Είμαι 10-12 χρόνων. Στη θάλασσα. Προχωρημένο πρωινό. Βρίσκομαι ξαπλωμένη μπρούμυτα, μεσα στο νερό, στα ρηχάδια, λιγο παραμέσα απο εκεί που σκαζει το κύμα. Αφήνομαι να με λικνίσει το νερό και παρατηρώ με το πρόσωπο βυθισμένο, τα βότσαλα και τη άμμο, κατω απ΄το σώμα μου, γύρω μου. Η θάλασσα είναι λάδι , όλοι αυτοί οι τόνοι νερού είναι διάφανοι και ήρεμοι. Ο ουρανός ειναι ανέφελος, κι επικρατεί ζέστη, αρκετή για να σε σπρώξει να βουτήξεις και αν φουσκώσει το δέρμα γύρω απ΄τα δάχτυλά σου, λογω της παρατεταμένης βουτιάς. Δεν κολυμπάω. Απλώς λικνίζομαι απαλά, μεσα στη αγκαλιά της, με παει αυτη όπου θέλει αν και το ένα μου ματι μένει σ' επιφυλακή μήπως το ρεύμα με παρασύρει στ' ανοιχτά.
Κοιτάζω δεξιά μου, βλέπω στα 100 μέτρα περίπου το λιμανι, μετράω 1-2-3 σειρές απ ΄τα λευκα σπιτάκια πάνω απ΄την προκυμαία για να βρω το σπίτι μου. Το βλέπω. Τα κοκκινα κεραμίδια κανουν μπαμ. Η γιαγιά μου είναι εκεί. Με περιμένει. Κοιτάζω αριστερά μου. Βλέπω το πάλλευκο εκκλησάκι πάνω στο βράχο, που ορθώνεται ακριβώς στη άκρη της παραλίας. Βρίσκομαι μεταξύ οικογένειας και εκκλησίας. Είναι παράξενο για μένα, αυτός ο εφιαλτικός συνδυασμός, σ'αυτό ακριβώς το πλαίσιο όμως με ηρεμεί. Κι ας σιχαίνομαι τα συστατικά του...
Θα ήθελα να μου πείτε ποιό είναι το δικό σας καταφύγιο. 'Ισως είναι επιπόλαιο ή αδιάκριτο το αίτημά μου. 'Ισως δεν είναι τόπος γεωγραφικός. Μη δεσμεύεστε. Ισως είναι άνθρωπος, ακόμη καλύτερα. Η' κατάσταση. 'Ο,τι γουστάρετε. Και ανύπαρκτος να είναι, ένας μη-τόπος, μετράει. Μετά τη υδάτινη αγκαλιά, ή μάλλον δίπλα της, βάζω την ανθρώπινη αγκαλιά. Θυμαστε εκείνη τη σκηνή απ΄τον 'Αγγλο Ασθενή , που οι δύο εραστές είναι ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα και χαζολογούν; Ο Φάινς αγγίζει το βαθούλωμα στο μπροστινό μέρος του λαιμού της Κρίστιν-Σκοτ Τόμας. " Αυτό είναι δικό μου" , της λέει. "θα το ονομάσω Κόλπος Ολμάζι".
Η επιστημονική ονομασία αυτού του εξαίσιου βαθουλώματος ειναι προστερνική εκτομή..
Ποιο είναι το δικό σας ατομικο καταφύγιο; Αναμένω .
Καλό Σαββατοκυριακο να έχουμε. Χωρίς αλλους εμπρησμούς . Σας φιλώ.
Για τον 2Σχ2
auburn Kate
( αυτό είναι ένα καταφύγιο.. VINCENT van GOGH- Vincent's bedroom in Arles )
2 σχόλια:
Well, το δικό μου καταφύγιο είναι το δωμάτιο μου στο σπίτι των γονιών μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται εκεί μέσα και να χαζεύει το πεύκο (που έχει την ίδια ηλικία με τη δικιά μου) στον κήπο και πολλές φορές τον Μάγο του Οζ (έτσι βαφτίζαμε το πιο λαμπρό αστέρι που βλέπαμε στον ουρανό όταν είμασταν μικρά) και μεταξύ μας, αλλά να ακούω και το ροχαλητό του πατέρα μου από το απέναντι δωμάτιο, αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια.
@ggk:" το πιο επικίνδυνο μερος, λενε, είναι το σπιτι μας".... καλημερα σας κυρία μου.
Δημοσίευση σχολίου