θα κάνω. Μαλλον απο κεκτημένη συνήθεια και απληστία, θα στρέψω το κεφαλι μου σαν νυχτερινό ηλιοτρόπιο, πανω της. Και μαλλον θα μου ξεφύγει πάλι καμιά ικεσία. Οι κακές συνήθειες κόβονται δύσκολα. Αλλά λέω να προσπαθήσω να της κανω το χατήρι- άλλωστε εχω βαρεθει να ζητάω και να κουδουνίζει στ΄αυτιά μου για μερόνυχτα το ΟΧΙ...
auburn Kate
(Η Σελάνα αυτοπροσώπως)
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
Φωτοφοβία
Είσαι ένας όμορφος, πλούσιος νεαρός. Ζεις σ΄ένα τεράστιο σπίτι με κρύους διαδρόμους, των οποίων οι τοίχοι διακοσμούνται εναλλάξ με καθρέφτες και πίνακες ζωγραφικής. Που και που η εναλλαγή διακόπτεται απ΄την ύπαρξη τεράστιων παραθύρων σκιασμένων από βαρύτιμες κουρτίνες. Δεν ζείς μόνος. Σε συντροφεύει ,αναγκαστικά, μία κρυπτοδεσποτική μητέρα, που βλέπει σε σένα, δια του μητρικού φακού, τον άντρα- στηριγμα- συντροφιά που της λείπει. Σε λένε Ρούμπεν. Είσαι παιδιόθεν τυφλός.
Σε λένε Μαρί. Είσαι μια κατάξανθη μορφή που ίσως πάσχει από αλμπινισμό. Ανοιχτόχρωμα έως άσπρα, μακρια σγουρά μαλλιά, ξεπλυμμένα γαλαζοπράσινα ματια, λευκό δέρμα. Το σώμα σου έιναι νεανικό, δυνατό, ευλύγιστο. Δν ισχύει όμως το ίδιο και για το πρόσωπό σου. Το δέρμα σου υπονομεύει τη δυνητική ομορφιά σου. Μοιάζει με σεντόνι σφιχτά στερεωμένο στα κόκκαλά σου, κάτω απ΄το οποίο έκρυψαν μικρές ακίδες, ναι ακίδες. Σαν κάποιος να σήκωσε το δέρμα σου και να έκρυψε από κάτω διάφορα μικροαντικείμενα. Αποτέλεσμα; Η απαλότητα του δέρματός σου διαταράσσεται από μικρά εξογκώματα, ανάγλυφα σχέδια που εμφανιζονται εδώ κι εκεί. Σε κάποια σημεία ανθίζουν φρικτά λουλούδια- ουλές... Η μόνη ανάμνηση που έχεις απ΄την παιδική σου ηλικία είναι μία ηχώ: είσαι άσχημη. ΑΣΧΗΜΗ.
Λατρεύεις τα βιβλία και τους θησαυρούς τους. 'Ακουσες για τον δύστροπο νεαρό χωρίς όραση, που διώχνει ουρλιάζοντας κάθε επίδοξη γκουβερνάντα και αποφασίζεις αν διεκδικήσεις τη θέση. Κρύβεσαι μεσα σ' ένα ολόλευκο μακρύ παλτό με κουκούλα. 'Ιδια Βασίλισσα του Χιονιού. Αποστολή επιτυχής. Παίρνεις τη θεση. Βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη καθημερινά από εκατοντάδες βιβλία , αλλά ο νεαρός έχει μία μόνο λογοτεχνική εμμονή- το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού.
Του διαβάζεις την ίδια ιστορία πάλι και πάλι. Σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Μέσα στο σπίτι, αυτος ξαπλωμένος στον καναπέ, κι εσύ καθισμένη σ' ένα ψηλό σκαμνί απέναντί του. 'Η έξω- στη κρύα λιακάδα, ακριβώς στο κέντρο της απέραντης, παγωμένης λιμνης, είναι καταχείμωνο, εσύ ισορροπώντας σ' ένα ζευγάρι παγοπέδιλα, κι αυτός γονατιστός πάνω σε μία ξύλινη πολυθρόνα-έλκυθρο. Κάποιες φορές ξαπλώνετε μπρούμυτα πάνω στον κρύο πάγο, κι εσύ εκμεταλλευόμενη τα τυφλά του μάτια παίρνεις θάρρος κι αφήνεις τα δάχτυλά σου να μπλεχτούν με τα δικά του. Πρόγευση του έρωτα που κοντοζυγώνει...
