Πρόλογος: Το πρώτο μερος της ιστορίας εκτίθεται εδώ. Μπορείτε αν θέλετε ν'ακολουθήσετε τη συμβατική σειρά αναγνωσης, ή να μπερδέψετε/εκπλήξετε τον εγκέφαλό σας, ξεκινώντας ανάποδα.
(...)Ένιωθε πως κάνει ανεπίτρεπτη παραχώρηση στο χάος.Γιαυτό έφευγε.
'Ηταν μία βιβλιοθήκη με τακτοποιημένα τα βιβλία της στα ράφια, τους υπαλλήλους να δείχνουν το δέοντα σεβασμό στο πνεύμα, και τους αναγνώστες σιωπηλά βυθισμένους στις θέσεις τους. Και ξαφνικά άνοιγε η μεγάλη είσοδος διάπλατα, κι ένα τσούρμο θορυβώδεις έσπαζαν το νήμα της ησυχίας. Αυτό ήταν εκείνη- το τσούρμο του θορύβου και της αναταραχής. 'Ομως τη λατρευε. 'Οταν συζητούσαν , ήταν σχεδόν ευτυχισμένος. Δεν αγγίζονταν ιδιαίτερα τότε, κάθονταν κοντά και ίσως κάποιες στιγμές τα χέρια τους ακουμπούσαν πανω στην εξαψη της ανταλλαγής επιχειρημάτων. Τότε, ενιωθε μαζί της ασφαλής. Ντυμένος, κι εκείνη το ίδιο, με τα ωραία τους ρούχα, καθαροί, με τα λεφτά τους, και τις ιδέες τους καλά οργανωμένες στα κεφάλια τους. Τα μικρά, ανόητα, υπερφίαλα κεφάλια τους.
Η' μήπως πρέπει οι χαρακτηρισμοί ν'αφορούν μόνο τον Ραλφ; Μισούσε τον εαυτό του που τη χρειαζόταν τόσο. 'Εκαναν έρωτα,πιό σωστά έκανε έρωτα σα να επιτελούσε ένα έργο με λυσσασμένη μεθοδικότητα. Η ιερή αποστολή με κωδικό όνομα Ηδονή, έπρεπε να έρθει σε πέρας. Ακόμη και το πάθος του μερικές φορές ειχε κάτι το υπερβολικά άγριο. Ήταν αντιγραφή λες, όσων συνευρέσεων είχε δει στο σινεμά. Στην πραγματικότητα, αν γινόταν, θ'απέφευγε τη συνουσία. 'Οχι από θρησκευτικό φανατισμό, αλλά από διανοητικό. Τόσο μπέρδεμα μέσα κι έξω απ΄το σώμα του ήταν αβάσταχτο. "Τότε γιατί γαμιέσαι μαζί της ρε μαλάκα;" ρώτησε ο αυθάδης εαυτός του.Ας πουμε, ήταν αμφίθυμος.Την αγαπούσε αλλα δεν ήθελε να ρουφήξει το μυαλό του η κινούμενη άμμος της αγάπης του. 'Ηθελε να χάνεται μέσα της αλλά παράλληλα να βλέπει αποστασιοποιημένος την πράξη. Σα να γράφεις, και ταυτόχρονα να παρατηρείς τον εαυτό σου που γράφει. Αλλά για πόσο μπορείς να είσαι ταυτόχρονα παρατηρητής και συμμετέχων;
Φοβόταν τη αταξία και την υπονόμευση των ιδεών του. Φοβόταν-αυτή ήταν η σωστή λέξη. Οδηγούσε και απ' την ένταση της σκέψης του έσφιγγε παραπάνω το τιμονι.Τι περίεργο- δεν ανησυχούσε μήπως η αφηρημάδα του προκαλέσει ατύχημα.
Μόλις έφτασε σπίτι, ξεκλέιδωσε βιαστικά και μπήκε μέσα ανακουφισμένος. 'Αφησε έξω μία υπέροχη λιακάδα. Βγήκε στη βεράντα του και χάζεψε τη θαλασσα πέρα στο βάθος. "Δεν είναι καιρός για μαγκούφηδες αυτός, θέλω να' ρθει εδώ τώρα, να την πάρω αγκαλιά και ν'αράξουμε στη βεράντα ". (Και να' χεις εσύ το πάνω χέρι ως συνήθως έτσι βρωμοεγωίσταρε;) αντιμίλησε πάλι ο αυθάδης.
