Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Εγκλεισμός στο τετράγωνο

Πριν γελάσετε ειρωνικά, πριν πείτε με απαξιωτικό ύφος "μμμμ, καλά... εντάξει", και κυρίως πριν αναφωνήσετε με βεβαιότητα κατακτητή "εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα", σκεφτείτε, τι σημαίνει ακριβώς για τον κοινωνικό περίγυρο, το να είσαι ζευγάρι με κάποιον/α;
Ποιά αόρατα συρματοπλέγματα αρχιζουν να χωρίζουν τους εραστές απ΄τους φίλους; Και κυρίως τους φίλους του αντίθετου φύλου. Ξέρω , ξέρω. Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση της "ηθικής της σχέσης", απλώς θελω να σταθώ σ΄ένα σημείο. Τον φόβο του "κέρατου", του ξενοπηδήματος, που επικρεμάται πάνω απ΄τα ξέγνοιαστα κεφαλάκια των απανταχού ζευγαριών, απειλώντας να τ' αφανισει. Μαζί και τη σχέση τους (αν και για το τελευταίο δεν είμαι και πολυ σίγουρη...)
Υπόθεση εργασίας, η οποία δεν είναι μόνο υπόθεση αλλά και διαπίστωση που έχω κάνει πάρα πολλές φορές: 'Εχεις μία σχέση. Ερωτική. Περνάς καλά, μπλα, μπλα, το σεξ καλό ώστε να μην σου αφήνει κενά, ικανά να γεμίσουν με το σώμα κάποιου άλλου, μπλα, μπλα.
Μία ωραία ημέρα ο/η σύντροφός σου , σου ανακοινώνει περιχαρής πως θα βγει για καφέ(η επιτομή της αθωότητας/κοινοτοπίας) με μία φίλη του, απλή φίλη, το τονίζω, επειδή έχουν να ιδωθούν καιρό, θελουν να τα πουν, έλλειψε ο ένας στον άλλον, ε κουβέντα θα κάνουμε τώρα ρε αδερφέ; Ελεύθεροι άνθρωποι δεν είμαστε; Δικαίωμά μας δεν είναι να βλέπουμε όποιον γουστάρουμε, δεδομένης και προϋποτιθεμένης της εμπιστοσύνης μεταξύ των...ζευγαρωμένων; Ε; Γιατί στα κομμάτια, να προκαλεί ανησυχία έως υστερία, η απλή συνάντηση με άλλη γυναίκα; Μην ακούσω πάλι αυτή την απίστευτη ατάκα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αμιγής φιλική σχέση μεταξύ άντρα-γυναίκας. Βεβαίως και μπορεί. Δηλαδή απαραιτήτως βλέπουμε ερωτικά τους αρσενικούς φίλους μας; Κι αν ακόμη ΔΕΝ μας έλκουν ερωτικά;Τι να σας πω, έχω αντρες φίλους, εντάξει μου περναει απ΄το μυαλό το σεξουαλικο, αλλα...
Αυτή τη φιλολογία περί έλλειψης ερωτισμού στις φιλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ( άρα η κυρία Α. δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο ο Βαγγελάκης να της φαει τον γκόμενο, όπου Βαγγελλάκης: φίλος του γκόμενου) και αντιθέτως, απαραιτήτως ύπαρξης ερωτισμού στην περιρρέουσα ατμοσφαιρα των ετεροφυλόφιλων φιλικών σχέσεων, ποτέ δεν τη χώνεψα, και τη θεωρώ και εξόχως αφελή.
Είναι δυνατόν όποιος έχει ερωτική σχέση, αυτομάτως να μπαίνει σε οιονεί καραντίνα, επειδή το έτερον ήμισυ φοβάται πως κάθε συγχρωτισμός με πρόσωπο του αντίθετου φύλου ενέχει τον κίνδυνο να το μεταμορφώσει σε τάρανδο;
