Σε μηνιαίο, "γυναικείο" περιοδικό, απ'αυτά τα πολυσέλιδα, 100 σελίδες με διαφημισεις μαγιώ, ρούχων, καλυντικών, αξεσουάρ, και άλλες 100 σελίδες με μαγιώ, ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ υπήρχε ένα άρθρο , με τίτλο " Το ρομπότ μέσα μου ", το οποίο ασχολείτο με το φαινομενο της γυναικείας συναισθηματικης ανορεξίας. Της γυναίκας που δεν αισθάνεται πλέον, επειδή δεν προλαβαίνει! Συνοδευόταν από ένα σκιτσο τεράστιου μηχανικού χεριού με βίδες , γρανάζια κ.λ.π. το οποίο κοσμούσε ένα εξισου μεγάλο και πλουμιστό βραχιόλι. Μάλλον χρυσο. Φαίνεται πως ο χρυσός, εκτός απ΄το να μας φέρνει πιό κοντά, κατά την παλιά εκείνη διαφήμιση, προσδίδει και φυλετική ταυτότητα στα χέρια.
Το εν λογω άρθρο διαπιστώνει ότι η σημερινή γυναίκα που "μεχρι τα 35 έχει αλλάξει κάπου 3 δουλειές, 5 σπίτια και 10 άντρες, έχει εξοικιωθεί με την ιδέα πως όλα, ακόμα και οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα". 'Οπερ μεθερμηνευόμενον, ξέρει πολύ καλά πλέον τι πουτάνα είναι η ζωή και της φέρεται αναλόγως..
Ερωτώ: είμαι ήδη 36, έχω αλλάξει 1 σπίτι, για 6 χρόνια έχω την ίδια δουλειά, η οποία, αν έχεις μολις πληρωθεί, εισαι ευτυχισμένη, δεν εχεις κρισάρα ανασφάλειας κι εχεις ακομη ιδανικά, μπορει να θεωρηθεί καταπλητική, και η ερωτική μου ζωή εμπίπτει στην κατηγορία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομενων, συνεπώς δεν επεκτείνομαι. 'Αρα δεν πληρώ τις προϋποθέσεις της 35άρας που θέτει το άρθρο για να χαρακτηριστώ γυναίκα-ρομποκόπ ( ο χαρακτηρισμός bitch να υποθέσω πως αποτελεί καθαρά αντρική εφεύρεση;)
Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως πρέπει να κάνω κωλοτούμπες επειδή οι δακρυγόνοι αδένες μου μου θυμιζουν επαρκώς ότι ακόμη δεν έχω μεταμορφωθεί σε γαιδούρι, ή να φασκελωθώ πάραυτα, επειδή η έλλειψη συναισθηματικής ανορεξίας, σημαίνει και έλλειψη τρανταχτής καριέρας με πολλά ντεσιμπέλ να δονούν τ'αυτιά του περίγυρου...
Επειδή, αν ερμηνεύω σωστά, ξαναλέω ,το άρθρο, οι γυναίκες πλέον δεν έχουν καθόλου χρόνο, like men,( πως γίνεται τώρα και εξακολουθούν ν'αμοίβονται λιγότερο, unlike men, είναι ένα μυστήριο), γίνονται σάντουϊτς με λίγα λιπαρά ανάμεσα σε 3 συσκέψεις, 10 ραντεβού με πελάτες και 4 εισηγήσεις, και δεν έχουν τη πολυτέλεια να κλάψουν είτε/ούτε για τον εαυτό τους, είτε/ούτε για κανέναν άλλο. Ακόμη κι αν αυτός ο άλλος είναι ο άνθρωπος που τις βλέπει όπως τις βλέπει ο καθρέφτης τους ( λέμε τώρα).
Οπότε κορίτσια, όσες απο εμάς ασκούμε ακόμη το κλαψιάρικο άθλημα, είμαστε ίσως ελαττωματικές. Κάτι δεν έχει αποδώσει με μας. Κλαίμε, άρα έχουμε χρόνο, άρα κωλοβαράμε, άρα είμαστε άχρηστες.
Wow!! Προφανώς θα επαληθεύσουμε τη ρήση του Κούντερα στο βιβλιο του Η Βραδύτητα: " οι ευτυχείς άεργοι δεν μπορούν παρά να κοιτούν τα παράθυρα του καλού Θεού".
Να κλάψω;
auburn Kate
( O Σοπενάουερ παρομοίαζε τη ζωή με μία σαπουνόφουσκα ,JEAN BAPTISTE SIMEON CHARDIN- Soap bubble)
5 σχόλια:
Εδώ…
Κάπου εδώ…
Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει,
αγγίζω τα ανέγγιχτα και ξανατρυπώνω στις γειτονιές του κόσμου.
Εδώ,
που ο ήλιος παίρνει 7 χρώματα.
Δεν ξέρω αν ξημερώνει ή νυχτώνει.
Δεν γνωρίζω.
Ενίοτε σαλτάρω
και τότε γράφω κάποιο τραγούδι.
Έλα λίγο προς τα εδώ.
Είναι η οπτική μου.
Γελωτοποιός είμαι,
όσο και άνθρωπος.
Έλα να με βρεις στα καμαρίνια.
Θα το δεις…
Αν με αγκαλιάσεις,
θα ανοίξω να δεις τις πολύχρωμες πληγές μου.
τις ρετουσαρισμένες.
Αν τρομάξεις…
Σκάσε μου ένα χαμογελάκι και γεια σου.
χε!
Σε ευχαριστώ για τον χωροχρόνο σου.
Δυνατό post. Μου ήρθε στο μυαλό η ερώτηση που έκανε η φιλενάδα μας στη μαμά της (και που δε θυμάμαι αυτολεξεί): "Μαμά εσύ τι θα ήθελες να γίνεις αν ζούσες;". Την ίδια ερώτηση θα πρέπει κάποιος να απευθύνει στις γυναίκες-πρότυπα του άρθρου.
ναι όπου να ναι όλοι εμείς οι βλαμμένοι συναισθηματικοί τύποι που μας απασχολούν θέματα όπως αν στεναχώρησα ή όχι τον άλλον, αν κάτι που έκανα είναι έντιμο ή όχι, θα είμαστε παραδείγματα προς αποφυγήν. γι αυτό προτείνω μια ηρωική έξοδο προς τον Άρη ή και την Αφροδίτη, γιατί όχι;
@sigmataf: αν είναι δικο σου το πονημα, you've got potential! χε.Αυτο το "σέυχαριστω για το χωροχρόνο σου" μ' αρεσε πολύ. Ενδέχεται να επισκεφτω συντομως και το δικο σου χωροχρόνο. καλωσήρθες!
@exitmusician: πολυ καλα το θυμασαι,Μαφαλντοξεσκολισμένε! Αλλα ολα τα λεφτά είναι το αποσβωλομένο ύφος της δύστυχης μανας της οτνα συνειδητοποιεί πως ναι, η κορουλα της, δεν είναι χαζοχαρούμενο κι εχει γεννηθει για να την μουρλανει στις απορίες.Ομως εχω μία ένσταση.Οι κυριες του άρθρου εχουν μια σημαντικοτατη διαφορα απ΄την μαμα της μικρης μας. Είναι αυτονομες οικονομικά, ζουν τον εαυτο τους, δεν περιμενουν απο κανεναν αρσενικο να τις στηρίξει..Ολα εχουν ενα τιμημα αγαπητε μου exit.Ολα... σου'ρχομαι.
@markos-the-gnostic:εγω θα ελεγα ναι, δαγκωτο αλλα δεν ξερω αν θα μπορουσα να προσαρμοστω εκει πανω ρε παιδι μου. Εδώ εχω ήδη προβληματα προσαρμογής στη γήινη σφαίρα. μπρρρρ.Το να είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν, σύμφωνα με το μυαλο των πανηλιθίων που ισως με κρινουν ετσι είναι τιμη για μενα!Θυμησου τον Ελύτη:οι ωραιες μειοψηφιες είναι το κατι αλλο. Ε; καλημερααααααααααα!
Δημοσίευση σχολίου