Μία εικόνα, πόσες λεξεις;

Θα ήθελα να ανεβασω καποτε ενα ποστ, που να περιγραφει το πως νιώθει καποιος όταν δεν έχει έμπνευση, ή θεμα ,αλλα "κάτι", τον τρώει να γραψει.Προφανως η ματαιοδοξία του , η ενδεχόμενη ανοχή των άλλων, η καλή φήμη που εχει αποκτησει και του δίνει μονιμο ή ημιμόνιμο άλλοθι για όποια μαλακία δημοσιεύει.

Επειδή λοιπόν, θεμα δεν έχω, μια περιεργη μυρμηρίαση την έχω, αλλα δεν θέλω να καταχραστώ της υπομονής σας σταματώ εδώ.

Και για δωρο, και επειδή, μπορεί να θεωρειται ο Αύγουστος καυτος μήνας, αλλα κι ο Ιούλιος που μας εχει κατσει στο σβέρκο, δεν παει πίσω, θα χρησιμοποιήσω τη μεθοδο της ομοιοπαθητικής, θα κατατροπώσω την φωτια, την μεσα φωτια, με φωτια.

Προσεξτε τον παρακατω πίνακα, σας παρακαλώ. Και φανταστείτε όλα τα εξόριστα πλασματα, απ΄την "κανονική" ζωή, τις νόρμες, το "καθως πρεπει". Ποτέ δεν καταλαβα πως διαολο είναι αυτο το καθως πρέπει. Το φανταζόμουν παντοτε σε σχήμα άκαμπτου φέρετρου...

Μια αγαπημενη φίλη, παλιά, μου ελεγε πως ζωή στη μεση δεν γίνεται. Δεν ξερω γιατι τις προαλλες που την ξαναείδα τυχαία στο δρόμο, κοντεψα να βαλω τα κλάματα. Δεν με αναγνωρισε, αλλα δεν ήταν αυτο που με ταραξε. Παρατήρησα πως τα υπεροχα σγουρα μαλλια της είχαν υποκύψει σε ανελέητο ίσιωμα.. Πεστε με ψείρα, αλλα εγώ θεωρώ πολύ συμβολικες τις λεπτομέρειες, και σημαντικές. Αν και τα ματια δεν είναι ποτε αρκετά για να καταλαβεις έναν άνθρωπο...

Αρκετά σας κούρασα. Απολαύστε τα πλασματα με τον Πάνα μέσα τους.

για την Weirdo.

auburn Kate

( τα κορίτσια του ανέμου, EDWARD JOHN POYNTER- The cave of the Storm Nymphs)