Σε μία κρίση αυτοϋπονόμευσης. όλοι οι δραστηριοποιούμενοι στην blog-σφαίρα. θα έπρεπε να επισκεφτούμε τα δικα μας blogs ως τρίτοι. Να τα κοιτάξουμε, διαβάσουμε ως τρίτοι. Τί θα δούμε; Τί θα προτιμήσουμε να μην δούμε;
Είναι πράγματι το blog η ευκαιρία καθενός να ικανοποιήσει το απωθημένο του γι' αναγνώριση, καταξίωση ίσως, ή αυτά προ-υποτίθενται, και απλώς ενδυναμώνουν την (προ)υπάρχουσα φήμη;
Μία ματιά στον "καταγραφέα επισκέψεων" του κάθε blog, το περίφημο "view my profile", λέει πολλά κατά τη γνώμη μου. 'Εχετε προσέξει φανταζομαι ένα μικρό τετραγωνάκι σ'αυτή τη σελίδα του προφίλ, με τον τίτλο "profile visits"- Διαβάζεις, ας πουμε, σ' ένα προφίλ τον εντυπωσιακό αριθμό των 5.000 επισκέψεων και σ' ένα άλλο τον πεινιχρό αριθμο των 30. Δεν γνωρίζω αν ως επισκέψεις προσμετρώνται και οι δικες μας αναγνώσεις, του δικού μας προφίλ, επειδή βρε αδερφέ θέλαμε να δούμε τη φάτσα μας απέναντι , που θά' λεγε κι ο Παπαγιώργης.
Εν πάσει περιπτώσει, η καταμέτρηση υπαρχει και βαζει σε σκέψεις το blogόπαιδο, "δηλαδή , τώρα εγώ που έχω μονο 30 επισκέψεις , σημαίνει ότι είδαν, διάβασαν ή δεν διάβασαν και απήλθαν ; και δεν έκαναν και σχόλια! Και αν δεν είδαν το προφίλ μου (άρα και τα κείμενα ενδεχομένως, πρίν το προφίλ μου, τόσοι πολλοί, σημαίνει ότι εγώ δεν...; "
Μετά θυμάται εκείνη τη ρήση του Warhol περί 15λεπτης διασημότητας κ.λ.π, κ.λ.π και σκέφτεται: " βρε μήπως είναι καλύτερα να μ' επισκέπτονται λίγοι, παρά όλη η επικράτεια; Κι αν, αν λέγω, καβαλήσω τον κάλαμο της ματαιοδοξίας και της φιλαυτίας (δύο καλάμους δηλαδή) και νομίσω πως είμαι ο Σείριος του blog-στερεώματος, και τυφλωθώ απ' την ίδια μου τη λαμψη;
Με τον κίνδυνο της τύφλωσης να υπαρχει στο διακειμενικο χώρο, ο blogger θέτει το ψυχοσωτήριο ερώτημα: "μήπως δεν πρέπει ν' ανησυχώ; Μήπως κι εδώ ισχύει το γνωστό " μωρέ άμα έχεις φτιάξει όνομα , ό,τι και να κάνεις, και πανηλιθιότητα να είναι, θα την δεχτούν"; Μήπως, για να το διατυπώσουμε λογιότερα, αν το σακούλι σου είναι άδειο , ερχόμενος στην αγορά, "τον έπαινο του δήμου και των Σοφιστών" δεν πρόκειται να τον απολαύσεις; Είναι η blog- σφαίρα τράπεζα που σου αποφέρει τόκους, μόνο αν έχεις να της δώσεις ένα μεγάλο κεφάλαιο, ή ανταμείβει και τους "μικροκαταθέτες" ;
Μπορεί το Μηδέν να γίνει Ένα, να γίνει αποδεκτό ως 'Ενα, όντας με μηδενικό, ούτως ειπείν ,παρελθόν ;
'Εχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες ή , για να γίνω πιό ενοχλητική, όμοιες ευκαιρίες στην blog-επικράτεια; Ή μήπως αναπαράγεται εν αγνοία μας η επιφάνεια ή η αφάνεια που μας συνοδεύει στην εκτός διαδικτύου δραστηριότητα;
Με τι κριτήρια διαβάζουμε στην blog-βιβλιοθήκη; Διαβάζουμε το "νεοεισερχόμενο" ή τον παλιό , δοκιμασμένο και ίσως γνωστό από άλλους τομείς; Διαβάζουμε σαν φρεσκοερωτευμένοι, που θαμπωνόμαστε με τα χαρισματα του ερώμενου, σα να τα βλέπουμε για πρώτη φορά; Ή διαβαζουμε σαν σύζυγοι με χρονική προϋπηρεσία 20ετίας, ενθυμούμενοι την απόλαυση, συγκίνηση, που μας χάρισε το έτερον ήμισυ στο παρελθόν, και τώρα ενθουσιαζόμαστε υπό το πρίσμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος; Εξ αντανακλάσεως;
Εν ολίγοις, μας ενδιαφέρει "από που κρατάει η σκούφια" όποιου διαβάζουμε, ή μπαίνουμε ξυπόλητοι στο χωράφι της νέας γραφής;
Επειδή όλοι γράφουμε έχοντας στο μυαλό μας έναν "ιδανικό αποδέκτη" των γραπτών μας. Ακόμη και όταν δεν το παραδεχόμαστε...
