Απομεσημεροαπόγευμα Τρίτης. Ένας λαμπρός ήλιος έχει ξαπλωσει ακριβώς έξω απ΄τη μπαλκονόπορτα. Υποτίθεται πως έψαχνα για γραφείο σήμερα. Υποτίθεται. Υποτίθεται πως υποσχέθηκα σ΄ένα φίλο μου, ότι θα προσπαθήσω να είμαι καλοδιάθετη αυτη την εβδομαδα( αλλά πως να είσαι καλοδιαθετη όταν διαβαζεις τα ποστ με τις τρομπέτες και τα σαξόφωνα του χερουβείμ, που πετάει χαμηλά) Αστείο ήταν Σπυρούλη!
Υποτίθεται λοιπόν, πως δεν θ' άφηνα τα στερητικά "α" να με πνιξουν.
Δεν βλέπω να το κατορθώνω και είναι ακομη Τρίτη. Σκέφτομαι πόσες ώρες πέρασα διαβάζοντας τα blogs άλλων. Αυτά τα λίγα που διαβάζω.
Άφησα την "ευγενικη συνεισφορά" μου και συνέχισα να διαβάζω, έκανα sign out, κατι θυμόμουν να προσθέσω στα λόγια μου, ξαναέκανα sign in.
Αν είχα το άλλοθι της μέθης αυτή τη στιγμή, θα μπορούσα να γράψω ένα ωραιότατο ασυναρτητο κείμενο και να το δημοσιεύσω. " Δεν είμ' εγώ, είμαι ο άλλος!". Θα περίμενα αφενός αντιδράσεις απ' την "κοινότητα" αφετέρου θα ειχα αρχισει να μετανιώνω πικρά που δεν ακολούθησα την τακτική των Τραπιστών μοναχών.
Ευτυχώς ειναι εύκολο να διορθώσεις τα λαθη σου εδώ, όσο δηλαδή δεν έχει προλάβει καποιο ματι να διαβάσει τη βλακεία σου, μέχρι ν' αποφασίσεις να τη διαγράψεις. Do you really want to delete this post?
Πριν από καμιά ώρα, είχα ολιγόλεπτη συνομιλία με το τρίχρονο λουλουδάκι που μ΄εχει τρελανει από τότε που μετακόμισα. Αλλόκοτες καταστάσεις, δεδομένου ότι με τα παιδιά ακολουθώ την τακτική "μακριά, πολυ μακριά, κι αγαπημένοι".
Η κατάξανθη Τ. με γκριζοπράσινα μεγάλα ματάκια, ή αλλιώς η πριγκίπισσα Τοσοδούλα, όπως την αποκαλώ.
'Ηταν στενοχωρημένη όταν την είδα, για 2 λογους. Ο ένας ήταν αυτό το κτίριο που σώζει τους γονείς από τον νευρικο κλονισμό και την έλλειψη χρημάτων, ο παιδικός σταθμός, στον οποίο πηγαίνει καθημερινά.
Ε, σήμερα ήταν one of those days και δεν ήθελε να πάει. Αλλά πήγε.
Ο δεύτερος, ήταν η νομιζόμενη, εκ μέρους της, αδιαφορία μου, όταν το πρωί που έφευγα απ΄το σπίτι, δεν της μιλησα, ενώ με είχε δεί εκείνη κι είχε ξελαρυγγιαστεί να με φωνάζει. Δεν την είδα, δεν τη άκουσα. Ειχα ήδη μεταφερθεί στην κοσμάρα μου, με όχημα ραδιοφωνάκι και ακουστικά( χλευάστε με κάτοχοι ipod και mp3, είμαι της παλαιάς σχολής).
"Γιατί αγάπη μου είσαι στενοχωρημένο;" τη ρώτησα και ταυτόχρονα προσπαθούσα να της δώσω όλα τα φιλιά που δεν της είχα δώσει τις προηγουμενες μερες.
"Γιατί δεν μου μίλησες", μου απαντάει το ζουζουνάκι. Κι αμέσως μαθαίνω πως το ίδιο παράπονο βγήκε απ΄το στόμα της το πρωί, όταν εγώ ήμουν, όπως είπα, στην κοσμαρα μου. Αλλά αποδέκτης ήταν η μαμά της.
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, έχουν την ικανότητα να σου βγάζουν ό,τι θες να μεταμφιέσεις, ό,τι σε κάνει να πονάς, ό,τι κρύβεις επιμελώς μέσα σε πτυχία, λεφτά, αυτοκίνητα κ.λ.π.
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, έχουν μόνιμη ασυλία κατά τη διατύπωση αιτηματων/προτάσεων του τύπου: μίλησέ μου/ δώς μου σημασία μωρέ!/ αγκάλιασέ με/ θελω να κλάψω/ μ' αγαπάς;
Την κοιτούσα και δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω-να την ξαναφιλήσω, να την διαβεβαιώσω πως δεν έφταιγα εγώ το πρωί που δεν την άκουσα, τ' αυτιά μου είχαν στενές επαφές με κάτι ακουστικά, ή να βάλω τα κλάματα, που δεν είμαι πλέον στην ηλικία της συγγνωστής συναισθηματικής επαιτείας.
Είμαστε τσογλανοείδος έτσι; και πρώτη εκπρόσωπός του αυτή που σας μιλά.
Ανεχόμαστε να ικανοποιούμε , συνήθως χωρίς αντιρρήσεις, αυτά τα αιτήματα αγάπης και αποδοχής όταν αφορούν ανθρώπους που δεν ξεπερνούν τα 10 χρόνια, και πολλά λέω. Αντε τα 5 χρόνια. Νομίζω πως δεν εκλαμβάνουμε ως απειλή ή πίεση την, όλο νάζι, ερώτηση που μας απευθύνει ένα ανθρωπάκι: " μ' αγαπάς; θα μου διαβάσεις το παραμυθάκι μου; εκείνο που μ' αρέσει..."
Αλλά συρικνωνόμαστε όταν παρόμοια αιτήματα εκφράζονται από συνομηλίκους μας. Απορία: όλοι καταγόμαστε απ΄τον πλανήτη "ΜΗ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙΣ" ;
Σκεφτόμουν πόσα μικρά ανθρωπάκια είναι παγιδευμένα σε σώμα ενήλικα. Ο ενήλικας που ντύνεται μοντέρνα βεβαίως, βεβαίως, δουλεύει σαν σκλάβος χωρίς ωράριο, εν τοις πράγμασι, γαμάει αν είνα τυχερός αρκετές φορές τη βδομάδα, κανει έρωτα άν είναι ακόμη πιό τυχερός, και ίσως διατηρεί μία ερωτική σχέση για να έχει την ψευδαίσθηση της καβάτζας, ότι υπάρχει κάποια ψυχή που τον περιμένει στη γωνία. Για πόσο;
Αυτοι είναι οι προνομιούχοι της ιστορίας έτσι;
Εχω σκυλοβαρεθεί ν 'ακούω να μιλάνε για μοναξιά, μοναξιά και μοναξιά. 'Οσοι μιλάνε για μοναξιά, παρατηρώ, πως όλο και κάπως βολεύονται συναισθηματικά, έτσι δείχνουν δηλαδή..
Συγχωρήστε μου τη γκρίνια, αλλα ειμαι πολυ άσχημα, πολύ στενοχωρημένη γαμώτο και κυρίως τσαντισμένη με τη δειλία μας.
Αυτο το μικρούλι, εχει τη δύναμη να μου θυμιζει αυτο που τις υπόλοιπες μέρες και ώρες της εβδομαδας προσπαθώ να μη σκέφτομαι- ότι τελικά, ο άνθρωπος μεγαλώνει ευτυχισμένος και αληθινά υγιής, μόνο με φαγητό και αγάπη.
Δε με νοιάζει αν το θεωρήσετε μαλακία, κοινοτοπία, ασύγνωστη αφέλεια. Ετσι νιώθω αυτή τη γαμημένη στιγμή που βλέπω τον εαυτό μου πάνω στο χαρτί που γράφω.
Είχε μία απερίγραπτη ικανοποίηση το μουτράκι της , όταν καταβρόχθιζε τη σοκολάτα που της αγόρασα. ...watch a child devour a candy bar- that's contentment.
" Σ' αρέσει κουκλίτσα μου;" Κουνάει το κεφαλι της πάνω- κάτω και μαζί κουνιέται κι ο ξανθός χείμαρρος που έχει για μαλλιά.
Η Τ. είναι ακόμη στην ευτυχισμένη ηλικία της άγνοιας, που γεύεται ή προσπαθεί να γευτεί την ηδονή της ελευθερίας. Την οδύνη της, ακόμη δεν την ξέρει. Το ροκάνισμα από μέσα, μεθοδικά, που μπορεί να σ' αφήσει σαν ένα άδειο ηχείο, δεν το έχει γνωρίσει ακόμη υποθέτω.
Εμείς οι "μεγάλοι", οι "κατασταλαγμένοι" ( για το τελευταίο και την αφεντιά μου, αμφιβάλλω τα μάλα), τι κάνουμε;
Φοβόμαστε σαν κότες, μόλις κάποιος άνθρωπος αποφασίσει ν΄ανοιξει την καρδιά του και να μας καλοδεχτεί. Ειναι ύποπτη αυτή η αποδοχή, η οικειότητα.
Ακούω τη "διακήρυξη των Σκωτσέζων", το I don't love you των My Chemical Romance. Η αποθεωση της στιγμογραφίας: I don' t love you/like I did yesterday.. Τι θα έλεγε ένας θρασύς, ειλικρινής ενήλικας; " και γιατί ρε παλιομαλακισμένο δε μ'αγαπας πιά;"
Τι λέει ο πολιτισμένος, μη χέσω, αναθρεμένος με το αγαθό της προσωπικής αυτονομίας και της ιερότητας της άρνησης, ενήλικας; "........."/ σκύβει το κεφαλι ηττημένος/ φεύγει/αυτοκτονεί/κανει αυτοματως 40 σχέσεις- επιδέσμους, συμπληρώστε τη λίστα εσείς όπως νομίζετε.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Δεν μπορώ. Καντε ό,τι θέλετε, σχολιάστε, σιωπήστε... μου αρκει ότι τα ματια κάποιων εδώ μέσα ,που πιστευω πως "κολλάνε τα μυαλά μας", θα ξεκουραστούν ελπίζω στα παραπάνω. Και "αυτή η κομψή ελπίδα, είναι η παρηγοριά στη μοναξιά μου", όπως θα έλεγε κι ο τυφλός βιβλιοθηκάριος...
auburn Kate
( αν θελετε να δείτε ένα σαρκωμένο Falling star του WITOLD PRUSZKOWSKI ,καντε κλικ εδώ ).
8 σχόλια:
Αχ, έτσι εξηγείται η "Νεκρή Ερωμένη"...
Οι ενήλικες είμαστε δειλοί να δεχτούμε την δική μας αλήθεια, να την πούμε στους άλλους αλλά και να δεχτούμε την αλήθεια των άλλων..
Και στην ερώτηση που λέει το μπουμπούκι σου και τα άλλα μπουμπουκάκια του κόσμου, το "μ'αγαπάς;" δηλαδή, οι ενήλικες το φιλοσοφούμε μέχρι εκεί που δεν πάει. Τόσο δύσκολο είναι να πεις ότι αγαπάς κάποιον; Ή μάλλον τόσο δύσκολο είναι να αγαπήσεις κάποιον;
Cheer up γλυκιά μου βιβλιοφάγε. :)
@ggk: ναι ειναι δύσκολο αναθεμα την καρδιά μας την κοτάρα! Και η Νεκρή Ερωμενη είναι μια πε΄ριπτωση νεκροφιλίας επειδή αυτο το ζώον, ήταν πολύ ευνουχισμένος απ΄τους ύμνους και το ιερατείο..
Το δύσκολο νομιζω δεν είναι τοσο να το πείς, όσο να στο πούν.. σου βγαζουν την ψυχή μεχρι να το πούν.Αν το πουν.Συνηθως το λενε αυτοί που δεν θελουμε.
Η μικρή είναι όλα τα λεφτά.Ευτυχώς δεν ειναι δική μου! Γιαυτό όμως τη λατρεύω τόσο γιατι έχει α΄λλους να πρήζει με τις απαιτήσεις της! τα σέβη μου κυρία μου.Να είστε καλά.Θα περασω κι απ΄τα μερη σας μια βόλτα.
αρκεί να μη φοβόμαστε κι εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρώτα...
Χθες είδα το Mar Adentro. Ο πρωταγωνιστής είναι παράλυτος από τη μέση και κάτω και δεν αισθάνεται το υπόλοιπο σώμα του. Ένα παιδάκι τον τσιμπούσε στο χέρι όσο πιο δυνατά μπορούσε για να ανακαλύψει αν ισχύει η παραλυσία του. Ένας ενήλικας θα ήθελε πολύ να το κάνει αλλά δε θα το έκανε επειδή δεν θα ήταν πρέπον.
Αυτή είναι η διαφορά κατά τη γνώμη μου επεκτεινόμενη στον κόσμο των μεγάλων σε σύγκριση με το βασίλειο των μικρών. Υπα΄ρχουν και περιπτώσεις όπου παιδικές ψυχές παγιδεύονται σε ενήλικα σώματα ή ενήλικες ψυχές σε παιδικά. Τελικά, αυτό που μετράει είναι η συμβατότητα.
Η αντίληψη ενός παιδιού για την πραγματικότητα απέχει τόσο πολύ από του ενήλικα για πολλούς και διάφορους λόγους, πέρα από το προφανές της εμπειρίας. Ακόμα και λόγοι βιολογικοί. Εν τούτοις θεωρώ ότι τα παιδιά λόγω της μη δυνατότητας να χειρίζονται ένα ανεπτυγμένο σύστημα λογικής και συναισθηματικής αντίληψης του γίγνεσθαι, έχουν ένα φοβερό εσωτερικό μάτι το οποίο "βλέπει" διαισθαντικά και έχουν φοβερά αναπτυγμένη την ενσυναίσθηση. Οξύμωρο; Όχι τόσο, η φύση παρέχει σε κάθε είδος αντιστάθμισμα για τις αδυναμίες του, και τα παιδιά δεν νομίζω πως εξαιρούνται -ίσα ίσα επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
Όπως και να έχει επιμένω να θέλω να σου λέω ότι από ό,τι καταλαβαίνω διάφορα τρομακτικά ή θλιβερά γεγονότα σε έχουν οδηγήσει σε μία διάθεση απόρριψης κάθε καλού χαρακτηριστικού στον άνθρωπο. Δεν είναι έτσι καλή μου. Υπάρχουν πολλοί που τους κώδικές τους τούς εκφράζουν διαφορετικά από τους τρόπους των -κατά τα άλλα συμπαθών- πουλερικών και αγαπάνε με μια φοβερή αγνότητα... Αυτούς να κοιτάς, οι άλλοι δεν σου πάνε. Είναι φανερό αυτό από τα γραπτά σου.
Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:
α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.
Σας ευχαριστούμε.
@σπύρος: να το ξαναπώ ότι θες σκοτωμα;σε φιλώ αηδονακι μου.
@2σχ2: τα μικρά γαι μενα είναι οι ιδανικότεροι παραβάτες, επειδή δεν ξερουν αν κανουν ηθικές αξιολογήσεις.Ο,τι τους πεις το κανουν... αυτό. Δεν είμαι σε φόρμα σήμερα. σε φιλώ ευειδή μου.
@industrialdaisies: θ' απαντησω σε λίγο με αυτο που θ'ανεβασω, και θα είναι χαρισμένο σε σένα.. άνοιξες μεγαλη κουβεντα μαργαριτούλα μου.Φιλί.
@industrialdaisies (2): ο Ταμβακάκης στα Τοπια της Φιλομήλας, λεει καπου: " οι πίκρες ήταν περισσότερες απ' τις χαρές για να έχει ενδιαφέρον η παραμονή του"... σε καλυψα; σου απαντώ via mail...
Δημοσίευση σχολίου