Νεαρός 23χρονος, κατά πληροφορίες έψαχνε τη φίλη του, κατά την εκτίμησή μου,βαρέως ερωτόκριτος, μπήκε σε πανεπιστημιακό campus σε πολιτεία της Αμερικής και άρχισε να "βαράει στο ψαχνό", εξοπλισμένος με όλα τ' "αγαθά" της σύγχρονης βίας. Το "κόκκινο πανηγύρι" διήρκεσε 2 ώρες. Μάλλον το πληροφορηθήκατε.
Η αντίδραση των "πολιτισμένων" αποδεκτών της είδησης, προβλέψιμη και αναμενόμενη, φρίκη για για το αιμάτινο ντους, αποτροπιασμός και οργή για την σκανδαλωδώς εύκολη προμήθεια όπλων.
Αν όντως πρόκειται περί εγκλήματος ερωτικής απόγνωσης, τότε επιτρέψτε μου να σκεφτώ δυνατά κάποια ζητηματάκια, γιατί αλλιώς θα εκραγώ και ποιός ξέρει ποιόν θα πάρουν τα σκάγια..
Αυτό που με παραξένευε ανέκαθεν, τόσο που ν' αρχίσω ν' ανησυχώ για τον εαυτό μου, είναι ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις εγκλημάτων υπό το κράτος του ίμερου, το δίκιο ΔΕΝ το έχει ο φονιάς. Δεν του το δίνουν δηλαδή. Φαντάζομαι πως ήδη αρχίσατε να ανατριχιάζετε(;) μ' αυτή τη διαπίστωσή μου. Προφανώς, σε μία κοινωνία ανθρώπων που θέλει ακριβώς ν' αποκαλείται τέτοια, και όχι σφαγείο/ζούγκλα κ.λ.π., θα έπρεπε ν ανησυχούμε τα μάλα, εάν παίρναμε το μέρος του φονιά. Και γιατί να το κάνουμε εμείς; Δόξα το δίκαιό μας, υπάρχουν οι δικηγόροι για να κάνουν τη "βρωμοδουλειά", όπως υποστηρίζεται...
Προφανώς και ΔΕΝ μπορεί ο δράστης να διδάξει την επανάληψη της πράξης του. Προφανώς ΔΕΝ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Προφανώς...
Σκεφτείτε όμως, πόσοι απο εμάς έχουμε κατακαεί από το ερωτικό πάθος; Παρακαλώ ειλικρινείς απαντήσεις! 'Αλλωστε έχουμε και Αρεοπαγητικη απόφαση του 1909 παρακαλώ, η οποία λέει πως ο έρωτας είναι κακό πάθος, το οποίο εξαχρειώνει την ανθρώπινη ψυχή!! Με συγχωρείτε, αλλά είμαι με το μέρος των "εξαχρειωμένων"...
Συνεχίζω, πόσοι δεν έχουμε παγιδευτεί στον κύκλο της ερωτικης επιθυμίας χωρίς ανταπόκριση, πόσοι δεν εχουμε εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές "όχι", "δεν μ' ενδιαφέρεις καθόλου" "δεν μου κάνεις κανένα κλικ" κ.λ.π., που ξεστόμισε το υποκείμενο του πόθου μας και μας σκοτωσε συμβολικά;
Πόσα "μικρά εγκλήματα μεταξύ εραστών" τελούνται καθημερινά;
Ρωτήστε τους φίλους σας, ρωτήστε τους εαυτούς σας.
Δεν γνωρίζω το παρελθόν, ούτε το παρόν του εν λόγω δράστη, ούτε τι ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε μεταξύ αυτού και της κυρίας που "κρύφτηκε" άθελά της πίσω από τους συμφοιτητές της.
Αλλά αυτό που ανέκαθεν με δαιμονιζε σε παρόμοια περιστατικά είναι η συνέπεια στο σεβασμό της ερωτικής αυτονομίας του θύματος και η καταδίκη του δράστη.
Είτε "τάρανδος" λόγω απιστίας του θύματος, είτε "Οθέλλος" λόγω ζήλιας, βάσιμης ή μη, είτε "Ρωμαίος" τσουρουφλισμένος, αν περάσει το κατώφλι του ΔΕΝ ΘΕΛΩ τον/την έφαγε το μαύρο σκοταδι. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ανέκαθεν θαύμαζα την αυτόματη σχεδόν αντίδραση κάποιων σε τέτοια περιστατικά, κατα τ΄άλλα καθόλου προοδευτικών ατόμων. Είναι τα ίδια πρόσωπα που στις δικές τους ερωτικές σχέσεις αναπτύσσουν ενίοτε νοοτροπία κτηματία : " την.... την κατέχω, τι μου λες τώρα; ας μου κουνηθεί και τα λέμε..."
'Οταν όμως κάποιος δύστυχος αποφασίσει να κάνει πράξη ό,τι εκείνοι ονειρεύονται στους εφιάλτες τους, τοτε φορούν τη μασκα του φιλελεύθερου.
Μη με παρεξηγήσετε- δεν επικροτώ την ασφυκτική εκδήλωση του ερωτικού ενδιαφέροντος. Μεγάλα λόγια, είναι πανδύσκολη η υλοποίηση της αυτοκυριαρχίας, όμως, το να πιστεύεις ότι επειδή βάζεις ξόβεργες για να πιάσεις το αηδόνι, θα το καταφέρεις και να σου τραγουδήσει, αποτελεί μία μεγάλη πλάνη. Στην ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη Κρυστάλλινες Νύχτες , υπάρχει μία σκηνή, όπου η "μάγισσα" Ισαβέλλα καλεί με το νού της τον εραστή της Αλβέρτο, ο οποίος σαν υπνωτισμένος εμφανίζεται μπροστά της και της λέει περιχαρής : "ήρθα". Και του απαντάει αυτή : " όχι Αλβέρτο, δεν ήρθες. Εγώ σ΄έφερα..." Πόσοι δεν επιθυμούμε να μπορούσαμε να μαγέψουμε το πρόσωπο που ποθούμε;
Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως- που δεν μας αρέσει καθόλου- εγγύηση γνήσιας αυτυχίας και ηδονής είναι μόνο η αυθεντική συναινεση. Η εκουσιότητα, τα συναισθήματα δεν εκβιάζονται...
Προφανώς το γνώριζε αυτό ο δράστης/ αυτόχειρας.
Και βέβαια το εύκολο επιχείρημα είναι το : " κι εμείς καψουρευτήκαμε αλλά δεν πήραμε την καραμπίνα κι όποιον πάρει ο χάρος, τι διάολο; είπαμε..."
Επιμένω- θυμηθείτε πως αντιδράσατε εσείς σε παρόμοια περίπτωση. Η σκεψη είναι ελεύθερη ως γνωστόν. Εγκλήματα "τελούμε" όλοι μεσα στο μυαλό μας, κι ευτυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν τα πραγματοποιούμε.
Το να ταυτίζεις τον εγκληματία με το έγκλημα που διέπραξε, δείχνει κατά τη γνώμη μου, άγνοια περι της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων όντων. Δεν υπονοώ ότι η κατανόηση της πράξης οδηγεί αναπόδραστα και στην απαλλαγή του πράττοντος. Εάν όμως, αυτό το αιματοκύλισμα μπορεί να μας "πεί" κάτι, τότε αυτό ίσως να είναι η κοινότοπη αλήθεια πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε . Το ότι είμαστε κένταυροι , ανθρώπινα ζώα, ίσως να εξηγεί, αλλά όχι και να δικαιολογεί, πολλά.
'Ενα άσμα διακήρυττε: κανείς δεν είναι κανενός /κι εγώ είμαι η Ελένη, αν το θυμάστε.
Αν αληθεύει η ρήση "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, κάθε είδους ζευγάρια", τότε η μόνιμη σκιά αυτής της φωτεινής γαι τον ψυχισμό μας διαπίστωσης, είναι η παραπάνω υπενθύμιση αυτονομίας.
