Το χρώμα της ηρεμίας

Δεν ξέρω πως ήταν το Σαββατοκύριακό σας. Αν ήταν ανώτερο ή κατώτερο των προσδοκιών σας. Το δικό μου ήταν.... πολύ. Απλώς πολύ. Στην ουσιά όλα τα Σαββατόκυριακα των τελευταίων μηνών είναι πολυ φορτισμένα συναισθηματικά, για μένα. Συγχωρήστε μου την τυχόν έλλειψη ειρμού ή νοήματος, αλλα νιώθω πως θα εκραγώ.

Κοιτάζω τη θαλασσα απ΄τη βεράντα μου, τώρα. Είναι καθαρός ο ορίζοντας και τη βλέπω μ' αυτο το πρωινό της μπλε, που δεν είναι δικό της, όπως αρέσκονται να λενε οι επιστήμονες. Το νερό είναι άχρωμο, ως γνωστόν...

Θελω να μοιραστώ μαζί σας μία τριάδα εικόνων. Είναι απ΄τις λατρεμενες μου. Κι αυτό που με κανει και γουστάρω τρελά, είναι ότι ξερω πως καποιες ψυχές που αναπνέουν κι εδώ, έχουν ευαίσθητη όραση, ξέρουν να κοιταζουν- και όχι μόνο με τα μάτια. Μπορούν κάποιοι πίνακες να σε κανουν τρελό από πόθο, από έρωτα, από αδημονία; Ναι, μπορούν! Μπορούν να σου θυμίσουν τί σημαίνει ακριβώς να έχεις μάτια, ένα σιωπηλό εργαστήριο φιλτραρίσματος και ερμηνείας του φωτός; Μπορούν να σου "πουν" με τον πιό άμεσο και γιαυτό ακαταμάχητο τρόπο, πού κατοικεί η ομορφιά;Απαντώ- ναι.

θα σας φανεί γελοίος ο συσχετισμός, αλλα θυμήθηκα τώρα μία συναυλία των Duran Duran, που είχα παρακολουθήσει στα 15 μου, στην τηλεόραση, όταν ήμουν φανατικη Duranόβια. Μαζί με μία φίλη μου εξίσου "τρελή". Είναι η στιγμή που παίζουν το τραγούδι της " pop καύλας" οπως το ονομάζω εγώ, το Girls on Film. Ο Simon παροτρύνει το κοινό που παραληρεί απο κατω, να κοιτάξει τον αισθησιασμό που ντυμένος στα λευκά, λικνίζεται στη γιγαντοοθόνη. "Oooh, watch" , τους λέει.

Κι εγώ τώρα σας λεω ακριβώς αυτό. Κοιτάξτε τους παρακάτω πίνακες, τρεις πτυχές ή εκδοχές της χαλάρωσης, της νιρβάνας. Αμιγούς χαλάρωσης, ή χαλάρωσης-κρυψώνας, για να φωλιάσει εκεί η κολασμένη αναμονή. Ο πόθος. Το " έλα επιτέλους , έχω πεθανει".

Ανέκαθεν θεωρούσα τους ζωγράφους μάγους. Ικανούς να "γεννήσουν" ολόκληρους κόσμους, μόνο με χρώματα. Συμβολική θεοκτονία.

Εραστές της οφθαλμαπάτης, υποκλιθείτε. Δικοί σας.

auburn Kate

( με σειρά εμφανίσεως: Sir FRANK DICKSEE- Leila ( άραγε ο Ερικ Κλάπτον γνώριζε τον πίνακα;)
JOHN W. WATERHOUSE- After the Dance
JOHN W.WATERHOUSE- Sweet Summer )