Το μαγικό ραβδί

Την Παρασκευή ήταν η παγκόσμια ημέρα της ποίησης αν δεν απατώμαι. Άλλη μία δικλείδα ασφαλείας για όσα έχουμε χεσμένα... Πριν από καμιά εβδομάδα, διαβαζα σ'ενθετο κυριακάτικης εφημερίδας τις απόψεις διαφόρων ποιητών, για την αναγκαιοτητα ύπαρξης της ποίησης , αν έχει κάποιο ρόλο να παίξει και ποιό, μπλα,μπλα, μπλα, μπλουμ.
Μα είναι δυνατόν να μην έχει; Επειδή δεν φωνάζουν οι τυπωμένες λέξεις, καταφεύγω στο μέγεθος- ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ;
Είστε ευχαριστημένοι κυρίες και κύριοι ερωτώντες τους ποιητές; Είστε, ας πούμε, μαζί στη ζωή με τον άνθρωπο που ποθείτε; Ακριβώς μ'αυτόν όμως. 'Οχι με το πιό πιστό του αντίγραφο. Ζείτε ακριβώς τη ζωή σας όπως την ονειρεύεστε στα διαλείμματα.... της ζωής σας;
Πως είναι δυνατόν αυτό, για μία κοινωνία που ζει για να δουλεύει και μόνο, και μην ακούσω μαλακίες τύπου: "περνάω ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους μου" , γιατί θα τα σπάσω όλα. Ποιόν ποιοτικο χρόνο μωρέ λυσσασμένοι που συνεχώς βαδίζουμε μ' ένα τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί μας και ΟΧΙ επειδή μιλάμε με ανθρώπους του γούστου μας;
Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος, ώστε αν ισχυρίζεται ότι συντηρεί τη σχέση του, την όποια ουσιαστική σχέση του, με ενασχόληση τα Σαββατοκύριακα; Επαφή δια της αλληλοδιδακτικής μεθόδου λέγεται αυτό;
Ξαναθέτω το ερώτημα: είστε ευχαριστημένοι με την ιλαροτραγωδία που μας έλαχε; Ναι, αυτή την κυρία "σκύλα" λεω, που ονομάζεται ζωή. Γιατί αν είστε, τότε προφανέστατα δεν υπάρχει μέσα σας ζωτική ανάγκη και δίψα για κάτι άλλο, καλύτερο. Ε, αυτό το γαμημένο κάτι άλλο, προσπαθεί να δημιουργήσει ή έστω να αρθρώσει η ποίηση. Χρησιμοποιώ τον όρο καταχρηστικά περιλαμβάνοντας τη Λογοτεχνία γενικά έτσι; Η ζωή, αν δεν απατώμαι, είναι ένα εν πολλοίς κακοφτιαγμένο έργο που συνήθως παρακολουθούμε και εισβάλλουμε σ'αυτό, κάπου στη μεση, έτσι δεν είναι; Δνε έχουμε την πολυτέλεια του θεατή ενος κινηματογραφικού έργου ας πούμε, να επιλέξουμε την ώρα προβολής και να κινηθούμε εγκαίρως. Μπαίνουμε, ενώ ήδη έχουν τεθει οι κανόνες από κάποιους αλλους, η δράση έχει ξεκινήσει και βγαίνουμε, χωρίς να μάθουμε ποτέ, κατά τεκμήριο, τί απέγιναν οι άλλοι. (Οι υπόλοιποι και οι κανόνες τους ).
Ο Ζάρκο Πετάν έγραψε πως οι ποιητές είναι οι πλάστες ενός εναλλακτικού κόσμου. Φλέγεσαι, λογου χάριν , από επιθυμία να μιλήσεις με την αγάπη σου άνετα, χωρίς πίεση χρόνου και μπαστακωμένους μαλάκες που "εποπτεύουν"; Σκαρώνεις λοιπόν ένα αφήγημα όπου ο κόσμος είναι ένα τεράστιο παιχνίδι με κουμπάκια. Μόλις πιέσεις συγκεκριμένο κουμπάκι, ο μισητός συνάδελφος/ εργοδότης/ αντίζηλος κ.λ.π. που σου κλέβουν τον έρωτα, εξαφανίζεται κάτω απ΄το δάχτυλό σου. Νιώθεις έναν αμίλητο φόνο να διαβρώνει το νευρικο σου σύστημα και ν'απειλεί την έννομη τάξη; Γράφείς ένα μεγαλειώδες μυθιστόρημα και εμβαπτίζεις τους εχθρούς σου στο αίμα. Μάρτυς μου ο Ουμπέρτο 'Εκο- ο οποίος όταν ερωτήθηκε γιατί έγραψε το 'Ονομα του Ρόδου , απάντησε: "επειδή ένιωσα την επιτακτική ανάγκη να δηλητηριάσω έναν μοναχό"...
