'Εδαφος

Περπατάει στο δρόμο βιαστικά, μούσκεμα στον ιδρώτα. Σχεδόν τρέχει. Μόλις έφυγε απ΄το σπίτι του, που δεν είναι σπίτι του. Φαίνεται πως ποτέ δεν ήταν. Μόλις του έκλεισε την πόρτα ενοχλημένη η διαχειρίστρια, που φαινόταν να μην τον (ανα)γνωρίζει. "Ποιός είπατε πως είστε; Ο 'Αλεξ που μένει στη σοφίτα; Καλά- έφτιαξαν διαμέρισμα στη σοφίτα; "
Μόλις έφυγε κλωτσηδόν από το σπίτι κάποιου που ήξερε ως τον καλύτερό του φίλο. Ο οποίος δεν τον (ανα)γνώρισε. Του άνοιξε την πόρτα , κρυμμένος πίσω από ένα τεράστιο ερωτηματικό. "Φίλος της γυναικας μου είστε; "
Ο 'Αλεξ, που νόμιζε πως στο βίο του υπάρχουν κάποιες σταθερές απ΄ όπου αρπάζεται καθημερινά για να μην τον παρασύρει το τσουνάμι της πραγματικοτητας, βλέπει αυτές τις σταθερές να εξαφανίζονται. Διόρθωση: να μην υφίστανται ως δικές του σταθερές. Πρόκειται περί τραγικής παρεξήγησης, του λένε. Εμείς, οι σταθερές, δεν σε ξέρουμε Άλεξ. Ποιός είσαι; Δεν υπάρχει κανένας Άλεξ που να είναι οικείος μας. Αυτός που υπονοείς, δεν υπάρχει.
Τη βλέπει να' ρχεται καταπάνω του στο πεζοδρόμιο, και νιώθει σα ναυαγός που είδε φως στο θεοσκότεινο ωκεανό. Είναι η μόνη του ελπίδα για να μην τρελαθεί. Αυτή θα του επιβεβαιώσει πως ό,τι συνέβη σήμερα ήταν ένα λάθος, μία κακόγουστη φάρσα. Αυτη είναι η μόνη του ελπίδα: "ναι, είσαι ο 'Αλεξ, έχουμε σχέση 3 χρόνια, και ζεις στην οδό... στο διαμέρισμα της σοφίτας. Αύριο θα φάμε εγώ, εσύ κι ο πατέρας μου μαζί, στο εστιατόρειο της πλατείας".
Την πλησιάζει με ορμητική λαχτάρα, και η υποδοχή της του δείχνει πως κάποιος σαδιστή Θεός, έχει μεγάλη όρεξη να τον βασανίσει σήμερα. Της μιλάει, τη ρωτάει για το διαμέρισμα του, που αντί για πόρτα εχει έναν χτισμένο τοίχο στη θέση της, τη ρωτάει αν εκείνη μίλησε στη διαχειρίστρια.
Τον κοιτάζει απορημένη αρχικά, "άκουσέ με" της λέει, κρατώντας σταθερά τα χέρια της, "είμαι ο εραστής σου εδώ και 3 χρόνια, εχεις έναν μικρότερο αδελφό, αύριο θα φάμε μαζί με τον πατέρα σου που ήρθε για λίγες μέρες. Είσαι η Σιμόν, η κοπέλα μου, που να πάρει ο
διάολος, ξύπνα! "
Τον κοιτάζει με τρόμο τώρα- όχι απλώς επειδή επαληθεύει μέσα της, τις πληροφορίες που της δίνει,αλλά ακριβώς επειδή βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να τις επαληθεύσει ακούγοντάς τες απ΄το στόμα ενός αγνώστου. Ποιός είν' αυτός; Άλεξ είπε πως τον λένε; Δεν ξέρει κανέναν Άλεξ. Βλέπει τον άγνωστο άντρα να γίνεται πιό φορτικός τώρα, πανικοβάλλεται, "θα καλέσω την αστυνομία, σας παρακαλώ αφήστε με ήσυχη. Δεν σας ξερω , δεν ξερω κανέναν Αλεξ. Πως γνωριζετε όλ' αυτά τα πράγματα για μενα ;! "

