Μώλωπες με μέλι και καρύδια

Η πραγματικότητα μου μίλησε , με προειδοποίησε, αλλά εγώ ως τέμενος στραβομάρας, ή μη δεισιδαιμονίας, δεν την άκουσα. Μου μιλησε μέσω της αγαπημένης μου ταινίας με τον μαθητευόμενο μάγο, τη τριτη της επταλογίας, Ο Χαρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν. Δυστυχώς η φωνή δεν ήταν του γοητευτικότατου Gary Oldman , αλλά του μπουγαδοκόφινου- ξαδέλφης του θειου του Χάρι, αν θυμαμαι καλά, ονόματι Πετούνια, η οποία επισύροντας την οργή του του εφήβου, καιρός ήταν, τη μεταμορφώνει σ' αερόστατο, και τη στέλνει να δει την πόλη από ψηλά. Η μεταμόρφωσή της ξεκινάει από ένα πρησμένο δάχτυλο.. ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο; Η κεραία του κασετοφώνου μου, γέρασε μάλλον κι έσπασε ενώ προσπαθούσα ΄να τη βάλω για ύπνο. Σηκώνουν και τα σιδερικά κεφάλι τώρα, κατάλαβες; Ενίοτε συνθλίβουν κιόλας. Αγαπητά μου μπλογκάκια, βρίσκομαι στη θλιβερή θέση να σας ανακοινώσω πως τα φετινά Χριστούγεννα σημαδεύτηκαν από μία πόρτα αυτοκινήτου η οποία έκλεισε με δύναμη πάνω στο δάχτυλό μου. ΑΟΥΤΣ!!!!
Λεπτομέρεια: εγώ έκλεισα την πόρτα. Και αντί να τραβήξω εγκαίρως το χέρι μου, τ'αφησα εκεί. Αποτέλεσμα; 'Ενα ουρλιαχτό ακούστηκε στα θεμέλεια της πολυκατοικίας, ένα πόδι κλώτσησε με μανία φονική τ'αυτοκίνητο, και μία καθόλου στοργική φωνή αντήχησε στ΄αυτιά μου: " καλά, τι στο διάολο; τόσο ζώον είσαι;" (sic)
Ποιά είναι η ιλαροτραγική φύση της εμπειρίας; Μα ότι δεν μεταδίδεται. Σα να τρως ένα λαχταριστό παγωτό, κι ο άλλος να σε ρωτάει βλακωδώς: "τι γεύση έχει;"
'Ο,τι και να γράψω, δεν μπορεί να σας κάνει να νιώσετε τον απερίγραπτο πόνο. Καλύτερα να μην αναμοχλεύσετε το υποσυνείδητό σας για οικεία κακά Χρσιτουγεννιάτικα. Ενα θα σας πω: κατάλαβα πλήρως πως νιώθουν ή ένιωθαν τα θύματα βασανιστηρίων.
Ευτυχώς(;) ήταν το αριστερό μου χέρι. Και δη ο αντίχειρας. Γράφω με το δεξί,αλλά όλα α υπόλοιπα τα κάνω με τ'αριστερό. Σχεδόν τα πάντα. Οπότε τις τελευταίες μέρες έχω μία πολύ εποικοδομητική εμπειρία- αφενός αρχιτεκτονικής φύσης, βλέπω τον αντίχειρά μου να μεταμορφώνεται σε τεραστιο τρουλο άνευ βασιλικής, με χρώμα γκριζοπράσινο, αφετέρου συμπάσχω πλήρως με τους ανθρώπους που έχουν κάποιο ή κάποια κινητικά προβλήματα. Το δεξί μου χέρι ξαναμαθαίνει τον κόσμο. 'Οσο για το γκριζοπράσινο χρωματάκι; Ε, φαίνεται, επειδή γράφω πλέον στο κινητό με τυφλό σύστημα(!), η εταιρεία κινητής που χρησιμοποιώ ,μ'εκανε μέλος της, χρωματικώς.
Τώρα έχω να επιδείξω, εκτος απ΄το μωλωπισμένο μου οπίσθιο, κι έναν αντίχειρα ιδίου χρώματος. Ούτε μέλος σαδομαζοχιστικής λέσχης να ήμουν γαμώ τις λαμαρίνες μου. Δςεν θυμάμαι πόσα Λοναριντ έχω καταπιεί, ούτε πόσα σοκολατάκια με πραλίνα φουντουκιού ,μέσα- έξω. Ηλίθια αναλγητικά. 500mg και δεν μπορουν να σταματήσουν το σφυροκόπημα μέσα στο δάχτυλό μου. 'Οσο για το πρήξιμο;Σε λίγο θα το χρησιμοποιώ για σφραγίδα.
Κι ένιωθα χαρούμενη τελευταία, ανάθεμα το Χριστούγεννο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η ευτυχία και παρόμοιες καταστάσεις, προκαλούν πάντα, ΠΑΝΤΑ, το αντίθετό τους.
Τ'αυτοκίνητα είναι επικίνδυνα για τη σωματική μας ακεραιότητα ακομη και σταθμευμένα. Η υπερεκτίμηση των αντανακλαστικών μας επισης.
Προτείνω να σκεφτείτε την παρακάτω φραση δια στόματος Στάθη Τσαγκαρουσιάνου: "...να είστε υγιείς και χαρούμενοι, και να μην θεωρείτε δεδομένη και αυτονόητη τη ζωή που ζείτε."

Σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε διέπραξα αυτό το ατόπημα. Λες;

auburn Kate
(κουτσοι, στραβοί....στο Χριστούγεννο, PIETER BRUGEL the elder- The Cripples )