Ο καρπός και το κουκούτσι

Πόσο δεστραμμενο μπορεί να είναι το μυαλό μου, ώστε να γράφω για το τέλος Αυγούστου ήδη απ΄την αρχή του μήνα; Απο τότε το κλώσσαγα. Λέτε να έχω προσβληθεί απ΄τη νόσο των αρθρογράφων ; Να προσπαθείς να νιώσεις , πως θα νιώθεις τον Αύγουστο, ήδη απ΄τον Ιούλιο, γιατί πρέπει να παραδώσεις κείμενο για το τεύχος Αυγούστου ας πούμε. Η επιτομή της υποκριτικής; Γράφεις για το πως θα είναι η ζωή σου το μήνα της νομοθετημένης λούφας, ήδη απ΄ τον προηγούμενο μήνα.. Νομίζω οτι το χερουβείμ που ειδικεύεται στις (πολύ) χαμηλές πτήσεις, έχει να πει πολλά γιαυτή την ψυχική μετακόμιση.
Νιώθω παραξενα μεσα στα σπλάχνα του Αυγούστου.'Ηδη ψυχορραγεί, με πολλά εγκαυματα. Αργά, αργά. Δε θελω να πεθανει. Δεν βιαζομαι καθόλου. Το ρήμα που εβλεπα να βασιλεύει στα blogs τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, ήταν το φεύγω. Στον Ενεστώτα και τον Αόριστο. Φεύγω, έφυγα. Απουσιάζω. Λείπω. Έχω βαλει το κεφάλι μου μέσα στην άμμο ως άλλη στρουθοκάμηλος, όχι επειδή θέλω ν' αγνοήσω τον εχθρό, αλλα γιατι η αμμοθεραπεία μαζί με την αδελφή της ηλιοθεραπεία, είναι το δίδυμο της θερινής ευτυχίας/ επιτυχίας.
Δυστυχώς δεν είπα φεύγω , φέτος. Για την ακρίβεια το είπα μόνο για 1 μέρα. Μια μέρα δίπλα στη θάλασσα, στο δικό μου μυαλό ισούται με μηδέν μερες κοντα της. Πως να χορτάσω όλους αυτους τους τόνους νερού; Διαβαζα το βιβλίο του Βερν όμως, 20.000 Λεύγες υπό τη θάλασσα . Γελάστε αν θελετε, είχα διαβασει μόνο ένα απόσπασμα, τώρα ήρθε η ώρα του κι εγώ ανταποκρίθηκα. 600 σελίδες μεσα σε 5 μέρες. Συνεπώς όση θάλασσα πραγματική, στερήθηκα φέτος, την αναπλήρωσα(;) δια της προσφιλούς μου μεθόδου, του διαβάσματος. Βούτηξα χωρίς να βραχώ...
Ποιος είναι ο ευτυχής της ιστορίας; Ο Νέμο- κανένας, που έχει κάνει δεύτερο δεύτερο σπίτι του το βυθο και το υποβρύχιο και ζει κυριολεκτικά, μέσα του; Η' εγώ που διαβαζα τις περιπέτειές του αναπνέοντας το οξυγόνο της στεριάς; Χωρίς τα τυχον αισθήματα κλειστοφοβίας. Λέω τυχον, γιατι η ψαρούκλα μέσα μου, μπορεί να ένιωθε επιτέλους "σπίτι της" και να εξέπλητα τον εαυτό μου.
Ποιός είναι ο τυχερός του καλοκαιρινού ισολογισμού; Ο μαυρισμένος( αραγε οι μαυρισμένοι ρατσιστές, νιώθουν πιό κοντά πλεόν στους εκ γενετής σκουρόχρωμους συνανθρώπους τους;), εξουθενωμένος, ηλιοπαρμένος, αδειούχος, που έφυγε με γεματο πορτοφόλι, και γύρισε με γεματες "μπαταριες" μεν, τσέπη- σουρωτήρι δε; Η' αυτος που ξυπνούσε, κοιμόταν, εργαζόταν, ερωτευόταν σε φοντο έρημο, σχεδον χαλαρότητας και αστικής ηρεμίας, σχεδόν, κατα βάθος ευχαριστημένος που ξεκουμπίστηκαν οι ενοχλητικοί φωνακλάδες γείτονες, κι ενιωθε μονήρης άρχων της περιοχής;
Αυτος που δεν χρειαστηκε να λουστει τη δοκιμασία-λυδία λίθο του οργανωτικού πνεύματος: συσκευάζω βαλίτσες- τί ξέχασα; αποσυσκευάζω βαλίτσες- είναι ολα εδώ; Η' αυτος που νιώθει στο τέλος Ιουλίου σα να τέλειωσε το γραψιμο στο χιλιομουτζουρωμένο τετράδιο; Τώρα θα κάνω ό,τι στερήθηκα όλο το χειμώνα, τώρα θ' "αμαρτήσω", θ'απιστήσω, θα χωρίσω, θα κάνω ό,τι μου απαγορεύει η συνείδησή μου, είτε η δική μου, είτε των άλλων που έγινε δική μου με το ζόρι... Γιατι ό,τι κάνω θα το κάψει ο ήλιος, συνεπώς δε θα φαίνεται στις φωτογραφίες της μνήμης. Δεν το λέω εγώ, με άλλη διατύπωση το λένε ψυχολόγοι. Οι ενοχές του καλοκαιριού αντέχουν λιγότερο. Ξεθωριάζουν γρήγορα. Αλήθεια;
Γιατι αυτός ο υπέροχος, χαλαρός, διαθέσιμος και ερωτικος εαυτος μας, δεν ζει πέρα απ΄τον Αύγουστο; Που στο διάολο πηγαίνει; Σπάει τα μούτρα του στο πεζοδρόμιο της "κανονικής
" μας ζωής και μένει για τους υπόλοιπος μήνες στο νοσοκομείο; Γιατι ο ωραιότερος εαυτός μας δεν διαρκει 12 μήνες; Ναι, ξέρω, ξέρω, η δουλειά που σε πιάνει απ΄το λαιμο και απο καπου πιό χαμηλά, και δε σου επιτρέπει να εκδηλωθείς, ν'ανασάνεις όπως ακριβώς θέλεις, οι υποχρεώσεις, κ.λ.π.
Να κάνω το συνήγορο του διαβόλου; Η μόνιμη σχέση, όσο νερό παίρνει το αυλάκι της λέξης μόνιμη, θεωρειται υποχρέωση, ρουτίνα, κανονικότητα; Γιαυτό, ας πούμε, το καλοκαίρι ξεδίνoυν κάποιοι απ΄τη μονιμη σχέση, υποκύπτοντας στην/στον θεογκομενα/θεογκόμενο κάνοντας σεξ-δυναμίτη, που το θυμούνται για να πετύχουν ανόρθωση τους υπόλοιπους μήνες;
Ε να πάει στο διάολο λοιπόν η μόνιμη σχέση, αν έχει μπει στο φέρετρο της συνήθειας, της ρουτίνας και της προβλεψιμοτητας. Αν ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν μας προκαλεί νόστο αλλά λήθη και φτάνουμε στο σημείο να τον (ξανα)επιθυμούμε μέσω της σύγκρισής του με το one night/one month stand, συγγνωμη παιδιά, αλλα καλύτερα να την κάνουμε με γρήγορα πηδηματάκια απ΄τη σχέση ε;
Ξέρω τ'αντεπειχειρήματα. Αλλά δηλώνω το εξής: η ανθρώπινη κοινωνία εχει προχωρήσει τόσο ώστε τα μελη της να περνανε καλά ακόμη και κατά μόνας. Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου τους. Το τονιζω, σε όλες.
Απλώς κάθε καλοκαίρι έχω την ίδια απορία: Ποιοι τέλος πάντων έχουν το θάρρος να φοράνε το θερινο εαυτό τους και μέσα στο χειμώνα; Η' κι εδώ ακολουθούμε τις βιτρίνες;

