Ξημερώματα Δευτερας, 5.00. Ακούω το άσμα -σφάχτη των Incubus "love hurts". Το δωμάτιο εντελώς σκοτεινό. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα, με περονιάζει η πρωινή δροσιά. Αν καθήσω θα βρουν ένα σκεβρωμένο πλάσμα το πρωί να κοιτάζει το βουνό απέναντι. Ξαναμπαίνω στο "καταφύγιό" μου. Συνεχίζεται η ακρόαση. Με πιάνει ένας οξύς πόνος στ' αυτί. Θα είναι απ' την ολονύχτια μουσικοκατάνυξη φαίνεται. Αρχίζει και με πιάνει μία περίεργη μυρμηρίαση. Σκέφτομαι πως μπορεί να συνδυάζονται τ' αφηγήματα του Ροίδη που διαβαζα χτες στη λιακαδα και η ταινία που είδα το βραδυ. Stage beauty.Απ' τις ταινιες που δεν πρόλαβα να δώ πέρυσι. Ηρθε η ωρα της στο dvd.
Κατι άλλο αρχίζει και εισβάλλει μεσα στο κεφάλι μου σιγα-σιγά, απ' την πίσω πόρτα. Ηρθε η άνοιξη σκεφτομαι. Ηλιος που σε απογειώνει αφού ακόμη δεν είναι αρκετά δυνατός για να σε καψει. Ανοιξη. Αρχίζω και το λέω συνέχεια σαν Δευτεριάτικο μάντρα. Ξανανοίγω την μπαλκονόπορτα με το ξόρκι της Ανοιξης ανα χείρας και σκεφτομαι την πρώτη σελίδα απ΄το βιβλίο της Woolf. Την κυρία Dalloway.Ανοιξη ήταν όταν είχα δεί το έργο βασισμένο στο βιβλίο της που με τσακισε.. Ανοιξη ήταν όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο ένιωσε ποιά μουσική ήθελα ν' ακούσω εκείνη ακριβώς την εποχή και μου την χάρισε. Ανοιξη ήταν ,λιγο πριν το Πάσχα και διαβαζα τη Φόνισσα. 'Ανοιξη ήταν ,μέσα στο Πάσχα, όταν ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μου είπε οριστικά και αμετάκλητα "αντίο". Τόσο αμετάκλητα που μονο με τη ζωή μου θα μπορούσα να το ανακαλέσω... Ανοιξη ήταν όταν διάβαζα ατελείωτες ώρες για κάτι ηλίθιες εξετάσεις που ομως σου δίνουν, και καλά, ψωμί.Και καλά.... Και τώρα που σας μιλώ άνοιξη είναι. Κι ας λένε οι μετεωρολόγοι πως από αύριο οι ουρανοί έχουν "γενική καθαριότητα" με τις γνωστές συνέπειες για μας τους "από κατω".
Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο. Κι επειδή η άνοιξη ταιριαζει με την εξωστρέφεια, με τα νιάτα που ξεχειλίζουν και θυμιζουν ότι έχουμε ΕΝΑ κορμί και ΜΙΑ ζωή, σταματώ εδώ. Ξημερώνει για τα καλα.
Να έχουμε καλή εβδομάδα γεμάτη.... "κραδασμούς"....
( πάλι για τον Σπυρούλη.Επειδή ξερει να ρίχνει με τα γραπτά του μαχαιριές ακριβείας...Αντίδωρο, ο πίνακας που του αρέσει.)
auburn Kate.
Κατι άλλο αρχίζει και εισβάλλει μεσα στο κεφάλι μου σιγα-σιγά, απ' την πίσω πόρτα. Ηρθε η άνοιξη σκεφτομαι. Ηλιος που σε απογειώνει αφού ακόμη δεν είναι αρκετά δυνατός για να σε καψει. Ανοιξη. Αρχίζω και το λέω συνέχεια σαν Δευτεριάτικο μάντρα. Ξανανοίγω την μπαλκονόπορτα με το ξόρκι της Ανοιξης ανα χείρας και σκεφτομαι την πρώτη σελίδα απ΄το βιβλίο της Woolf. Την κυρία Dalloway.Ανοιξη ήταν όταν είχα δεί το έργο βασισμένο στο βιβλίο της που με τσακισε.. Ανοιξη ήταν όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο ένιωσε ποιά μουσική ήθελα ν' ακούσω εκείνη ακριβώς την εποχή και μου την χάρισε. Ανοιξη ήταν ,λιγο πριν το Πάσχα και διαβαζα τη Φόνισσα. 'Ανοιξη ήταν ,μέσα στο Πάσχα, όταν ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μου είπε οριστικά και αμετάκλητα "αντίο". Τόσο αμετάκλητα που μονο με τη ζωή μου θα μπορούσα να το ανακαλέσω... Ανοιξη ήταν όταν διάβαζα ατελείωτες ώρες για κάτι ηλίθιες εξετάσεις που ομως σου δίνουν, και καλά, ψωμί.Και καλά.... Και τώρα που σας μιλώ άνοιξη είναι. Κι ας λένε οι μετεωρολόγοι πως από αύριο οι ουρανοί έχουν "γενική καθαριότητα" με τις γνωστές συνέπειες για μας τους "από κατω".
Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο. Κι επειδή η άνοιξη ταιριαζει με την εξωστρέφεια, με τα νιάτα που ξεχειλίζουν και θυμιζουν ότι έχουμε ΕΝΑ κορμί και ΜΙΑ ζωή, σταματώ εδώ. Ξημερώνει για τα καλα.
Να έχουμε καλή εβδομάδα γεμάτη.... "κραδασμούς"....
( πάλι για τον Σπυρούλη.Επειδή ξερει να ρίχνει με τα γραπτά του μαχαιριές ακριβείας...Αντίδωρο, ο πίνακας που του αρέσει.)
auburn Kate.
(εικόνα:The Awakening of Adonis- J.W.WATERHOUSE, πηγή: www.artmagick.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου