Σάββατο βράδυ.ούτε ξέρω πως γύρισα στο σπίτι. Θυμάμαι μόνο ότι το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί. Ήμουν ήδη καταγοητευμένη από τον καθηγητή Ιστορίας με το ναρκωτικό πάθος. Half Nelson. Απ΄ότι έμαθα, half Nelson λεγεται μία λαβή στην πάλη, με την οποία μπορείς να ακινητοποιήσεις τον αντίπαλο παγιδεύοντας το κεφάλι του...
Δεν ξέρω γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα που συνέλεγα οπτικές κυρίως πληροφορίες για το έργο, απ΄τις προθήκες των κινηματογραφων με τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ", μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως half Nelson είναι μία αλληγορία ή συνθηματική ονομασία για την κατάσταση του πρωταγωνιστή. Δεν έπεσα έξω. Ο "μισός Νέλσον" είναι αυτός, ο cool ναρκομανής καθηγητής, με το υπέροχο βλέμμα, καθόλου απειλητικός όμως για τους μαθητές του, που παραπαίει μεταξύ εξάρτησης και απεξάρτησης. Ειναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που είχα την ευτυχία να δώ τέτοιο βλέμμα. Δεν ξέρω αν κι αυτό ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας όπως κι ο υπόλοιπος ρόλος, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι έξοχος. Το βλέμμα του είναι η επιτομή της καλοσύνης και της αποδοχής. Δεν ξέρω αν μπορεί άνθρωπος ν' αντισταθεί σε τέτοιο βλέμμα. Δεν μπορεί να σε βλάψει τέτοιο βλέμμα. Ο φορέας του όμως μπορεί. Αλλά αν το κάνει και σε κοιτάζει με τον τρόπο και τα υπέροχα ματάκια του Ryan Gossling, τότε δεν θα μπορέσεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου- θα νιώσεις διπλά θύμα- και της πράξης του και αυτού του βλέμματος που σε κανει ν΄ανοίγεσαι , ν΄αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Ο,τι κι αν είσαι.
Τελικα είναι καθρέφτες μας οι άλλοι, έτσι; Πάνω τους, στα μάτια τους, βλέπουμε την αποδοχή ή την απορριψή μας, την ηρεμία ή τη νευρικότητα που τους προκαλούμε. Αν έχουμε την ευαισθησία όρασης να το διαπιστώσουμε βέβαια.
Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας, έστω του εξωτερικού, το οποίο προσφέρουμε στους άλλους, καθώς ζούμε, και το οποίο εμείς δεν μπορούμε να δούμε ούτε στον καθρέφτη. Επειδή αυτό θα ισοδυναμούσε με την προσπάθεια να δούμε την κίνηση πριν από την κίνηση.
Ενας ηθοποιός είχε πεί κάποτε: " θά' θελα να ήμουν η γυναίκα μου για να δω τί είναι αυτό που βλέπει σε μένα και την κρατάει κοντά μου."
Τα σκεφτόμουνα αυτά ενώ, μετά την ταινια, και δεν ξέρω με τη συνδρομή ποιού κακού ή καλού πνεύματος, δέχτηκα απελπισμένο τηλεφώνημα από φίλο. Και τον συναντησα, και μιλούσαμε με τις ώρες, βασικά αυτός μιλούσε, προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στα λεπτά όλη τη συσσωρευμένη απογοήτευση απ' τη σχέση του. Λόγω αχαριστίας του ανθρώπου με τον οποίο συνδεόταν, όπως έλεγε. Τον κοιτούσα την ώρα που μιλούσε, και ξαφνικα ήθελα να του κλείσω το στόμα, όχι επειδή ήταν ανυπόφορα όσα έλεγε, αλλά επειδή ανέδινε τόση νευρικότητα και άγχος, που τρόμαξα, αγχώθηκα κι ένιωσα ν' ασφυκτιώ. Δεν κατάγονται μόνο άντρες λοιπόν , απ΄τον πλανήτη "μη με πιέζεις" σκέφτηκα. Ευτυχώς. Και δεν είμαστε μόνο εμείς κλαψιάρες και ασφυκτικά συναισθηματικές...
Δεν τον κατηγορούσα το φίλο μου- αντιθέτως επειδή τον καταλάβαινα στο παράπονό του, γιαυτό αντιδρούσα έτσι.
Δεν θυμαμαι πόση ώρα προσπαθούσα να τον πείσω πως όταν λέμε πως σεβόμαστε το χρόνο και το χώρο του ανθρώπου που αγαπάμε, σημαίνει πως είμαστε προετοιμασμένοι να τον δουμε ν' αναπνέει και μακριά μας, για όσο, αρκεί να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, ώστε το: " δεν γουστάρω να σε δώ σήμερα, άσε με", να μην ερμηνεύεται ως: " α, κατάλαβα- θέλεις να χωρισουμε έτσι; αυτο δεν είναι; "
Πόσο ψυχικά χορτάτοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέψουμε στους αγαπημένους- φίλους ή εραστές- δεν έχει σημασία, να ζούν κοντά μας με τη χαλαρότητα μίας γάτας που ξαπλώνει νωχελικά στον καναπέ και λούζεται στην απογευματινή λιακάδα, και όχι με το εφιαλτικό άγχος του χρεοφειλέτη, που τρέμει τη στιγμή που θα έρθει η σειρά του να πληρώσει;
Καθώς όμως σχολίαζα τα πάθη του, συνειδητοποιούσα ότι τον εαυτό μου προσπαθούσα να πείσω με τα λεγομενά μου. Στην ουσία ο φίλος μου ήταν ο άλλος μου εαυτός, που τον έβγαλα από μέσα μου, τον καθισα απέναντί μου και προσπαθούσα αν τον χαλιναγωγήσω δια της εκλογίκευσης. Αφέλειας το ακρόαμα δηλαδή.
Χωρίσαμε με τον φίλο μου και ήμουν πιό φουρτουνιασμένη από πριν. Ξαναείδα το τόσο υπέροχα γαλήνιο βλέμμα του νεαρού καθηγητή. Και ξαφνικά, ένα άλλο βλέμμα ήρθε να του κάνει παρέα στο μυαλό μου. Ενα ζευγάρι εξαίσια υγρα, πράσινα μάτια, σαν το πράσινο μιάς μικρής λίμνης, που στις όχθες της ζούν πανύψηλα δέντρα με πυκνό φύλλωμα. Αυτά τα μάτια με είχαν βοηθήσει να διαλέξω μιά καλή εκτέλεση κάποιων κοντσέρτων του Bach. Δεν το μετάνιωσα που τ΄ άκουσα και την προτίμησα. 'Οταν ακούω τα κοντσέρτα, θυμάμαι πάντα αυτό το υγρό, πράσινο βλλέμμα που πλαισιωνόταν από έναν κατστανοξανθο καταρράχτη.
Έφτασα στο σπίτι. Το βλέμμα του καθηγητή, το παθιασμένο παράπονο του φίλου μου κι ένας οξύς πόνος που μ΄έτρωγε μεθοδικά, μ΄έβγαλαν πάλι στη βεράντα- μεσάνυχτα. Κοίταζα το βουνό απέναντι- η μαυρίλα του διεκόπτετο απ΄ τα τεκμήρια της δημόσιας ηλεκροδότησης. Στο βάθος, η επίσης σκοτεινή θάλασσα. Ενα πλοίο- σαρανταποδαρούσα, πάμφωτο, έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο λιμάνι.
Ακουγα το 20 years των Placebo. Και κολλητά το nothing else matters των Metallica. Και πριν προλα΄βω αν συνέλθω, μου ήρθε κατακέφαλα το waiting game των Cooper Temple Clause.
Γιαυτό λατρεύω τον "κόκκινο". Γιατί είναι πάντα εκεί- και το play-list του μ' εμπνέει να συνδυάζω τα τραγούδαι αναπάντεχα, και να τα προσαρμόζω στη στη διάθεσή μου. 'Η το αντίστροφο.