Γιατί όλοι λένε "καλή χρονιά" όταν μπαινει ο Σεπτέμβριος ρε παιδιά; Αφού ο χρόνος έχει 12 μήνες γαμώτο. Τι παθαίνουν όλοι και φέρονται σα να έχουμε πρωτοχρονιά; Είμαστε στο βάθος σχολιαρόπαιδα, γιαυτό; Αρχίζει το σχολείο, με ή χωρίς εισαγωγικά. Μπρρρρρρ.
Σιχαίνομαι τον Σεπτέμβριο. Τελεία. Το μόνο θετικο που του αναγνωρίζω είναι οι ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ. Ο κινηματογραφος δηλαδή. Δεν πήγα πουθενά κατ' ουσίαν.Τελεία. 'Αρα δεν έχω ν'αφηγηθώ περιστατικά καρυκευμένα με την προσωπική μου αντιληψη ,αξιοζήλευτα ενδεχομένως ούτε και φωτογραφικές αποδείξεις διαθέτω για του λογου το αληθές. Τελεία. Θ'ακολουθήσω λοιπόν τη σύσταση των GHOSTS, στο τρισχαριτωμένο τραγουδάκι τους the world is outside: don' t tell me your story,if you don' t have one . Επειδή δεν έχω. Τελεία.


auburn Kate

( η εποχή που φεύγει(;) G. ARCIMBOLDO- summer, η εποχή που έρχεται(;) G. ARCIMBOLDO- autumn, και το κοινό τους δυστυχώς χαρακτηριστικο G. ARCIMBOLDO- fire )