Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Η μπέρτα και ο μοχθηρός σκιούρος

Ως προανάκρουσμα του ποστ που ονειρεύομαι να γραψω μετά τις εκλογές(γαμώ τις κάλπες μου μέσα).
Οταν θα το διαβάζετε, κατά πάσα πιθανότητα ή θα παρακολουθω το τελευταίο υποστηρικτικό σεμινάριο πριν την αποφράδα μέρα, ή θα προσπαθώ να βρω ποιοί άτυχοι έχουν κληρωθεί μέλη της εφορευτικής επιτροπής, στο δικό μου τμήμα, ή θα μιλάω με τον πολυλατρεμένο μου για λίγο, εν μέσω φωνών, προσπαθώντας να μεταφερθώ μετά την Κυριακή. Αυτό ονειρεύομαι αδέλφια- την επομένη των εκλογών. Και όχι επειδή ειχα σκασίλα για τη νέα(;) κυβέρνηση, αρκετά θα τους λουστώ όλους τους μέχρι το πρωί της Δευτέρας..

Δείτε αυτό το video
οπωσδήποτε. Δεν εχω ακουσει το τραγουδι ακομη, δεν ξερω καν πως είναι η μελωδία του .Μπορει να ειναι μια μαλακία και μισή.Αν και οι Coldplay δεν κανουν μαλακιες τραγούδια, εξ όσων γνωρίζω.Αλλα το βιντεάκι που το συνοδεύει είναι εξαισιο. Παραμυθένιο. Απ΄τα καλύτερα που εχω δει. Ενα σουρρεαλιστικό όργιο. Χαρισμένο στον exitmusician για να μην σαλτάρει και ν'αντεξει μέχρι τη μέρα Μηδέν, στη λατρεία μου που υπομενει την κλαψα και το αγχος γι' αυτο το όργιο χαρτουρας, κρατικης οκνηρείας, κρατικης νοοτροπίας "ολα την τελευταια στιγμή τα κανουμε", κομματικης λεβεντομαλακίας, και σε όσους επιμενουν να αντιστέκονται στις τσιρίδες, τους μπούληδες, τα γομαρια , τους επίδοξους πρωθυπουργούς, και να κλείνουν την τηλεόραση μόλις εμφανίζονται αυτά τα όντα .Σε οσους επιμενουν να ονειρεύονται τους αγαπημενους τους όταν δουλευουν, γιατί μονο αυτοί αξίζουν τελικά.Αυτοί και η ομορφιά της Τέχνης.
Δε μας ενδιαφέρετε ρε ξεκαύλωτοι αρχομανείς. 'Αει σιχτίρ πια.

auburn kate

( εάν ταλαιπωρηθείτε με το video, ψαξτε το υπό τον τίτλο strawberry swing)

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Προεκλογική περίοδος

" Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
τις τελευταίες μέρες, άγνωστες γυναίκες τηλεφωνούν στο σπίτι μου, μιλάνε με εμετική ευγένεια τραπεζικού υπαλλήλου[ όταν θέλει να σου κρεμάσει πιστωτικές κάρτες] και μου κάνουν κάτι μακροσκελείς δηλώσεις ταυτότητας: "είμαι απ΄το πολιτικό γραφείο, του..."
Τόσες φορές μου έχουν τηλεφωνήσει κι έχω πάντα την απορία, ποιές στο διάβολο είναι , αφού δεν προλαβαίνουν να μου πουν ολόκληρο το "όνομά" τους. Τις νικάει ένα ηχηρότατο κατέβασμα του ακουστικού στα μούτρα τους. Ψήφισα αυτοκαθορισμό αναφορικά με το ποιός γίνεται οικείος μου.
Χτες ξενύχτισα ξαναβλέποντας το Finding Nenerland, με το θεό Τζόνυ Ντεπ και τη θεά Κέιτ Γουίνσλετ. Ελληνικός, αντιεμπορικός, τίτλος του θα μπορούσε να είναι το: Πως τα καταφέρνει πάντα η σκύλα ζωή και μας βγάζει ξινή την ευτυχία που μας δίνει από σπόντα;
Το έκανα αυτό, γνωρίζοντας πως είχα δουλειά την επόμενη μέρα, γνωρίζοντας πως θα μεταμορφωνόμουν σε κούτσουρο που για να σηκωθεί απ΄το κρεβάτι χρειάζεται το γερανό του δήμου. Ψήφισα αληθινή απόλαυση και εφεδρικό οξυγόνο.
Χτες επίσης παρακολούθησα τον αγώνα μπάσκετ εμταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Κρεμμυδόσουπα που μου έπεσε βαριά- αιτία το γαμημένο δίποντο που δεν μπήκε και μείναμε με το 71-69 σε βάρος μας,στο χέρι. Ο αγώνας όμως αγαπημενο μου ημερολόγιο, ήταν συναρπαστικός και για άλλο λόγο- για τον δευτερο σχολιαστή του. Πρωταγωνιστής ήταν ο κυριος Χ.(εδώ ξερνάμε) μεν, αλλά παρεμβαίνων σχολιαστής ήταν ο κύριος Λ. τεκνό μπασκετμπολίστας με φωνάρα-καύλα για πολλαπλές ανατριχίλες.
Αγαπημενο μου ημερολόγιο, ακουγα την περιγραφή της Πίπιζας που Αγριοκοιτάζει το Φακό, και μολις ετοιμαζόταν η ναυτία να μου φάει το στομάχι,παρενέβαινε το Τεκνό και γλίτωνα τις δραμαμίνες.
'Ηξερα όμως οτι ήταν απλώς υποκατάστατο... Γιαυτά θελω να σου μιλήσω- για τα υποκατάστατα.
Σου έχει τύχει ποτέ, να λατρεύεις τόσο πολύ έναν άνθρωπο ώστε να μη σου φτάνουν ποτέ οι λέξεις για να του πεις πως νιώθεις; Να βιώνεις πάντα ένα έλλειμα, μιά κατάσταση λεξιπενίας; Ν'απελπίζεσαι που νιώθεις πάντα βουβά; Που δεν μπορεί ο λεγάμενος/η ν'αντιληφθεί τί φουρτούνα 10 μποφόρ λυσσομανάει μεσα σου;
Εγώ όμως αγαπημένο μου ημερολόγιο, βρήκα κολπάκι.Καθε φορά που νιώθω ένα βουνό λατρεία, θυμαμαι ένα βιβλίο, ή ενα μουσικο κομματι ή μια ταινία, που απεικόνισαν ακριβώς αυτο το βουνο.Και σκέφτομαι: αν δει η αγάπη μου την ταινία ή διαβάσει το βιβλίο και νιώσει ακριβώς όπως ένιωσα κι εγώ διαβάζοντάς το, τότε θα καταλάβει τι ακριβώς νιώθω όταν λέω το "δε σε χορταίνω".
Το έκανα αγαπημένο μου ημερολόγιο μερικές φορές, αλλά θυμήθηκα την ανεμοβλογιά. Που σε γεμίζει σπυράκια, αυτά σηκώνουν άσπρο κεφάλι και μόλις πολλαπλασιαστούν σαν το Βούδα και ξελυσσάξουν, πεθαίνουν αφήνοντάς σου ενθύμιο μιά τρελή φαγούρα.
Οταν ήμουν μικρή και ανεμοβλογιοχτυπημένη, η μαμά μου τσίριζε: ΜΗΝ ΤΑ ΞΥΝΕΙΣ, θα σου αφήσουν σημάδι. Εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι μουλάρι στο μυαλό-γιαυτό δεν την άκουσα κι έχω κι ενα μικρο σημάδι της ανυπακοής. 'Ενα μόνο- γιατί τα πολλά σπυράκια τα έπαιζα αλλιώς. Δεν έξυνα πάνω τους αλλά δίπλα τους. Ξερεις, κοροϊδεύεις το μυαλο σου, μπερδεύεις τις νευρικες απολήξεις και ανακουφίζεσαι λίγο. Ξύνεις ας πούμε σαν τρελή το χέρι σου το μπανταρισμένο, οχι εκει που ειναι ο γύψος κι η φαγούρα, αλλά λίγο παραπάνω.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι το σπυράκι που δεν μπορώ ποτέ να ξύσω. 'Ηθελα να στο γραψω αυτό- για να πάρω θαρρος να του το πω.
Αλλά τώρα πρέπει να κοιμηθώ.

Το φιλαράκι σου απ ΄τον πλανήτη Μπανάνα."

Οποιαδήποτε ομοιότης με υπαρκτά πρόσωπα , δεν είναι εντελως συμπτωματική, αλλά απολύτως ηθελημένη...



auburn Kate
(εδώ θα έμπαινε φωτό του Γ.Λιμνιάτη, που δεν βρίσκω!)

[ πολιτική και θρησκεία διεκδικουν το ιδιο βασίλειο... όχι το επουράνιο,RAPHAEL-Saint John the Baptist preaching ]


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Αντιβίωση

Κάποιος τρισαγαπημένος μου, γυρίζοντας απ΄τις υπέροχες, κατά δήλωσή του, διακοπές του, μου είπε το εξής: μήπως η ευχή που ανταλλάσουμε πριν φύγουμε, το " να περάσεις καλά", είναι όχι ευχή αλλά κατάρα; Επειδή αν όντως εχεις περάσει καλά, συγκρίνοντάς το με ό,τι συναντάς στην επιστροφή, αρρωσταίνεις.
Ορθόν. Το καλά είναι φτιαγμένο από εύθραστα υλικά. Χρήζει προσεκτικών χειρισμών, επιφυλακτικών βημάτων στο έδαφος της "εκτός παρένθεσης" ζωής. Σα να πασχίζεις να ισορροπήσεις στο γλιστερό βραχάκι που μουσκεύει συνεχεια η θάλασσα, αποφεύγοντας να πατήσεις τους αχινούς. Αν πω οτι δεν έγινα σαν πράσινο μάμπα μέσα μου απ΄τη ζήλεια, και ότι δεν ένιωθα σαν ανεπιθύμητος καλεσμένος που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στη γιορτή επειδή κανεις δεν του δίνει σημασία, θα είναι ψέμα. 'Οπως ψέμα θα είναι το να δηλώσω πως πήγα κάπου, εκτός Αττικής.
Για να μην μπω σε θλιβερές λεπτομέρειες, σας λεω αυτό μόνο: εσείς, που πήγατε, γυρίσατε και τώρα αρχίσατε να ονειρεύεστε όπως όλοι οι υγιώς ακόμη σκεπτόμενοι, την επόμενη ευκαιρία καθαγιασμένης ξάπλας, να θυμάστε πως χειρότερη της επιστροφής [ ως άλλης εκδίωξης απ΄τον Παράδεισό(μας) ], είναι η θέαση του εαυτού μας, για πολλοστή φορά εκτός οποιασδήποτε πιθανότητας εισόδου σε αυτόν...
Και όσοι έχετε ταυτίσει τη φυγή μόνο με την πραγματική φυγή εκτός των τειχών της πόλης,έχετε υπόψη σας ότι οι διακοπές, είναι εφικτές παντού, είτε φύγεις μαζί με τις ορδές, είτε μείνεις φύλακας της χαβούζας, όπως την αποκαλούσε παλιά η Kwlogria. Οι διακοπές είναι ψυχοδιανοητική κατάσταση κυρίως. Απόδειξη περίτρανη, ότι corpore δουλευεις σαν αυτόματο, και animo έχεις ήδη βουτήξει σε τυρκουάζ νερά. Αν έχεις αποφασίσει να τιμήσεις τη θεά Απραξία, τη Χαλάρωση, την Αναδιευθέτηση του χρονου με μόνο κριτήριο τις προσωπικές κλίσεις/αγάπες κι ενδιαφέροντα, θα το πετύχεις( λέμε τώρα) είτε είσαι στα λαχταριστά νερά των Αντίπαξων είτε στο καμίνι της Κυψέλης. Εννοώ πως οι διακοπές αποτελούν πρωτίστως εσωτερική κατάσταση.