Κι αν ο τρίτος άνθωπος είναι gay; Αν εχει κάνει όρκο αποχής απ΄το σεξ; Αν ο/η σύντροφος, σας διαβεβαιώνει-στα πλαίσια της λογικής έτσι; Δεν συγκροτούμε δικαστήριο για να μας αποδείξει την πίστη του σ' εμάς- ή μήπως αυτο κάνουμε;- σας διαβεβαιώνει λοιπόν ότι αφού είναι καλά μαζί σας, δεν έχει λόγο/κίνητρο/ψυχικά περιθώρια να ξενοπηδήξει;
Θα ήθελα τις απόψεις σας. Γιατί μου φαινεται πως κάτω απ΄το υπερ-μετά-μοντέρνο βερνίκι του 21ου αιώνα, κρύβεται η ίδια ανασφάλεια ΄, η ίδια κατινιά και ο ίδιος φασισμός απέναντι σε τέτοια φαινομενα, όπως και στις αρχές του 20ου αιώνα. Και πιό πίσω.
Είναι δυνατόν να μιλάμε γι' αυτονομία και αυτοδιάθεση και στην ουσία ένα τμήμα της προσωπικής μας ζωής, που αφορά τους φίλους μας, τους άλλους ανθρώπους, εκτός της ερωτικής σχέσης, το οξυγόνο μας ρε γαμώτο, αυτό που μας ανανεώνει και μας κάνει τελικά επιθυμητούς στον άνθρωπό μας, να καταπνίγεται, αν δεν το εγκρίνει ή αν το υποψιάζεται ο εραστης/ ερωμένη μας;
Μη γελάτε. Αν γελάτε. Σιχαίνομαι αυτούς τους άγραφους κανόνες που στην ουσία ανακινούν ζητήματα συντροφικής πίστης, όταν δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λογος να το κάνουν! Αλλά ξεχασα. Μαλλον πρέπει να προσγειωθώ πάραυτα ε; Δεν θα σας κάνω το χατήρι.
'Οταν θέλει κάποιος να κερατώσει, ή να φλερτάρει απλώς, θα το κάνει, να είστε σίγουροι. Σας παραπέμπω όχι μονο σε αντίστοιχης θεματικής φιλμογραφία αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Γνωρίζετε πολύ καλά νομίζω τη φράση: "μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια"...
Δεν γουστάρω καθόλου το κέρατο, καθόλου όμως. Σου βγάζει ξινή όλη την απόλαυση αν μη τι άλλο, αν υπήρξε. Αλλά σιχαίνομαι επισης κι αυτο το φασισμό και την κρυφή απειλή που δηλητηριάζει και τις πιό αθώες συναναστροφές. π.χ. συναντάτε εσεις τον Β. στο διάμερισμά του, απούσης της συζύγου του, επειδή έτσι σας την βάρεσε, κάνετε παρέα, περάσατε να τον δείτε, κι έτυχε ν'απουσιάζει η σύζυγος. So what; Σημαίνει αυτό ότι έπεσε μοιχεία στο ανυποψίαστο κεφάλι της;
Είναι δυνατόν η κάθε γνωριμια του ενός συντρόφου, να περνάει απ΄το "μονομελές ελεγκτικό όργανο", τον έτερο σύντροφο δηλαδή, πριν ευδοκιμήσει;
Κατανοώ τον φόβο, και πολύ καλά μάλιστα, και τη ζήλια, αλλά καλό θα ήταν να δούμε όλοι εκείνο το κινηματογραφικό δοκίμιο περί ζηλοτυπίας, το El του Μπουνιουέλ( έκανε και ρίμα).
Πως το έλεγε ο Sting; If you love somebody, set them free...
Ε, άει σιχτίρ πιά!!!

