Το παράσημο

Όταν άκουσε τ' όνομά της, ασυναίσθητα χαμήλωσε στην πολυθρόνα κι έψαχνε το παλτό της για να φύγει. Τη συγκράτησε η Σοφία- " ε! που πας; Από δω είναι για την εξέδρα βρε αλλοπαρμένο μου".
Δεν ήθελε με τίποτα να μιλήσει ενώπιον τόσου κόσμου. Καμιά 100αριά άτομα δηλαδή. Δεν ήθελε να την δουν. 'Ενιωσε όπως τις προηγούμενες φορές που αναγκάστηκε απ΄την πραγματικότητα να επιδείξει υπέρμετρη εξωστρέφεια. Υπέρμετρη για τα δικά της κριτήρια βέβαια. Για καποιους με γερά αποθέματα κοινωνικότητας , θα ήταν μία καλή ευκαιρία ν' ακονίσουν το εγώ τους πάνω στον θαυμασμό του πλήθους. Ν 'αυτεπιβεβαιωθούν. Να πουλήσουν μούρη που ενίοτε δεν είχαν, να, να,να...
Τα είχε γραμμένα ολα αυτά. Δεν την αφορουσαν,συνειδητά τουλάχιστον, και δεν τα επεδίωκε. Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο, επειδή ακριβώς τα έφτυνε, έρχονταν μόνα τους και κολλούσαν πάνω της όπως οι μύγες στη βρωμιά.
"Paparazzi, paparazzo στα ιταλικά σημαίνει σκνίπα", σκέφτηκε η 'Ερση. "Ο Felini ονόμασε έτσι τους ενοχλητικούς φωτογράφους. Οι σκνίπες ζουν στα έλη, ελκονται απ΄τη σαπίλα και τη στασιμότητα". Γιατι της ήρθε τώρα αυτό , ενώ προσπαθούσε να συγκεντρώσει το βλέμμα της μπροστά της; Φαντάστηκε τον εαυτό της να σκοντάφτει μεγαλοπρεπώς στην παχιά μοκέτα και να γίνεται μπορντώ σαν αυτήν απ΄τη ντροπή της. Ανατρίχιασε με τη βλακεία της να σκέφτεται το χειρότερο για να διώξει το άγχος της.
Ανέβηκε στο πόντιουμ αφού πρώτα χαιρέτησε τον πρόεδρο της επιτροπής βράβευσης. 'Ενιωσε να τρέμει. 'Εριξε μιά γρήγορη ματιά στους καθισμένους παρατηρητές της. Τα μάτια της χάθηκαν μέσα σε περιέργεια, βαμμένα χείλη, φρεσκάδα ντυμένη με τζιν, ζιβάγκο, γυαλιά μυωπίας και πολύ κουβεντολόϊ. Δεν την ένοιαξε που σε κάποια καθίσματα οι κάτοχοί τους συναγωνίζονταν ποιός θα έλεγε τις περισσότερες λέξεις. " καλύτερα, δεν θα προσέξουν και τις μαλακίες που θα πω."
Δεν είχε ετοιμάσει λογίδριο. Ούτε καν ευχαριστήριο. Σκέφτηκε ν' αυτοσχεδιάσει. 'Οταν της ανακοίνωσαν τη βράβευση για το δοκίμιό της, παραλίγο να λιποθυμούσε. Εδώ κόντεψε να λιποθυμήσει ο εκδότης της, όταν διάβασε τον τίτλο του: Η αυτοϊκανοποίηση ως μέσο ενδυνάμωσης της αυτοσυνείδησης και βίωσης της υπαρξιακής μοναξιάς.

" Έρση μου τρελάθηκες;!! Βιβλιο για τη μαλακία θα βγάλω;"