Μάλιστα. Αυτό είναι το ξόρκι που επαναλαμβάνω όταν ζηλεύω όσους επιστρέφουν :-)))))))

Διαβαστε αν θέλετε το έξοχο κείμενο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή της Κυριακής της 23/8/2009, με τίτλο: Dolce far niente ή απραξίας εγκώμιον. Για να εφοδιαστείτε με επιχειρήματα υπέρ της φαινομενικής, αδράνειας .Για ολα όσα σκεφτόμαστε μόνοι μας ή μαζι με έχοντες ευαίσθητα και πρόθυμα αυτιά.

Και για να μην βυθιστώ στην κατάθλιψη, κάνω αυτό που έκανα ανέκαθεν όταν πνίγομαι- βγαίνω στην βεράντα και βουτάω στο κενό.
Από κάτω με περιμένει το μαλακό στρώμα των νέων ταινιών που έρχονται( βλ. π.χ. Doctor Parnassus), των νεων συναυλιών(π.χ. Archive και ΜG-η σεξουαλικότητα παει στο νηπιαγωγείο-ΜT) και όσων βιβλίων δεν έχω ακομη διαβάσει.

Επιστρέφοντες, να θυμάστε ότι αν φύγατε, κατά μαχητό τεκμήριο είχατε λεφτά για να χρηματοδοτήσετε την απόδρασή σας. Το οποίο σημαίνει ότι έχετε δουλειά, ή εν πάσει περιπτώσει, εισόδημα. Το οποίο σημαίνει ότι ειστε υγιείς και "παρελάσιμοι" , γιαυτό και φύγατε. Αλλιώς, θα ξαναβλέπατε τις κινήσεις της καθημερινότητάς σας για εφιαλτικα πολλοστή φορά, 'Η θα παίζατε μονοι σας επιτραπέζια για 2 παίκτες, παίζοντας με τη σειρά για λογαριασμό του ενός και του άλλου παίκτη (ναι ,το έχω κανει- είναι απ΄τους ασφαλέστερους τρόπους να κανει κεφάλι κουρκούτι, και να ξεραθείς στον ύπνο απ΄το σχιζοφρενικό brain-storming) 'Η θ'ασφυκτιούσατε σαν τίγρης μέσα σ' 'ενα διαμέρισμα, με υπόκρουση που δεν σβήνουν οι μουσικάρες, τις φωνές των αρχαιοτήτων στο απέναντι σπίτι, που βρίζονται νυχθημερόν, όπως ακριβως η Μάρθα και ο Τζώρτζ στο "Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ"...
Η Μάρθα, στη διασκευή δια χειρός ζωής, είναι γραία αθυρόστομη, που εχει θάψει το βίο της στο κρεββάτι και την "πάπια" του κατάκοιτου Τζωρτζ.
Ν' ακούς τη γραία να φωνάζει στον κλινήρη " ρε μαλάκααααα, άντε γαμήσουυυυυ"!!!! και να σκέφτεσαι: αν γεράσω και έχω ακόμη απύλωτο στόμα, έτσι θ' ακούγομαι;

Γιαυτό σας λέω- cheer up. Μακάριοι οι επιστρέφοντες που δεν ακούνε από τώρα(με τσιριχτή φωνή και εκνευριστικό χτύπημα στον ώμο) "καλό χειμώνα".

auburn Kate

( o homo ludens υπήρξε κι αυτός παιδί, MARY CASSATΤ-Two children at the seashore )