Φωτάκι νυκτός ( ή οι συνέπειες μιάς αποδοχής)

Υπαρχει μία sequence στην ταινία ΝΟΝΟΣ ΙΙΙ του Κόπολα, όπου ο μετανοημένος και ξεπλυμμένος ( με τη έννοια του ποινικού δικαίου) νονός Αλ Πατσίνο, επισκέπτεται τον επίσκοπο του Βατικανού ο οποίος προαλείφεται για νέος Πάπας. Ο αρχιμαφιόζος πέφτοντας στην παγίδα του κληρικού (" θέλεις να εξομολογηθείς; τι έχεις να χάσεις;" ) θυμάται όποιο έγκλημα έχει διαπράξει και δεν μπορεί να δαμάσει το κύμα των τύψεων που ορμάει καταπάνω του. Παθάινει κρίση υπογλυκαιμίας, πνίγεται. Ο κληρικός, σαδιστικά αργός κατά τη γνώμη μου, διατάζει να του φέρουν κάτι γλυκό να πιεί και να φάει. Και κάνει την εξής διαπίστωση: " 'οταν η ψυχή υποφέρει, το σώμα φωνάζει".

Το θυμήθηκα αυτό ενώ δέχτηκα την πρόσκληση της πολυαγαπημένης μου weirdo να συμμετάσχω στο blogoπαίχνιδο που παρέλαβε εν είδη σκυτάλης. Και το θυμήθηκα γιατί αρχικά μ' επιασε μία ανεξήγητη συγκίνηση σαν αυτή που λένε πως καταλάμβανε τον Μωρίς Λεμπλάν( τον "μπαμπά" του Αρσέν Λουπέν) όταν αντίκρυζε ένα ηλιοβασίλεμα. Καλά, αυτός έπασχε από νευρική υπερευαισθησία. Εγώ που, κατά μητρικό χαρακτηρισμό, είμαι γαιδούρα, από τι πάσχω άραγε; Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιό απ΄τα ποιήματα που έχω διαβάσει είναι τ' αγαπημένο μου. Αφήστε πιά τα πεζογραφήματα. Αγχώθηκα και δεν μπορουσα να θυμηθώ κιόλας. Τελευταία νιώθω να καλύπτει μια πάχνη τις έντυπες αγάπες μου.
Για άλλη μιά φορά όμως η φτυμένη από μένα πραγματικότητα με βοήθησε να κατασταλάξω- η συνταγή απλή: ένα λατρεμένο πρόσωπο, μία ασίγαστη επιθυμια να το δω και μία επίμονη άρνηση από μέρους του να συμβεί το ελάχιστο. Και το φυτίλι που πυροδοτεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό, ελάχιστο είναι βεβαίως...
Επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις απ΄τη μεριά μου, αρνησεις απ΄την άλλη, που με λίγη... αντρική καχυποψία θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως συγκαλυμμένα ναι, κι ας πρόβαλαν κάτι δόντια νααααα. Πάλι εκκλησεις( είπαμε ειμαι γαιδούρα), πάλι άρνηση σε πολύ τρυφερό context.. Και τότε επιστρατεύω το ύστατο όπλο-
" τί να κάνω πιά για χάρη σου; Ν' αλλάξω την τροχιά της γης; Θα πεις ναι τότε; "

Ναι το είπα. Φασκελώστε ελεύθερα. Δεν χρειάστηκε να στύψω περισσότερο το μυαλό μου για να βρω το ποίημα. 'Ηρθε μόνο του, με προανάκρουσμα μία ανατριχίλα μόλις θυμήθηκα το πρώτο μερος:

θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος,

Μιά στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας...

Λυπάμαι απερίγραπτα που δεν εχω γραψει εγώ αυτό το ποίημα. Ο Πωλ Βαλερύ είχε πει αν θυμαμαι καλά, πως ποίηση είναι το ανάπτυγμα ενός επιφωνήματος. 'Οσοι είχατε τη χαρά να διαβάσετε ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Οδυσσέα Ελύτη, εξού και το παραπάνω απόσπασμα, φαντάζομαι πως μπορείτε είτε να επεκτείνετε τον ορισμό, ή να ξεχειλώσετε ερμηνευτικά τη λέξη επιφώνημα. Το λατρεύω αυτο το ποίημα. Και πάντα όταν το θυμάμαι και το ξαναδιαβάζω υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.

Κοιτάζω το τσακισμένο μου νύχι και τη ρυτίδα στο μεσόφρυδο που μου σπάει τα νεύρα και όταν πονάω ή είμαι εξαντλημένη, παίρνει κεφάλι η άθλια. Είναι η ίδια ρυτίδα κοντά στα χειλάκια του που θέλω να χαιδέψω μέρες τώρα.

Ακούω το 505 των Arctic Monkeys. Στη δική μου super αυθαίρετη φαντασία, 505 είναι αριθμός δωματίου ξενοδοχείου που στέγασε μερικές ώρες ενός παθιασμενου και υπέροχου λάθους. Λάθους για τους απ' έξω τιμητές, αλλά απαραίτητη λυτρωτική πράξη για τους εμπλεκόμενους.

'Οχι, μη μ' ανακατώνετε μ'αυτή την εμετική εμποροπανήγυρη του Καυλεντίνου. 'Οσοι είναι ερωτευμένοι, όσοι αφήνονται σ'αυτή τη λαίλαπα, τότε καταλαβαίνουν για ποιό πράγμα μιλάω. Ο έρωτας είναι επανάσταση, κι έχει κάκιστη σχέση με θεσμούς, γιορτές και μαλακίες. Και ίσως, όπως το καλύτερο βιβλίο είναι αυτό που δεν γραφτηκε, έτσι και ο μεγαλύτερος έρωτας είναι αυτός που δεν φαγώθηκε απ΄την ύπουλη καθημερινοτητα. Αυτός που ζει και αναπνέει στα διαλείμματα της "κανονικότητας" σ' ενα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπως στο τραγουδι των Arctic Monkeys.

( προσθήκη μεσονύχτια: Η μνήμη, όπως και ο ταχυδρόμος, χτυπάει πάντα δύο φορές. Κάμιά ανάμνηση δεν μας επισκέπτεται μόνη. ΚΑΜΙΑ. Το παραπάνω ποίημα του Ελύτη είχε συνοδό μεσα μου. Αλλο ποίημα, του ίδιου, αλλα από τη συλλογή του Τα Ρω του 'Ερωτα. Το Παράπονο.

Αν δεν το έχετε διαβάσει, κάντε το το συντομοτερο δυνατό. Πόσο μακάριοι θα ήμασταν όλοι, αν κατανοούσαμε εγκαίρως, τους τελευταίους στίχους του:

.....όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν τα κυνηγά

Πάντα πάντα θα'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

στη μαγισσούλα μου

auburn Kate

( άνευ σχολίων, η εικονα και η ιστορία μιλαει απο μονη της, JOHN W.WATWERHOUSE- Echo and Narcissus )