Αν είμαστε όντως ό,τι τρώμε, τότε εγώ είμαι ένα ον φτιαγμένο από καφέ και λευκή σοκολάτα. Μισό-μισό. Αυστηρά τηρούμενες οι αναλογίες. 'Εχω φάει 5 αυγά Kinder μέχρι στιγμής. Δεν κάνω διαφήμιση, απλώς δηλώνω ευθαρσώς τη μαρκα σοκολάτας που τσακίζω ανελέητα. Μικρα σχετικά αυγουλάκια, μιά χαψιά δεν τα κάνεις- θα σου κάτσουν στο λαιμό και θα συναντήσεις πάραυτα τον αφελή πρωτόπλαστο- δύο όμως άνετα, και ψάχνεις μετά, εγώ ψάχνω δηλαδή, το επόμενο θύμα.
Τα εν λόγω αυγά είναι βέβαια κατασκευασμένα από ενήλικες, άρα όλο και κάποια δόση σαδισμού κρύβουν μέσα τους. Κρύβουν, σας βεβαιώνω. Και υποτίθεται πως απευθύνονται σε νιάνιαρα και ανήλικα γενικώς, αν κρίνω απ΄τη φωτογραφια του ξανθομπάμπουρα που χαμογελάει στη συσκευασία. (Γιατί πάντα οι διαφημίσεις δείχνουν αγοράκια να καταβροχθίζουν τροφές, και όχι κοριτσάκια; Είναι φαφούτικα τα κοριτσάκια;)
Το αυγό βέβαια είναι μόνο το γευστικό περίβλημα. Γιατί μέσα του, κρύβει αυτά τα σκατολοείδια που "απαιτούν" να τα συναρμολογήσεις. 'Οτι είμαι μαζοχίστρια ολκής το γνωρίζω.'Οταν ο μαζοχισμος συναντά το πείσμα, τί έχουμε; Μία 36χρονη που παλιμπαιδίζει, προσπαθώντας να μοντάρει βαρελάκια που τάχα μου έχουν μέσα τους πετρέλαιο, περπατάνε και διαθέτουν και χέρια, μύλους με πορτοκαλί τούβλα και κόκκινες φτερωτές, μικρογραφίες πολεμικών κατασκευών για εκτόξευση βράχων, όπως Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, μιά μηχανή μεγάλου, δήθεν, κυβισμού, στην οποία κάθεται ένα λυσσασμένο κογιότ, φορώντας γάντια και κράνος, και το οποίο καταδιώκει ένα χαζοχαρούμενο μπιπ-μπιπ( το μπιπ-μπιπ περιλαμβάνεται στη συσκευασία). Και πολλά άλλα μαραφέτια στριμωγμένα μεσα σ' ένα πλαστικό αυγουλάκι -αν κατορθώσεις να το ανοίξεις χωρίς να γδάρεις τα δάχτυλά σου, έχεις ήδη πετύχει τη πρώτη νικη. 'Οπως γνωριζετε φαντάζομαι, αυτά τ'αυγά είναι κατά μία έννοια μπάμπουσκες. Το πλαστικό αυγο βρίσκεται μέσα στο σοκολατένιο, οπότε χλαπακιάζεις το σοκολατένιο, αφού πρώτα το ανοίξεις στα δύο για να βγάλεις το πεσκέσι από μέσα. Αν μάλιστα είσαι και λιμασμένος άνθρωπος, το σοκολατένιο αυγό θρυμματίζεται πανεύκολα, κι εσύ ψάχνεις τα κομμάτια του εδώδιμου παζλ, σε κάθε επιφάνεια.
Θα μπορούσα να ξεφορτωθώ το παιχνίδι, και ν'αφοσιωθώ στη σοκολάτα. Δεν το κάνω όμως. Η περιέργειά μου και μιά ηλίθια ικανοποίηση που εισπράττω όταν τελικά συναρμολογώ τα παιχνίδια, με κάνουν να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. 'Οπως και πριν λίγο.
Μισή ώρα παιδεύομαι με μία μαλακία. 'Ενα κομμάτι δεν ταιριάζει. 'Εχω στραβωθεί να παρατηρώ τις οπτικοποιημένες οδηγίες. ΔΕΝ υπάρχουν γραπτες οδηγίες, είπαμε, απευθύνονται σε αναλφάβητα. 'Ο,τι κατάλαβες δηλαδή απ΄τα σκιτσάκια, κατάλαβες. Μάλλον εγώ λοιπόν δεν κατάλαβα. 'Ενα κομμάτι δεν "κουμπώνει".
Ακούω την τραγουδάρα των Radiohead ,το jigsaw falling into place και σκέφτομαι το σκατολοείδι ως αλληγορία των σχέσεων. Κομμάτια που δεν ταιριάζουν, κομμάτια που νομίζεις πως ταιριάζουν, βλέπεις τη δυσαρμονία, αλλά κάνεις το μαλάκα, επειδή βαριέσαι/ φοβάσαι μη χάσεις αυτό που έφτιαξες.
Το έφτιαξες;
Η υπομονή μου εξαντλείται. Σπάζω το μισοσυναρμολογημένο απ΄τα νεύρα μου και το πετάω στα σκουπίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κάνω το ίδιο με τις σχέσεις μου. Με συγκεκριμένες σχέσεις. Ποιός είπε οτι οι οδηγίες χρήσης της ζωής βρίσκονται τυπωμένες στο πίσω μέρος; Κοιτάζω πάντα την πίσω πλευρά των πραγμάτων( και των ανθρώπων), αυτές γιατί δεν τις βλέπω, που να με πάρει και να με σηκώσει; Αλλά και να τις έβλεπα ποιό το ώφελος; Αφού πάντα κάνω του κεφαλιού μου.
Το παιχνίδι ξαφνικά εμφανιζεται μπροστά μου συναρμολογημένο. 'Ενας κάστορας κρατάει τσεκούρι και κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Ζωντανεύει, σηκώνει το τσεκουρι να κόψει το δέντρο στα δύο, έρχεται για μένα; Κρύβομαι, και μόλις που ακούω τη φράση: " η ζωή είναι τέχνη αδίδακτη".
Σημείωση 1: αν καταλάβατε τίποτα απ'αυτή τη μπούρδα με γευση σοκολάτας, να μ' ενημερώσετε.
Σημείωση 2: ο τίτλος του ποστ είναι βέβαια παρμένος ,εκτός του not, απ΄την κομματάρα των RADIOHEAD. Δεν έχω λόγια γι αυτό το κομμάτι.
auburn Kate
( περίσσεψε; FREDERICK LORD LEIGHTON- Solitude )