Πόσες φορές δεν διαπιστώσατε πως η πραγματικοτητα ειρωνεύεται χοντρά τις προθέσεις μας; Πόσες φορές δεν ευχηθήκατε να ήσασταν υπεράνθρωποι ή απλώς άνθρωποι κοινοί, αλλα με κάποιο μαγικό twist, ώστε να μπορούσατε να ξαναγράψετε το πανηλίθιο σενάριο που σας δόθηκε; Ν΄ αλλάξετε τους ρόλους; Δεν έχετε ευχηθεί ποτέ να ζούσατε σ' έναν κοσμο που θα νικούσατε εσείς;
'Εχετε ακόμη αμφιβολίες για την αναγκαιότητα της ποίησης; Μόνο ένας ασύγγνωστα ανυποψίαστος και αναίσθητος , κατά τη γνώμη μου, θ'αμφέβαλλε. 'Οσο γεννιόμαστε με νου και αισθήσεις, κυρίως όμως με νου, όσο είμαστε εξ ορισμού σημαδεμένοι από την έλλειψη, γενικώς και ειδικώς, και όσο είμαστε θνητοί ρε παιδιά, η ποίηση, η δημιουργία, τα νοητικά κατασκευάσματα, θ'αποτελούν το ισχυρότερο παραισθησιογόνο για την παραπονεμένη μας ψυχή. Ο Τσέστερτον έλεγε το εξής: " τα παραμύθια δεν είναι ωραια μόνο επειδή μιλάνε για δράκους. Είναι ωραία επειδή λένε πως μπορούμε να τους νικήσουμε".
Την επομενη φορά που θα νιώσετε ένα παράπονο και μιά οργή να σας καίει τα σπλάχνα, επειδή η επιθυμία σας ματαιώθηκε, σκεφτειτε τη λύτρωση που μπορεί να σας προσφέρει ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. Πως μπορεί η λογοτεχνία ν' αποδώσει δικαιοσύνη που η ζωή δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ν'αποδώσει...
Μπορείτε ν' αφηγηθείτε τουλάχιστον ένα παραμύθι όπου τα νήματα τα κινείτε εσείς. Εσεις βλέπετε ασφαλείς την αμέριμνη κολυμβήτρια μεσα στη βαθιά θάλασσα. Αυτή δεν βλέπει τον καρχαρία που πλησιάζει. Εσείς τον βλέπετε όμως. 'Οταν η θάλασσα βαφτεί κόκκινη, εσείς θα είστε ακομη ζωντανοί( εκτός αν πάθετε έμφραγμα απ΄την τρομάρα σας, πράγμα κακό βεβαίως, αλλά καλό για το ψέμα , επειδή αυτό σημαινει πως ο δημιουργός του ήταν εκλεκτός μάστορας! ). Οι συμπάσχοντες ονειροπόλοι είμαι σίγουρη πως κατανοούν. Οι δαπεδοειδείς, "ψημένοι" , κοντόφθαλμοι και κατ'ουσίαν ανέραστοι, ας λάβουν δραστικά μέτρα. 'Εχουν αρχίσει και μοιάζουν επικίνδυνα μ'αυτά τα ροζ, παχουλά τετράποδα των οποίων η κοιλίτσα θεωρείται εκλεκτόν έδεσμα( βλ. χοιρινό μπαίηκον).
Κι αν δεν σας έπεισα με τα παραπάνω, σας λέω μόνο αυτό- επειδή η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι και διαφορετική, υπάρχει η ποίηση ειδικώς και η λογοτεχνία γενικώς. Για να μας θυμίζει αυτήν ακριβώς τη δυνητική πραγματικοτητα.
'Αλλωστε με τα λόγια, χτίζω ανώγεια και κατώγεια...

auburn Kate

( "οποιος επιθυμεί και δεν πράττει, τρέφει πανούκλα μέσα του", JOHN W. WATERHOUSE-Circe- The Sorceress )