Live Earth, η' long live Pepsi;

Ανέκαθεν μ' άρεσε να παρακολουθώ τη διαδικασία προετοιμασίας μίας εκδήλωσης. Είτε αυτή ήταν θεατρική παράσταση, είτε μουσική εκδήλωση. Ακόμη και η προετοιμασία ενός φαγητού. Σε όλες παρατηρώ τον ίδιο παρονομαστή: άγχος, τρέξιμο, χαμαλίκι, πολύ χαμαλίκι, και μια διάχυτη αίσθηση "να τελειώνουμε ρε παιδιά, όπου να' ναι έρχονται".
Για μενα το να βλέπω την αναποδη του κεντήματος, φανερώνει πολλά για τον δημιουργό του...
Εν προκειμένω η εκδήλωση ήταν η μεταδοση σε πραγματικό χρόνο, των συναυλιών στα πλαίσια του Live earth, για τη διασωση του πλανητη, λόγω επιδείνωσης του κλίματος, μαλιστα, αφου τα σκατώσαμε πρώτα πολύ ωραία, τωρα κανουμε συναυλίες.. Οι "ερχόμενοι", ήμουν κι εγώ, που είχα θρονιαστεί , τροπος του λεγειν και θα σας πω παρακατω γιατι εμεινε μόνο τρόπος του λέγειν, σ΄ενα σημείο αρκετά μακρια απ΄τον χώρο της εκδήλωσης, για να εχω πλήρη εποπτεία του συμβαντος, και εκανα αυτό το οποίο έλεγε ο Μαξ Ερνστ οτι γούσταρε να κανει μετά μανίας: κοίταζα. Τί είδα;
Απ΄τις 7.30 που ήμουν εκεί, ειπαμε ειχα παει να πιασω στασίδι, η οθόνη τεραστιων διαστασεων, με δυνατότητα να δίνει εικόνα και απ΄τις δύο όψεις της, ήταν ήδη στημενη. Καλό σημάδι, σκέφτηκα. Αυτή η οθόνη δεν είχε πίσω πλευρά αν με εννοείτε.
Είδα επισης καποιους τύπους, να ξεφορτώνουν γλαστρακια με δεντρίλια(όχι χασίς), τα οποία όπως είχα διαβάσει, θα μοιράζονταν, δωρεάν, υποθέτω.
Αυτο που δινόταν σίγουρα δωρεάν, και εν αφθονία, ήταν η Pepsi. Πολλη κόλα ρε παιδια. Μετρησα 4 stands με το απαραίτητο, νεαρής ηλικίας , μαυροφορεμένο προσωπικό, προφανως για να ταιριαζει με το μαύρο του κουτιού του αναψυκτικού, να έχουν τουλαχιστον 30 χάρτινες συσκευασίες με Pepsi, των 12 κομματιών η καθε μία. Κάντε τον πολλαπλασιασμό... Η χαρα του εξαρτημενου απ΄το χρωματιστό, ανθρακούχο υγρό. Οσο περίμενα να παει 9.00, που θα ξεκινούσε το νταβαντούριον, κουραστηκα να κοιτάζω αυτα τα παιδιά να ξεφορτώνουν κούτες με κουτακια, να τα ρίχνουν μεσα σε τεράστια πλαστικά βαρέλια, και να τα ραίνουν με παγάκια. Δεν ξερω τι εγιναν όλα αυτα τα κουτακια που καταναλώθηκαν κατα τη διαρκεια της εκδήλωσης, γιατι καταναλώθηκαν, να είστε βέβαιοι. Αφού ζαλίστηκα να κοιταζω εναν απ΄τους "αχθοφόρους", να κανει το δρομολόγιο: φορτηγάκι-stand, stand- φορτηγάκι.
Για να μπω στο ψητό, επιτελους είδα live, έστω με τη διαμεσολαβηση της οθόνης, Red hot chili peppers και Metalicca. Καλά οι τακτικοί θαμώνες των συναυλιών θα κρατάνε την κοιλια τους τώρα απ' αυτά που διαβάζουν, αλλά με το μυαλό και τα οικονομικα που εχω εγώ, μαλλον θα τους έβλεπα στον ύπνο μου μόνο.
Οταν οι Metalicca έπαιξαν το nothing else matters, κόντεψα να λιποθυμήσω απ΄τη χαρά μου, αλλα οι Peppers , δεν επαιξαν, τη πρώτη φορά που εμφανιστηκαν, το desecration smile.Πρωτο γαμώτο! Επαιξαν Danny California και tell me baby, αλλα όχι το αγαπημενο μου Other side. Φτου και ξανα φτου!
Για να μην σας κουράζω με λεπτομερειες, η μεταδοση ήταν αψογη, κατα τη γνωμη μου, κανενα παρασιτο , κανένα παρατράγουδο, πολυ καλός ήχος και δυνατός, και η βραδιά υπεροχη, από αποψη καιρού.
Αλλά επειδη πάντα πρέπει να υπάρχει καποιο σκουληκάκι μεσα στο μπουκετο με τα λουλούδια, εγω εντοπισα δύο σκουληκια νααααα!
