Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μία ατάκα της αγαπημένης μου Μαφάλντα, όταν δείχνει στον φίλο της Φελίπε μία σειρά από μαμάδες/νταντάδες κ.λ.π. να σέρνουν καρότσια με μωρά μέσα. Ξέρετε εκείνα τα μεγάλα καρότσια με τον σιδερένιο σκελετό και τη μαύρη κουκούλα..
Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε καποιον που αγαπώ πάρα πολύ κι ας του φαίνεται ακατανόητο... Πολλαπλασίασε τον εαυτό του! Δεν είμαι καθόλου καλή στα της οικογένειας. Εχω μία απέχθεια στο τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και παρόλο που το τελευταίο φαίνεται ότι και στην Ελλάδα τείνει να πάρει μια πιό προοδευτική μορφή, εγώ συνεχίζω να είμαι επιφυλακτική. θα ήταν ίσως κακία εκ μέρους μου να πω ότι χαίρομαι που οι προβλέψεις μου για το πως εξελίσσονται τα ζευγαρια μετά την είσοδο στον "μαγικό κόσμο με το μπιμπερό", επαληθεύονται, μέσες άκρες.
Οπως είπα δεν είμαι καλή στην υποστήριξη του θεσμού. Μόνο επιχειρήματα για την αμφισβήτησή του έχω να διατυπώσω. Ισως να είναι ανικανότητα, ή αναπηρία...
Ο John Kuchi, δεν είμαι σίγουρη ότι το επίθετό του το γραφω σωστά, είχε πεί κατι εξαιρετικό γαι τα παιδιά, το οποίο συγκίνησε ακόμη κι εμένα. Αν θυμαμαι καλά είχε πεί πως αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας επειδή θελουμε να μας παρει στα χέρια του το μέλλον.
Εύχομαι σ' αυτόν, και ξέρει αυτός ποιός είναι, να εχει το θαρρος για να μάθει απ' το παιδί του, την ανεκτικότητα για να το δεί να εξελίσσεται και να μεγαλώνει με τρόπους που ενδεχομένως αυτός δεν εγκρίνει, ή δεν προέβλεψε, και την απέραντη αγάπη και αποδοχή να του προσφέρει, ώστε να μπορέσει να σταθεί στα δικα του πόδια πραγματικά. Κι αυτό δεν είναι μονο θέμα εφοδίων γνωστικών ή υλικών αλλά κυρίως ψυχικών....
auburn Kate
(φωτό, πηγή: www3.sympatico.ca/tompout/AnnGedes/anngedes.htm)
Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε καποιον που αγαπώ πάρα πολύ κι ας του φαίνεται ακατανόητο... Πολλαπλασίασε τον εαυτό του! Δεν είμαι καθόλου καλή στα της οικογένειας. Εχω μία απέχθεια στο τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και παρόλο που το τελευταίο φαίνεται ότι και στην Ελλάδα τείνει να πάρει μια πιό προοδευτική μορφή, εγώ συνεχίζω να είμαι επιφυλακτική. θα ήταν ίσως κακία εκ μέρους μου να πω ότι χαίρομαι που οι προβλέψεις μου για το πως εξελίσσονται τα ζευγαρια μετά την είσοδο στον "μαγικό κόσμο με το μπιμπερό", επαληθεύονται, μέσες άκρες.
Οπως είπα δεν είμαι καλή στην υποστήριξη του θεσμού. Μόνο επιχειρήματα για την αμφισβήτησή του έχω να διατυπώσω. Ισως να είναι ανικανότητα, ή αναπηρία...
Ο John Kuchi, δεν είμαι σίγουρη ότι το επίθετό του το γραφω σωστά, είχε πεί κατι εξαιρετικό γαι τα παιδιά, το οποίο συγκίνησε ακόμη κι εμένα. Αν θυμαμαι καλά είχε πεί πως αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας επειδή θελουμε να μας παρει στα χέρια του το μέλλον.
Εύχομαι σ' αυτόν, και ξέρει αυτός ποιός είναι, να εχει το θαρρος για να μάθει απ' το παιδί του, την ανεκτικότητα για να το δεί να εξελίσσεται και να μεγαλώνει με τρόπους που ενδεχομένως αυτός δεν εγκρίνει, ή δεν προέβλεψε, και την απέραντη αγάπη και αποδοχή να του προσφέρει, ώστε να μπορέσει να σταθεί στα δικα του πόδια πραγματικά. Κι αυτό δεν είναι μονο θέμα εφοδίων γνωστικών ή υλικών αλλά κυρίως ψυχικών....
auburn Kate
(φωτό, πηγή: www3.sympatico.ca/tompout/AnnGedes/anngedes.htm)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου