ΕΙΝΑΙ Η ΣΑΡΚΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΑ;

Προσπαθώ να διαβάσω. Καποια πεπραγμένα ημερίδας για το έγκλημα στο internet. 1 τη νύχτα. Ησυχία έχω, δροσιά ευτυχως έχω, συγκεντρωση που μπορεί ν' αυξηθεί αν την απειλησω λιγάκι, αλλά κάτι δεν μ' αφηνει να αποδώσω.
Μην αρχίσετε τα αχ, βαχ. 'Ηδη τ'ακούω. Ατελείωτες ώρες, μέρες, που μετράμε τη μοίρα μας σε σελίδες. Που προσπαθούμε ν' αφομοιώσουμε ένα γραπτό κειμενο .Μια φορά ανάγνωση, δεύτερη, υπογραμμισεις, ξανά την προηγούμενη παράγραφο, γιατί, ανάθεμα το κεφάλι μου, τί διάολο σκεπτόμουν την ώρα που τη διάβαζα;
Αν μπορούσαμε αν χωρίσουμε τον εγκέφαλό μας σε ζώνες επιρροής, πόση έκταση θα καταλάμβανε, νομίζετε, ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να βάζει φωτιά στο θυμικό μας; Πόσες φορές σκεφτόμαστε τον "περί ου ο λόγος" που έλεγε και ο Χορν;
'Οταν διαβαζω εκεινες τις γελοίες έρευνες σχετικά με το πόσο συχνά οι άντρες σκέφτονται το σεξ, σκέφτομαι κι εγώ με τη σειρά μου, αφενός πως εν έτει 2007, η σεξουαλικότητα των γυναικών συνεχίζει να μην ενδιαφέρει και πολύ, παρά τα επιφαινόμενα. Αφετέρου, πόσες φορές, όλοι αυτοί οι "μάχιμοι" σε επιπεδο επιθυμίας, σκεφτονται τη γκόμενα ή τον γκόμενο με τους οποίους κανουν και σεξ. Τους σκέφτονται ως πρόσωπα εννοώ.

Πόσο μας απασχολούν οι άνθρωποι που λατρεύουμε; Νομίζω, περισσότερο απ΄όσο παραδεχόμαστε δημοσίως. 'Οταν τους "΄εχουμε", όταν περνάμε επιτυχώς τη διαδικασία συναισθηματικής κατακύρωσης, και ξερουμε ότι έχουμε σχέση μ' εναν άνθρωπο, φαντάζομαι πως όλοι, λίγο ως πολύ, μπορούμε να σκεφτούμε και την υπόλοιπη ζώη μας έτσι; 'Αλλωστε το μαζί και το χώρια απ΄τον άλλο, κρίνεται στις λεπτομέρειες, Κι είναι πολλές και αδυσώπητες οι άτιμες.
" Έλα, ενταξει, το δέσαμε το γάϊδαρο, εχουμε και δουλειές ρε παιδί μου! ", μας σκουνταει ο άλλος μας εαυτός. Ο εαυτός της δουλειας, της δημιουργίας, της χαλάρωσης, της φιλίας. Τώρα, υποτίθεται, μπορούμε απερίσπαστοι να κατακτήσουμε τον κόσμο, αφού έχουμε στο ενεργητικο μας ήδη μία νίκη. Τον μικρόκοσμο που λέγεται άνθρωπος, και τυχαίνει να είναι δίπλα μας, τον έχουμε γοητεύσει. Σκεφτομαι πόσο μας απασχολούν οι άλλοι, ειδικώς. Αυτοι οι λατρεμένοι άλλοι, η κόλασή μας.
Προσπαθω να συγκεντρωθώ, και ήδη βλέπω τον εαυτό μου κομμένο στα δύο. Το μισό ημισφαίριο του εγκεφαλου μου ασχολείται με το ηλεκτρονικό έγκλημα και το άλλο μισό με το " πρόσωπο". Αλλά μην ψάχνετε για στεγανά. Κάποια στοιχεία ξεφεύγουν απ΄το ένα χωράφι και εισβάλλουν στο άλλο, με το έτσι θέλω τους.

Η ουσία είναι πως η ιδέα περί αυτόνομου ανθρώπου, ανθρώπου- νησίδας, που μπορεί αν υπαρξει απολυτως ανεξαρτητος απ΄τους άλλους, που μπορεί να επειλέγει κατά το δοκούν τη μοναχικότητα ή τη συντροφικότητα, νομίζω είναι η απόλυτη χίμαιρα. Και θλίβομαι πραγματικά, όταν ξέρω πως δυνατότερα μυαλά, το έχουν επισημάνει αυτό χρόνια τώρα. Φιλοσοφική ανθρωπολογία λεγεται...
'Οταν ο διάολος έχει κέφια, παρεμβαίνει στη ραδιοφωνικη συχνότητα, όπως τώρα, και με βάζει ν'ακούσω εκείνο το άσμα της εξάρτησης, το Here with me της DIDO. Και το ξόρκι του, το shake the disease των DEPECHE. Για ακούστε ,παλι, το πρώτο. Μόνοι, όταν ποθείτε σε σημείο απόγνωσης σωματικής, να προφέρω μήπως τη λεξη που αρχίζει από κ και καταλήγει σε α; 'Οταν λαχταράτε ν' αγγίξετε αυτο το κορμί που πάνω του αφήνετε το βλέμμα σας να περιπλανηθεί, να χαθεί, που ποθείτε να το νιώσετε μέσα σας, γύρω σας... Είχε δίκιο ο Σαρτρ. Η κόλαση είναι οι άλλοι. Η αυτοαναφορικότητα δεν υφίσταται. Ακόμη και όταν με τον εαυτο μας τρωγόμαστε, παλι κάποιος άλλος, έξω από εμάς, έχει βάλει τη χερούκλα του με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Απορία: γιατί παντα η Τεχνη, ακόμη κι όταν απεικονιζει μια αβάσταχτη πραγματικοτητα, αυτή υπολείπεται της αληθινής;

Ξερω την απάντηση. Αλλά καλύτερα να μην την ομολογήσω, γιατί αλλιώς θα κάψω τα βιβλία μου, τις μουσικές, τις ταινιες, όλα.
Σας φιλεύω μουσικά αγαποβότανα σήμερα. Εδώ φυτρώνουν . Κι εδώ.
'Ισως ένας τρόπος αντιμετώπισης του εξωτερικού καύσωνα είναι να πρέπει να σβήσεις τη μέσα πυρκαγιά..


auburn Kate

( αυτος εδώ όλα τα συντρίβει. CARAVAGGIO- Amor vincit Omnia)