Και ως γνωστόν, φως και σκιά είναι συνοδοιπόροι...
auburn Kate
(εικόνα: AGNOLO BRONZINO- Venus,Cupide and the Time(Allegory of Lust),πηγή: www.wga.hu)
Η αντίδραση των "πολιτισμένων" αποδεκτών της είδησης, προβλέψιμη και αναμενόμενη, φρίκη για για το αιμάτινο ντους, αποτροπιασμός και οργή για την σκανδαλωδώς εύκολη προμήθεια όπλων.
Αν όντως πρόκειται περί εγκλήματος ερωτικής απόγνωσης, τότε επιτρέψτε μου να σκεφτώ δυνατά κάποια ζητηματάκια, γιατί αλλιώς θα εκραγώ και ποιός ξέρει ποιόν θα πάρουν τα σκάγια..
Αυτό που με παραξένευε ανέκαθεν, τόσο που ν' αρχίσω ν' ανησυχώ για τον εαυτό μου, είναι ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις εγκλημάτων υπό το κράτος του ίμερου, το δίκιο ΔΕΝ το έχει ο φονιάς. Δεν του το δίνουν δηλαδή. Φαντάζομαι πως ήδη αρχίσατε να ανατριχιάζετε(;) μ' αυτή τη διαπίστωσή μου. Προφανώς, σε μία κοινωνία ανθρώπων που θέλει ακριβώς ν' αποκαλείται τέτοια, και όχι σφαγείο/ζούγκλα κ.λ.π., θα έπρεπε ν ανησυχούμε τα μάλα, εάν παίρναμε το μέρος του φονιά. Και γιατί να το κάνουμε εμείς; Δόξα το δίκαιό μας, υπάρχουν οι δικηγόροι για να κάνουν τη "βρωμοδουλειά", όπως υποστηρίζεται...
Προφανώς και ΔΕΝ μπορεί ο δράστης να διδάξει την επανάληψη της πράξης του. Προφανώς ΔΕΝ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Προφανώς...
Σκεφτείτε όμως, πόσοι απο εμάς έχουμε κατακαεί από το ερωτικό πάθος; Παρακαλώ ειλικρινείς απαντήσεις! 'Αλλωστε έχουμε και Αρεοπαγητικη απόφαση του 1909 παρακαλώ, η οποία λέει πως ο έρωτας είναι κακό πάθος, το οποίο εξαχρειώνει την ανθρώπινη ψυχή!! Με συγχωρείτε, αλλά είμαι με το μέρος των "εξαχρειωμένων"...
Συνεχίζω, πόσοι δεν έχουμε παγιδευτεί στον κύκλο της ερωτικης επιθυμίας χωρίς ανταπόκριση, πόσοι δεν εχουμε εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές "όχι", "δεν μ' ενδιαφέρεις καθόλου" "δεν μου κάνεις κανένα κλικ" κ.λ.π., που ξεστόμισε το υποκείμενο του πόθου μας και μας σκοτωσε συμβολικά;
Πόσα "μικρά εγκλήματα μεταξύ εραστών" τελούνται καθημερινά;
Ρωτήστε τους φίλους σας, ρωτήστε τους εαυτούς σας.
Δεν γνωρίζω το παρελθόν, ούτε το παρόν του εν λόγω δράστη, ούτε τι ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε μεταξύ αυτού και της κυρίας που "κρύφτηκε" άθελά της πίσω από τους συμφοιτητές της.
Αλλά αυτό που ανέκαθεν με δαιμονιζε σε παρόμοια περιστατικά είναι η συνέπεια στο σεβασμό της ερωτικής αυτονομίας του θύματος και η καταδίκη του δράστη.
