Χαμέρπεια

Ανέκαθεν σιχαινόμουν τις ταμπέλες που κρεμάμε στους ανθρώπους, τις ετικέτες για να διευκολυνόμαστε στη "σήμανσή" τους προφανώς. Κυρίως μ' ενοχλούν αυτές που τοποθετούμε σ'ανθρώπους με το στίγμα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Για μενα το κρίσιμο ερώτημα είναι: αποκλίνουσα με τί κριτήρια; Στατιστικά; Δηλαδή αν κάποιος "δεν κάνει αυτο που κάνουν όλοι" ή "κάνει αυτό που δεν κάνει κανείς άλλος", κατά πως το διατύπωσε εκείνος ο στεγνός, φυσιογνωμικώς, John Stuart Mill, είναι προβληματικό ον; Απορσάρμοστος;
Χρειάζεται ένα χέρι , κατά προτίμηση αόρατο, να τον βάλει στην τροχιά της ομαλότητας και της προβλεψιμότητας;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί γράφω αυτο το ποστ. Μαλλον επειδή άκουσα για την επερχόμενη προβολή της ταινιας με θέμα τη ζωή του τραγουδιστή των Joy Division. Και επειδή ξαναθυμήθηκα, αν και δεν το ξεχνάω ποτέ, το εξαισιο Creep των Radiohead. Και επειδή διαβασα άλλο ένα άρθρο για τη νέα ντίβα με την υπέροχη, κατα πως λένε, φωνή και τα τατουάζ με τις γυναικέιες φιγούρες στα χέρια της, την Amy Winehouse. Η κυρία έχει θάρρος και καθόλου "αξιοπρεπή" συμπεριφορά. Εκτός αν και αυτη η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προετοιμασίας και προπόνησης στο τερεν της αλητείας. Δίαολίζομαι με την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών. 'Αλλη αντιμετώπιση έχει η κατάθλιψη του ροκ σταρ, αλλη αυτή του άσημου θαυμαστή του. κ.λ.π. κ.λ.π.
Προτιμώ να βαδίζω διαγώνια, όταν οι άλλοι βαδίζουν ίσια. Κι ας μην είμαι διάσημη. Να κοιτάζω τις αποχρώσεις του "ταβανιού" με τα σύννεφα, όταν οι άλλοι κοιτάζουν μόνο μέχρι τις μύτες των παπουτσιών τους. 'Αντε και το τμήμα του τσιμέντου γύρω τους. Ν'ανεβαίνω απ΄τις σκάλες στον 8ο όροφο για να γνωρίσω το κτιριο μεσα στο οποίο έχω βρεθεί, κι ας κρατάω βάρος. 'Ετσι για το γαμωτο. Από πείσμα. 'Αλλωστε οι αναβάσεις γυμνάζουν τους γλουτιαίους μύες. Και ποτέ δεν λάτρεψα τη ευθεία. Η ευθεία είναι ενδεχομένως η "συντομοτέρα οδός", όπως αρέσκεται να μου λεει ένας κύριος που αντιπαθώ και λυπαμαι ταυτόχρονα, αλλά είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Δεν είναι πιο εποικοδομητικό να μπεις και να βγεις απ΄τον λαβύρινθο, παρά να περπατάς στο πληκτικά ασφαλες μονοπάτι;
Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Το tech freak μέσα μου είναι ακόμη βρέφος, αλλιώς θα σας χάριζα την μελωδία αυτης της τραγουδάρας, της προαναφερθείσας. Του Creep.
Ως ξωτικό του πνεύματος( και ενίοτε του οινοπνευματος) σας χαρίζω τους στιχους του. Για υπενθύμιση, για φυλαχτό. Ιδίως έναν στίχο τον οποιο θεωρώ την επιτομή του ερωτικού παράπονου: I want you to notice, when I'm not around... Και γαμώ!

Στην Κόλαση του Δάντη, η τιμωρία για τους φιλήδονους είναι η επιθυμία χωρίς ελπίδα...

για τη "μάγισσα"

auburn Kate

( όλοι ανήκουν κάπου, ή θελουν ν' ανήκουν,FRANCISCO de GOYA- The Witches' Sabbath )