ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΟΥΝΑ ΤΟΥ PETER RABBIT;

Την Beatrix Potter δεν τη θυμαμαι. Λησμονιά στα όρια της άγνοιας. Μάλλον φευγαλέα σύνδεση μόνο μεταξύ τρισχαριτωμένων κουνελιών και της ιδιότητάς της ως συγγραφέα παιδικών βιβλίων έχω στο κεφάλι μου.
Αποφάσισα να δώ το φερώνυμο έργο που παίζεται αυτή την περίοδο στους κινηματογράφους και εκκρεμεί να μάθω αν πρόκειται περί πιστής βιογραφικης ταινίας ή όχι. Ο βασικος λόγος που πήγα να το δώ ΔΕΝ ήταν η Ζελβέγκερ, την οποία αντιπαθώ βαθύτατα φυσιογνωμικά- αυτά τα φουσκωμένα και τόσο ανορθωμένα μάγουλά της και η συνεχώς χαμογελαστή της όψη με διαολίζουν, κυρίως επειδή φοβαμαι πως πρόκειται γι΄άνθρωπο που ενδεχομένως πιστεύει ότι τη μεγαλύτερη χοντράδα αν τη συνοδεύσεις μ΄ενα χαμόγελο τόσο πλατύ, συγχωρήται. Διαολίζομαι μ΄αυτούς που πιστεύουν πως ένα χαμόγελο αποτελεί αντίδοτο για τα πάντα, ακόμη και για τα δηλητήρια ή την αδιακρισία.
Ο βασικός λόγος ήταν τα σκανταλιάρικα κουνελάκια(όχι του Playboy, τ'αυθεντικά) με τα μεγάλα αυτιά και τα κοστούμια με τα μεταλλικά κουμπιά! Κυρίως για τη σκηνή που η συγγραφέας, κατενθουσιασμένη απ΄τη γνωριμία της με τον εξίσου ενθουσιασμένο μαζί της και εξίσου άπειρο εκδοτικά, εκδότη της, απειλεί έναν ζωγραφιστό κούνελο ότι θα τον σβήσει ,αν δεν συμπεριφερθεί "καθώς πρέπει".
Το χρόνο που εκτυλίσσεται η ζωή και το έργο της Potter, δεν κατάφερα να προσδιορίσω ακριβώς, βικτωριανή Αγγλία, μέσα προς τέλη 19ου ή αρχές 20 αιώνα. Ο χώρος, σαφέστατος- η οργιαστική αγγλική εξοχή. Είναι επίσης σαφή τα ξεσπάσματα περί γυναικείας χειραφέτησης που διατυπώνονται και από την Potter και από την ομοϊδεάτισσα αδελφή του παρ' ολίγον συζύγου και εκδότη της. Παρ' ολίγον, επειδή τα κακαρώνει τελικώς, ακριβώς στο σημείο που έχουμε αρχίσει να λιγωνόμαστε από την υπερβολική ευτυχία που χτυπάει την πόρτα της Beatrix με κίνδυνο να τη στείλει στο τρελοκομείο.
'Αλλοι τα έχουν παρατηρήσει και καταγράψει ακριβέστερα κι επιτυχέστερα, μακράν, αλλά θέλω να επισημάνω αυτή την αίσθηση καταπιεσμένου πάθους κι ενθουσιασμού,που αποπνέει η ταινία, κυρίως ενθουσιασμού, που ασφυκτιά μέσα στους κορσέδες, τους ψηλούς γιακάδες που δεν ανοίγουν ούτε το καλοκαίρι, και τις μακριές φουστες. Και ο οποίος βρίσκει διέξοδο στην καλλιέπεια, στην ακατάσχετη επιστολογραφία και στα μονίμως αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.
Ενιωθα ,καθώς έβλεπα την ταινία, τις ορμόνες να βροντάνε την πόρτα του ΕΓΩ των προσώπων και να σε κάνουν να σκέφτεσαι " τώρα θα ξεσπάσει η μπόρα..."

Τι σας λέω τώρα; Πράγματα χιλιοειπωμένα. Είναι πασίγνωστο το σιδερένιο καλούπι στο οποίο απαιτούσε η βικτωριανή ηθική να χωρέσει η ανθρώπινη προσωπικότητα- με τις γνωστές συνέπειες υποκρισίας...
Αυτό όμως που κατάλαβα , στο μέτρο πάντα της απεικόνισης της συγγραφέως, ήταν ότι ενώ αρχικά η Potter ήταν ορκισμένη αντίπαλος του γάμου και αποφασισμένη να ζήσει μονη της τον εαυτό της από την τέχνη της, πράγμα που το καταφέρνει στο έπακρο, τελικά παντρεύεται, ακολουθεί δηλαδή την κυρίαρχη κοινωνική σύμβαση για τις γυναίκες της εποχής της. Οχι τον μεγάλο της έρωτα πάντως, τον εκδότη της, αλλά τον παιδικο της φίλο και μετέπειτα δικηγόρο της περιοχής. Τον εκδότη τον πρόλαβε ο θανατηφόρος βήχας..
Εν πάσει περιπτώσει, εκνευρίστηκα με την φεμινιστική παράκαμψη η οποία την ξαναοδήγησε στην κεντρική λεωφόρο. Μήπως αυτή είναι η μοίρα και ο προορισμός όλων των παρακάμψεων;
Επαναλαμβάνω, το έργο παραείναι γλυκό και χαρούμενο, ιδίως στο πρώτο μέρος, τόσο γλυκό που ανυπομονείς για το ξινό, που ευτυχώς δεν αργεί να έρθει και να την κλονίσει κυριολεκτικά. Ετσι είναι, ίσως έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι.
Γιατί τα λέω αυτά; Επειδή βλέποντας την ταινία, σκεφτόμουν πως καλο είναι να ξαναβλέπουμε πόσο έχουμε εξελιχθεί ως όντα, κυρίως σεξουαλικά, τουλάχιστον στις λεγόμενες δυτικες, φιλελεύθερες(;) κοινωνίες μας. Το να παρατηρούμε αυτή την εξέλιξη ως ζωντανή αλήθεια και όχι ως νεκρό κεκτημένο( στο βαθμό που είναι όντως κεκτημένο) είναι νομίζω το σημαντικοτερο που μπορούμε ν' αποκομίσουμε από τέτοιες αναπαραστάσεις.
Και επειδή, το να κοντεύεις να πεθάνεις από ευτυχία, δεν είναι το ζητούμενο. Νομιζω, το ζητούμενο και το ευκταίο, είναι να μπορείς να επεξεργάζεσαι και να εμπλουτίζεσαι ως χαρακτήρας και απο το αντίβαρό της, τη δυστυχία ,τον πόνο, όσο οξύς κι αν είναι, και τα δύο άλλωστε γυμνάζουν το θυμικό μας.
Είναι 3 τα μεσάνυχτα. Ακούω πάλι και πάλι, την κομματάρα των INCUBUS το love hurts. 'Οντως πονάει, και μου φαίνεται πως τελικα είμαστε ευγνώμονες όταν πονάμε, αγαπώντας.
....Love hurts, but sometimes it's a good hurt,
& it feels like I' m alive....

auburn Kate
(εικόνα:BEATRIX POTTER-peter rabbit,πηγή:www.peterrabbit.com)