Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

...Εν ανθρώποις οχεία...

Ανησυχώ που τέτοιο καιρό παλι, περυσι έσπαγα το κεφάλι μου για να γράψω ένα αριστούργημα μπλογκικού(sic) λόγου, και αφάνιζα όποια σοκολάτα με πλησίαζε στα 10 εκατοστά, απ΄το στόμα μου. Ανησυχώ επίσης που όσο περνάνε τα χρόνια, με εκνευρίζει τα μέγιστα ο δεντροστολισμός. Σας ομιλεί ενα ον διαλυμένο απο το δίωρο κρέμασμα όποιου σκατολοϊδιού έχει επινοήσει ο άνθρωπος για να στολίσει τα άμοιρα(αληθινά) δεντράκια ή τις προτιμώμενες απο εμένα τουλάχιστον, ψεύτικα εντυπωσιακες απομιμήσεις τους. Οχι, δεν εβαλα το Γιουσουρουμ της κοκογουστιας πανω στα κλαδια, αλλα ό,τι δωρακι μικρουτσικο σε κοκκινο και χρυσο υπαρχει, αφιονισμενους Αγιους Βασίληδες που εχουν σφηνώσει στην καμιναδα φορτωμένοι με το σακούλι τους ( η καμιναδα περιλαμβανεται στη σύνθεση και κρεμεται, για να εξηγουμαστε δηλαδή), τριγωνακια που θυμιζουν χριστουγεννιατικα ζαχαρωτά και σε κανουν την ώρα που εχεις αρχίσει να εκνευρίζεσαι και θες να τα εκσφενδονίσεις στο κεφαλι του πρώτου ατυχου, να σκεφτεσαι εκεινο το σιροπιασμένο γλυκο που ειδες στο ένθετο της κυριακατικης εφημεριδας(ατιμε Παρλιάρο μ' εχεις καταστρέψει) και να γαληνεύεις προσωρινά,τα κρέμασα! Δηλαδή μεχρι να ζαλιστει το ματι σου απ΄την πληθωρα παιχνιδιων προς κρέμασμα και την ανυπαρξία μαγικων ικανοτήτων για να τα βαλεις ολα μονομιάς εκει που τους αξίζει. Θυμηθειτε παρακαλώ τον καθηγητή του Χαρι Πότερ στο τρίτο έργο της σειράς, αυτο με τον υπεροχο νονο του- μαγο, Θεό Γκαρυ 'Ολντμαν, τον καθηγητη που ειχε καταληφθει απ΄τον Βόλντεμορντ και μεταμορφωνόταν σε λύκο κάθε που γέμιζε το φεγγάρι. Αυτον εννοώ- τον τυπο που όταν εφυγε απ ΄τη Σχολή, πακεταριζε ολα τα υπαρχοντά του, με μια κίνηση του ραβδιού του.
Δε γινοταν να εχω αυτο το ρημαδι το ραβδι να ξεμπερδέψω με το δέντρο μια ώρα αρχύτερα;
Ανησυχω επισης που καθε χρονο αυξανονται τα σπίτια που θυμιζουν κρουαζιεροπλοια φωτισμένα, ή ακόμη χειροτερα ταβέρνες σε ελληνικο νησί ανήμερα γιορτης του τοπικου Αγίου... ολη η κακογουστιά- κατα τη γνώμη μου πάντα-μη βαράτε, εκδηλώνεται τα Χριστούγεννα. Τι ωραίο παραδειγμα προς αποφυγη φωτορεπορταζ θα έκαναν , σκεφτομαι.
Επισης , δεν καταλαβαινω πως συνδεονται τα Χριστούγεννα με ολα τα ξεκωλα που εχουν για εξώφυλλο Δεκεμβρίου τα ελληνικα "ανδρικα" περιοδικά, δηλαδη τα Χριστούγεννα βγαζουμε τα ματια μας για όλη τη χρονιά; Για την επερχόμενη εννοώ. Γιατι για την τρέχουσα , μαλλον γαμηθηκαμε τα προηγουμενα Χριστούγεννα...
Ανησυχω επίσης που τα λεγόμενα "μαύρα πρόβατα" , επιβιώνουν ιδιαιτερα στα ζεστά μαντριά των πολυκατοικιών, όπου οταν οι μισοί ένοικοι εχουν μπει στην στολιστική πριζα ήδη απ΄τις αρχές του μήνα, σε βλεπουν και σε ρωτούν με ένα μισολυπημένο, μισοσκανταλιάρικο, περιπαιχτικό ύφος: ".μωρε..... γιατι δε στολίσατε εσείς ακόμη;" Οπότε εσύ, αν εχεις σηκωθεί με τη τσίμπλα στο ματι και πετυχαίνεις την ατάκα πουρνο-πουρνό στο ασανσέρ, είναι πολυ πιθανό να τους απαντήσεις με κανένα συγκαλλυμένο μπινελίκι, παντα με το χαμογελο της καλής γειτονίας...
Απ΄οτι ξερω υπαρχουν ανθρωποι που πληρώνονται αδρά, για να σου στολίσουν το δέντρο. Ποιος θα συνεφέρει τους ηλιθίους που τους πληρώνουν δεν ξέρω.
Ανησυχώ, ή καλύτερα μου εχουν γίνει τα νεύρα κορδελάκια, με τις πανηλίθιες διαφημίσεις, που μπαίνουν αναμεσα στις τραγουδαρες που ακούω και θελω να σπασω το ραδιόφωνο. ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΠΙΑ ΒΡΕ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ ΤΕΛΑΛΗΔΕΣ, ΜΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΜΕ ΤΑ ΒΛΑΚΩΔΗ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΑΣ;
Εν πασει περιπτώσει, φέτος δε γουστάρω. Η' μαλλον γουσταρω αλλα ο εαυτος μου και καποια συμβάντα, δε μ' αφήνουν ν' αγιάσω.
Αφιερωμενο εξαιρετικά στους πασης φύσεως στερημένους, καλικατζάρους στην ψυχή και διαόλου κάλτσες, το "γλυπτό" που ακολουθεί. Η υποψια που θα σας γεννηθεί, δικαιώνεται- ναι, αυτό που φανταστήκατε κρατάει.

auburn kate

( το φάρμακο δια πάσαν νοσον, σε χριστουγεννιάτικο αμπαλάζ απ΄τον Paul Mccarthy )

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Γαβ γαβ

Επιγραφη τοποθετημένη πάνω από την πίσω πινακίδα αριθμού κυκλοφορίας, σε φορτηγό-μακρυνάρι:"Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΝΑ ΤΟ ΔΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΣΕΝΑ"...
Πόση εμπιστοσύνη στη δεισιδαιμονία του άλλου, και στην εξακολουθητική μιζέρια που την θρέφει, μπορείς να έχεις, για να κοτσάρεις τέτοια ατάκα[υπαρκτή, σας διαβεβαιώ] στο αυτοκίνητό σου; Το οποίο ειναι φορτηγάρα, άρα δυσκίνητο, το οποίο εκτελεί μεταφορές, άρα κάνει συχνές και διαρκείας στάσεις, άρα κατά πάσα πιθανότητα όλο και καποιος ατυχής οδηγός βρίσκεται καρφωμένος πίσω του, και νιωθει σα να συμμετέχει στην περιφορά του επιταφίου, και σίγουρα θα 'χει το γαμοσταυρίδι στην άκρη της γλώσσας του. Ερωτώ, τολμάει να το ξεστομίσει; Αν έχει νιάνιαρα που τον περιμένουν να τα θρέψει ως άλλοι νεοσσοί, 4 πιστωτικές κάρτες, 1 στεγαστικό δανειο και μιά τουλάχιστον σοβαρή ασθένεια να τον τρώει για πρωινό,μεσημεριανό και βραδυνό, τολμά ν'αναφωνήσει στο φορτηγατζή: "άντε ρε κοτάρα, γαμώ τα λάστιχά σου γαμώ, προχώρα, καροτσάκι θα μας πας;"
Γιατί , άντε και το ξεστομίζει-ποίες θα είναι οι συνέπειες,
ερωτώ. Ας υποθέσουμε οτι ο/η φουρκισμένος οδηγός, φωνάζει στον φορτηγατζή ένα μεγαλοπρεπές και ελληνικότατο "άντε γαμήσου ρεεεε". Κατά την προαναφερθείσα λογική της συγκαλυμμένης κατάρας, ό,τι σκεφτείς εσύ γιαυτόν, θα στο ρίξει ο Θεός στην κεφάλα. Εν προκειμένω όμως, κακό είναι αυτό; Διότι, αν έχεις να γαμηθείς απ΄την εποχή της οικουμενικής κυβέρνησης και νομίζεις ότι Σεξ είναι παραμεθόριος περιοχή της ελληνικής επικράτειας, κακό είναι να το πάθεις; 'Οχι, σας ρωτάω.
Αν όμως του πεις "ρε καραγκιόζη, σήμερα θέλουμε να φτάσουμε στη δουλειά ρεεεε, όχι του χρόνου", τοτε είναι πολύ πιθανό να έκλεισες θέση για παραμονή πρωτοχρονιάς μέσα σε όχημα... Και καλά να είναι τετράτροχο, αν ειναι κανενα ποδηλατο ή μηχανή ξέσκεπη;
Εάν τώρα ο οδηγός του αυτοκινήτου-ιπποπόταμου, τυγχάνει θηλυκού γένους, κι εσύ εισαι άντρας, τσαντισμένος κα πολλά βαρύς να 'ούμε, και φωνάξεις[προαιρετικά συνοδευτικά: προγούλι και στομάχι μεχρι το παρμπρίζ, κινητο κολλημένο στ'αυτί και ύφος μεγαλοπαράγοντα, τσιγαρο στο αλλο χέρι]: "άντε μωρή να πλύνεις κανα πιάτο που μου θες και τιμόνι", είναι επίσης πολύ πιθανό, κατά τη λογική της κατάρας, να δαπανήσεις το υπόλοιπο του βίου σου σε μία κουζινα 1χ2, με στοίβες πιάτων βρωμερών, να περιμένουν να τα χουφτώσεις και χωρις ζεστό νερό να τα πλύνεις... Α! και χωρίς γάντια για να προστατέυσεις το δέρμα των χεριών σου που θα γίνει σαν την πλισέ φούστα της παρέλασης.
Εκτός αν είσαι γυναίκα οδηγός μεν, με γλώσσα-κόφτη δε, σαν την κυρια που σε αναλογη προτροπή άντρα οδηγού, απάντησε: " δε χρειάζεται, εχω ενα μαλάκα σαν εσένα να μου τα πλένει"[επίσης, αληθώς ειπωμένο].

Τα παραπάνω ήταν μία φεμινιστικοφιλολογικολαογραφική προσέγγισις των αποφθεγμάτων λαϊκής σοφίας που απαντούμε την σήμερον :-)))))

