ΜΗ ΠΑΣΧΑ...

Φανταστείτε ένα Πάσχα αρνητικό του καθιερωμένου. 'Ενα Πάσχα από την ανάποδη.Αφού οι γιορτές, είτε μικρής είτε μεγαλης διάρκειας, μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της εξόδου από τον χρόνο, σα να ζούμε για λίγο εντός παρενθέσεως, φανταστείτε ένα Πάσχα, ως ανατροπή του ορθόδοξου εορτασμού.
Δεν στολίζονται επιτάφιοι- οι άνθρωποι ασφυκτιούν μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά τους και προτιμούν να ξεχυθούν στην εξοχή, στο φυσικο περιβαλλον των λουλουδιών και όχι να παρηγορηθούν με μερικές εκατοντάδες καρφωμένες, κολλημένες, ραμμένες πάνω σ' ένα ξύλινο πλαίσιο.
Δεν τελείται η καθιερωμένη λειτουργία κατα τη Μεγάλη Βδομάδα- η καθημερινή επίκληση ενός θεού που όμως δείχνει να μην ακούει, καθιστούν το "ποίμνιο" ανυπάκουο και απελπισμένο. Τί να τους κάνουν μερικά τροπάρια, όταν ξέρουν, κατά βάθος, πως η όποια αλλαγή θα επέλθει με πράξεις, τις δικές τους πράξεις, και όχι με δεήσεις;
Δεν σουβλίζονται, γενικώς δεν θυσιάζονται στο βωμό της ευωχίας, αμνοερίφια. Κάθε χρόνο τα ΜΜΕ παίζουν το ίδιο σκοπό με αξιοθαύμαστη συνέπεια- "στα ύψη ο οβελίας", λέγεται η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων χρόνων. Παίζεται σε όλους τους σταθμούς και τα τηλεοπτικά κανάλια, πολύ πριν την έλευση του Πάσχα, ώστε να δοθεί επαρκής χρόνος στους ευλαβείς καταναλωτές να ξανατοποθετήσουν ψηλά τα καντήλια που κατέβασαν λόγω της ακρίβειας.
Η νηστεία εξορίζεται απο την κοινοτητα των γευμάτων. Οι πιστοί επιδίδονται στο αντίθετό της, στην ξεφρενη απόλαυση φαγητού , ποτού, και ερωτικών συνευρέσεων. Τουλάχιστον τώρα η μετάνοια έχει πραγματική σημασία, αφού θα ξεπλύνει την παράδοσή τους στο κρέας, στο λάδι και στο κορμί που τους ακουμπάει βασανιστικά. Τώρα έχουν πραγματική ανάγκη ν' αποβάλλουν από το σώμα τους τα ίχνη των καταχρήσεων και ν' αναδυθούν καινούργιοι, αγνοί, ξαναγεννημένοι, ούτως ειπείν..
Ούτε αυγά βάφονται- το σύμβολο της ζωής και της αναγέννησης, καταναλώνεται χωρίς φτιασίδια.
Δεν αγοράζονται κροτίδες. Χορτασμένοι απ' τους πολέμους και τα συνοδευτικά τους, που ξεχειλιζουν απ΄τις κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές οθόνες, οι πολίτες αποφασίζουν να Πασχάσουν ειρηνικά και προπάντων αθόρυβα, χωρίς την ενοχλητική έως και απειλητική ηχητική προσομείωση της πολεμικής σύρραξης.

Θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε τέτοιο Πάσχα;
Αν οι γιορτές αποτελούν μία " θεσμοθετημένη εκτροπή" απ' το κανονικό , και ένα πολυ πειστικό επειχείρημα για να συνοδεύσουμε ολες μας τις δραστηριότητες με το "πολύ", ένας εορτασμός όπου το ναδίρ θα βρισκόταν ψηλότερα απ' το ζενίθ, θ'αποτελούσε μία πραγματικη ρήξη με το συνεχές της, κατά τα λοιπά, ίδιας ζωής μας. Κυρίως αυτής που μας έχουν επιβάλλει.
Κατά τη διάρκεια των γιορτών, κανουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα μ' αυτά που κανουμε και τις υπόλοιπες μέρες, απλώς ο χρόνος δέιχνει να επιμηκύνεται και να τεμπελιάζει μαζί μας.
Αλλά οι θρησκευτικής προέλευσης γιορτές, όπως αυτή, επιβάλλουν συνειδητά ή ασυνείδητα και μία σωματική πειθαρχία. Αν σπάζαμε αυτή την πειθαρχία, σε συλλογικο επίπεδο - έτσι κι αλλιώς οι κοινωνίες είναι εξαιρετικά απρόσωπες για να μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό με ασφαλή τρόπο- αλλά αν μπορούσαμε να το κανουμε, τί επίπτωση θα είχε στους φορείς της θρησκευτικής εξουσίας που επιμένουν να επιδιώκουν τον επηρεασμό της ανθρώπινης συνείδησης;
Δεν θ' αποτελούσε πραγματική αναγέννηση η απελευθέρωση από έναν παραφουσκωμένο, χρησιμοποιημένο και φθαρμένο εαυτό; Η απεμπλοκή μας, εσωτερική κυρίως, από καταβολές, φοβίες, και συναφή κωλύματα;
Θυμηθείτε τη σκηνή του ομαδικού οργίου στο 'Αρωμα του Ζίσκιντ. Η επόμενη μέρα βρήκε τους συμμετέχοντες σ' αυτό, αμνήμονες και με τρομερό πονοκέφαλο.
Τοποθετείστε τώρα αυτή την πράξη στο πασχαλινό πλαίσιο- οι, στο βάθος, βάθος, σεξουαλικά στερημένοι πολίτες επιδίδονται σε μία συλλογική ηδονική αναζήτηση. Και βγαίνουν απ' αυτήν, όπως από μία γιορτή, ξαναμμένοι, ζαλισμένοι και ίσως χαρούμενοι, με την αίσθηση της απαγκίστρωσης από τον παλιό εαυτό τους. Ο πρότερος εαυτός τους μοιάζει πεθαμένος, μικρός.
Αλλωστε, τι νόημα έχει μία Ανάσταση αν δε συντελείται εκ νεκρών;

auburn Kate

(εικόνα: LAWRENCE ALMA-TADEMA- The roses of Heliogabalus,πηγή: www.artmagick.com)