Ξαφνικά μπήκε μέσα τρέχοντας και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Κάτι είχε πάρει το μάτι του πριν αλλά δεν ήταν και πολύ σίγουρος. 'Ανοιξε την πόρτα και είδε ένα μακρόστενο πακέτο να τον περιμένει. Δεν είχε αποστολέα, μόνο τη δική του διεύθυνση τυπωμένη με τ' όνομά του. Το στριφογύρισε για λίγο μήπως και βρει κάποια ένδειξη αλλα ακόμη κι η σφραγίδα του ταχυδρομείου ήταν δυσδιάκριτη. Κι αν ήταν δώρο κανενός παράφρονα; Θυμήθηκε το Seven του Φίντσερ, και το "δώρο" του Τζων Ντο, στον νεαρό, ευτυχή διώκτη του. Ανατρίχιασε. Αποφάσισε να τ'ανοίξει εκει στο κατώφλι του. Για παν ενδεχομενο.
Πίσω απ΄το περιτύλιγμα ανακάλυψε ένα κουτί που έκρυβε μέσα του ένα βιβλιο, μια κασσέτα και ένα χειρόγραφο σημείωμα.
Μπήκε στο σπίτι του ανακουφισμένα περίεργος. 'Εβαλε την κασσέτα στο κασετόφωνο και πάτησε play.Μόνο δύο τραγούδια περιείχε. Το inside των Stiltskin πλημμυρισε το χώρο. Πονηρό κομμάτι- ξεκινάει με ένα χορωδιακό και μετά εισβάλλουν ασυγκράτητες οι ηλεκτρικές κιθάρες. 'Ακουγε ταραγμένος και περιεργαζόταν το βιβλίο. Το γνώριζε. 'Ηταν το "Στην Ακτή" του 'Ιαν ΜακΓιούαν. Τελικά ήξερε και τον αποστολέα- βεβαιώθηκε απ΄τον γραφικό χαρακτήρα του σημειώματος: "το κερί επειδή καίγεται φωτίζει. Σκοπεύεις να ζήσεις εσαεί στο σκοτάδι προκειμένου να σώσεις το κερί;
J. "
Γλύστρισε συγκινημένος στο πάτωμα. Το street spirit των Radiohead έγδερνε τώρα το μέσα του.
Σηκώθηκε απότομα, και πήγε στη κουζίνα. Άρχισε να σπάζει τα ποτήρια του ένα- ένα. 'Ολα.Σε λιγα λεπτά το πάτωμα είχε γεμισει θρύψαλλα.
Επίλογος: Το τέλος της ιστορίας το δίνει η Weirdo .
Eυχαριστώ τον UnderControl για την εμπιστοσύνη...
auburn kate
(photo credit: Bent by Nicosalpha )
13 σχόλια:
Miss Auburn
με αγγίξατε και με χαράξατε...
Δεν μιλας για τον Ραλφ τον "δικο μου",
αυτος ειναι ο "δικος σου".
Αν και σε καποια σημεια δεν ειμαι σιγουρος:
"... αλλα παραλληλα να βλεπει αποστασιοποιημενος
την πραξη".
Μπραβο σου και σ' ευχαριστω.
θά θελες να είσαι ένας Ραλφ;
Εγω;
Μπορει στο ποστ μου να μιλαω και για μενα Μαρκο, αλλα σιγουρα η AK εχει κατι αλλο στο δικο της μυαλο.
Απλα χαιρομαι που της "ειπε" κατι το κειμενο μου και της εδωσε ιδεες.
@diva:: κυρία μου να ειστε καλά. Για μενα αυτο το κείμενο λεει πολλα... καλη μερα να εχουμε.
@undercontrol:: συ είπας..:)))) Ουτε κι εγω είμαι σίγουρη, αν μιλουσα για "δικο μου" Ραλφ. Κι αυτο είναι πολυ τρομακτικό. Παντως σε διαβςβαιώ οτι ο,τι γράφτηκε ήταν με αγάπη και σε καμία περίπτωση με χλευασμό. Τα σέβη μου.
@markos:: βρε αθεόφοβοι εντευκτήριο μου τα κανατε το blog! :))))))Απαντώ,επειδή μ'επικαλέστηκε ο εμπνευστής: Το κειμενο μου ειπε πάρα πολλά, και τα τραγουδια τα συγκεκριμένα ήταν ατο σωσίβιο μου .
κασέτα στο κασετόφωνο; τι μου θύμισες...
Γεια.
Πρέπει να τελειώσεις εσύ την ιστορία για να απελευθερωθείς.
@σπύρος σεραφείμ:: Το' ξερα ,το'ξερα!! τό'ξερα ότι αθ το δαιβασεις Σπυρουλακο μου. Σ''άρεσε; Αυτο με νοιάζει. οσο γιατη κασσετα είμαστε ομοιοπαθείς αηδονακι μου. Ξερεις ποσες κασσετες εχω γραψει για αγαπημενους; να καθομαι με τις ώρες, να κοβω προσεκτικα τα κομματια, μονο στο τλεος, να κοιταζω το χρονο που απομενει για να δω αν θα μου φτασει ηα κασσετα,να υπολογίζω με κομπιουτερακι τον συνολικο χρονο των κομματιων και να τα γραφω με συγκεκριμενη σειρά στην κασσετα, γιατί... έτσι έπρεπε! Και να γραφω με ωραια γραμματα τους τίτλους των κομματιών με ωραιο μαρκαδοράκι και να τυλίγω την ακσσετα σε ωραιο χαρτί.. αχ εμενα τι μου θύμισες Σπυρουλη μου. Η ροκια ποτε δεν πεθαινει ουτε ο έρωτας ουτε ο νους που κοχλαζει.(τι καλά που θυμήθυκες το δρομο αηδονακι μου!)Watch out για το τέλος της ιστορίας. Η weirdo θα πει την τελευταια λέξη. θ δω σε λιγο αν το ανεβασε και θα ενημερώσω σχετικα το λινκ στο τελος.
@γιώργος χρηστινίδης:: δεν υπαρχει απελευθέρωση Γιώργο.. Η οποια λύτρωση επιτεύχθηκε με τη σικη μου συμβολη στη ιστορία του under control.Αυτος το ξεκίνησε, εγω το προέκτιενα και τωρα η weirdo θα δώσει την τελική λύση.Το τέλος. Αλλα οπως λεει κι η Βαμβουνακη: ποιος μπορει να πει πότε είναι τέλος; Είσαι καλά;
Είμαι καλά αγαπητή μου μόνο που..., δυστυχώς, δε μου φτάνουν οι24 ώρες.
Eμεινα με την απορία,
έσπασε τα ποτήρια επειδή κατάλαβε οτι το κερί φωτίζει οταν καίγεται
ή επειδή το street spirit έχει σπαστικές παρενέργειες?...
Λέω να καταργήσω τους Radiohead και το άναμα κεριών στα δείπνα...μήπως γλυτώσω κανένα ποτηράκι.
ΥΓ Μου άρεσε επίσης η "λυσσασμένη μεθοδικότητα στον έρωτα"...αλλά και η "ιερή αποστολή με κωδικό ηδονή"....
αχ , σε πόσα αυτιά πρέπει να φτάσουν αυτές οι σκέψεις...
αλλά, μάλλον μπενάκης -βγενάκης είναι τα αυτιά μας..
Με εξιτάρει το γεγονός ότι τα δύο τμήματα της ιστορίας σας ήταν τόσο ίδια και παράλληλα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.. :-)
O καθένας μας πλάθει στο μυαλό του έναν αλλιώτικο Ραλφ..
Thank u both..
;)
@γιώργος χρηστινίδης:: εμπρός για το 24ωρο των 30 ωρών βρε Γιώργο! Χαίρε.
@takis:: όταν διαβασεις καιτο τελευταιο τμημα της ιστορίας ελπισω οτι θα λύσεις ολες σου τις απορίες... Αλλα όπως είπε κι ο 'Εκο, το κειμενο έχει τη δικη του δυναμική, μετα τηη συγγραφη ο συγγραφεας θα επρεπε να πεθανινει γιανα μην διαταράσσει τη πορεία του. καλώς ήρθες.
@surgeal:: χαίρομαι που σ'ααρεσε μικρουλα! Ε, μα αφου υποτίθεται ο uc το ξεκίνησε κι εμεις επρεπε αν γραψουμε τη "συνεχεια" έτσι δεν είναι; Αν φαινοταν εντελώς ξεκαρφωτο, δε ν θα ήταν καλό.
@weirdo:: το δικο μου ευχαριστώ σε λίγο μαγισσουλα μου, μολις διαβασω το πόνημά σου. Μοοοουυυτς.
Δημοσίευση σχολίου