"Κύριε Φωτάκη πρώτη φορά θα΄ναι; Αλλά και η πρώτη να είναι , ο εκδότης πρέπει να είναι πρωτοπόρος. Ξέρετε πολύ καλά πως ήδη κυκλοφορεί η Ιστορία του Αυνανισμού. Διαχρονική και διατοπική μελέτη. Το δικό μου όμως είναι χιουμοριστικό κείμενο, έστω. Γνωρίζετε επίσης πως σημασία δεν έχει μόνο το τί λες, αλλα και πως το λες. Καλλιέπεια κυριε Φωτάκη, το μακιγιάζ της κοτσάνας. Ανέκαθεν ήθελα να γράψω κάτι που να το διαπερνά το χιούμορ, σαν καλαμάκι για σουβλακια".
Ο εκδότης της χασκογέλασε για κάμποση ώρα, η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά εκείνο το βραδυ. Μεχρι να πειστεί ο αυτοκράτορας να παραχωρήσει το προνόμιο της δημοσίευσης. Τελικά της το έδωσε. Το προνόμιο. Και σύντομα απόλαυσε τ' αποτελέσματα. 'Ολη η Αθήνα ασχολιόταν με το "εγχειρίδιον μαλακίας" όπως το χαρακτήρισε ένας κριτικός. Τους είχε γραμμένους τους κριτικούς. Εδώ τους είχε ο Φλωμπέρ. Τους διαβαζε βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που παραδεχόταν σε μερικούς ήταν η απίστευτη ικανοτητά τους να παρουσιάζουν ακαταμάχητο το τίποτα. Τύχαιναν φορές που η βιβλιοπαρουσίαση ήταν πιό ελκυστική απ΄το αντικείμενό της...
Ξανακοίταξε το κοινό. 'Εψαξε με τα μάτια τη φίλη της. Την είδε να της χαμογελάει με κείνο το χαμόγελο που της χάριζε όταν ήταν οι δυό τους, εκείνο το " Ερσάκι μου εσύ". Κοιταξε και τη θέση δίπλα της, αν ήταν ακόμη άδεια. Τη είχε κρατήσει για εκείνον. Δεν της υποσχέθηκε τίποτα, πνιγόταν στη δουλειά, "ξέρεις ότι σ'αγαπώ μωρό μου, ακομη κι αν δεν έρθω. Εγώ το διάβασα, το σκέφτηκα και χέστηκα για τις εκδηλώσεις δημοσιότητας. 'Ελα τώρα, αφού ο μόνος που το γουστάρει όλο αυτό είναι ο... πολυέλαιος" ( έτσι κορόϊδευε τον εκδότη της ο 'Αρης). Αυτά της έλεγε 6 ώρες πριν, ενώ της μαγείρευε. " Για δοκίμασε αυτή τη ομελέτα, είναι αλμυρή; "
Τον κοιτούσε, κι ένιωθε να καίγεται απ ΄τη λαχτάρα της γι αυτόν. 'Ηθελε να γδυθούν επί τόπου και να κάνουν έρωτα. Να τον νιώσει μέσα της και να μην τη νοιάζει τίποτα πιά. 'Οπως κι έγινε, ευτυχώς η μαγειρική ελαβε γρήγορα τέλος.
Κοιμήθηκαν αγκαλιά πάνω στη μοκέτα της κουζίνας, εκείνη ανάσκελα, κι αυτός από πάνω της, μπλεγμένος στα πόδια της, είχε ακουμπήσει το κεφαλι του στο στήθος της. Τον κρατούσε σα να τον προφύλασσε από καποια ξαφνική μπόρα. Είχαν αφήσει το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει. 'Οταν ξύπνησαν ακουγόταν το It means nothing των STEREOPHONIX. "Λες;" χαμογέλασε στον εαυτό της.
Κοίταζε το εξώφυλλο του βιβλιου της. Εκέινη είχε επιλέξει τη φωτογραφία. Μιά σκηνή απ΄την ταινία Sliver με την Sharon Stone. Την είχαν επιχρωματίσει όμως και φαινόταν σαν ελαιογραφία του Whistler. Ηταν η σκηνή που η πρωταγωνίστρια μέσα στη μπανιέρα, χαλαρωμένη παραδίνεται στην απόλαυση που μόνο ο εαυτός μας ξέρει πως ακριβώς να μας προσφέρει. Ως προμετωπίδα έγραφε την γαλλική φράση: κανείς δεν μπορεί να σ'΄ευχαριστήσει όσο ο εαυτός σου .
Και τότε μια σκέψη έλαμψε στο μυαλό της. Δνε θα εξυμνούσε την αυτοϊκανοποίηση, ήξερε , διαισθανόταν πως κάποιοι αναγνώστες ίσως ειχαν μείνει στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. 'Ισως παρασύρθηκαν απ΄τον στομφώδη τίτλο. 'Ομως δεν θα τους έκανε το χατήρι. 'Αρα θα είχε και τις ευλογίες του Κλήρου...
Αν δεν γούσταραν, ας έφευγαν. Το βιβλίο δεν το είχε γράψει για να ωραιοποιήσει τον αυνανισμό, με τα θετικά και τ'αρνητικά του. Το είχε γράψει για να πείσει πρώτα τον εαυτό της, εξ αντιδιαστολής, πως το καλύτερο ταγκό χορεύεται πάντα από δύο. Ακομη κι όταν η ανάγκη διάσωσης του προσωπικού χωρόχρονου και της αξιοπρέπειας, σε σπρώχνει στην αγκαλιά του εαυτού σου. Το είχε εμπεδώσει χρόνια τώρα πως το τομάρι μας, μας περιορίζει, αλλα ο έρωτας της είχε μάθει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικο: τη ζωτική ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και της αθανασίας μέσα στη δυαδικότητα. Θυμήθηκε τα φιλιά του 'Αρη, το άρωμά του που την τρέλαινε και τη υπέροχη φωνή του. τις ρυθμικές ανάσες τους, το πόσο σέξι ένιωθε όταν βρισκοταν γυμνή μπροστά του, και την χάιδευαν τα μάτια του.
Αυτό ήθελε να τους πει. Πως η αυτοϊκανοποίηση είναι προπόνηση, όχι αυτοσκοπός. Περί ορέξεως βέβαια...
Κάποιο κινητό κουδούνισε, ετοιμαζόταν να ξεφυσήξει νευριασμένα, αλλά αναγνώρισε τις πρώτες νότες από ένα καινούργιο κομμάτι που σε πρίζωνε κανονικά. Σ' εκανε να θες να χορέψεις, να ζήσεις, να κάνεις ξέφρενο σεξ. Σε γέμιζε με μία λυσσασμένη χαρά που δεν ήξερες πως να τη χειριστείς. 'Ηταν το Dance floor Anthem των GOOD CHARLOTTE.
"Αν ζητάνε εμένα πάντως, λείπω", φώναξε αστειευόμενη απ΄το μικρόφωνο. 'Ακουσε γέλια συναινετικά απο κάτω. " Καλό σημάδι" σκέφτηκε.
Ρύθμισε το μικρόφωνο, ήπιε λίγο νερό και σκέφτηκε το κορμί του 'Αρη πάνω της.
" Καλησπέρα- ο Woody Allen είχε πει κάποτε: "είμαι πολυ καλός εραστής, επειδή εξασκούμαι πολύ μόνος μου"....


auburn Kate
( ό,τι του πει θα το απορροφήσει το σκοτάδι, Sir FRANK DICKSEE- The Confession )