auburn Kate

( τα σχόλια δικά σας, όπως και η ερμηνεία του, RENE MAGRITTE- The lovers )

14 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

έτσι με μπούργκες όπως στον πίνακα του Μαγκρίτ είναι λιγότερο επικίνδυνα τα πράγματα, ε; αυτό δεν θες να πεις; [χε χε]
κοίτα aub η αλήθεια είναι ότι η ζήλεια είναι ένα ικανό αλλά όχι και αναγκαίο κριτήριο για το αν είσαι ερωτευμένος. αλλά το υγιές είναι να αφήνεις ελεύθερο χώρο στον άλλο, όσο και να το φοβάσαι...

Ανώνυμος είπε...

Η ζήλεια είναι το δράμα των ανθρώπων χωρίς φαντασία.
Κάποιος που σήμερα ζηλεύει το σύντροφό του αύριο ενδέχεται να ζηλέψει την ευμάρεια του γείτονα. Μπορεί ακόμη η φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των φίλων του να τον καταρρακώσει.
Αν η ζήλεια κάποτε πάψει να είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα...
Προτεινόμενο βιβλίο: American Purgatorio,
Συγγραφέας: John Haskel

rvagos είπε...

Η ερωτική σχέση είναι ένα πολυποίκιλο καλλιτεχνικό δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας.
Είναι αυτό που λες στο τέλος ΜΠΟΝΙΟΥΈΛ.
Θεμελιώδης πεποίθηση των Σουρεαλιστών είναι , ότι η εσωτερική πραγματικότητα (ένστικτα , όνειρα , οράματα κ.λ.π.)είναι ασύγκριτα ανώτερη από την εξωτερική πραγματικότητα .
Κατά συνέπεια , ο ανώτερος αντικειμενικός σκοπός , είναι να κανείς ορατό το ρεύμα της εσωτερικής σου ζωής και ο'τι αυτή κουβαλάει μέσα της.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

Η φιλία ζει μέσα από μια ιδιότυπη ερωτική χημεία. Κι επειδή ο έρωτας δεν υπολογίζει κοινωνικούς και ηθικούς φραγμούς.
Αρκεί όταν υφίσταται η σχέση να υπάρχει σεβασμός...

Καλησπέρα...

Φράνσις είπε...

@markos-the-gnostic: δεν ξερω αν ερμηνεύεται μονοσήμαντα η... καλύπτρα τους!Οταν τον βλέπω μου ερχεται στο μυαλο μια λέξη μονο: υποκρισία.Η ερμηνεια δικη σου, τι να πω.στην τεχνη έχει σημασία ο υποκειμενισμός.Οσο για τη ζήλεια πιστευω ακραδαντα πως όταν είμαστε καλα με τον εαυτό μας marco, δεν εχουμε αναγκη να ζηλεψουμε, η ζήλεια πηγαζει απ΄το φόβο μας οτι ο αλλος θα καταλαβει την ανεπάρκειά μας...νομίζω.Αλλα αυτο που γραφω περι καχυποψίας σε αθωότατες φιλικές σχέσεις μου'χει σπασει πραγματικα τα νευρα. Οπως και οι παντρεμένοι κατα τ'αλλα, που λενε στην αρχή: είμαι παντρεμένος, ώστε μετα ό,τι και να κανουν θα αποενοχοποιείται απ΄τη δήλωσή τους.Είναι οι αθωες περιστέρες αυτοι.Τελος παντων.

@ανώνυμος: μμμ, ενδιαφέρον αυτο που λες.Κι αν ο ζηλιάρης εχει αχαλίνωτη φαντασία;Ετσι δεν ξεκινανε όλα τα "δραματα"; Μηπως εχει φαντασία αλλα χρειάζεται ανακατεύθυνση; Αμερικανικο Καθαρτήριο; Μανουλα μου!

@rvagos: καλον είναι όμως να μεριμνούμε μήπως αυτο το εσωτερικο μας ρεύμα παρει και σηκώσει τους αποδέκτες του ε; Αυτο που μ'αρεσει απ΄τους Σουρεαλλιστες είναι η πεποίθησή τους ότι οι ιδεες μπορουν ν'αλλαξουν τον κόσμο.Ευαγγέλιο!

@δημήτρης βαρβαρήγος: ορθόν!

Ανώνυμος είπε...

Θα πρέπει μάλλον να συμφωνήσω!
Θυμάμαι κάποτε διάβασα μία φράση που είχε αναφέρει ο Προύστ:"...αφήνω τις ωραίες γυναίκες γιά τους άντρες χωρίς φαντασία". Μάλλον ασυνείδητα αυτή ήταν η πηγή που με κατεύθυνε να συνδέσω τη ζήλεια με την έλλειψη φαντασίας!Βιαστικός ασυνείδητος συλλογισμός.
Το American Purgatorio είναι ένα βιβλίο που ανακάλυψα στη Philadelphia και αναφέρεται έξοχα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
Ένα έξοχο βιβλίο πάνω στα πάθη του ερωτευμένου σε κατάσταση άκρατης ζήλειας είναι "Η εξαφάνιση της Αλμπερτιν" του Μαρσελ Προύστ. Επιβεβαιώνει αυτό που ισχυρίζεσαι πως το εσωτερικό δράμα του ζηλιάρη ενεργοποιείται σε ανθρώπους με αχαλίνωτη φαντασία!

Φράνσις είπε...

@ανώνυμος: ευχαριστώ για την ενημέρωση θα το ψαξω!(Αντιδωρο: το ΙΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΠΑΛΗ του Κωστη Παπαγιώργη, και το ΤΟΥΝΕΛ του Ερνέστο Σάμπατο) αν δεν τα εχεις διαβασει, χτυπα τα αλύπητα. ...μέραααα.

