ΓΛΥΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...

I'm at a loss for words που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Γι΄αυτό θα δώσω το λόγο στις φωτογραφίες. Αν τις κοιτάξετε για πολλή ώρα ίσως αρχίσετε να νιώθετε στο στόμα σας τη γεύση της σοκολάτας, την απαλή υφη της ,την ξινή γεύση του βύσσινου ή του σμέουρου που έχει εγκλωβιστεί μέσα της. Εδώ μπορειτε να "φάτε" άφοβα. Μηδέν θερμίδες, μηδέν ενοχές γαστρονομικής υφής. Τα μικρα υπερτυχερά ,για τα κριτήριά τους παιδάκια , στην ταινία Ο Τσαρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας έπεσαν θύματα της βουλιμίας τους και της σοκολατομανίας τους. Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν ο κύριος Γουάνκα ήταν απλώς ένας αηδιασμένος απ΄τα εκατομμύρια εργοστασιάρχης, που ροκανιζόταν αργά αργά από τη μοναξιά, ή ένας καρασαδιστής που κάλεσε μερικά πεινασμένα ανήλικα για να δοκιμάσει τις αντοχες τους. Δεν θυμαμαι το έργο πολύ καλά, μόνο τον Τζώνυ, που ήταν τρομακτικός με κείνη την απαίσια καρέ καστανή περούκα.
Θυμαμαι πως όταν βγήκα απ' τον κινηματογράφο, καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού μία τεράστια σοκολάτα- και ένιωθα κάπως περίεργα. Σα να μου "πέρασε" κάποιος κάτι, στο κεφάλι μου απ' την πίσω πόρτα, πριν προλάβω καν να το δώ. Συμπέρασμα: η τέχνη δεν μας κανει απαραίτητα "καλύτερους ανθρώπους" με την έννοια των ηθικολόγων. Ισως μας συμφιλιώνει με το σώμα μας , με τον εαυτό μας και μ' αυτό το δαίμονα που λέγεται επιθυμία.
Κι αυτό είναι σίγουρα κερδος. Αλλωστε όλα τα πράγματα που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, είτε πονάνε, είτε είναι δύσκολα είτε είναι βλαβερά. Ας είναι- "εγώ θα πάω κι ας μου βγεί σε κακό"..

auburn kate