Επειδή, νομίζω, το θεμα δεν είναι να βρίσκουμε μονο τις απαντήσεις, αλλά να θέτουμε τα ερωτήματα...
auburn kate
(εικόνα: The Italian Comedians-J.A.WATTEAU, πηγή:www.wga.hu)
Είναι πράγματι το blog η ευκαιρία καθενός να ικανοποιήσει το απωθημένο του γι' αναγνώριση, καταξίωση ίσως, ή αυτά προ-υποτίθενται, και απλώς ενδυναμώνουν την (προ)υπάρχουσα φήμη;
Μία ματιά στον "καταγραφέα επισκέψεων" του κάθε blog, το περίφημο "view my profile", λέει πολλά κατά τη γνώμη μου. 'Εχετε προσέξει φανταζομαι ένα μικρό τετραγωνάκι σ'αυτή τη σελίδα του προφίλ, με τον τίτλο "profile visits"- Διαβάζεις, ας πουμε, σ' ένα προφίλ τον εντυπωσιακό αριθμό των 5.000 επισκέψεων και σ' ένα άλλο τον πεινιχρό αριθμο των 30. Δεν γνωρίζω αν ως επισκέψεις προσμετρώνται και οι δικες μας αναγνώσεις, του δικού μας προφίλ, επειδή βρε αδερφέ θέλαμε να δούμε τη φάτσα μας απέναντι , που θά' λεγε κι ο Παπαγιώργης.
Εν πάσει περιπτώσει, η καταμέτρηση υπαρχει και βαζει σε σκέψεις το blogόπαιδο, "δηλαδή , τώρα εγώ που έχω μονο 30 επισκέψεις , σημαίνει ότι είδαν, διάβασαν ή δεν διάβασαν και απήλθαν ; και δεν έκαναν και σχόλια! Και αν δεν είδαν το προφίλ μου (άρα και τα κείμενα ενδεχομένως, πρίν το προφίλ μου, τόσοι πολλοί, σημαίνει ότι εγώ δεν...; "
Μετά θυμάται εκείνη τη ρήση του Warhol περί 15λεπτης διασημότητας κ.λ.π, κ.λ.π και σκέφτεται: " βρε μήπως είναι καλύτερα να μ' επισκέπτονται λίγοι, παρά όλη η επικράτεια; Κι αν, αν λέγω, καβαλήσω τον κάλαμο της ματαιοδοξίας και της φιλαυτίας (δύο καλάμους δηλαδή) και νομίσω πως είμαι ο Σείριος του blog-στερεώματος, και τυφλωθώ απ' την ίδια μου τη λαμψη;
Με τον κίνδυνο της τύφλωσης να υπαρχει στο διακειμενικο χώρο, ο blogger θέτει το ψυχοσωτήριο ερώτημα: "μήπως δεν πρέπει ν' ανησυχώ; Μήπως κι εδώ ισχύει το γνωστό " μωρέ άμα έχεις φτιάξει όνομα , ό,τι και να κάνεις, και πανηλιθιότητα να είναι, θα την δεχτούν"; Μήπως, για να το διατυπώσουμε λογιότερα, αν το σακούλι σου είναι άδειο , ερχόμενος στην αγορά, "τον έπαινο του δήμου και των Σοφιστών" δεν πρόκειται να τον απολαύσεις; Είναι η blog- σφαίρα τράπεζα που σου αποφέρει τόκους, μόνο αν έχεις να της δώσεις ένα μεγάλο κεφάλαιο, ή ανταμείβει και τους "μικροκαταθέτες" ;
Μπορεί το Μηδέν να γίνει Ένα, να γίνει αποδεκτό ως 'Ενα, όντας με μηδενικό, ούτως ειπείν ,παρελθόν ;
'Εχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες ή , για να γίνω πιό ενοχλητική, όμοιες ευκαιρίες στην blog-επικράτεια; Ή μήπως αναπαράγεται εν αγνοία μας η επιφάνεια ή η αφάνεια που μας συνοδεύει στην εκτός διαδικτύου δραστηριότητα;
Με τι κριτήρια διαβάζουμε στην blog-βιβλιοθήκη; Διαβάζουμε το "νεοεισερχόμενο" ή τον παλιό , δοκιμασμένο και ίσως γνωστό από άλλους τομείς; Διαβάζουμε σαν φρεσκοερωτευμένοι, που θαμπωνόμαστε με τα χαρισματα του ερώμενου, σα να τα βλέπουμε για πρώτη φορά; Ή διαβαζουμε σαν σύζυγοι με χρονική προϋπηρεσία 20ετίας, ενθυμούμενοι την απόλαυση, συγκίνηση, που μας χάρισε το έτερον ήμισυ στο παρελθόν, και τώρα ενθουσιαζόμαστε υπό το πρίσμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος; Εξ αντανακλάσεως;
Εν ολίγοις, μας ενδιαφέρει "από που κρατάει η σκούφια" όποιου διαβάζουμε, ή μπαίνουμε ξυπόλητοι στο χωράφι της νέας γραφής;
Επειδή όλοι γράφουμε έχοντας στο μυαλό μας έναν "ιδανικό αποδέκτη" των γραπτών μας. Ακόμη και όταν δεν το παραδεχόμαστε...
Επειδή, νομίζω, το θεμα δεν είναι να βρίσκουμε μονο τις απαντήσεις, αλλά να θέτουμε τα ερωτήματα...
auburn kate
2 σχόλια:
Kate στην αρχή νομίζω όλοι ασχολούμαστε με το πόσοι μπήκαν στο προφίλ μας, γιατί μας βλέπουν αλλά δεν αφήνουν σχόλια, κλπ. Σιγά σιγά ομως θα δεις οτι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Εσυ γράφεις όποτε θες, ο,τι θες και το τί θα κάνουν οι άλλοι είναι δική τους υπόθεση. Μου έχει τύχει να γράφω ενα ποστ μεσοβδόμαδα και να έχω ελάχιστα σχόλια, και να γράφω ένα άλλο Σάββατο (και, θα το ξέρεις, τα σαββατοκύριακα ο κόσμος έχει πολύ καλύτερα πράματα να κάνει απο το να κοιτάει μπλογκς) και να έχω αρκετά σχόλια. Δεν υπάρχουν καλούπια, Ιντερνετ είναι. Είναι κατι απίστευτα αχανές και ως εκ τούτου, τελείως απρόβλεπτο.
Όσο για τη δημοσιότητα που λες, συνήθως τα μπλογκς των "επωνύμων" έχουν αρκετό κόσμο (για παράδειγμα ο Σπύρος, μέσα σε δυο μήνες έχει μαζέψει 2500 εμφανίσεις του προφίλ του, νούμερο που άλλοι πιάνουν μετά απο κανα χρόνο τουλάχιστον) υπάρχουν όμως και "άσημοι", όπως ο gelial, στου οποίου το μπλογκ, πριν κλείσει, γινόταν λαϊκό προσκύνημα, με καμια πενηνταριά σχόλια σε κάθε πόστ. Άλλοι μπορεί να έχουν χιλιάδες στο προφίλ τους αλλα΄να έχουν κάτω απο δέκα σχόλια, και άλλοι να έχουν πολύ λίγους στο προφίλ και να μαζεύουν πάνω απο είκοσι σχόλια, σταθερά. Είναι τελείως φλου κι αυτό.
Σχετικά με το πως διαβάζουμε, τώρα, δε νομίζω οτι υπάρχει κάποιο αμιγές στυλ διαβάσματος: θα διαβάσεις με ενδιαφέρον καινούργιους μπλογκερς αλλά θα συνεχίσεις να διαβάσεις και πιο παλιούς.
Τώρα, για τον ιδανικό αποδέκτη που λες, διαφωνώ. Εχω την εντύπωση οτι οι περισσότεροι γράφουμε σα να κάνουμε αυτοεξέταση/ψυχανάλυση, ή σαν δημοσιογράφοι, οπότε στην πρώτη περίπτωση αποδέκτης είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και στη δεύτερη είναι το ευρύ κοινό, έτσι απρόσωπα.
Ρωτάς πολλά κι εσύ βρε παιδί μου! Σχετικά με την τελευταία σου πρόταση, τέλος, καλό είναι να θέτει κανείς ερωτήματα, είναι ενα σημαντικό βήμα, αλλά σκοπός δεν είναι να τα απαντήσει κιόλας;
@ proserpina:"Η κατοχή της αλήθειας μας κανει οκνηρούς και περήφανους" G.E.Lessing.Αν απαντάει αυτό στη ερώτησή σου. Υποκλινομαι.Το ξετίναξες το κείμενο.Αλλα δεν το προσωποποιούσα. Μιλούσα γενικα...οσο γενικά μιλαμε οι εμπλεκόμενοι σε κάτι...
Δημοσίευση σχολίου