Είτε "τάρανδος" λόγω απιστίας του θύματος, είτε "Οθέλλος" λόγω ζήλιας, βάσιμης ή μη, είτε "Ρωμαίος" τσουρουφλισμένος, αν περάσει το κατώφλι του ΔΕΝ ΘΕΛΩ τον/την έφαγε το μαύρο σκοταδι. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ανέκαθεν θαύμαζα την αυτόματη σχεδόν αντίδραση κάποιων σε τέτοια περιστατικά, κατα τ΄άλλα καθόλου προοδευτικών ατόμων. Είναι τα ίδια πρόσωπα που στις δικές τους ερωτικές σχέσεις αναπτύσσουν ενίοτε νοοτροπία κτηματία : " την.... την κατέχω, τι μου λες τώρα; ας μου κουνηθεί και τα λέμε..."
'Οταν όμως κάποιος δύστυχος αποφασίσει να κάνει πράξη ό,τι εκείνοι ονειρεύονται στους εφιάλτες τους, τοτε φορούν τη μασκα του φιλελεύθερου.
Μη με παρεξηγήσετε- δεν επικροτώ την ασφυκτική εκδήλωση του ερωτικού ενδιαφέροντος. Μεγάλα λόγια, είναι πανδύσκολη η υλοποίηση της αυτοκυριαρχίας, όμως, το να πιστεύεις ότι επειδή βάζεις ξόβεργες για να πιάσεις το αηδόνι, θα το καταφέρεις και να σου τραγουδήσει, αποτελεί μία μεγάλη πλάνη. Στην ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη Κρυστάλλινες Νύχτες , υπάρχει μία σκηνή, όπου η "μάγισσα" Ισαβέλλα καλεί με το νού της τον εραστή της Αλβέρτο, ο οποίος σαν υπνωτισμένος εμφανίζεται μπροστά της και της λέει περιχαρής : "ήρθα". Και του απαντάει αυτή : " όχι Αλβέρτο, δεν ήρθες. Εγώ σ΄έφερα..." Πόσοι δεν επιθυμούμε να μπορούσαμε να μαγέψουμε το πρόσωπο που ποθούμε;
Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως- που δεν μας αρέσει καθόλου- εγγύηση γνήσιας αυτυχίας και ηδονής είναι μόνο η αυθεντική συναινεση. Η εκουσιότητα, τα συναισθήματα δεν εκβιάζονται...
Προφανώς το γνώριζε αυτό ο δράστης/ αυτόχειρας.
Και βέβαια το εύκολο επιχείρημα είναι το : " κι εμείς καψουρευτήκαμε αλλά δεν πήραμε την καραμπίνα κι όποιον πάρει ο χάρος, τι διάολο; είπαμε..."
Επιμένω- θυμηθείτε πως αντιδράσατε εσείς σε παρόμοια περίπτωση. Η σκεψη είναι ελεύθερη ως γνωστόν. Εγκλήματα "τελούμε" όλοι μεσα στο μυαλό μας, κι ευτυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν τα πραγματοποιούμε.
Το να ταυτίζεις τον εγκληματία με το έγκλημα που διέπραξε, δείχνει κατά τη γνώμη μου, άγνοια περι της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων όντων. Δεν υπονοώ ότι η κατανόηση της πράξης οδηγεί αναπόδραστα και στην απαλλαγή του πράττοντος. Εάν όμως, αυτό το αιματοκύλισμα μπορεί να μας "πεί" κάτι, τότε αυτό ίσως να είναι η κοινότοπη αλήθεια πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε . Το ότι είμαστε κένταυροι , ανθρώπινα ζώα, ίσως να εξηγεί, αλλά όχι και να δικαιολογεί, πολλά.
'Ενα άσμα διακήρυττε: κανείς δεν είναι κανενός /κι εγώ είμαι η Ελένη, αν το θυμάστε.
Αν αληθεύει η ρήση "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, κάθε είδους ζευγάρια", τότε η μόνιμη σκιά αυτής της φωτεινής γαι τον ψυχισμό μας διαπίστωσης, είναι η παραπάνω υπενθύμιση αυτονομίας.
Και ως γνωστόν, φως και σκιά είναι συνοδοιπόροι...
auburn Kate
(εικόνα: AGNOLO BRONZINO- Venus,Cupide and the Time(Allegory of Lust),πηγή: www.wga.hu)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου