Απλως ένιωσα την αναγκη να σκεφτώ δυνατά, εδώ, δε με νοιάζει τι εντύπωση θα κανει, θα ήθελα να έχω περισσότερη έμπνευση σήμερα, να το εξωραϊσω περισσοτερο, αλλα ίσως τα πολλα φτιασίδια να το κανουν αγνώριστο..
Εχω αρχίσει να πιστεύω πως η ιστορία των blogs είναι πιό σοβαρή,πιό επιδραστικη, πιό "επικίνδυνη" απ΄ό,τι νομίζαμε ενδεχομένως, νόμιζα, νομιζαμε ,νομίζατε.
Απλως ο Εν Υπνώσει, για τρίτη φορα τον επικαλούμαι ως το δαιμόνιο που μου έβαλε ιδεα στο κεφάλι, δεν μουτρωσες ε;, ξεκίνησε μια προβληματική, και μετα όλοι εσείς, εμείς που του απαντήσαμε. Και διαβαζα τις απαντήσεις σας και ξαναδιαβαζα τις δικες μου, και συνεβη και κατι άσχημο τις προηγούμενες ημέρες, πόσο το θυμόμαστε με τέτοιο ήλιο και με τα καλοκαιρινά αξεσουάρ να γνέφουν και να φωναζουν " μας βλεπετε; πότε θα μας φορέσετε; ποτε θα γυμνώσετε τα κορμιά σας, να τα φιλησει ο ήλιος;"
Δεν ξέρω, νιώθω μια περίεργη θλίψη, σα να είχα στα χέρια μου ένα υπέροχο δώρο, που υποσχόταν πολλά και ξαφνικα μετατραπηκε σε μικρό εφιάλτη. Αρχισε και με προβληματιζε που με χαροποιούσε τόσο, ένιωθα εξοριστη που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σας το Σαβατοκύριακο, αυτη η γαμημένη βροχή με αποσυντονίζει και βγαζει στην επιφανεια ό,τι θελω να κρύβω. Ενιωθα σαν αποβλητη, "τώρα" σκεφτομουν "ποιός ξερει τι ανεβασαν πάλι τα παιδια, θα σχολιάζουν, θα πειράζονται μεταξύ τους, κι εγώ ο μαλακας, θα περιμενω την Τρίτη να τα δώ, να σχολιάσω, να τους πω: εδω είμαι! μη με ξεχνατε μωρέ!"
Ξερω πως θα γελασετε μ' αυτό το "εξομολογητικό" ποστ. Δε με νοιάζει.
Με "τρώει" μερες τώρα όλο αυτο το φαινόμενο των blogs, και ενω νομιζα πως είχα ξορκίσει ή εστω ειχα υπό έλεγχο τις σκέψεις μου γιαυτό, κάτι έγινε, μία συζήτηση, και άντε παλι απ΄την αρχή. Και σας το λεω να το ξερετε, o Εν Υπνώσει,κοιμαται μονο φαινομενικά, ποιός ξερει τι ετοιμαζει παλι κατω απ΄τα κλειστα του βλέφαρα.
Απλως ήθελα να το πω αυτο. Να πω δυνατά, ότι η ανθρώπινη επαφή, είτε διεξαγεται στον "φυσικό της χώρο", δηλαδή δια ζώσης, με όλους του κινδύνους που συνεπαγεται αυτό, είτε γίνεται στο άοσμο, και θετικιστικό περιβαλλον των υπολογιστών, μαλλον αυτο που θελει να περάσει σε μας, το περναει. Αν δεν μιλουσα μαζι σας εδώ, αν δεν φανταζομουν εσας οταν γραφω τις αηδίες που γραφω, δεν θα ήμουν ίδια. Αλήθεια. Και αν θελετε το πιστεύετε. Δε με νοιάζει. Αυτοι που έχουν "δεί" κατι από μενα, ελπίζω καταλαβαίνουν. Και εγώ ξερω μόνο πόσο θελω να καταλαβουν...
Θα κλεισω με μια φραση της Αμαντας Μιχαλοπούλου απ΄το μυθιστόρημά της το Γιαντες, την αγαπω πολύ αυτή τη φράση: " Η Αθηνά ποθεί να προσφέρει τον εαυτό της, αλλα δεν ξερει πως. Μαθαίνεται άραγε αυτό;"
( στην αγαπημενη μου blog-τετράδα.Ειναι πολύ μικρό το ευχαριστώ.)
auburn Kate
( και η απαραίτητη εικαστική συνοδεία, τί; έτσι θα σας άφηνα; εδώ κρύβεται η Thisbe-J.W.WATERHOUSE)
13 σχόλια:
bonjur Kate!