Είστε παθιασμένα ερωτευμένοι. Ο τυφλός και η σημαδεμένη. Εσύ , Ρούμπεν, χρησιμοποιείς τα χέρια σου για να βλέπεις τους ανθρώπους. Κι αυτό που είδες αγγίζοντας τη Μαρί, σε πλανεύει και σου πολιορκεί το μυαλό. Και όχι μόνο. Ακούς τη υπέροχη φωνή της, που ζωντανεύει τα παραμύθια που σου διαβάζει. Μυρίζεις το άρωμά της, όταν περνάει έντρομη από δίπλα σου ενώ προσπαθείς να την πλησιάσεις. Δε σε νοιάζει που δε βλεπεις παρά μόνο σκοτάδι. Αλλά και όταν σε νοιάζει, επειδή το σώμα σου φλέγεται να δει τη πηγή του ερεθισμού του, σκεφτεσαι πως ίσως είναι για καλό που δεν τη βλέπεις. Γιατι τη φαντάζεσαι όπως θες, χωρίς περιορισμούς απ΄τη πραγματικότητα. Σε βοήθησε κι η Μαρί σ'αυτό. Σου είπε ψέμματα πως έχει κόκκινα μαλλιά και κοκκινα χείλη.
'Ερχεται ο καιρός που ο γιατρός σου σου προτείνει μία επαναστατική χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης της όρασης. Η μητέρα σου που νιώθει τον Χάρο ν'ανασαίνει στον σβέρκο της, σε πιέζει να δεχτείς και σ' εμπιστεύεται στα καθοδηγητικά και προστατευτικά χέρια του γιατρού σου. Σε πείθουν απο κοινού να δοκιμάσεις την επέμβαση. Τι έχεις να χάσεις; Τίποτα. Διαφορετικα, θα κερδίσεις αυτό που για την πλειοψηφία είναι δεδομένο και θα μπορέσεις ν'αντικρύσεις επιτέλους τη Μαρί. Τον έρωτά σου.
Η Μαρί φοβαται πως το κάστρο της αγάπης σου θα σωριαστεί μόλις δεις το αληθινό της πρόσωπο. Το σημαδεμενο, ταλαιπωρημένο πρόσωπό της. Τώρα το μόνο που γνωρίζεις απ΄αυτήν είναι η υποβλητική φωνή της και η αισθηση του δέρματός της στα δάχτυλά σου. Σε όλη του τη έκταση. 'Εχεις κάνει έρωτα μαζί της κυριολεκτικά δια της αφής.
Η εγχείριση πετυχαίνει. Ανοίγεις τα μάτια σου κι αφήνεις το φως με τα χρώματα και τον κόσμο του να μπουν μέσα σου. Μαζί τους όμως εισβάλλει και η απύθμενη ερήμωση γιατι η Μαρί έχει φύγει.Πανικόβλητη που θα' βλεπες τη ασχημια της, την τόσο απτή και παρούσα, φεύγει αφήνοντάς σου μία επιστολή που σου εξηγεί τους λόγους. " Η αγάπη είναι τυφλή θησαυρέ μου" σου λέει. Κι εσύ την πιστεύεις.
Χάνεσαι απ΄την απελπισία. Ο γιατρός σου αποφασίζει να σου δείξει τις ομορφιές του γήινου κόσμου, ξεκινώντας απ΄τα ενδότερα του καλύτερου πορνείου. Εσύ, σαν άλλος πρίγκιπας του παραμυθιού, ψάχνεις τρελαμένος τη Μαρί, ανάμεσα στις διαθέσιμες επι πληρωμή, βάζοντάς τες να σου διαβάσουν αποσπάσματα απ΄το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού. Για ν'ακούσεις τη φωνή και ν'αναγνωρίσεις το πρόσωπο. Συνειρμικά. Τώρα που βλέπεις.
