Η προσωρινή μονιμότητα

Το τέχνασμα της κυρίας Πηνελόπης το θυμαστε υποθέτω. Αφού όλοι πείστηκαν πως ο πολυμήχανος, πανούργος κ.λ.π., Οδυσσέας δεν επρόκειτο να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, πολλά αρχοντόπουλα είχαν φαγωθεί ν' "αποκατασταθούν" και ν'αποκαταστήσουν και το πορτοφόλι τους, συνάπτοντας γάμο με την Πηνελόπη. Και τι σκαρφίστηκε η κυρία εσώκλειστη, προκειμένου να γλυτώσει απ΄τα μνηστηροτσιμπούρια; Ανακοίνωσε πως θα επέλεγε το νέο σύζυγό της, και μόνο όταν θα τελείωνε την ύφανση ενός σάβανου για τον πεθερό της τον Λαέρτη(όπως παρατηρούμε, μέσα στον αυτοκαθορισμό και στην ξεγνοιασιά ήταν οι κυρίες της της εποχής ). 'Ομως ό,τι ύφαινε το πρωί, το ξήλωνε με επιμέλεια το βραδυ. Αποτέλεσμα: Τρία χρονια περασε υπο την προστασία του ράβε-ξήλωνε.
Επειδή όμως όπως όλοι γνωρίζουμε, η ζωή είναι μεγαλη σκύλα και οι άνθρωποι μεγαλα επίσης τσογλάνια, μία υπηρέτριά της, προφανώς βρίσκοντας ευκαιρία να εκδικηθεί το κοινωνικοοικονομικό της status, μαρτύρησε στα παλουκάρια, τι ακριβώς έκανε η κυρία της τα βραδια. Αποτέλεσμα δεύτερον: οι μνηστήρες προκειμένου να την αναγκάσουν να επιλέξει σύζυγο, άρχισαν τις αρμένικες επισκέψεις στο σπίτι της, από το πρωί παρακαλώ, όπου εκει έπιναν ετρωγαν και γενικώς περιδρόμιαζαν, με έξοδα βεβαιως του απόντος οικοδεσπότη.
Σκεφτείτε, αν δε σας κανει κόπο, ομοιότητες αυτης της κατάστασης , προ του καρφώματος απ΄την υπηρέτρια, με περιστατικά του βίου μας, όπου συντηρείται μια κατάσταση ΄με την καπατσοσύνη και διπλωματική ευκαμψία της μιας πλευράς, και την απύθμενη αδυναμία χαρακτήρα/απύθμενη επιθυμία/ ανάγκη/ αδιαφορία της άλλης. Πόσα " υπομονηηηηη;! ", " βρε μωρο μου σου είπα... αφού ξερεις την κατάσταση" ή εκείνο το αμίμητο "ετελείωσε! σας λέω ετελείωσε! μα τώρα.... " που ξεστόμιζε ψευδοαγανακτισμένος ο ξερακιανός βουλευτής της ελληνικής ταινίας στους επιθυμούντες διακαώς διορισμό. Τι κοινο εχουν ολες αυτές οι περιπτώσεις; Τα εξης δύο κατα τη γνώμη μου: Μπουκώνουν το στόμα του παραπονεμένου με το παστάκι του ενδιαφέροντος και της μεριμνας, και καλά, αλλα πίσω φροντίζουν με συνέπεια το οικοδόμημα της άρνησης. Αμα δε γουσταρει κάποιος κάτι και τον πολιορκούν ποικολοτρόπως, δύο τροπους έχει να πορευθει: ή να σιχτιρίσει κανονικά τον πολιορκητή, με τον γνωστο τροπο, του ρίχνει έναν κουβά καυτό λαδι απ΄τις πολεμίστρες, ή του λεει με ευγενικό τροπο το "δε μας χέζεις μωρέ κι εσύ τώρα; Ωχού! " Και πως να διαμαρτυρηθεί ο αμοιρος ο πολιορκητής με γεμάτο στόμα;
Είμαι με το μέρος των μνηστήρων, για έναν και μοναδικό λόγο, γιατι είχαν το θράσος να κοψουν τον γαμημένο κόμπο με το σπαθί, και να στριμώξουν την κυρία στη γωνία της απόφασης. Αλλο θέμα βέβαια το ότι δεν(;) είχαν δικαιωμα να το κανουν, ή ότι αυτη είχε(;) δικαίωμα ν' αρνηθεί τις κρουσεις τους. Ο θαυμασμός μου περιορίζεται μόνο στο ότι μετά το μπουγέλο της αποκάλυψης απ΄την υπηρέτρια, αντέδρασαν ακαριαία και επιθετικά. Κάτι που ισως πρεπει να κανουμε όλοι όταν νιώθουμε ελαφρώς ή βαρέως μαλάκες μερικές φορές...
Αλλα πόσοι αντέχουμε να δώσουμε γροθιά στο μαχαίρι της αναβλητικοτητας χωρίς να πεθάνουμε απο αιμορραγία; Είστε "μνηστήρες" ή "Πηνελόπες" ;

auburn Kate

( γελάει καλύτερα όποιος ξηλώνει τελευταίος, JOHN W. WATERHOUSE- Penelope and the Suitors )