Γελοίες ιστορίες

Είμαι χαρούμενη. Σχεδόν ευτυχισμενη. Παραξενο για μένα. Τρομακτικό. Όσοι με ξέρουν και έχουν γνωρίσει τα φαντασματά μου, καταλαβαίνουν πόσο ούφο είμαι. Που δεν μπορώ να χαρώ τη χαρά μου, μεχρι την τελευταία ακρουλα της. Σα να κάθεσαι στο τραπέζι, έτοιμη να καταβροχθίσεις ένα λαχταριστό φαγητό και ξαφνικά η κυρία ενοχή, ή ο φόβος, σου χτυπαει εκνευριστικά τον ώμο: " ε! ψιτ! για κάνε πιό κει ρε φιλενάδα, εμείς τι δηλαδή; στο πηγάδι κατουρήσαμε;"

Είναι ακόμη πιό παράξενο που ένα προσφατο ποστ ενός αγαπημενου μου blogger, μου "μιλάει" τοσο ανησυχητικά εύστοχα, για άλλη μια φορά. Χαίρομαι που ξαναεπαληθεύτηκε η πεποίθησή μου για την ευαισθησία του και την ισχυρή πένα του, αλλά είμαι έτοιμη να ουρλιάξω, επειδή το κείμενό του έγινε καθρέφτης να δω τη ζωή μου. Μέσα σε μια ώρα. Μεσα σε μισή ώρα.

Είμαστε ξεφτίλες έτσι; Είμαστε δειλά όντα; 'Εχουμε ζυμωθεί τόσο πολύ με τη στέρηση και την ταλαιπωρία, το τσιγκούνικο δόσιμο του άλλου και τις δυσκολίες επικοινωνίας, ώστε όταν μας προσφέρουν το γλυκό, εμείς ψαχνουμε μανιωδώς για το κρυμμένο δηλητήριο;


"ότι αξίζει ποναει κι είναι δύσκολο" ;


Νιώθω πως κρύβομαι διπλά τώρα. Από σας κι απο τον εαυτό μου. Κρύβομαι πίσω απο λεκτικές φιοριτούρες, ενώ θα έπρεπε να έχω τα κότσια, τ'αρχίδια, αν θέλετε, να πω: "ναι, εχω παραλύσει απ΄το φόβο μου, ό,τι ήθελα διακαώς, ήρθε στα πόδια μου, κι εγώ ο μαλάκας, κάνω πίσω", τρέμω μήπως σπάσει αν το αγγίξω, υποπτεύομαι απάτη και χλευασμό κάτω απ΄τη γλυκύτητα. Δεν ξέρω ούτε τι να νιώσω, ούτε πως να διαχειριστώ τα αισθήματά μου πλέον.

Η ουσία είναι πως όταν επιθυμείς κάτι παθιασμένα κι αυτό τελικά παραδίνεται, μηπως είσαι ένα τόσο κακομαθημένο ον, που σου έρχεται να το απορρίψεις; Σα να έβαλες στοίχημα με το Θεό και το κέρδισες, κι αυτός έχασε. Και είναι τόσο απίστευτη η νικη σου, που προτιμάς την ήττα. Γιατί η νικη είναι too much, too much for you...


Oι James τραγουδάνε Getting away with it. Νομίζω πως εκει βρίσκεται το κλειδί. Να τη γλυτώσεις. Οχι απαραίτητα με την χυδαία κουτοπονηριά του κακοποιού, αλλά με τη θέληση του ναυαγού που τον λούζουν τα κύματα, τον κάνουν έρμαιό τους, ή έτσι νομίζουν, κι αυτος έχει το θάρρος να τα δει από μέσα , και ν' αναδυθεί μετά νικητής. 'Επαιξε, κέρδισε, καλο γιαυτόν, έμαθε.

Θ' ακουστεί εκνευριστικά κοινότοπο, το ξέρω ,αλλά τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ πραγματικά, πως η ζωή δεν μπορεί να προβλεφθεί στην ουσία της. ΔΕΝ. ΠΟΤΕ.

Μακάριοι κι αξιοθαύμαστοι για μένα, όσοι έχουν το σθένος ν'ανταποκριθούν στο κάλεσμά της.

Είμαι χαρουμενη που δεν τη εχετε κοπανήσει όλοι, ακόμη. Γιατι θέλω τις απόψεις σας, να μου πείτε εσείς. Είναι η δυστυχία και το βάρος του κόσμου ένα Matrix;

'Ενα πρόγραμμα εικονικού βασανισμού που μας φύτεψαν στον εγκέφαλο, επειδή είμαστε τυχερά όντα; Επειδή, αν ζούσαμε τη πραγματική ζωή μας, θα γινόμασταν τέρατα αλαζονείας ρε γαμώτο; Κι ο μόνος τρόπος για να μην καβαλήσουμε το καλάμι είναι να ποτιζόμαστε καθημερινά με πίκρα; Λέω, μήπως.

Περιμένω το θαύμα να μου κάνει επίσκεψη. Μου είπε χτες, πως θα' ρθει κι απο τότε έχω χάσει ύπνο και ξύπνιο. 'Οταν η πραγματικότητα μας κάνει το χατήρι...



auburn Kate

( με απαλές και διστακτικές κινήσεις, JOHN W.WATERHOUSE-Psyche opening the Golden box )