" τίποτα δεν έχει σημασία, όταν είσαι 20 χρόνων- μπορείς να παίξεις το παιχνιδι της αναμονής"
είπε το τρικέφαλο φάσμα.
Αλλά δεν ήμουν πιά 20 χρόνων...
auburn Kate
Δεν ξέρω γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα που συνέλεγα οπτικές κυρίως πληροφορίες για το έργο, απ΄τις προθήκες των κινηματογραφων με τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ", μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως half Nelson είναι μία αλληγορία ή συνθηματική ονομασία για την κατάσταση του πρωταγωνιστή. Δεν έπεσα έξω. Ο "μισός Νέλσον" είναι αυτός, ο cool ναρκομανής καθηγητής, με το υπέροχο βλέμμα, καθόλου απειλητικός όμως για τους μαθητές του, που παραπαίει μεταξύ εξάρτησης και απεξάρτησης. Ειναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που είχα την ευτυχία να δώ τέτοιο βλέμμα. Δεν ξέρω αν κι αυτό ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας όπως κι ο υπόλοιπος ρόλος, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι έξοχος. Το βλέμμα του είναι η επιτομή της καλοσύνης και της αποδοχής. Δεν ξέρω αν μπορεί άνθρωπος ν' αντισταθεί σε τέτοιο βλέμμα. Δεν μπορεί να σε βλάψει τέτοιο βλέμμα. Ο φορέας του όμως μπορεί. Αλλά αν το κάνει και σε κοιτάζει με τον τρόπο και τα υπέροχα ματάκια του Ryan Gossling, τότε δεν θα μπορέσεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου- θα νιώσεις διπλά θύμα- και της πράξης του και αυτού του βλέμματος που σε κανει ν΄ανοίγεσαι , ν΄αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Ο,τι κι αν είσαι.
Τελικα είναι καθρέφτες μας οι άλλοι, έτσι; Πάνω τους, στα μάτια τους, βλέπουμε την αποδοχή ή την απορριψή μας, την ηρεμία ή τη νευρικότητα που τους προκαλούμε. Αν έχουμε την ευαισθησία όρασης να το διαπιστώσουμε βέβαια.
Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας, έστω του εξωτερικού, το οποίο προσφέρουμε στους άλλους, καθώς ζούμε, και το οποίο εμείς δεν μπορούμε να δούμε ούτε στον καθρέφτη. Επειδή αυτό θα ισοδυναμούσε με την προσπάθεια να δούμε την κίνηση πριν από την κίνηση.
Ενας ηθοποιός είχε πεί κάποτε: " θά' θελα να ήμουν η γυναίκα μου για να δω τί είναι αυτό που βλέπει σε μένα και την κρατάει κοντά μου."
Τα σκεφτόμουνα αυτά ενώ, μετά την ταινια, και δεν ξέρω με τη συνδρομή ποιού κακού ή καλού πνεύματος, δέχτηκα απελπισμένο τηλεφώνημα από φίλο. Και τον συναντησα, και μιλούσαμε με τις ώρες, βασικά αυτός μιλούσε, προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στα λεπτά όλη τη συσσωρευμένη απογοήτευση απ' τη σχέση του. Λόγω αχαριστίας του ανθρώπου με τον οποίο συνδεόταν, όπως έλεγε. Τον κοιτούσα την ώρα που μιλούσε, και ξαφνικα ήθελα να του κλείσω το στόμα, όχι επειδή ήταν ανυπόφορα όσα έλεγε, αλλά επειδή ανέδινε τόση νευρικότητα και άγχος, που τρόμαξα, αγχώθηκα κι ένιωσα ν' ασφυκτιώ. Δεν κατάγονται μόνο άντρες λοιπόν , απ΄τον πλανήτη "μη με πιέζεις" σκέφτηκα. Ευτυχώς. Και δεν είμαστε μόνο εμείς κλαψιάρες και ασφυκτικά συναισθηματικές...
Δεν τον κατηγορούσα το φίλο μου- αντιθέτως επειδή τον καταλάβαινα στο παράπονό του, γιαυτό αντιδρούσα έτσι.
Δεν θυμαμαι πόση ώρα προσπαθούσα να τον πείσω πως όταν λέμε πως σεβόμαστε το χρόνο και το χώρο του ανθρώπου που αγαπάμε, σημαίνει πως είμαστε προετοιμασμένοι να τον δουμε ν' αναπνέει και μακριά μας, για όσο, αρκεί να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, ώστε το: " δεν γουστάρω να σε δώ σήμερα, άσε με", να μην ερμηνεύεται ως: " α, κατάλαβα- θέλεις να χωρισουμε έτσι; αυτο δεν είναι; "
Πόσο ψυχικά χορτάτοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέψουμε στους αγαπημένους- φίλους ή εραστές- δεν έχει σημασία, να ζούν κοντά μας με τη χαλαρότητα μίας γάτας που ξαπλώνει νωχελικά στον καναπέ και λούζεται στην απογευματινή λιακάδα, και όχι με το εφιαλτικό άγχος του χρεοφειλέτη, που τρέμει τη στιγμή που θα έρθει η σειρά του να πληρώσει;
Καθώς όμως σχολίαζα τα πάθη του, συνειδητοποιούσα ότι τον εαυτό μου προσπαθούσα να πείσω με τα λεγομενά μου. Στην ουσία ο φίλος μου ήταν ο άλλος μου εαυτός, που τον έβγαλα από μέσα μου, τον καθισα απέναντί μου και προσπαθούσα αν τον χαλιναγωγήσω δια της εκλογίκευσης. Αφέλειας το ακρόαμα δηλαδή.
Χωρίσαμε με τον φίλο μου και ήμουν πιό φουρτουνιασμένη από πριν. Ξαναείδα το τόσο υπέροχα γαλήνιο βλέμμα του νεαρού καθηγητή. Και ξαφνικά, ένα άλλο βλέμμα ήρθε να του κάνει παρέα στο μυαλό μου. Ενα ζευγάρι εξαίσια υγρα, πράσινα μάτια, σαν το πράσινο μιάς μικρής λίμνης, που στις όχθες της ζούν πανύψηλα δέντρα με πυκνό φύλλωμα. Αυτά τα μάτια με είχαν βοηθήσει να διαλέξω μιά καλή εκτέλεση κάποιων κοντσέρτων του Bach. Δεν το μετάνιωσα που τ΄ άκουσα και την προτίμησα. 'Οταν ακούω τα κοντσέρτα, θυμάμαι πάντα αυτό το υγρό, πράσινο βλλέμμα που πλαισιωνόταν από έναν κατστανοξανθο καταρράχτη.
Έφτασα στο σπίτι. Το βλέμμα του καθηγητή, το παθιασμένο παράπονο του φίλου μου κι ένας οξύς πόνος που μ΄έτρωγε μεθοδικά, μ΄έβγαλαν πάλι στη βεράντα- μεσάνυχτα. Κοίταζα το βουνό απέναντι- η μαυρίλα του διεκόπτετο απ΄ τα τεκμήρια της δημόσιας ηλεκροδότησης. Στο βάθος, η επίσης σκοτεινή θάλασσα. Ενα πλοίο- σαρανταποδαρούσα, πάμφωτο, έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο λιμάνι.
Ακουγα το 20 years των Placebo. Και κολλητά το nothing else matters των Metallica. Και πριν προλα΄βω αν συνέλθω, μου ήρθε κατακέφαλα το waiting game των Cooper Temple Clause.
Γιαυτό λατρεύω τον "κόκκινο". Γιατί είναι πάντα εκεί- και το play-list του μ' εμπνέει να συνδυάζω τα τραγούδαι αναπάντεχα, και να τα προσαρμόζω στη στη διάθεσή μου. 'Η το αντίστροφο.
" τίποτα δεν έχει σημασία, όταν είσαι 20 χρόνων- μπορείς να παίξεις το παιχνιδι της αναμονής"
είπε το τρικέφαλο φάσμα.
Αλλά δεν ήμουν πιά 20 χρόνων...
auburn Kate
(εικόνα: How they met themselves-DANTE G.ROSSETTI, πηγή: www.artmagick.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου