ΚΡΥΟ ΠΙΑΤΟ

" Και να' ρχεσαι να μας βλέπεις..."
Ο προιστάμενος του Γραφείου Τεχνολογίας, του υπέγραφε τη βεβαίωση πρακτικής ασκησης και ταυτόχρονα προσπαθουσε να δείξει πως το Ελληνικό Δημοσιο έχει καρδιά. Τους κυνόδοντες του εκρυβε επιμελώς για την ώρα της δουλειάς.
"Φυσικά κύριε Μουζάκη" ( και σιγά βρε άθλιε, μίζερε παλιομαλάκα μην ξαναπατήσω το πόδι μου εδώ.Ουστ! ). Ο Μάριος στεκόταν δίπλα στο γραφειο του τέρατος που του έλαχε να τον εποπτεύει κατα τη διαρκεια της διετούς άσκησής του στο Υπουργείο Οικονομικών.
Ηταν 26άρης, εξαιρετικά ικανος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μόλις αποφοίτησε απ΄τη σχολή, ο πατερας του τον έπρηζε να βρεί δουλειά. "Αντε αχαίρευτε, γλώσσες ξέρεις, πτυχίο εχεις, τα χέρια σου πιάνουν, τι καθεσαι; ποσο ακόμη θα σε τρέφουμε; εγώ κι η μάνα σου θα φύγουμε κάποια μερα, τί; αιώνιοι είμαστε; τι θα κάνεις μου λες;"

" Ρε πατέρα γαμώτο, 26 είμαι όχι 56. Αμαν πιά, μου τα' χεις κανει τσουρέκια."

"Ορίστε γλώσσα ο επιστήμονας. Ρε επιστήμονας είσ' εσύ ή αλάνι;"

" Απ΄όλα είμαι- ο πραγματικος μου πατέρας είναι ο Πρωτέας, δεν το ξερεις;" απαντούσε ο ετοιμόλογος νεαρός και να η πίεση του κυριου Αντώνη, κοντευε να σπασει το πιεσόμετρο.¨

" Ο ποιός; Μου φαίνεται πως τα πολλα βιβλία σε παραμορφωσαν."

" Βεβαίως μπαμπά. Τα βιβλια έχουν μεταφορφωτική λειτουργία , ούτε αυτό το ξερεις προφανώς."

" Ρε άντε πήγαινε να βρείς καμια δουλειά, όλο αμπελοφιλοσοφίες μου είσαι. Μυθιστορήματα και ποιήματα και σκατά."

" Καλά μπαμπά, εσύ διαβαζε τους λογαριασμούς του ΟΤΕ- είναι πιό βατοί." Πριν προλαβει ο γεννητορας ν' αντιδράσει βίαια, ο μικρός αίλουρος πρόλαβε και σηκώθηκε απ΄τον καναπέ.

Πήγε στο δωμάτιό του. Το καταφύγιό του. Έκλεισε την πόρτα και στρώθηκε μπροστά στον υπολογιστή. "Εχετε 3 νεα μηνύματα" τον πληροφορούσε η φωτεινή οθόνη. Δεν ήξερε αν ήθελε ν' ανοιξει το κουτακι της Πανδώρας. Υπέκυψε. Το πρώτο μήνυμα ήταν απ΄τον κολλητό του. Αφού τον στόλιζε με ύβρεις τρυφερότητας, που μόνο οι κολλητοί ανέχονται, τον ρωτουσε πότε θα τον δεί. Δούλευε σαν σκυλί στο φροντιστήριο, του έλεγε. " Μ' εχουν πρήξει τα διαολόπαιδα- όλο κύριε Αλέξη κια κύριε Αλέξη. θα τους εκσφενδονίσω κανένα θρανίο μου φαίνεται."

Το δεύτερο ήταν απ΄την Ελεάνα. 'Ηθελε να τον δεί. Εντός ολιγων ωρών του έλεγε. "θα σου ετοιμασω υποδοχή... ξερεις εσύ." Η υποδοχή ήταν ένα δικο τους παιχνίδι. Οταν η Ελεάνα του ελεγε ότι ήθελε να τον δεί εντός ολίγων ωρών, ήξερε πως είχε όρεξη για "αταξίες", οπότε η υποδοχή ήταν καθαρα σεντονια, μπόλικο νερό στο ψυγείο, και σοκαλατοειδή σκευάσματα. Και βέβαια ο Μαριος διαθέσιμος για πολύ πολύ σεξ.
Την τελευταία φορά μετά το όργιο, είχαν τσακίσει 1 οικογενειακο παγωτό ΔΕΛΤΑ των 2 λίτρων. Μισό- μισό. Ειχαν παθει υπογλυκαιμία..

" Και τώρα θα σπασω την τρίτη σφραγίδα" σκεφτηκε. "Λες να' ναι απ΄αυτούς; Σιγα μην είναι. Εμένα θα διαλεγαν; Σιγά. Ερασιτεχνική μετάφραση, του κώλου τα εννιάμερα".
'Ανοιξε το μήνυμα.


Απο: chimairapublications@forthnet.gr

υποψη κυρίου Σοφού

ΘΕΜΑ: Η μετάφρασή σας

'Αρχισαν να τρέμουν τα χέρια του. Φόρεσε τα γυαλιά του. "Κανόνισε ρε δειλέ να πατήσεις delete και να μείνεις με την αγνοια" έλεγε στον εαυτό του προσπαθώντας να τον ελέγξει. Διαβασε:


"Κύριε Σοφέ,

διαβάσαμε τη μετάφρασή σας για το βιβλιο του 'Εσσε με μεγάλο ενδιαφέρον. Εχετε εξαιρετική αίσθηση της ελληνικής γλώσσας. Θεωρουμε πως θα ήταν μια πολυ ενδιαφέρουσα εμπειρία γι' αμφότερους να δούμε τις ικανότητές σας και σε άλλο βιβλιο. Εννοείται βεβαίως πως η παρούσα μετάφρασή σας θα εκδοθεί. Συγχαρητήρια. Επιθυμουμε μια συνάντηση μαζί σας για τις διαδικαστικές λεπτομέρειες. Και για να προλαβουμε τυχόν απορίες σας, σας πληροφορούμε πως το περιοδικο ΝΕΑ ΠΝΟΗ μας ενημέρωσε γαι τη βράβευσή σας. Η μετάφρασή σας κρίθηκε η καλύτερη. θα επικοινωνήσουμε μαζί σας το συντομότερο.

Παρακαλούμε, για οποια πληροφορία, να επικοινωνείτε με την κυρία Αυτιά, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων."

Αμαλία Μελέτη
Εκδότης


'Ενιωσε να σκοτεινιάζει. τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Αυτό που επιθυμούσε διακαώς να συμβεί, τώρα τον παγωνε σε σημείο ακινησίας. Δεν ηξερε ποιός ήταν, δεν ήξερε τι θα βρεί, δεν ήξερε τίποτα. 'Ηθελε να ουρλιάξει από χαρά και ταυτόχρονα να τηλεφωνήσει στην Ελεάνα, να της πεί να του φέρει 20 κουτιά ηρεμιστικά.
Η μετάφρασή του. Η δική του μετάφραση. Μα γιατί δεν του είπαν τίποτα απ΄το περιοδικο πρώτα; Αφού θα έβγαινε ανακοίνωση. 'Αρχισε να ψάχνει σαν δαιμονισμενος τα τεύχη του περιοδικού και τις παλιες εφημερίδες. "Μα έγινε η βράβευση γαμώτο; πότε; εγώ γιατί δεν έμαθα τίποτα;"

Τελικά, έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κανει απ΄τη αρχή. Τηλεφώνησε στο περιοδικό.

" Η βράβευσή σας κύριε Σοφέ θα γίνει σε ειδική τελετή στη Στοά του βιβλίου. θα σας στείλουμε πρόσκληση. Μην ανησυχείτε καθόλου. Συγχαρητήρια και πάλι. "

" Μα γιατι δεν με ειδοποιήσατε; Νομιζα πως ειδοποιούσατε για τέτοια θέματα. Ιδίως όταν πρόκειται για τους νικητές."

" Βεβαιως τους ενημερώνουμε. Αυτο κάνουμε. 'Επρεπε όμως να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες με τον εκδοτικο οίκο."

" Εν αγνοία μου;" τολμησε να ρωτήσει ο Μαριος. " Συγγνώμη για το θαρρος, αλλά δεν θα' πρεπε να εχω κι εγώ ενημέρωση για τις κινήσεις σας;"
Η κυρία που τον εξυπηρετούσε, άρχισε να χάνει το χαμόγελο που φορουσε όταν μιλούσε στο τηλέφωνο, και μεταφορφωνόταν βαθμηδόν σε κακιά μαγισσα. Αλλα θυμήθηκε ποιά ήταν, κι έσπρωξε τη μαγισσα γρήγορα στο πίσω μερος του μυαλού της.
" Κυριε Σοφέ, είστε νέος και αγχώδης, αν μου επιτρέπετε. 'Ολα θα γίνουν όπως προβλέπει η νομοθεσία. Μην ανησυχείτε. 'Αλλωστε στη συζήτηση με τον εκδοτικο οίκο μπορείτε να πάτε με τον δικηγόρο σας. Αλλά δε θα χρειαστεί. Να είστε βέβαιος."
"Λοιπόν", συνέχισε η κυρία μαγισσα, " θα ενημερωθείτε τις επόμενες μερες για το ραντεβού σας με τον εκδοτικο οίκο. Εντάξει; Θελετε να με ρωτήσετε κάτι άλλο;
" 'Οχι ευχαριστώ. Θα περιμένω το τηλεφώνημα."


'Εκλεισε το τηλέφωνο κι ένιωσε μεγαλύτερο πανικο από πριν. Η ευκαιρία ήρθε, ειχε καθίσει στα πόδια του και τον κοιτούσε ικετευτικά στα μάτια. Του δινοταν.
Τωρα που ανεβηκε το πρώτο σκαλί, τα υπόλοιπα του φαίνονταν τεράστια. Σα να έκρυβαν μεσα τους καθετα βράχια . Φοβόταν.
Ανέκαθεν τα κατάφερνε καλύτερα στη φαντασία του παρά στη πραγματικότητα. Σαν τον Φελίπε. Τον μακρυμούρη φίλο της Μαφάλντα. Πάντα ευρηματικός, ευαισθητος και χαμηλών τόνων. Σιχαινόταν το σχολείο και πάντα μιλαγε με τι ώρες με τη αγαπημένη του φίλη. Κι ας της είχε φορέσει κολάρο έναν πίνακα που του έφτιαξε. Την προσωπογραφία του. 'Ομως δεν έδειχνε τη φάτσα του ο πίνακας. Αλλά ένα αντρικο παπούτσι, μυτερό, για πρόσωπο και στο άνοιγμα ένα καρότο σφηνωμένο, για μαλλιά...

Σηκώθηκε απ΄το γραφείο του. Εριξε μια ματιά στην τεραστια βιβλιοθήκη του, " ήρθε το πλήρωμα του χρόνου " σκέφτηκε. Πως του το είχε πει εκείνη η καθηγήτριά του στο γυμνασιο; Η φιλολογος.
" Καλέ μου Μαριε, το διάβασμα σ' ανταμείβει πάντα. Πάντα. Εσύ γέμιζε το σακούλι σου μεθοδικα και με πάθος, και θα' ρθει η στιγμή που θα βλέπεις το θαυμασμο στα λογια των άλλων. Δε θα είναι μόνο για τ' όμορφό σου πρόσωπο, αλλά και για το μυαλό σου."
"Μαριε! τι θα γινει, θα έρθεις για φαγητό; 'Αντε ντε! Παλι χαζεύεις; Τελείωνε! " Η μανα του φώναζε τον κανακαρη της μιμουμενη την Κάλας. Μουρμούρισε ένα: " δε μας χέζεις ρε μανα κι εσύ κι οι ντολμάδες σου; "

Χτύπησε το κινητό του πάλι.
" Ο κύριος Σοφός;"

" Ο ίδιος."

