ΠΕΡΙ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ....

Κάποιες φορές , όταν μου το επιτρέπει η βαθειά εξοικείωση με ορισμένους ανθρώπους, κανω μία συγκεκριμένη ερώτηση και περιμένω σίγουρα απάντηση. Ας πούμε, τη θεωρώ ερώτηση-δοκιμασία, τεστ ευαισθησίας...
Το περιεχόμενό της είναι από αυτά που μόλις τ' ακούς, είτε αρχιζεις τους αναστεναγμούς "ικανοί να κινήσωσι τα πτέρυγας ανεμομύλου" που θά' λεγε κι ο Ροϊδης, είτε κοιτάζεις χωρίς να εστιάζεις κάπου, και σίγουρα όχι τον συνομιλητή σου.Είτε, στηλώνεις πανω του ένα βλεμμα "τώρα την έβαψες" και εκστομίζεις τη φράση-φίμωτρο: "α, καλά μην το ψάχνεις- άστο..."
Δυστυχώς λόγω διαστροφής που θεωρώ περιττό ν'αποβάλλω δεν το αφήνω, κι εμμένω στην ερώτηση. Την έχω θέσει 3 φορές ως τώρα, σε ισάριθμα πρόσωπα, πολύ αγαπημένα- απάντηση πλήρη και χορταστική δεν πήρα- είτε ήταν απάντηση μισή, είτε δεν διατυπώθηκε ρητά αλλά μάλλον εκφράστηκε μ' ένα βιαστικο σύννεφο θλίψης που πέρασε μπροστά απ' το πρόσωπο του "ανακρινόμενου". Την επόμενη στιγμή, εγώ έμενα με τη σαρκοβόρα απορία κι ο αποδέκτης της έψαχνε το "ΕΚΑΒ της αμηχανίας", τσιγάρα δηλαδή.
Η ερώτηση -πιράνχα λοιπόν είναι η εξής: πως νομίζετε πως διαμορφώνεται ο χαρακτήρας, η ψυχή ενός ανθρώπου, όταν ΠΟΤΕ, επαναλαμβάνω, ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ, δεν έχει εκφράσει συναισθήματα για το πρόσωπό του. Ας πούμε, ερωτικά συναισθήματα- δεν τον έχει αγαπήσει κανείς.
Πως γίνεται ο άνθρωπος που όλες τις συναισθηματικές φουρτούνες τις παλεύει μόνος; Και δεν εννοώ τις φουρτούνες που πηγάζουν απ' τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, αλλά τα τσουνάμι που πηγάζουν απ' την επιθυμία του ν' αγαπηθεί.
Πως γίνεται ο άνθρωπος που τα πάντα συμβαίνουν κατ' ουσίαν μέσα στο κεφάλι του; Ανακυκλώνονται, μεγεθύνονται, ξαναβγαίνουν με φούρια, αλλά συναντούν γυρισμένες πλάτες.
'Οταν διάβαζα τη Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ, μου είχε κανει τρομερή εντύπωση αυτή η αλυσιδωτή αδιαφορία. Ο δούκας Ορσίνο είναι ερωτευμένος με την Ολίβια, η οποία είναι ερωτευμένη με το Σεβαστιανό, που είναι αδελφός της Βιόλας/Καισάριου, η οποία είναι ερωτευμένη με τον δούκα... σας θυμίζει τίποτα;
Φανταστείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος κάθε φορά που κρούει "πόρτες" δεν παίρνει απάντηση. Κάθε φορά βγαίνει πλησίστιος απ΄τον εαυτό του, γεμάτος "θετική ενέργεια", αισιοδοξία κ.λ.π. λυρικά, που λέμε όλοι για να μην αρχίσουμε να ουρλιάζουμε.... και συναντά μονο την αδιαφορία. Σα να φωνάζει πίσω από τριπλό τζάμι, κι αυτοί που βρίσκονται απ' την άλλη πλευρά, να τον παρατηρούν με περιέργεια ή αγανάκτηση- "μα τι λέει βρε παιδί μου; καλά, τι κάνει τόση ώρα με τα χέρια ψηλά; καλα τρελός είναι; τρελός θά'ναι"....
Τι άμυνες αναπτύσσει αυτός ο άνθρωπος; Αν αναπτύσσει βέβαια- γιατί ενδέχεται να παραδίνεται στη θλιψη του, να φοράει τη στολή του θύματος. Χρειάζεται πολύ κουράγιο για να είσαι θύμα και να έχεις επίγνωση του ότι είσαι θύμα, μη νομίζετε...
Κάποιος είχε γράψει πως το μωρό που πέφτει απ' τα πόδια του, θα κλάψει, θα πλαντάξει 1-2 ώρες ίσως, αλλά κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει πως είναι απλώς αδύνατο να παραμείνει εκεί, πεσμένο. θα σηκωθεί, αργά ή γρήγορα. Αυτή την απαίτηση την έχουμε κυρίως απ΄τους ενήλικες. Ο ενήλικας λοιπόν ο οποίος δεν έχει το άλλοθι της παιδικοτητας, βιολογικά τουλάχιστον, πέφτει, ξαναπέφτει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά και αναμένεται να επανέλθει. "Νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες"- πρέπει ν' αποδείξει στους άλλους αλλά και στον εαυτό του, πως είναι μάχιμος...
Ερωτώ λοιπόν ξανά- εάν αυτή η οιονεί " πολεμικη μηχανή", η οποία θαβει μονίμως τη έλλειψη αγάπης , έρωτα και λοιπών "φαρμάκων" , αν κάποια ευλογημένη μέρα σκοντάψει πάνω στη Αποδοχή, πως θα τη διαχειριστεί; Γνωριζει πως να τη διαχειριστεί; Μαθαίνουμε να δίνουμε τον εαυτό μας; πώς; μαθαίνουμε να ζούμε όντες οι αγαπημένοι κάποιων; Με ποιό τρόπο; με νουθεσίες; με ολιγόωρα μαθήματα σχέσεων ή εμπρακτα, μεσω της πρόσληψης αγάπης με το κιλό;
Αναδιατύπωση: Ο εν λογω δυστυχής ξέρει και μπορεί ν' αγαπήσει αν δεν τον έχουν αγαπήσει ποτέ; Είναι δικαιολογημένος αν υποστηρίξει, πως εφοσον δεν αγαπήθηκε, δεν έχει απόθεμα αγάπης να δώσει;
Τελικά πως αγαπάμε; χριστιανικα, αντλώντας μονίμως απ' το αστείρευτο(;) εσωτερικό πηγάδι; απ' το έλλειμά μας; ή αγαπάμε ενελώς γήινα, ως ανθρώπινα ζώα, που είμαστε; και δεν είναι ύβρις αυτό... Μήπως αγαπάμε απ' το περίσσευμά μας; Αν ισχύει η ρήση " ό,τι δίνεις παίρνεις" γιατί όχι και η αντεστραμένη άρνησή της; Αν δεν έχεις πάρει τίποτα, δεν δίνεις και τίποτα...
Αν γνωρίζετε, γράψτε μου. ( Με όλη την αμφισημία της φράσης...)
[ για τον Σπύρο-ξέρει αυτός γιατί]

(εικόνα:LORENZO AND ISABELLA-J.Everett Millais, πηγή: www.artmagick.com)

auburn kate