Οι υπολογιστές, to net για την ακρίβεια είναι ένα μέσο, δεν είναι χώρος (για να "μπεί" κάποιος:)))). Όπως το τηλέφωνο τα έντυπα κλπ. Εχει περισσότερες δυνατότητες βέβαια. (πρόσβαση, persistence της πληροφορίας κλπ). Οι ίδιοι άνθρωποι επικοινωνούν, και η εγκυρότητα αυτής της επικοινωνίας είναι σχετική με τους επικοινωνούντες , όπως ακριβώς και αν γινόταν δια ζώσης. Γι'αυτό και κάποιοι το αντιλαμβάνονται ως κάτι σοβαρό. Γιατί είναι.
@jef costello: συμφωνώ οριζοντίως και καθετως! Η τελευταία φραση σου με καλύπτει απολύτως."Γιατί είναι". Αλλα θα κανω το συνήγορο του διαβόλου, είναι;΄μηπως εγω που τρώγομαι με το αν είναι είμαι παθολογικη περίπτωση; μπορεί να χρήζω θεραπείας... για φαντασου.Ρίξαμε και την αυτουπονόμευση μας μεσημεριατικα και ησυχάσαμε..
Μπά,θεραπείας χρήζουν όσοι αρνούνται να επικοινωνήσουν. Η επικονωνία συνδέεται βαθιά, πηγαζει από, αλλά και δίνει νόημα στην σκοτεινή ουσία από την οποία είναι φτιαγμένο το ον άνθρωπος.
Η φύση του μέσου είναι τέτοια που δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα όσα γράφονται στα blogs δεν φέρουν την αλήθεια του συγγραφέα τους (ενδεχομένως να είναι και πιο αληθινά απο τη συμβατική του αλήθεια) ή ότι κάθε επικοινωνία με άλλους είναι πλαστή ή ψεύτικη. Απλά, πρέπει να θυμόμαστε πως οι παγίδες είναι περισσότερες μιας και δεν υπάρχει δυνατότητα τετ-α-τετ επικοινωνίας.
Ο υπολογιστής, όσο "ξερός" και να είναι, έχει ένα πληκτρολόγιο που μέσω αυτού όλοι μας περνάμε αυτά που θέλουμε να πούμε. Την αλήθεια μας δεν είναι απαραίτητο να τη δουν όλοι. Αλλά μόνο εκείνοι που μπορούν...
Εγώ από την τετράδα θέλω να είμαι ο Νταρντανιάν...
A, έτσι Σπύρο; Πήρες τον καλύτερο;
Touche!
έλα, γίνε ο Άραμις. Είναι και ωραίο άρωμα :)
@jef costello: συμφωνώ και παλι γιατι δεν είμαι σε διανοητική φόρμα για να διαφωνήσω.
@2σχ2:το μονο που κατα τη γνώμη μου σου μαθαινει αυτο το μεσο και καθε μεσο, εικονικήε επικοινωνίας, είναι ότι η δια ζώσης επαφή, το να δεις με τα στραβα σου οτον άλλο είναι το πιό αληθινό ταξίδι.Και το πιο αναγκαίο για την ψυχική μας ισορροπία.(Η τετραδα είναι η γνωστή! Εσεις που τσακω΄νεστε για τα αυτοβαφτίσια σας, είστε μεσα στην τετράδα, άντε πρωινιάτικα, μην παρω την κόκκινη καπα μου και εξαφανιστώ! Φιλί.
@σπύρος: εσύ βλέπεις... ξερω πως βλέπεις. Αυτο δεν αντέχω.(Το Πόρθο ποιος θα τον κανει ρε παιδί μου; Ρε μανίνα με τον Νταρτανιάν. Δεν θελεις αηδονακι μου να γευτείς το κακό κανοντας τον Ρισελιέ; εχει κι ένα εντυπωσιακό πορτρετο στο Λούβρο αν θυμαμαι. Μακια.
Καλή μου καταλαβαίνω τι λες. Όμως θεωρώ ότι εδώ μέσα (αν το αντιμετωπίσουμε μεταφορικά χωρικά, κάτι που δεν είναι κακό -εκ των ουκ άνευ είναι) όπως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους έτσι μας αντιμετωπίζουν κι αυτά. Καταλήγουμε με "παρέες" όπως ακριβώς και στην "μη ηλεκτρονική" ζωή μας. Ανάλογα με τη σημασία που αποδίδει κανείς σε αυτήν την ανταλλαγή συναισθημάτων και σκέψεων -ουσιαστικά, δηλαδή, ανάλογα με τη σημασία που αποδίδει κανείς στην ανθρώπινη επικοινωνία- μπαίνει μέσα σε αυτό που ονομάζεται blog, messenger ή ό,τι άλλο χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει.
Επειδή, όμως, η επικοινωνία συνίσταται και σε άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία είναι αδύνατον να ισχύουν στην επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικών μέσων, νομίζω ότι θα σου έλεγα να ανοιχτείς, να πατήσεις στα πόδια σου κι εκεί έξω, όχι μόνο εδώ. Εξάλλου, το εδώ είναι μια μεταφορά του είναι μας και του γίγνεσθαι, έτσι δεν είναι; Αυτό το γίγνεσθαι, αλλά και το είναι, το χτίζουμε και, ή κυρίως, εκτός ηλεκτρονικού χώρου...
@industrialdaisies: ορθον!να είσαι σίγουρη ότι ολα αυτα τα μέσα είναι απλή προθέρμανση για τη ναληθινή επικοινωνία, που ευτυχώς τη γεύομαι και εκτός. το ζήτημα είναι μήπως γλυκαινομαστε με την ανώδυνη(;) προθέρμανση και ξε΄χναμε να βγούμε στο γήπεδο...(σου απαντησα και στο mail..) σε φιλώ να προσέχεις τα πέταλα σου.
Αχ τί να πω τώρα; Ούτε εγώ ξέρω...με έχει προβληματίσει και μένα πολύ αυτό το θέμα αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει...
Εγώ αυτό που βλέπω μέχρι στιγμής είναι οτι μέσω του πληκτρολογίου περνάμε άμεσα τις σκέψεις μας, οι οποίες όμως δεν γίνονται πάντα λόγια. Θέλω να πω οτι πιθανώς δε θα 'τολμούσαμε' να πούμε ο,τι σκεφτόμαστε, είναι η γνωστή διαφορά γραπτού-προφορικού λόγου.
Το θέμα για μένα είναι να μη μείνουμε στην προθέρμανση όπως πολύ ωραία λες, αλλά να μπούμε και στο γήπεδο. Εκεί βέβαια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και συχνά βλέπεις οτι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως νόμιζες.
Είναι περίεργο πράγμα...απο τη μια είναι ψυχρό απο την άλλη όμως δείχνει αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι, και άρα πιο άμεσο...Τι να πω...Θα αναφωνήσω κι εγώ, "Εγω δεν ξέρω"(ακόμα)
Α, απο τους σωματοφύλακες ποιός έμεινε; Ένας που τελικα ήταν γυναίκα ποιός ήτο; Τι; Δεν υπήρχε γυναίκα; Λάθος μας τα έδειχναν στα κινούμενα σχέδια; Ααα, ντρρροπή. Χμμμ, καλά, εγώ θα είμαι η Κονστάνς, έτσι δε την έλεγαν μια μικρά η οποία πέθανε στο τέλος; Ναι αλλά αυτή νομίζω ήτο ερωτευμένη με τον Ντ' Αρτανιάν, χμμμ, αρχίζει να γίνεται λίγο cheesy το θέμα. Τεσπαν, να πάρω τον Πόρθο; Αυτός ποιός ήταν, ενας ψηλός δεμένος; Ένας λιγομίλητος, σοβαρός ποιός ήταν, εμένα αυτός μου άρεσε (μας κούρασες proserpinaaaa)
@proserpina: επιτέλους!!!! ήρθε η κυρία του κατω κόσμου να μας τιμήσει με τα σχόλιά της.Αν σου πω ότι μουρχεται να το καψω το blog απ΄τ ανεύρα μου θα το πιστεψεις; Αυ΄το το ευρηματικό το ον ο 2σχ2 έχει αναψει φωτιά ηλεκτρονική και δεν μπορώ νατην δαμασω.Αναθεμα την επικοινωνία μου! Εγώ γιαυτο λεω ΄,τι σου λεω στο mail, καταλαβες τώρα; η αληθινή επαφή είναι εκτός γραμματοσειρών.Και να πεις στον αχαίρευτο που σε ταίζει ρόδια, ότι ε΄γω το ξωτικο με τον κόκκινη μπέρτα θα του ρίξω μολότωφ, να του καψω τον Αδη, που σε κρατάει εκεί τόσο καιρό,ορίστεμας. Δειν ξερει το ζώον ότι μόνο αν σε βλέπει ο ήλιος κι ο αερας αθ είσαι παντα όπως όταν σε πρωτοείδε; φιλιά μικρή μου.
Δημοσίευση σχολίου