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά έχω μια πολύ καλή φίλη. Κι εκείνη κι εγώ είμαστε παντρεμένοι και βρισκόμαστε πολλές φορές μαζί, με τους συντρόφους μας ο καθένας. Αν και δεν την γνωρίζω πολλά χρόνια την αγαπάω πάρα πολύ σαν να ήταν η μικρή μου αδελφή, που δεν έχω στην πραγματικότητα. Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι το ερωτικό, πάντα είναι η φίλη μου. Κάποτε μιά κοινή γνωστή μας που δεν μας ήξερε και τόσο καλά με ρώτησε αν είμαι ο αδελφός της αγαπημένης φίλης μου. Ε λοιπόν, αυτό ήταν το πιο ωραίο κομπλιμέντο που μπορούσε ποτέ να μου κάνει. Για μένα αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας είναι άτομα που βλέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις μόνο ως σεξ.

Φράνσις είπε...

@ανώνυμος: τι να πω; τα είπες όλα! Χαίρε.

ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ είπε...

ΕΙΧΑ ΦΙΛΕΣ...ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΦΙΛΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΟΥΣ...(ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΑΝΑΣΦΑΛΗ ΣΥΖΥΓΟΥ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΠΗΔΗΞΟΥΝ)...
ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥΝ (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΚΟΨΟΥΝ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ) ΜΕ ΤΟ ΗΛΙΘΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ Σ'ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ...
ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ...
ΕΤΣΙ ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΑΝΥΠΑΝΤΡΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ...
ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΒΟΣΚΩΝ ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ ΠΟΤΕ...

Ανώνυμος είπε...

(Έστω και καθυστερημένα!)Και τα δύο στη βιβλιοθήκη μου. Ο Παπαγιώργης έχει, σχεδόν, το δικό του ράφι!Όσο γιά τον Sabbato, το Τούνελ υπήρξε από τις πολύ αγαπημένες μετεφηβικές ανακαλύψεις μου!Χωρίς το αίσθημα της ζήλειας η καρδιάς μας δε θα χτυπούσε κάποιες φορές στους τρελούς ρυθμούς της απόγνωσης!Και σίγουρα όλοι θά'χουν έστω και μια φορά στη ζωή τους νοιώσει πως όταν τρέχεις η καρδιά χτυπά διαφορετικά απ' όταν χτυπά μπροστά στο αντικείμενο του πόθου που επιλέγει να δωθεί σε κάποιον άλλο!

Φράνσις είπε...

@f.k: (εστω και καθυστερημενα) καλωσήρθες καταρχας,δεν ξερω αν αντεχω πλεον να χτυπαει η καρδια μου τοσο συχνα σε τρελους ρυθμούς... γουσταρω την ενταση αλλα με τα αναγκαία διαλλείματα ε; Οσο μονότονη είναι η σχέση- ακύμαντη λίμνη, αλλο τόσο είναι και η σχέση-ξυραφι. Και είναι και επώδυνη συν τοις αλλοις. Δεν ξερω, κανω ερευνες.

Φράνσις είπε...

@βόρειοσ άνεμοσ: συμφωνω απολύτως.Οι επιλογες πληρώνονται, ως γνωστόν, το θεμα είναι να εχουμε το θαρρος να τις λουζόμαστε και να προχωραμε.Το εχουμε; (Ο υποβόσκων ερωτισμός είναι το πιο γαματο κομματι στις σχέσεις, νομίζω.Αλλα ποσο αντέχεις να καιγεσαι και να μην φωναζεις "φωτια";Εσύ ως βόρειος άνεμος κατι θα ξερεις απο δυνατες φωτιές.

Kleon Gelastos είπε...

Ω! ΚΙ ΕΓΩ!

(στη Ντόρα)

Μ' αγαπάει-και το ξέρω-ο καλός μου.
Το διαβάζω στη ματιά του τη θολή
όταν όμορφος σαν ζώο στέκει μπρος μου
λίγο πριν μου ξεριζώσει το φιλί,

Μ' αγαπάει ο καλός μου-και το ξέρω-
το διαβάζω στου κορμιού του τη φωτιά
σα με κόβει σαν το στάχυ μες στο θέρο
σα με καίει όπως κλαδάκι η πυρκαγιά.

Μ΄ αγαπάει ο καλός μου δίχως άλλο'
αν σηκώσω τη φουστίτσα μου ψηλά
κάτι ανάμεσα στα πόδια του μεγάλο
με ορμή το παντελόνι του ζουλά.

Κι αν το μπούστο μου λιγάκι ξεκουμπώσω
πρέπει πρώτα δυο φορές να το σκεφτώ
αν δε θέλω πριν την κίνηση τελειώσω
από κάτω απ' τον καλό μου να βρεθώ.

Σας το είπα-ο καλός μου μ' αγαπάει'
μα κι εμένα-και ας είμ' εγώ μικρό
α! κι εμένα ίδιο νέκταρ με μεθάει
α! κι εγώ ίδια πολύ τον αγαπώ.

Γιώργης Χολιαστός