Ο χρονος περναει μέσα σε αφορητη μοναξιά και ευμάρεια. Είσαι πλέον ένας νέος , όμορφος κληρονομος. Λαβωμένος ανεπανόρθωτα από έρωτα. Μιά μέρα, αποφασίζεις ν' αναζητήσεις το παραμύθι που ξέρεις σαν προσευχή, στη βιβλιοθήκη της πόλης. Περιδιαβαίνεις τα μακριά ράφια, κοιτάζεις και χαιδεύεις τις ράχες των βιβλίων, εν τέλει χάνεσαι μέσα στον έντυπο λαβύρινθο. 'Ωσπου βλέπεις μιά κατάξανθη φιγούρα να σπρώχνει ένα καρότσι με βιβλία στο διάδρομο. Την κοιτάζεις. Σε βλέπει. Σ'αναγνωρίζει βεβαίως. Κι είναι τόσο λυσσασμένη η ανάγκη της να σ'αγκαλιάσει που βουβαίνεται, όταν συνειδητοποιεί πως η φωνή της θα την προδώσει. Θα φωνάξει την ασχήμια της. Την κοιτάζεις κι είναι γιαυτην αβάσταχτο. Η ασχήμια της έχει πρόσωπο... Την αναγνωρίζεις. Μυρίζοντας το εξαίσιο άρωμά της, καθώς πέρασε από δίπλα σου πριν λίγο.
Είσαι όμως γενναίος. Η αρχική έκπληξη απέχθειας δίνει τη θεση της στον παλιο σου έρωτα γιαυτήν. Θέλεις να είστε μαζί, γιατι ο καθένας είστε καλά με τον εαυτό του όταν είστε μαζί.
'Οχι όμως για πολύ. Η Μαρί δεν αντέχει να πληγώνεις καθημερινά τα ματια σου με τη ασχήμια της. Κανείς δεν πρέπει να την κοιτάζει. ΚΑΝΕΙΣ.
Εξαφανίζεται για δεύτερη φορά. Κι εσύ, που είσαι σκλάβος της αγάπης σου γιαυτήν, τυφλώνεσαι εκουσίως αυτή τη φορά, για να ξαναγυρίσει.
Τώρα θα μπορεί να στροβιλιζεται με χαρη μεσα στο ανθισμένο δάσος, μπροστά σου, δίπλα σου, κι εσύ θα την φαντάζεσαι πανέμορφη και θα τη νιωθεις όπως πρώτα.
End of the story.
Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία, είναι ο,τι εγώ αντιλήφθηκα απ΄την παρακολούθηση της ταινίας BLIND , στα πλαίσια του φεστιβάλ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ, το Σαββατο. 'Οσοι τυχεροί την είδατε, εύχομαι να βγήκατε εξίσου συγκλονισμενοι. 'Οσοι δεν την είδατε, νομιζω χάσατε.
Δεν ξερω αν η αγάπη είναι τυφλή. Αλήθεια δεν το ξερω. Ούτε αν θα το μάθω ποτέ. Μιά φίλη μου - blogger μου είπε κάτι εκπληκτικό τις προάλλες: Η καύλα είναι στο μυαλό...
Η πραγματικοτητα μου δειχνει επαλήθευση και ταυτόχρονα διαψευση αυτής της ρήσης.
Θα κάνατε αυτό που έκανε ο ερωτευμένος Ρούμπεν; Θα χώνατε στα εγχειρισμένα ματια σας 2 μυτερά κομματια πάγου, για να φέρετε πίσω τον άνθρωπο που λατρεύετε; Επειδή ΑΥΤΟΣ δεν αντέχει να τον αντικρύζετε άσχημο; Θα καταδικάζατε τον εαυτό σας στο απόλυτο, συνεχές σκοτάδι; Είμαστε τελικά εραστές και κυνηγοί της ομορφιάς ή όχι;
Σκεφτείτε πολύ καλά πριν απαντήσετε.
Σε λένε Μαρί. Είσαι μια κατάξανθη μορφή που ίσως πάσχει από αλμπινισμό. Ανοιχτόχρωμα έως άσπρα, μακρια σγουρά μαλλιά, ξεπλυμμένα γαλαζοπράσινα ματια, λευκό δέρμα. Το σώμα σου έιναι νεανικό, δυνατό, ευλύγιστο. Δν ισχύει όμως το ίδιο και για το πρόσωπό σου. Το δέρμα σου υπονομεύει τη δυνητική ομορφιά σου. Μοιάζει με σεντόνι σφιχτά στερεωμένο στα κόκκαλά σου, κάτω απ΄το οποίο έκρυψαν μικρές ακίδες, ναι ακίδες. Σαν κάποιος να σήκωσε το δέρμα σου και να έκρυψε από κάτω διάφορα μικροαντικείμενα. Αποτέλεσμα; Η απαλότητα του δέρματός σου διαταράσσεται από μικρά εξογκώματα, ανάγλυφα σχέδια που εμφανιζονται εδώ κι εκεί. Σε κάποια σημεία ανθίζουν φρικτά λουλούδια- ουλές... Η μόνη ανάμνηση που έχεις απ΄την παιδική σου ηλικία είναι μία ηχώ: είσαι άσχημη. ΑΣΧΗΜΗ.
Λατρεύεις τα βιβλία και τους θησαυρούς τους. 'Ακουσες για τον δύστροπο νεαρό χωρίς όραση, που διώχνει ουρλιάζοντας κάθε επίδοξη γκουβερνάντα και αποφασίζεις αν διεκδικήσεις τη θέση. Κρύβεσαι μεσα σ' ένα ολόλευκο μακρύ παλτό με κουκούλα. 'Ιδια Βασίλισσα του Χιονιού. Αποστολή επιτυχής. Παίρνεις τη θεση. Βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη καθημερινά από εκατοντάδες βιβλία , αλλά ο νεαρός έχει μία μόνο λογοτεχνική εμμονή- το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού.
Του διαβάζεις την ίδια ιστορία πάλι και πάλι. Σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Μέσα στο σπίτι, αυτος ξαπλωμένος στον καναπέ, κι εσύ καθισμένη σ' ένα ψηλό σκαμνί απέναντί του. 'Η έξω- στη κρύα λιακάδα, ακριβώς στο κέντρο της απέραντης, παγωμένης λιμνης, είναι καταχείμωνο, εσύ ισορροπώντας σ' ένα ζευγάρι παγοπέδιλα, κι αυτός γονατιστός πάνω σε μία ξύλινη πολυθρόνα-έλκυθρο. Κάποιες φορές ξαπλώνετε μπρούμυτα πάνω στον κρύο πάγο, κι εσύ εκμεταλλευόμενη τα τυφλά του μάτια παίρνεις θάρρος κι αφήνεις τα δάχτυλά σου να μπλεχτούν με τα δικά του. Πρόγευση του έρωτα που κοντοζυγώνει...
Είστε παθιασμένα ερωτευμένοι. Ο τυφλός και η σημαδεμένη. Εσύ , Ρούμπεν, χρησιμοποιείς τα χέρια σου για να βλέπεις τους ανθρώπους. Κι αυτό που είδες αγγίζοντας τη Μαρί, σε πλανεύει και σου πολιορκεί το μυαλό. Και όχι μόνο. Ακούς τη υπέροχη φωνή της, που ζωντανεύει τα παραμύθια που σου διαβάζει. Μυρίζεις το άρωμά της, όταν περνάει έντρομη από δίπλα σου ενώ προσπαθείς να την πλησιάσεις. Δε σε νοιάζει που δε βλεπεις παρά μόνο σκοτάδι. Αλλά και όταν σε νοιάζει, επειδή το σώμα σου φλέγεται να δει τη πηγή του ερεθισμού του, σκεφτεσαι πως ίσως είναι για καλό που δεν τη βλέπεις. Γιατι τη φαντάζεσαι όπως θες, χωρίς περιορισμούς απ΄τη πραγματικότητα. Σε βοήθησε κι η Μαρί σ'αυτό. Σου είπε ψέμματα πως έχει κόκκινα μαλλιά και κοκκινα χείλη.
'Ερχεται ο καιρός που ο γιατρός σου σου προτείνει μία επαναστατική χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης της όρασης. Η μητέρα σου που νιώθει τον Χάρο ν'ανασαίνει στον σβέρκο της, σε πιέζει να δεχτείς και σ' εμπιστεύεται στα καθοδηγητικά και προστατευτικά χέρια του γιατρού σου. Σε πείθουν απο κοινού να δοκιμάσεις την επέμβαση. Τι έχεις να χάσεις; Τίποτα. Διαφορετικα, θα κερδίσεις αυτό που για την πλειοψηφία είναι δεδομένο και θα μπορέσεις ν'αντικρύσεις επιτέλους τη Μαρί. Τον έρωτά σου.
Η Μαρί φοβαται πως το κάστρο της αγάπης σου θα σωριαστεί μόλις δεις το αληθινό της πρόσωπο. Το σημαδεμενο, ταλαιπωρημένο πρόσωπό της. Τώρα το μόνο που γνωρίζεις απ΄αυτήν είναι η υποβλητική φωνή της και η αισθηση του δέρματός της στα δάχτυλά σου. Σε όλη του τη έκταση. 'Εχεις κάνει έρωτα μαζί της κυριολεκτικά δια της αφής.