Σταθείτε μιά στιγμή- τι ακριβώς έπαθε αυτός ο δύστυχος; Βλέπει ότι μεταμορφώθηκε από Γνωστός, σε παντελώς 'Αγνωστο, στα μάτια ανθρώπων που αγαπάει. Εκεί που φιλούσε, υπάρχει συρματόπλεγμα με την επιγραφή: ΠΡΟΣΟΧΗ, ΟΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΧΘΟΥΝ.
Ενώ πορευόταν με τη βεβαιότητα(;) της οικειότητας, παλεύει ν' αποδείξει τ'αυτονόητο σε ανθρώπους δικούς του. Δεν υφίσταται γι' αυτους. Δνε υπήρξε ποτέ- αν πεθάνει αύριο, η ζωή τους ούτε θα χειροτερέψει ούτε θα βελτιωθεί εξαιτίας του χαμού του.
Θέλω, να γίνετε ο 'Αλεξ. Να νιώσετε πως είστε στη θεση του. Ξυπνάτε, και λέτε καλημέρα με μία αγκαλιά στο/η σύντροφό σας. Και η απάντηση είναι ένα χαστούκι. Μία κραυγή τ΄ρομου για τον άγνωστο που έχει προφανώς κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Είναι ανώφελο να προσπαθήσετε να του εξηγήσετε. Δεν σας γνωρίζει , δεν σας αναγνωρίζει.
Πηγαίνετε στη δουλειά σας. Κάθεστε στο γραφείο σας και οι συνάδελφοί σας, αυτοί που μέχρι χτες γνωρίζατε ως συναδέλφους σας, σας συστήνονται. Σας βλέπουν , λένε για πρώτη φορά. Μα είστε τρελός; Δεν ξέρουν κανέναν 'Αλεξ σας λένε.
Θέλω να φανταστείτε μία μέρα της ζωής σας δηλητηριασμένη απ΄τον παραλογισμό που γκρεμίζει τον 'Αλεξ απ΄το βάθρο της ύπαρξής του. Φανταστείτε τον απόλυτο πανικο, την αρχή της ερήμωσης. Της δικής σας ερήμωσης. 'Οχι επειδή δεν έχετε κανέναν στον κόσμο- αντιθέτως, επειδή έχετε αλλά αυτός/οί δεν επικυρώνουν την οικειότητα. Νιώστε σαν τον Αλεξ , όταν συναντα τον πατέρα του, και τον αγκαλιάζει απελπισμένος απ΄ό,τι του έχει συμβει. Κι αυτός τον σπρώχνει βίαια με απέχθεια. "Αν δεν σταματήσεις τώρα, θα καλέσω την αστυνομία. Ποιός είσαι άνθρωπέ μου; "

Δεν ξέρω πως, υπό ποίες ανεξε΄ρεύνητες συνθήκες, κολλάμε με συγκεκριμένους ανθρώπους. Επίσης δεν ξέρω πως εμφιλοχωρεί η ασυνέχεια στη συμπεριφορά μας- και κυρίως αν μπορεί να γίνει αποδεκτή αδιαμαρτύρητα... Να λες σε κάποιον "μωρό μου" τη μία μέρα, και την αμέσως επόμενη, προσέξτε δεν είναι σχήμα λόγου, είναι χρονική κυριολεξία, την αμέσως επόμενη, να του λες "άντε και στο διάολο ηλίθιε", και να το εννοείς. Ακόμη χειρότερα; να είσαι εσύ ο αποδέκτης αυτης της σχιζοφρένειας.
Θέλω να νιώσετε πως ειναι , τη μιά στιγμη να είσαι για κάποιον και ξαφνικά, να μην είσαι. Να καθίστασαι αν-οίκειος.
Τώρα θα σταθουμε όλοι μαζί μπροστά στο νιπτήρα, θα μπουγελώσουμε τα μούτρα μας με κρύο νερό και θα καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας , μιλώντας τους μέσα στον καθρέφτη: "όλα είναι ok. Θα βγεις έξω και θα σε περιμένει".

Υπάρχει κάτι πιό εφιαλτικό απ΄το τέλος, πιστεύω. Το εννοώ και με τη σημασία της φθοράς. Η απώλεια της μνήμης. Είμαι πεπεισμένη πως θρηνούμε για το όποιο τέλος, επειδή θυμόμαστε την αρχή και ό,τι μεσολαβεί. Σ' έναν θάνατο ας πούμε, είναι αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ της ανάμνησης του ζωντανού άλλου και της βίωσής της ανυπαρξίας του στο παρόν, που μας σκίζει τα σωθικά.
Αν ο 'Αλεξ δεν θυμόταν τους αγαπημένους του, θα συντριβόταν μέσα του απ ΄την ξαφνική άγνοια που επιδεικνύουν για το πρόσωπό του; Το τσιμέντο που μας ενώνει με τους άλλους είανι η ανάμνησή τους. Αγαπάμε επειδή γνωρίζουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε. Αν πάψουμε να θυμομαστε, τοτε πράγματι θα είμαστε μοναχικές νησίδες.
'Οσοι πιστεύουν ότι οι σχέσεις είναι παιχνίδι, να σηκώσουν το χέρι τους. Γιατί εγώ, δεν ξέρω τι σκατά παιχνίδι είναι αυτό απ΄το οποίο ΠΑΝΤΑ κάποιος βγαίνει, στ' αλήθεια, πληγωμένος.

σημείωση: αν κατι σας θυμιζει το παραπάνω ψευδές περιστατικο, δείτε εδώ για να βεβαιωθείτε. Οι γνώστες της ταινίας, φαντάζομαι θυμούνται την εφιαλτική σεκάνς την οποία υπαινίσσομαι.

auburn Kate

( τον πήρε στο λαιμό της.., FRANCESCO CLEMENTE in tema credo )