Βρισκόμαστε εν μεσω προεκλογικής περιόδου. Το θέατρο της παροχολογίας έκανε ένα διάλειμμα για να σβήσει(;) τις φωτιές, και τώρα αφού τίναξε από πάνω του τις στάχτες, ξανασήκωσε τη βελούδινη κουρτίνα.
Κυρίες και κύριοι, ( εδώ το θέαμα γίνεται ακατάλληλο για εκλογικά ανηλίκους), η παράσταση ξαναρχίζει. Καθε φορά που γίνονται εκλογές, ένα πράγμα ε΄χω μόνο στο μυαλό μου ως ιερή βίβλο και βασικό επιχείρημα: την ταινία The Candidate με πρωταγωνιστή τον Robert Redford, στις μεγάλες του ομορφιές, 1972 γυρίστηκε η ταινία, το '36 γεννηθείς, καντε την αφαίρεση. Δεν ξέρω αν και πόσοι την έχετε δει. Αν την πετύχετε πουθενά ,δειτε τη. Κάντε αυτο το δώρο στον εαυτό σας.
Η Τέχνη, κατά τη γνώμη μου, δίνει πάντα όχι μονο τις πιό εύστοχες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, ακόμη κι αν αυτές οι απαντήσεις είναι σκοτεινοτερες απ΄αυτό που τις προκάλεσε, αλλα δίνει επίσης τη δυνατότητα της αποστασιοποίησης απ΄τόν βίο μας, τις απαραιτητες αποστασεις ασφαλείας, για να βλεπουμε τα χάλια μας. Και ενιοτε να τα αλλάζουμε, βλέποντάς τα...
Ο Bill Mckay λοιπόν, νεαρος δικηγόρος με οράματα, μπλα, μπλα, ο οποίος σημειωτέον δεν εχει καμία ελπίδα να εκλεγεί,βαζει υποψηφιότητα για Γερουσιαστής εκπροσωπόντας την Καλιφόρνια.Πείθεται δηλαδή να το κάνει. Και αποφασίζει να κατεβει στην "πολιτική κονίστρα" προς άγρα ψηφοφόρων.
Αυτο το εργο το θεωρώ τη καλύτερη απάντηση στους κάθε λογής (μωρο)φιλόδοξους, είτε απροκάλυπτα αρχομανείς, είτε με ιδανικά και αξίες, που στη πορεία, αν είναι αρκετά εύκαμπτη η συνείδησή τους, σκονίζονται και ενιοτε εξαφανίζονται.
Νομίζω ο Paul Valery, είχε πει πως η πολιτική είναι το μέσο για ν' αποσπάται το ενδιαφέρον των πολιτών απ' τις υποθέσεις που τους αφορούν. Ακούγεται οξύμωρο;
Μάλλον σε καιρούς αντιπροσωπευτικής, και επιτρέψτε μου, ελαττωματικής δημοκρατίας, να μην είναι και τόσο.
Δέιτε αυτη τη ταινία, σας παρακαλώ, και ίσως λυπηθείτε όλους αυτους που διαγκωνίζονται για το βουλευτικό έδρανο. Γιατι για λύπηση είναι.
Πόσοι απ΄αυτούς μπαίνουν στην Αγορά χωρίς να γίνονται αγοραίοι;
auburn Kate
( πως η πραγματικότητα μπορει να συνθλιψει την πιό οργιαστική πολιτική φαντασία, ΜARINUS van REYMERSWAELE- Two tax gatherers )
4 σχόλια:
το θέμα είναι ποιος είναι το περιστέρι και ποιοι οι γάτες...
κι εγώ τα χίλια 2 παράπονα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και λέω να μη ψηφίσω [να την ακυρώσω δηλαδή στη πράξη από πλευράς μου], αλλά πραγματικά οποιοδήποτε άλλο σύστημα νομίζω ότι κατά πολύ επικινδυνότερο
@σπύρος: το περιστερι είμαι εγω εν προκειμενω γλυκε μου Σπυρουλη ,που με διορισαν αναπληρωματικη! Δηλαδη ευχήσου να μην παθει τιποτα ο τακτικος αντιπροσωπος και τρεχω εγω ! μπρρρρ.αλλα παιρνουμε κι εμεις λεφτα... Μακια tweety.
@markos-the-gnostic:το μη χειρον βέλτιστον; καλημερουδια.
Δημοσίευση σχολίου