Το πρώτο, αυτη η αίσθηση αηδίας που αρχισε να με κατακλύζει, όσο έβλεπα αυτούς τους πλούσιους και διασημους να χρησιμοποιούν τη φήμη τους " για καλο σκοπό", στα φιλμακια που προβαλλονταν μεταξυ των τραγουδιών. Δεν ξερω αν είναι σημαδιακο, το ότι μόλις εμφανιστηκε ο Leonardo( θα ξεράσω) di Caprio, ακούστηκε απ΄το δικο μας κοινό, στη πλατεία, μια φωνή: Ονούφριε!!!!
Η' η διαπίστωση πως οι περισσότεροι απ΄τους συμμετέχοντες στο live earth εχουν πληρώσει για να ρυπαίνουν(!!), με τα τζετ που χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους, στα πλαίσια του προγράμματος carbon credit... Ρε μήπως μας δουλεύουν όλοι, μα όλοι, και δεν εχουμε παρει πρέφα; Αφήστε πιά εκείνο το μπουγέλο των Δημοκρατικων, τον κύριο Al Gore, που μόλις τον είδα μ΄επιασε μία αναγούλα. Τέλος παντων, είπα, αει σιχτιρ, ειπα, ήρθες για ν' ακούσεις κομματαρες, είπα, σκασε και απόλαυσέ το. Αμ δε, γιατι εδώ παραμόνευε το δεύτερο σκουλήκι. Το εξης: αυτη η τρισάθλια, κωλοπλατεια, η απαίσια , τσιμεντένια, αχαρη πλατεία Κοτζιά, η οποία, δεν εχει ούτε ένα παγκάκι ρε γαμώτο. Ούτε ένα. Τόσα χρόνια περναω από κει, χτες είχα όλο το χρόνο να συνειδητοποιήσω, αυτο που είπε ένας αγαπημενος τις προάλλες, ότι στην Αθήνα οι πλατείες δε σε προκαλούν να μείνεις σ' αυτές, σε διώχνουν, "ουστ!, δουλειά δεν έχεις να κανεις αργόσχολη;" 'Οταν θελήσετε να θυμηθείτε τι σημαίνει να έχεις σώμα και ανάγκες φυσικές, να είστε βέβαιοι πως αυτή η κωλοπλατεία, εχει τη δύναμη να σας το θυμίσει.
'Οχι μόνο παγκακια δεν εχει, αλλα και οι μόνες επίπεδες επιφάνειες που μπορούν να χρησιμεύσουν για κάθισμα, είναι κουτσουλισμενες, απ΄τα εκνευριστικά ,σύμβολα της ειρήνης, τα βρωμοπεριστέρια. Ποιες είναι αυτες οι επιφανειες; Τα πεζούλια απο κατι μαρμαρινες ζαρντινιέρες, τεραστιων διαστάσεων, που βρίσκονται στην πλατεία, και η περίμετρος του πανηλίθιου συντριβανιού. Και λεω πανηλιθιου γιατι ,αν δεν απατώμαι, ο ρόλος του συντριβανιου είναι να να λειτουργεί, κύριε δήμαρχε, και να δροσίζει τους περιδιαβαίνοντες την πλατεία. Πράγμα καθόλου δύσκολο, αν σκεφτείτε τον ζήλο με τον οποίο οι ρυθμιστες των συντριβανιών, κανονίζουν το ρυθμό πιτσιλίσματος..
Υποθέτω πως το συντριβανι δεν λειτουργούσε για 2 λογους: ο πρωτος ήταν ότι ετσι ανενεργο, χρησιμευσε ως τεραστιος παγκος αναπαυσης, κατα τις 11.00 ήδη γύρω γύρω είχαν αραξει πολλοι νοματαίοι κι ακουγαν τη μουσικούλα. Κι εγώ εκεί καθόμουν αλλωστε, γιατι να το κρύψωμεν; Μπροστα- μπροστα, εναλλάσσοντας καθιστή σταση με όρθια , γιατι αυτο το καταραμενο πεζούλι, είναι επικλινες και δεν μπορεις να καθησεις σαν άνθρωπος, άνετα, αλλα σαν κινέζικο πέντε. Το κερατο μου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν μάλλον το τεραστιο γλυπτό, της Σοφίας Βάρη( της συζύγου του Fernando Botero, παρεμπιπτόντως), ονόματι ΘΗΣΕΑΣ το οποίο είναι τοποθετημενο, ακριβώς στη μεση του συντριβανιού. Για να είμαι βλασφημα ειλικρινής, δεν καταφερα να δω καμια μορφή σ'αυτο που να θυμίζει τον μυθολογικό Θησέα ή οποιον άλλο. Περισσότερο μου θύμισε τεράστιες ταμπλέτες, σφηνωμένες η μια μεσα στην άλλη. Οπότε όταν το συντριβανι λειτουργεί, οριστε κυρίες και κύριοι η θεραπευτική λειτουργία της Τέχνης: πάρτε τα χαπακια σας, για ν' αντέξετε την πολύωρη ορθοστασία, την έλλειψη σκιάς, την ισοπεδωτική κυριαρχία του βρωμοτσιμέντου, και τα κωλοπερίστερα βεβαίως βεβαιως.