Η εγχείριση πετυχαίνει. Ανοίγεις τα μάτια σου κι αφήνεις το φως με τα χρώματα και τον κόσμο του να μπουν μέσα σου. Μαζί τους όμως εισβάλλει και η απύθμενη ερήμωση γιατι η Μαρί έχει φύγει.Πανικόβλητη που θα' βλεπες τη ασχημια της, την τόσο απτή και παρούσα, φεύγει αφήνοντάς σου μία επιστολή που σου εξηγεί τους λόγους. " Η αγάπη είναι τυφλή θησαυρέ μου" σου λέει. Κι εσύ την πιστεύεις.
Χάνεσαι απ΄την απελπισία. Ο γιατρός σου αποφασίζει να σου δείξει τις ομορφιές του γήινου κόσμου, ξεκινώντας απ΄τα ενδότερα του καλύτερου πορνείου. Εσύ, σαν άλλος πρίγκιπας του παραμυθιού, ψάχνεις τρελαμένος τη Μαρί, ανάμεσα στις διαθέσιμες επι πληρωμή, βάζοντάς τες να σου διαβάσουν αποσπάσματα απ΄το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού. Για ν'ακούσεις τη φωνή και ν'αναγνωρίσεις το πρόσωπο. Συνειρμικά. Τώρα που βλέπεις.
Ο χρονος περναει μέσα σε αφορητη μοναξιά και ευμάρεια. Είσαι πλέον ένας νέος , όμορφος κληρονομος. Λαβωμένος ανεπανόρθωτα από έρωτα. Μιά μέρα, αποφασίζεις ν' αναζητήσεις το παραμύθι που ξέρεις σαν προσευχή, στη βιβλιοθήκη της πόλης. Περιδιαβαίνεις τα μακριά ράφια, κοιτάζεις και χαιδεύεις τις ράχες των βιβλίων, εν τέλει χάνεσαι μέσα στον έντυπο λαβύρινθο. 'Ωσπου βλέπεις μιά κατάξανθη φιγούρα να σπρώχνει ένα καρότσι με βιβλία στο διάδρομο. Την κοιτάζεις. Σε βλέπει. Σ'αναγνωρίζει βεβαίως. Κι είναι τόσο λυσσασμένη η ανάγκη της να σ'αγκαλιάσει που βουβαίνεται, όταν συνειδητοποιεί πως η φωνή της θα την προδώσει. Θα φωνάξει την ασχήμια της. Την κοιτάζεις κι είναι γιαυτην αβάσταχτο. Η ασχήμια της έχει πρόσωπο... Την αναγνωρίζεις. Μυρίζοντας το εξαίσιο άρωμά της, καθώς πέρασε από δίπλα σου πριν λίγο.
Είσαι όμως γενναίος. Η αρχική έκπληξη απέχθειας δίνει τη θεση της στον παλιο σου έρωτα γιαυτήν. Θέλεις να είστε μαζί, γιατι ο καθένας είστε καλά με τον εαυτό του όταν είστε μαζί.
'Οχι όμως για πολύ. Η Μαρί δεν αντέχει να πληγώνεις καθημερινά τα ματια σου με τη ασχήμια της. Κανείς δεν πρέπει να την κοιτάζει. ΚΑΝΕΙΣ.
Εξαφανίζεται για δεύτερη φορά. Κι εσύ, που είσαι σκλάβος της αγάπης σου γιαυτήν, τυφλώνεσαι εκουσίως αυτή τη φορά, για να ξαναγυρίσει.
Τώρα θα μπορεί να στροβιλιζεται με χαρη μεσα στο ανθισμένο δάσος, μπροστά σου, δίπλα σου, κι εσύ θα την φαντάζεσαι πανέμορφη και θα τη νιωθεις όπως πρώτα.
End of the story.
Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία, είναι ο,τι εγώ αντιλήφθηκα απ΄την παρακολούθηση της ταινίας BLIND , στα πλαίσια του φεστιβάλ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ, το Σαββατο. 'Οσοι τυχεροί την είδατε, εύχομαι να βγήκατε εξίσου συγκλονισμενοι. 'Οσοι δεν την είδατε, νομιζω χάσατε.
Δεν ξερω αν η αγάπη είναι τυφλή. Αλήθεια δεν το ξερω. Ούτε αν θα το μάθω ποτέ. Μιά φίλη μου - blogger μου είπε κάτι εκπληκτικό τις προάλλες: Η καύλα είναι στο μυαλό...
Η πραγματικοτητα μου δειχνει επαλήθευση και ταυτόχρονα διαψευση αυτής της ρήσης.
Θα κάνατε αυτό που έκανε ο ερωτευμένος Ρούμπεν; Θα χώνατε στα εγχειρισμένα ματια σας 2 μυτερά κομματια πάγου, για να φέρετε πίσω τον άνθρωπο που λατρεύετε; Επειδή ΑΥΤΟΣ δεν αντέχει να τον αντικρύζετε άσχημο; Θα καταδικάζατε τον εαυτό σας στο απόλυτο, συνεχές σκοτάδι; Είμαστε τελικά εραστές και κυνηγοί της ομορφιάς ή όχι;
Σκεφτείτε πολύ καλά πριν απαντήσετε.
για τον Α.
auburn Kate
( τόση ομορφιά πως να τη δεις χωρις ματια; Sir FRANK DICKSEE- The end of the Quest )
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
Χαμέρπεια
Ανέκαθεν σιχαινόμουν τις ταμπέλες που κρεμάμε στους ανθρώπους, τις ετικέτες για να διευκολυνόμαστε στη "σήμανσή" τους προφανώς. Κυρίως μ' ενοχλούν αυτές που τοποθετούμε σ'ανθρώπους με το στίγμα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Για μενα το κρίσιμο ερώτημα είναι: αποκλίνουσα με τί κριτήρια; Στατιστικά; Δηλαδή αν κάποιος "δεν κάνει αυτο που κάνουν όλοι" ή "κάνει αυτό που δεν κάνει κανείς άλλος", κατά πως το διατύπωσε εκείνος ο στεγνός, φυσιογνωμικώς, John Stuart Mill, είναι προβληματικό ον; Απορσάρμοστος;
Χρειάζεται ένα χέρι , κατά προτίμηση αόρατο, να τον βάλει στην τροχιά της ομαλότητας και της προβλεψιμότητας;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί γράφω αυτο το ποστ. Μαλλον επειδή άκουσα για την επερχόμενη προβολή της ταινιας με θέμα τη ζωή του τραγουδιστή των Joy Division. Και επειδή ξαναθυμήθηκα, αν και δεν το ξεχνάω ποτέ, το εξαισιο Creep των Radiohead. Και επειδή διαβασα άλλο ένα άρθρο για τη νέα ντίβα με την υπέροχη, κατα πως λένε, φωνή και τα τατουάζ με τις γυναικέιες φιγούρες στα χέρια της, την Amy Winehouse. Η κυρία έχει θάρρος και καθόλου "αξιοπρεπή" συμπεριφορά. Εκτός αν και αυτη η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προετοιμασίας και προπόνησης στο τερεν της αλητείας. Δίαολίζομαι με την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών. 'Αλλη αντιμετώπιση έχει η κατάθλιψη του ροκ σταρ, αλλη αυτή του άσημου θαυμαστή του. κ.λ.π. κ.λ.π.
Προτιμώ να βαδίζω διαγώνια, όταν οι άλλοι βαδίζουν ίσια. Κι ας μην είμαι διάσημη. Να κοιτάζω τις αποχρώσεις του "ταβανιού" με τα σύννεφα, όταν οι άλλοι κοιτάζουν μόνο μέχρι τις μύτες των παπουτσιών τους. 'Αντε και το τμήμα του τσιμέντου γύρω τους. Ν'ανεβαίνω απ΄τις σκάλες στον 8ο όροφο για να γνωρίσω το κτιριο μεσα στο οποίο έχω βρεθεί, κι ας κρατάω βάρος. 'Ετσι για το γαμωτο. Από πείσμα. 'Αλλωστε οι αναβάσεις γυμνάζουν τους γλουτιαίους μύες. Και ποτέ δεν λάτρεψα τη ευθεία. Η ευθεία είναι ενδεχομένως η "συντομοτέρα οδός", όπως αρέσκεται να μου λεει ένας κύριος που αντιπαθώ και λυπαμαι ταυτόχρονα, αλλά είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Δεν είναι πιο εποικοδομητικό να μπεις και να βγεις απ΄τον λαβύρινθο, παρά να περπατάς στο πληκτικά ασφαλες μονοπάτι;
Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Το tech freak μέσα μου είναι ακόμη βρέφος, αλλιώς θα σας χάριζα την μελωδία αυτης της τραγουδάρας, της προαναφερθείσας. Του Creep.
Ως ξωτικό του πνεύματος( και ενίοτε του οινοπνευματος) σας χαρίζω τους στιχους του. Για υπενθύμιση, για φυλαχτό. Ιδίως έναν στίχο τον οποιο θεωρώ την επιτομή του ερωτικού παράπονου: I want you to notice, when I'm not around... Και γαμώ!
Στην Κόλαση του Δάντη, η τιμωρία για τους φιλήδονους είναι η επιθυμία χωρίς ελπίδα...
auburn Kate
( όλοι ανήκουν κάπου, ή θελουν ν' ανήκουν,FRANCISCO de GOYA- The Witches' Sabbath )
Χρειάζεται ένα χέρι , κατά προτίμηση αόρατο, να τον βάλει στην τροχιά της ομαλότητας και της προβλεψιμότητας;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί γράφω αυτο το ποστ. Μαλλον επειδή άκουσα για την επερχόμενη προβολή της ταινιας με θέμα τη ζωή του τραγουδιστή των Joy Division. Και επειδή ξαναθυμήθηκα, αν και δεν το ξεχνάω ποτέ, το εξαισιο Creep των Radiohead. Και επειδή διαβασα άλλο ένα άρθρο για τη νέα ντίβα με την υπέροχη, κατα πως λένε, φωνή και τα τατουάζ με τις γυναικέιες φιγούρες στα χέρια της, την Amy Winehouse. Η κυρία έχει θάρρος και καθόλου "αξιοπρεπή" συμπεριφορά. Εκτός αν και αυτη η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προετοιμασίας και προπόνησης στο τερεν της αλητείας. Δίαολίζομαι με την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών. 'Αλλη αντιμετώπιση έχει η κατάθλιψη του ροκ σταρ, αλλη αυτή του άσημου θαυμαστή του. κ.λ.π. κ.λ.π.
Προτιμώ να βαδίζω διαγώνια, όταν οι άλλοι βαδίζουν ίσια. Κι ας μην είμαι διάσημη. Να κοιτάζω τις αποχρώσεις του "ταβανιού" με τα σύννεφα, όταν οι άλλοι κοιτάζουν μόνο μέχρι τις μύτες των παπουτσιών τους. 'Αντε και το τμήμα του τσιμέντου γύρω τους. Ν'ανεβαίνω απ΄τις σκάλες στον 8ο όροφο για να γνωρίσω το κτιριο μεσα στο οποίο έχω βρεθεί, κι ας κρατάω βάρος. 'Ετσι για το γαμωτο. Από πείσμα. 'Αλλωστε οι αναβάσεις γυμνάζουν τους γλουτιαίους μύες. Και ποτέ δεν λάτρεψα τη ευθεία. Η ευθεία είναι ενδεχομένως η "συντομοτέρα οδός", όπως αρέσκεται να μου λεει ένας κύριος που αντιπαθώ και λυπαμαι ταυτόχρονα, αλλά είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Δεν είναι πιο εποικοδομητικό να μπεις και να βγεις απ΄τον λαβύρινθο, παρά να περπατάς στο πληκτικά ασφαλες μονοπάτι;
Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Το tech freak μέσα μου είναι ακόμη βρέφος, αλλιώς θα σας χάριζα την μελωδία αυτης της τραγουδάρας, της προαναφερθείσας. Του Creep.
Ως ξωτικό του πνεύματος( και ενίοτε του οινοπνευματος) σας χαρίζω τους στιχους του. Για υπενθύμιση, για φυλαχτό. Ιδίως έναν στίχο τον οποιο θεωρώ την επιτομή του ερωτικού παράπονου: I want you to notice, when I'm not around... Και γαμώ!
Στην Κόλαση του Δάντη, η τιμωρία για τους φιλήδονους είναι η επιθυμία χωρίς ελπίδα...
για τη "μάγισσα"
auburn Kate
( όλοι ανήκουν κάπου, ή θελουν ν' ανήκουν,FRANCISCO de GOYA- The Witches' Sabbath )
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)