Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Το χρέος

Πριν πολλά χρόνια, ξεφύλλιζε αφηρημένα ένα απ' αυτά τα γυαλιστερά περιοδικά. Σκόνταψε πάνω σ' έναν πολυτελή ξενώνα κρυμμένο στην παλιά πόλη της Ρόδου. Η Ανατολή με τη λαγνεία της ντυμένη όλες τις σύγχρονες ανέσεις της Δύσης. Ζήλεψε αφόρητα, κυρίως γιαυτό που φαντάστηκε διαβάζοντας το άρθρο. 'Ενα σαράκι την έτρωγε έκτοτε- να γράψει μία ιστορία σαν μέλι που θα φούντωνε τον πόθο για ανέμελη ζωή μέσα στην ψυχή όποιων τη διαβαζαν. Μιά ιστορία που θα ξεχείλιζε ερωτισμό. Χωρίς προβλήματα επιβίωσης, υπαρξιακά διλήμματα ή διχασμούς. Θα ήταν το μανιφέστο της ασθησιακής απενοχοποίησης.
Θανάσιμα ωραία νεαρή, λυγερόκορμη, που θα είχε διαβάσει τα πάντα ,με χόμπι να μαδαέι εποικοδομητικά διογκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς. Και να κουρσεύει όποιο κορμί τη λαχταρούσε χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Ονειρευόταν μια ιστορία με φινέτσα, στυλ και ανείπωτη καύλα, σαν αυτή που διαπερνάει μιά ροκ συλαυλία, ή δυό γυμνά κορμιά, φλογισμένα απ΄την ίδια επιθυμία, που συζητούν δίπλα- δίπλα ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο, και χαϊδεύονται, χωρίς όμως να είναι τα χάδια το πρωτεύον εκείνη τη στιγμή. Κ ι εσύ ο παρατηρητής, να παρακαλάς να συμβεί μεταξύ τους αυτό που αναβάλουν και σε βασανίζουν.
Πολλά χρόνια , μετά η ιστορία έσπασε σε πολλά κομμάτια, μεταμφιέστηκε, τα πρόσωπα εναλλάσσονταν, ήταν μυριάδες, αλλά όλα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικο- φόρτιζαν κα ιτην πιό ταπεινή ή ασήμαντη πράξη με ποιότητα, με βάθος. Σαν αυτό που είχαν ο Γκέοργκ και η Κρίστα-Μαρία Ζίλαντ, και δεν είχε και σπάραζε, ο νεκρός εν ζωή αξιωματικός της Στάζι.
Μιά μέρα διαβασε την άποψη της κυρίας Γέλινεκ για τους ανθρώπους που επιθυμούν να γράφουν επειδή δεν μπορούν να ζήσουν... Και θυμήθηκε ότι κι ο Ουάιλντ ειχε γραψει κατι παρόμοιο. Κοίταξε τη βιβλιοθήκη της, αμέτρητες σελίδες την κοιτούσαν κυριολεκτικά αφ' υψηλού, αφού ήταν καρφωμένη στον τοίχο. Κοίταξε και τη φάτσα της στον καθρέφτη.Ναι , είχε δίκιο εκείνη η κωλόγρια με το ανακριτικό βλέμμα, η ηλικία φαίνεται στα μάτια. Κι ας μικροδειχνεις σκανδαλωδώς. Η κούραση , η έλλειψη αγάπης , η έλλειψη γενικώς, φαίνεται στα μάτια. Κοίταξε και τη φωτογραφία της αγάπης της που κουβαλούσε πάντα μαζί της, χειλάκι λαχταριστό πετροκέρασο κι ένα βλέμμα όλο καλοσύνη. Ένιωσε την απόγνωση να της ξεριζώνει την καρδιά.
Η Τέχνη, μπορεί να είναι διαρκέστερη και άφθαρτη αλλά δεν μπορεί ν'αναπληρώσει το άγγιγμα, την αγκαλιά, τον παροξυσμό και τη λαχτάρα που νιώθεις ότνα σε περιβάλλει σάρκα, η λατρεμένη σάρκα.
Πως το έλεγε εκείνο το σλόγκαν; "Καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μιά φρίκη δίχως τέλος".

