Υπνωτικά δεύτερης γενιάς

Τις τελευταίες μέρες παίζει στα ραδιόφωνα ένα σποτάκι που μου έχει σπάσει κανονικά τα νεύρα. Τι αφορά; Λεφτά. Τα οποία δανείζεσαι περιχαρής και μετά από κάποιο διάστημα ,σύμφωνα με τον αμείλιτκο νόμο του Καρμα και του Ενοχικού Δικαίου, τα πληρώνεις διπλά και τριπλά.

Το σποτάκι παρουσιάζει , αν κρίνω από τα συμφραζόμενα, έναν απελπισμενο ο οποίος εξομολογείται τον πόνο του στην ομήγυρη των Ανώνυμων Δανειοληπτών.

"Αποφασισα ν' ανοιξω σπίτι", λέει, σα να λέμε αποφασισα ν' ανοίξω μαγαζί/φύλλο για σπανακόπιτα και ούτω καθεξής.

"Βρήκα και μια γυναίκα", απαραίτητο στοιχείο του ανοίγματος, η γυναίκα. Την τοποθετείς, τη γυναίκα, μεσα στο σπίτι και την επιδεικνύεις μαζί με τις υπόλοιπες συσκευές υψηλής τεχνολογίας..

"Αλλα δεν μπορώ να βρώ καλό στεγαστικό" , αρχιζει να θρηνεί ο κυριούλης. " Το βραδυ δεν μετραω προβατάκια για να κοιμηθώ, αλλά στεγαστικά" ( να το ρίξω τώρα το φάσκελο ή αργοτερα,

λέτε;)

" Μενω άγρυπνος, τά' χω χάσει!" σκούζει ο δύστυχος.



Ορίστε λοιπόν το νέο μυοχαλαρωτικό μας. Αντί να κανουμε μασαζ, ουρανοθεραπεία, να κοιτάζουμε πόσα σχέδια έχει το κουρτινόξυλο ή να επιδιδόμαστε σε αχαλίνωτες σπονδές στην Πάνδημη Αφροδίτη, για να μας πάρει επιτέλους ο Μορφέας, μετράμε και ζυγιζουμε τα υπέρ και τα κατά των στεγαστκών δανείων.

Αφού μου ανεβηκε το αίμα στο κεφάλι ακούγοντας αυτη την αξιοθρήνητη κοτσανα, την οποία δεν ξέρω ποιοί πάνσοφοι διαφημιστικοί ταγοί εμπνεύστηκαν, άκουσα αυτό το υπέροχο ,κατ' εμέ, τραγουδι των R.E.M το The Great Beyond. Και θυμήθηκα τη φραση του Χάρη Βλαβιανού: " κυριολεξία- το μαυσωλειο των πληκτικών. "

Σας εκλπιπαρώ, ακούστε αυτό το τραγούδι. Οταν πονάτε, όταν σας τρελαινει που δεν είστε μαζί με το πρόσωπο που ποθείτε, όταν θελετε να δώσετε ένα περιποιημένο χαστούκι σ'αυτο το πρόσωπο αλλα δεν το κανετε, αφενός επειδή αποτελεί ποινικο αδίκημα αφετέρου επείδή του έχετε σκανδαλώδη αδυναμία. Αυτό αρκεί...

Το μόνο που μπορώ να κανω είναι να σας προσφέρω τους στίχους τους,εδώ κρύβονται. Είναι απερίγραπτοι. Ιδίως αυτός του ρεφρέν: I' m pushing an elephant up the stairs..



Πάρτε τα δάνειά σας κύριοι και κυρίες των Τραπεζών και φάτε τα - για να μην εκφραστώ χυδαιότερα.



Και μονο για αυτόν τον σουρεαλιστικο στίχο, το χαρίζω στην industrial daisies.Για να κουμαντάρει επιτέλους όλ' αυτά τα παχύδερμα που την καταδιώκουν στον ύπνο της.

Και το ξωτικο της υπόσχεται, να της φέρνει ό,τι όμορφο βρίσκει στο δάσος, για να στολίζει τα πέταλά της. Της το χρωστάει για την σκιά που του προσφέρει...



auburn Kate

( μια νεράιδα του EDWARD ROBERT HUGHES- Μidsummer eve,περιμένει να τη δείτε εδώ.)