ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ

Σάββατο 8.00, βράδυ. Τι βραδυ δηλαδή, παρατεταμένο απόγευμα, βλέπω τη θάλασσα στο βάθος, το βουνό απέναντι, πολύ κοντά μου. Θα προτιμούσα διακαώς να τα βλέπω αντίστροφα- τη θάλασσα απέναντι και το βουνό στο βάθος, αλλά η πραγματικότητα ειρωνεύεται κατ' εξακολούθηση τις προθέσεις και τις επιθυμίες μας...
Δίπλα μου αναπαύεται κενό περιεχομένου ένα μπουκαλάκι που είχε Φατουράδα . Λέω είχε, επειδή μόλις πριν λίγο τσάκισα τα τελευταία σφηνάκια με τη συνδρομή της αγαπημένης μου κολλητής. Συνοδεία του αγαπημένου μου σταθμού βεβαίως-βεβαίως. (ορισμός του φίλου: Φίλος είναι αυτός που ανέχεται μέχρι αηδίας την εμμονή σου για συγκεκριμένο σταθμό).
Η οποία Φατουράδα, υπέπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα και εξεπλάγην. Ηδύποτον από τσίπουρο αρωματισμένο με κανέλα και γαρύφαλλο. Δυναμίτης ανεκτός απ΄το στομάχι μου όπως διεπίστωσα. Αν έχετε δοκιμάσει και λατρέψει την κράνια , βορειοελλαδίτικης προέλευσης, τότε αν πιείτε αυτό, νομίζω θ'αναφωνίσετε " βρέθηκε το δίδυμο αδελφάκι του" εκ Κυθήρων όμως.
Περισσότερο εξεπλάγην με το ότι τα σφηνάκια που κατέβαζα μονορούφι, δεν άγγιξαν καθόλου τη νηφαλιότητά μου. Για να γράψω ίσως. Για αν οδηγήσω, μάλλον πολλά ήπια.
'Ομως το πραγματικό δώρο της ημέρας δεν ήταν το οινοπνευμα, 42 βαθμών παρακαλώ, ήταν η φίλη μου.
Ξέρω, ξέρω, " άσε μας μωρέ, σιγά τα λάχανα, τίποτα πιό πρωτότυπο έχεις να μας πείς; την ξέρουμε την αξία της φιλίας και μπλα, μπλα μπλα..."
Βεβαίως και την ξέρετε- αλλα εγώ που είμαι απ΄τον Μάρφαν και ψειρίζω πολυ τα γήινα φαινόμενα, θέλω να σας θυμίσω κάτι. Να σκεφτείτε αν έχετε φίλους, αληθινούς, όχι "γνωστούς" ή περιστασιακούς ενθουσιώδεις κολλητούς, που ξεκολλάνε με τις πρώτες σταγόνες...
Να θυμηθείτε ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι, τί γνωρίζουν για σας, τα "παραδεκτά" και τ' "απαράδεκτα", αυτά, τα οποία άνθρωποι μη επιλεγμένοι από εσάς, βλέπε γονείς, ενδεχομένως αν τα μάθαιναν, ν' αντιδρούσαν με το αντανακλαστικό ελληνικής ταινίας του '60: " Ελένηηηηη, το δίκανο! "
Θυμηθείτε , πόσες φορές οι επιστήθιοι φίλοι σας, αυτοί που ίσως τους θεωρείτε την πραγματικη σας οικογένεια, σας ντάντεψαν, σας πήραν αγκαλιά και σας κράτησαν εκεί μέχρι να μπορέσετε αξιοπρεπώς να ξαναντικρύσετε τον κόσμο, σας σιχτίρισαν επειδή σας είχαν πιάσει τα υπαρξιακά/ ερωτικά σας, 1 μετά τα μεσάνυχτα και θέλατε επειγόντως να κλαφτείτε, αλλα δεν βλέπατε ότι ο φίλος/η σας είχε γίνει ήδη κομμάτια και συνεπώς δεν μπορούσε να σας στηρίξει εκείνη τη στιγμή...
'Η πόσες φορές νομίσατε πως θα πηδήξετε από το πλησιέστερο παράθυρο και κατέφθασε ναυαγοσώστης ένα τηλεφώνημα/μήνυμα/ονειρεμένο δώρο από τον φίλο σας, που σας απογείωσε και σας θυμισε πως ναι ρε γαμώτο, ακόμη και το απόλυτο σκοτάδι δεν είναι τόσο απόλυτο.
'Ενας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, είχε πεί με εμφανή ικανοποίηση πως τους συγγενείς ( θα προσθέσω και τους συναδέλφους, ενίοτε) ΔΕΝ τους επιλέγουμε. Επιλέγουμε τους φίλους όμως. Κι αυτό νομιζω δίνει πρόσθετη αξία σ΄αυτή τη σχέση.
Αν αγάπη είναι να γνωρίζεις τα πάντα για τον άλλο και να συνεχίσεις να τον αγαπάς, τότε οι άνθρωποι που επιλέγουμε να ξεναγήσουμε στα δωμάτια του οίκου που λέγεται ΕΓΩ, είναι εκλεκτοί επισκέπτες. Οι οποίοι έχουν το ευτυχές/ατυχές προνομιο να μας βλέπουν απ΄την καλή και την ανάποδη. Κάποια μου είπε καποτε για τις "σχέσεις της Κυριακής", υπονοώντας τις σχέσεις όπου συμπεριφερόμαστε σα να βρισκόμαστε υπό επιθεώρηση κι έχουμε φορέσει "τα καλά μας".
Πιστεύω πως η ουσία της φιλίας είναι ακριβώς η απουσία "σχέσεων της Κυριακής", γιατί δεν είναι καν σχέσεις αυτές. Είναι αμοιβαίος θαυμασμός βιτρίνων.
Τι θα κάναμε χωρίς τους αγαπημένους μας φίλους; θα πηγαίναμε να πνιγούμε μία ώρα αρχύτερα,αυτό θα κάναμε.
Ο "κόκκινος" παίζει ένα καινούργιο κομμάτι, δεν έχω μάθει ακόμη τον τίτλο του:
".....and when I need you
then I know that you'll be there with me "

Y.Γ.: Συγχωρήστε μου το τυχον εξομολογητικό παραλήρημα, αλλά in vino veritas...

auburn Kate
(εικόνα: LAURENCE ALMA-TADEMA - The baths of Caracalla, πηγή:www.artmagick.com)