" Κυριε Σοφέ, θα θέλατε να περάσετε σήμερα κατα τις 6 απ΄τον εκδοτικο οίκο;"
".......!!!"

" Α! ειμαι ασυγχώρητη. Είμαι η κυρία Αυτιά, υπέυθυνη δημοσίων σχέσεων στη ΧΙΜΑΙΡΑ. Λαβατε το mail μας ετσι δεν είναι;"

" Ναι, ναι βεβαίως" απάντησε ο Μάριος, νιώθοντας να ζαλιζεται.

" Η κυρία Μελέτη μπορεί να σας δεί απόψε. Εσεις μπορείτε; Μήπως θελετε να το κανονισουμε γι άλλη μερα;"

" Οχι, όχι. Μπορώ. Στην Ομήρου 20 είστε έτσι;"

"Ακριβώς. Θα έρθετε πρώτα σε μενα στον πρώτο όροφο. Η κυρία Μελέτη είναι στον τρίτο. Λοιπόν είμαστε σύμφωνοι;"

" Ναι βέβαια" απάντησε ο Μαριος, με όσο κουραγιο είχε απόθεμα.

" Ωραία λοιπόν, σας περιμενουμε."

'Εκλεισε το τηλεφωνο, κοίταξε τον εαυτο του στον καθρέφτη, ν' άφηνε τα γένια 2 ημερών ή να τα τιμωρούσε; ,κοίταξε παλι τα βιβλια του, τον κοσμο του.

" Μαριε! Ακόμα;! " ξαναφώναξε η ανυπόμονη μαμά.
Αυτο ήταν. Τωρα θα τους παρει και θα τους σηκώσει.

Μπηκε φουριόζος στην κουζίνα. " Δε θα φάω. θα δώ τον Αλέξη και μετά έχω σημαντικο ραντεβού" τους είπε βιαστικά. Δεν κοιτούσε κάποιον απ΄τους δύο συγκεκριμένα, ήξερε όμως ότι ο πατέρας του θα σήκωνε το κεφαλι του απ ΄την εφημερίδα και θα πετούσε το πικρόχολο σχολιο, ως συνήθως. Τσιγκουνης άνθρωπος συναισθηματικά, και πλεγματικος. Ακομη κι όταν τον επαινούσε, έπαιρνε τον έπαινο πίσω αρχιζοντας την κριτική.
" Παλι ραντεβού; Καλά πόσες έχεις ρε; Πέντε; Πως τις προλαβαίνεις;"
" Δεν είναι με γυναίκα μπαμπά. Δηλαδή με γυναίκα είναι, αλλα όχι αυτής της συνομοταξίας." τον ειρωνεύτηκε ο διαδοχος.
" Μπα, τι είναι; τραβεστί; "

" Λοιπόν ακου πατέρα, γιατι πολύ μου τα' πρηξες. Πήρα το βραβείο καλύτερης μετάφρασης νέων, για ένα μυθιστόρημα του Χέρμαν 'Εσσε. Θα το εκδόσει ο οίκος ΧΙΜΑΙΡΑ. Θα με πληρώσουν. Θα εκδοθεί η μετάφρασή μου καταλαβαινεις; " φώναζε ο Μαριος. Τα έλεγε στις δύο αρχαιότητες για να τα ξανακούσει κι ο ίδιος κυρίως.
" Τι λες μωρέ; Τι μετάφραση; Καλα, Επιστήμη της Πληροφορικής δε σπούδασες; Τι σκατά έκανες τόσα χρόνια; Τι θα σου δώσουν μωρέ; Ψίχουλα θα σου δώσουν. Ειν' επαγγελμα αυτό;"

Αν υπήρχε κινητρο για τον Μάριο, για να γίνει δολοφόνος , ήταν αυτή η απόρριψη με τον μανδύα του ρεαλισμού που έβγαινε απ΄το στομα του πατέρα του. Ποτέ, μα ποτέ δεν του είχε πεί ένα εγκαρδιο και χορταστικο "μπράβο". Είχε ζηλέψει και κλαψει με το " μπράβο Μολυ, μπράβο κοριτσάκι μου" που είχε πει ο πατερας της Μολυ στο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου.

"Εμένα" σκεφτόταν όταν το διάβασε, " δεν μου είπε ποτέ έτσι το μπράβο, ο κωλογερος".

Ευτυχώς η Ελεάνα και ο Αλέξης καλυπταν όσο μπορούσαν το ψυχικό έλκος. Ιδίως η Ελεάνα. Της το κρατουσε μυστικο όλον αυτό τον καιρό. Ήθελε να της πει για τη μετάφραση όταν όλα θα ήταν ιδανικά. Δηλαδή νικηφόρα. να το γιορτάσουν μαζί.

" Εγω φεύγω. Καλή σας όρεξη."

" Μα ειναι ζεστά βρε παιδί μου, κατσε να φας" ,προσπαθουσε να τον συγκρατήσει η μανα του, και μέσα της έλεγε " μπράβο αγόρι μου, αλλα να προσέχεις." Απ΄ έξω βέβαια , συνεχίστηκε η μητρική μουρμούρα.

Δεν την άκουσε. Δεν άκουγε τίποτα πλέον. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν τι διαολο θα έλεγε στο ραντεβού με την εκδότρια και στην τελετή βράβευσης.

Μωρε λες να' χουν δίκιο; Σε τι μαλακίες έμπλεξα; Τι με νοιάζουν εμενα οι βραβεύσεις; Δε με παρατάνε λεω γώ;

Αλλα ξαφνικα θυμήθηκε τη ρήση των 'Αγγλων " count your many blessings". Κι άρχισε να μετράει.

Πτυχίο είχε, γλώσσες ήξερε, θεωρείτο μεταφραστής με μέλλον, έτσι του έλεγαν τουλάχιστον, κι είχε κι εκείνη την κατάθεση στην Τραπεζα. Είχε και τη Ελεάνα του. Πάντα ήταν προσεκτικος με τα χρήματα. 'Εκανε οικονομία για να έχει για βιβλία , τσιγάρα, συναυλίες, και για δώρα για τον κολλητο και την αγάπη του. Και για τον υπολογιστή του.

" Σιγά. θα κανω αυτο που γουστάρω, και θα με πληρώνουν. Ας είναι λίγα. Χεστηκα. Πως το είχε πει ο γέρος;"

Θυμηθηκε την απίστευτη ατάκα που πέταξε ο πατέρας του όταν ήταν άρρωστος πέρυσι.

Κάποια στιγμή μέσα στον πυρετο του, κοίταξε τον Μάριο που καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του, και του είπε το αμίμητο: " παιδί μου, έχω καταλαβει πως εσύ ενδιαφερεσαι για την ουσία κι όχι για την περιουσία."
Αν του ξαναπέταγε δηλητήριο ο ξινισμένος, είχε έτοιμο το αντίδοτο.
" Μεταφραστης θα γινεις δηλαδή; Πάει το πτυχίο, πάνε τα λεφτα στα φροντιστήρια. Ρε κορόιδο, θα ψοφήσεις στην ψάθα" συνεχισε το τροπάριο του ασώτου ο πατέρας του.
" Δεν πειράζει μπαμπά" ανασυντάχθηκε ο Μαριος. "Εσύ πέρυσι είχες φωτεινό διαλλειμα και μου είπες οτι μ' ενδιαφέρει η ουσία κι όχι η περιουσία. Να μη σε βγαλω ψεύτη έ; δεν κανει" του σφύριξε πάνω απ΄τον ώμο του ενω έκλεινε την εξώπορτα πισω του. Δεν έφευγε μόνος. Τον συνοδευε και η βαλίτσα του..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η δ/νση του εκδοτικου οικου είναι εννοειται μύθευμα, ΜΗΝ κανετε πανω της κλικ!!

auburn Kate

( Ο αξιότιμος ALBRECHT DURER ζωγράφισε τη φάτσα του έτσι, σε ηλικια ίδια με του Μάριου. Self portrait at 26)