Δεν άφησε ούτε διαθήκη ούτε απολογητικό σημείωμα. Μόνο το τελευταίο χειρόγραφό της. Οι ευρώντες θ'αποζημιώνονταν σίγουρα.
Μετά από μιά δύο μέρες, η αδελφή της περασε επιτέλους να τη δει, και για πρώτη φορά χρησιμοποίησε το εφεδρικο κλειδί που της είχε δώσει. Δεν ήξερε καλά καλά κι ίδια γιατι εκείνη τη μερα αποφασισε να μπει ακάλεστη. Τη βρήκε με τα μάτια ορθάνοιχτα να αιωρείται στο μονόζυγο της κάσας της πόρτας. Σαν τη Τζάνετ τη σβερκοτσακισμένη. Το cd ειχε κολλήσει στο run των Snow Patrol.
Σαν υπνωτισμενη, σα να παρακολουθουσε ένα έργο τρόμου, έψαξε με τα μάτια για κάποια εξήγηση. Πάνω στο γραφείο της νεκρής είδε τυπωμένο ένα μυθιστόρημα, το δικο της.
'Ενα στρείδι στο βυθό ήταν ο τίτλος του. Στην επόμενη σελίδα διάβασε την ακόλουθη φράση:
Γι αυτόν που μου είπε εκείνο το, γεμάτο αποδοχή, επιτέλους.



auburn Kate

( να μπορουσαν να ζωντανεψουν οι ζωγραφιές, ELIZABETH PEYTON-Ben drawing )

6 σχόλια:

sourgeal είπε...

Και είναι και αδηφάγα η που***α η δημιουργικότητα.. Θέλει όλο και περισσότερο, όσο περισσότερο της δίνεις τόσο πιο πολύ θέλεις. Πώς δεν ζουν αυτοί που δεν γράφουν; Να σου πω ένα σωρό: Έρνεστ Χέμινγουεϊ (δέκα ζωές έζησε ο άτιμος σε μία), Βιρτζίνια Γουλφ, Σίλβια Πλαθ. Τώρα παρατήρησα ότι όλους τους αυτοκτονικούς σου ανέφερα. Πάμε πάλι: Ο Όσκαρ Ουάιλντ που ανέφερες, ο Φιτζέραλντ. Νομίζω απλά ότι αυτοί που γράφουν, ότι ζωές και να ζουν απλά δεν τις παίρνουν αψήφηστα. Τα πάντα χρειάζονται αγώνα, σκέψη, ανάλυση. Έτσι μόνο ηρεμούν, εξηγώντας τον κόσμο μέσα από λέξεις...

Φράνσις είπε...

@sourgeal:: σε λιγο θ'ανεβασω στο αλλο... Ετοιμασου! ΘΑ σου στιελω μειλ.. Οσο για το παρον, δεν μπορω να σου πω τιποτα εκτος απ ΄την ευστοχοτατη παρατηρηση σου πω ολοι τους αυτοκτονησαν.Περισσοτερα στο μειλ, μικρουλα. Σε φιλω.

xtsanos είπε...

Διακρίνω μια παραίτηση τον τελευταίο καιρό. Τι "διακρίνω" δηλαδή, πιο φανερή δε μπορείς να την κάνεις. Ελπίζω να μην φτάσεις κι εσύ στο απονενοημένο lol. Βάλε τέρμα Florence and the Machine και ξεκίνα την άνοδο!

Επειδή έχω ένα πρόβλημα με την ερμηνεία, μπορείς να μου εξηγήσεις την τελευταία φράση στο context της ιστορίας;

Φράνσις είπε...

@en voz baja:: σιγα μη στην εξηγησω!!! Η ερμηνεια ανηκει στους ερμηνευτες της, ειπε η σφίγγα. καλως διακρινεις.Δεν μπορω να σου πω κατι αλλο. Οι Φλόρενς μου σπανε τα νευρα! Εντελως ομως. Η τσιριδα της κυριας μου τρυπαει το τύμπανο μωρε χαμηλοφωνο μου.Αντιδωρο: ξανακουσα Λιλιπούπολη χτες, και με πηραν τα κλαματα.Για ολα. Φιλια.

markos-the-gnostic είπε...

τελικά αυτή η ζωή μου φαίνεται σαν μη πραγματική, σαν ένα όνειρο κάποιου (μάλλον εντόμου) που περνά τρομερά γρήγορα

Φράνσις είπε...

@markos-the-gnostic:: ωωωωωω! ω τι ξεστομισες τωρα. Λες η δυστυχη να ειναι το θηλυκο αντιστοιχο του Γκεοργκ Σάμσα και να μην το εχει αντιληφθει ακομη;