Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Στο ανάμεσα, κήπος

Η αρχή ( απο εκει που λέει: το μπαρ είναι στην παραλία ), τα σορόπια, οι προσδοκίες, μεχρι τον ουρανό ή μέτριες, δεν έχει σημασία. Οι πεταλουδες στο στομάχι που μοιάζει κλουβί έτοιμο ν'ανοίξει. Ο πόθος του καινούργιου, ακόμη μη κατακτημένου. Η αγωνία μπροστά στα νέα μάτια. Σαν ηθοποιός που κάνει εξαντλητικές πρόβες για τη μεγάλη πρεμιέρα- "όλα πρέπει να είναι ιδανικά" σκέφτεται, ακριβώς πριν συναντηθεί με το κοινό του. Οι άγρυπνες νύχτες, σα να εχεις πιεί 5 εσπρέσσο τον ένα πισω απ΄τον άλλο. Σα να γύρισες μόλις από συναυλία , και να νιώθεις ακομη τη μουσικη να σε διαπερναει, και να νιώθεις απίστευτα σέξι. Ωραια δεν είναι μετά απ' τις συναυλίες; Οι ξαφνικές ιδέες- όταν τις σκεφτόσουν παλιότερα σου φαίνονταν μαλακίες, τώρα που ετοιμαζεσαι να γητέψεις καινούργια αυτάκια, τις ξαναπροβαρεις στον εαυτό σου απέναντι, και θα τις ξεφουρνίσεις την κατάλληλη στιγμή. 'Οταν θα νιώθεις αυτό που είσαι- νέα, ωραία , με γνωσεις που σου δίνουν έναν καλοστεκούμενο εγωισμό. Η καταραμένη ανασφάλεια που κρύβεται κάτω απ΄τα στολισμενα σανδάλια σου, το γυμνασμενο κορμί, το απαλό, μυρωδάτο δέρμα. Τη διώχνεις μακριά, "σταμάτα, αυτό θα είναι διαφορετικό γαμωτο. Δεν ειμαστε μακαρονια ". Πως νιώθεις όταν γραφεις σε καινούργιο καθαρό σημειωματάριο, με τις ωραιες βινιέτες του και τα απαστράπτοντα λευκά φύλλα; Ε, έτσι ακριβώς.


Το τέλος , (διαβάστε απο: πολύ κουρασμένος για να απαντησω), "φιλοδοξίες αυστηρά προσαρμοσμένες στις αντικειμενικές δυνατότητες"... 'Οταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ακριβώς την αηδία, την αμετάδοτη βαρεμάρα και το ξυνισμένο βλεμμα των έμπειρων στα διαπροσωπικά καμίνια.
Ποτέ δεν τους χώνεψες αυτούς. Τους: " θα δεις, κι εσύ έτσι θα μιλάς, μη σου πω χειρότερα. Κι εγώ έτσι ήμουν σαν εσένα, ενθουσιώδης κι αισιόδοξη, μόλις έφαγα καμιά δεκαριά σκαμπίλια, εστρωσα".

Στα πόσα χτυπήματα μαλακώνει η μπριζόλα- άνθρωπος; Τι μανία προστασίας είναι αυτή που πιάνει τους "περπατημένους" έναντι των "νιάνιαρων"; ¨Ειναι πολύ ηδονικό να γνωρίζεις που βρίσκεται ο λάκος και να εμποδίζεις με βέβαιη ικανοποίηση τον ανύποπτο, λεγοντας του : πρόσεχε μην πας από κει, έχει μια λακούβα ναααα ;

Οι συμβουλές για το ζην ειναι το ίδιο αναγκαιες με τις συμβουλές για το πως αποφευγουμε το μποτιλιάρισμα στην Ιερά Οδό, ας πούμε; Θελει κανένας τροχονόμο του βίου του και κυριως της καρδιάς του;

Λαμβάνει κανείς υπόψη του αυτές τις συμβουλές;



" Ο μόνος τρόπος για να μην κάνεις λάθη, είναι να μη ζεις. Αυτό όμως είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις".



auburn Kate

( υπαρχει πάντα κάτι που διαφεύγει και δεν το βλεπουμε ούτε στον καθρέφτη, sir EDWARD BURNE-JONES - The Mirror of Venus )

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πίσω απ΄την κουρτίνα

Ειναι απο τους αγαπημενους μου πίνακες, και είναι απ΄τα αγαπημενα μου τραγουδια. Δεν έχω να γράψω τίποτα προς το παρόν, επειδη φοβάμαι μην χάσω αυτο που κραταω στα χέρια της ψυχης μου, και μου τη φωτίζει. Ποτέ δεν ξέρουμε τι δράματα παίζονται στα δωματια ενός σπιτιού.Πόση αφόρητη μοναξιά, έμπνευση ή απόλυτη απραξία, ταλανίζουν τους ενοίκους τους. Και έρχεται κάποτε ένας τύπος που τον θεωρουσαν τρελάρα ιδιοφυία, που ήθελε με λυσσα ν'αποτυπώσει στο μουσαμά το φως του ήλιου. Η' την τρυφερότητα που μπορει να αποπνέει ένα μικρο δωματιάκι, με λιτα ξύλινα έπιπλα, κι ενα παραθυρο μεγαλο που καλωσορίζει το φως και το σκοταδι γεναιόδωρα.
Αυτο το ποστακι το ασυναρτητο και καθόλου εμπνευσμενο, είναι χαρισμενο στον exitmusician . Ο οποιος αποδεικνυει οτι οι ιδεες δεν καιγονται, δεν ντυνονται στο απαισιο και ξεκαυλωτο χακί, και οτι η ανθρωπινη θέληση, να προστατεύσεις αυτα που αξίζουν, ειναι η μεγαλυτερη ασπίδα που διαθετουμε. Ειναι δωρακι, ένα δωματιο φωτεινο, σ' αντίθεση με αυτό που κοιμαται τωρα ίσως, ένα δωματιο που προδιαθετει για πρωινους καφεδες με αγαπημενους, δίπλα στο ανοιχτό παραθυρο, με τραγουδαρες σαν αυτή να γεμίζουν τον αέρα και να σε σηκωνουν 6 εκατοστά απ΄το εδαφος. Δε θελω περισσοτερα. 'Εχετε νιωσει ποτε να σας σηκωνει 6 εκατοστά καποιο ισχυρο συναισθημα;
Το μόνο που εχουμε, και το πιστευω αυτο ακραδαντα είναι η αγαπη για συγκεκριμένους ανθρωπους, το μυαλο μας που αμα γουσταρει παιρνει εντελως αναποδες στροφές και δείχνει στους ξεκαύλωτους ποια ειναι η αληθινη ζωή. Αυτή της ξεγνοιασιάς, του παθιασμενου έρωτα, της δημιουργικότητας και της αδράνειας, επειδη έτσι μας αρέσει.Οχι μακρια, να εδώ διπλα μας- σ' ένα φωτεινο, μικρό, δωμάτιο. Προσεξτε μονο καθως μπαινετε- μην πατήσετε τη χαδιαρα γάτα που κόβει κίνηση ανελλιπώς.

auburn kate

( leave your inhibitions at the door.., VINCENT van GOGH-Vincent's bedroom in Arles )

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Το ' 09 ήρθε με το πλοίο "ΚΩΛΟΧΡΟΝΙΑ"

Αν υπάρχει κάποιο απουσιολόγιο θαμμένο εκεί στο ξέφωτο της Μαλακάσας, όπου σημειώνεται ανελλιπώς ποιοί, άχρηστοι σαν τη αφεντιά μου, αρκούνται σε παρατηρήσεις και κλαψουρίσματα λόγω αποχής, και δεν get their bloody ass there, τότε εγώ θα εχω μείνει σίγουρα από απουσίες. Δεν ρωτάω πόσοι είχατε εισιτήρια για τις 2 ενδιαμεσες μέρες,που τις έφαγε η μαρμαγκα-ακραιο καιρικό φαινόμενο, και πόσοι χορτάσατε και ξεσαλώσατε την πρώτη και τελευταία μερα. Δηλαδή χτες. Γιατί μάλλον θα θρηνήσουμε οθόνες υπολογιστών από συσσωρευμένη οργή, της οποίας τα πρώτα λιθαράκια μπηκανα ήδη απ' την ματαίωση για φετος της εμφανισης των Depeche Mode, και των Franz Ferdinand. Δηλαδή μετά απορούν οι φωστήρες της μουσικής /συναυλιακής βιομηχανίας, γιατί το ελληνικό κοινό είναι αναβλητικό ως προς την αγορα των εισιτηρίων, μπλα, μπλα, ενω στο εξωτερικο αγοραζουν μηνες μπροστά τα εισιτήρια , μπλα, μπλα.
Εμ , πως να τ' αγοράσουν τα ρημαδια τα πανακριβα εισιτήρια κύριοι/ες διοργανωτές, όταν σου πεφτει μία ηλεκτρική καταιγίδα στην κεφάλα και αντί για τα αγαπημενα σου συγκροτήματα, περιμένεις να δεις την ανακοινωση της εταιρείας σχετικά με την τύχη των ευρώπουλων που έσκασες;
'Ημουν βέβαιη πως μας μπήκε θεόστραβα αυτη η χρονιά, εμενα δηλαδή μου μπήκε εντελως στραβά, αλλά με όσα έχουν συμβεί μεχρι τώρα, και οχι μόνο σε συναυλιακό επίπεδο, είμαι πεπεισμένη: το 2009 είναι ΣΚΑΤΟΧΡΟΝΙΑ, κρυπτοδίσεκτη και επικίνδυνη.Κι εχει ουρά ακόμη.
Για να μιλήσουμε σοβαρά- οι Killers "σκοτώθηκαν" από μία αναθεματισμενη χαλαζόπτωση. Η οποια δεν ήταν γκαντεμιά, αλλα συντονισμενη δολιοφθορά εκ μέρους των μεταλλάδων που ήθελαν να παρακολουθήσουν ανενόχλητοι από τα ηχητικά υπολλείματα, τα συγκροτήματα της τέταρτης μέρας του rock wave...
Aστειεύομαι βέβαια! Απόδειξη ότι κλείνω το παρόν ποστάκιον με τους στιχους, μίας τραγουδάρας των SLIPKNOT, των μασκοφόρων, που εμφανιστηκαν χτες βραδυ.Δεν τους ειδα.Η τραγουδάρα όμως θεωρείται απ΄τις πιο "ήπιες" τους, δεδομενου του ήχου τους.
Snuff στην αργκό σημαίνει "τα τινάζω/τα κακαρώνω". Λυπάμαι σε βαθμό εξαϋλωσης, που το άκουσα και το ξανάκουσα προσφατα, προσπαθώντας να μπω στο μυαλό ενος πολυλατρεμενου μου προσώπου, με σκοπό να καταλάβω τι συνομωσίες εξυφαίνουν οι νευρώνες του, μ'αποτελέσματα ολέθρια και ακρως οδυνηρα για τα νεύρα μου. Φοβάμαι πως θα αποτύχω. Διότι δεν είμαι επιστημων του εγκεφάλου- ουτε καν του δικού μου. Μόνο φανατικη θαμώνας του είμαι.

Εύχομαι ν'απολαύσετε την κομματάρα εκ του, συναισθηματικά, ασφαλούς. Μεγάλη υπόθεση.
Το βεβαιώνει ,σε άλλο πλαίσιο μιλώντας, και ο αναλυτής της ανάποδης των ανθρώπων Κωστής Παπαγιώργης: " Άπαξ και σκάσει μακριά από την κεφαλή μας η συμφορά αλλάζει νόημα" και " Ειναι ηδονικο΄να μετέχεις στον πόνο του άλλου χωρίς να τον επωμίζεσαι"...

auburn Kate

(αυτοί είχαν ανεφελο ουρανό, sir LAURENCE ALMA TADEMA- A Dedication to Bacchus )