Εάν ερχόταν ο Jackson Pollock στην Αθηνα, είμαι σίγουρη πως θα παθαινε νευρικό κλονισμο, ενθυμούμενος τη δουλεια που εκανε πριν αρχίσει να πεταει, κυριολεκτικα, χρώματα πανω σε καμβαδες: καθαριζε τα αγάλματα του Central Park απ΄τις ακαθαρσίες...
Για να μην μακρυλογώ, περασα καλα, σχετικά, οι μουσικες και γαμω, και νομιζω πως η συνταγή της μουσικης μας ευτυχίας είναι απλη: μεγαλες, φιλικες προς τους ανθρώπους πλατείες, οχι αυτο το χάλι, καλή παρεα, υπεροχος καιρός, και κομματαρες να σε διαπερνούν οριζοντίως και καθέτως. Α!! και μηδενικό εισιτήριο.
Αλλα λογω τεχνικών δυσκολιών ,επρεπε να φύγω σχετικά νωρίς, γαμω την ατυχία μου. Και ετσι, δεν ξερω, σαν τη Σταχτοπουτα, τι εγινε , ποιοι επαιξαν μετα τις 12.
Σας εκλιπαρω, αν ήσασταν εκει, και μείνατε μεχρι το τέλος, πεστε μου αν ξαναπαιξαν οι Peppers. Γαμώτο!! Αν έπαιξαν το desecration smile, την ατυχία μου.
Δηλαδή λούστηκα James Blunt, Enrique Iglessias(μπλιαχχχχχ), κι έμεινα παλι με το απωθημενο. Πεστε μου για να μην σπασω το πληκρολόγιο με τα drum sticks που εδιναν μαζι με τα pepsiκουτακια.

Πάω να λιποθυμίσω.


Υ.Γ1: Εβγαλα φωτογραφιες της "παραστασης" και της "υπεροχης" πλατείας, με το κινητό, αλλα δεν εχω αυτο το μαραφέτι το USB , να τις φορτωσω στον υπολογιστή. Θα' πρεπε να βρω ενα σημείο G, αν με εννοείτε. Αλλιως θα γελουσε το χειλακι σας με τα τεκμήρια.


Υ.Γ2: Οι ταινιες μικρού μήκους που προβαλλονταν μεταξύ των τραγουδιών, ήταν ποολύ καλές, νομιζω υπαρχουν εδώ. Και για να δειτε και την αλλη όψη του Live Earth, κάντε κλικ στο www.dailymail.co.uk και ψαξτε στην αριστερή μπαρα για το FEMAIL, συγκεκριμενα το άρθρο του φύλλου του Σαββατου, 7/7.


auburn Kate

( άλλες εποχες ,άλλες κομμώσεις των μουσικών. ROBERT TOURNIERES- La Βarre and other musicians)