Υστερόγραφο 1: Προς κυρίους εξυπνάκηδες οδηγούς της ΕΘΕΛ[ δεν έχω παρατηρήσει τόσο εκτεταμμένη γαϊδουροποίηση στους οδηγους των υπολοιπων μέσων μαζικής μεταφοράς]: Ο Ν.3730/08(ΦΕΚ 262,Α') απαγορεύει ΑΠΟΛΥΤΩς το κάπνισμα εντός των μεσων μαζικής μεταφοράς. Δεν κάνει καμιά εξαίρεση , ούτε αυτός ούτε και η υπουργική απόφαση 88202/09 που εκδόθηκε σ'εφαρμογή του, και καλά, για ταλαίπωρους/βαρυμαγκες/θεριακλήδες οδηγούς, οι οποίοι: " έχω τη μεση μου απο χτες κυρία , είμαι με φάρμακα, εγώ παράνομα δουλεύω τώρα"/ "γιατί καπνίζω; ψαχνεις κάτι; γιατί ετσι θέλω"/ "σ' ενοχλεί; άμα σ'ενοχλεί..."
Η τακτικη που ακολουθούν αρκετοί από σας, περιγραφόμενη ως ανάβω τσιγάρο κι αν μ'αντιληφθεί/μου την πει καποιος επιβάτης, το σβήνω πετώντας το απ΄το παράθυρο, παριστάνοντας τη μετανοούσα Μαγδαληνή, ή το ανάβω και το κρατάω με το αριστερό χέρι χαμηλωμένο, χωρίς να κρατάω παραλληλα το τιμόνι, για να μη φαίνεται ότι καπνίζω, υποδηλώνει ή οτι ειστε παθολογικά ηλίθιοι, ή παραβατικοί εκ πεποιθήσεως ή κουτοπόνηροι μπουρτζόβλαχοι. Για τον απλούστατο διττό λογο: 1) ο καπνός που αναδύεται σας καρφώνει, 2) ο παρατηρητικος επιβατης , βλεπει το καπνιστό είδωλό σας ή στο παρμπριζ μπροστα σας ή στο τζαμι της πορτας ακριβως απέναντί σας.
Υστερόγραφο 2: Μπορει κάποιος να μου λύσει την απορία, αν ο Γιωργάκης με την eco-friendly κυβέρνησή του εφαρμόζει πολιτική Καραμανλή , αλλά με λιγότερα λιπαρά;
Υστερόγραφο 3: Προς υπαλλήλους γραμματείας ραδιοφωνικών σταθμών, οι οποίες λόγω άνωθεν απόφασης;, από ψώνιο; λόγω παλι άνωθεν απροθυμίας πρόσληψης άλλου καταλληλοτερου; παριστάνουν τις ραδιοφωνικές παραγωγούς ή εν πάσει περιπτώσει, συμπαρουσιάζουν εκπομπές: σας έχει πει κανεις κυράδες μου, οτι αν νιαουρίζετε και παπαγαλίζετε τις μαλακίες που ψαρεύετε στο διαδίκτυο, θα φέρετε νούμερα στο σταθμό; Αποτελεί δική σας έμπνευση ή εκτέλεση ανωθεν εντολής, να μην αντιδρατε εντονα σε κάθε ηλιθιότητα με ενιοτε σεξιστικό υπονοούμενο ,που ξεστομίζει ο άρρεν συμπαρουσιαστής σας; Αλλα να του λέτε όλο ναζι: "πόσα ξερεις Τάδε μου, πόσα μαθαίνω δίπλα σου";
Μήπως η πατρική συμβουλή που όπως εχω πληροφορηθεί έδιναν στους στρατευμένους, να "κόψουν την πρωινή", έχει στοιχειώσει τις ονειρώξεις σας, γιαυτο συμβάλλοντας στην αξιοποίηση της ανδρικής πρωινης libido, δεν τους τα χώνετε για να μην ευνουχιστουν ψυχολογικώς οι ομόφυλοί τους, που τυχόν ακούνε εκεινη την ώρα;
Αντε και στο διάολο με την εμετική μετριοπάθειά σας.
Υστερόγραφο 4:Προτείνω στους επιχειρηματίες κινηματογραφικων αιθουσών, να κανουν με συνοπτικες διδικασιες το εισιτήριο, ένα στρογγυλότατο δεκάευρω πλεόν, ώστε να μην ξαναπατησει κανενας σινεφίλ στα μαγαζια τους.Με 9 ευρώ εισιτηριο όπως ισχυει σήμερα, αγαπητοι κυριοι και κυρίες, και με άντε, λεω εγώ 3 τουλαχιστον ταινιες τις οποιες καιγεσαι να δεις καθε μήνα, αμέσως εχουμε 27 ευρώπουλα που πανε και δεν ξανάρχονται. Ενας άνθρωπος φραγκοφονιάς λεγόμενος και μπακαλοειδους λογικής, θα σας πει οτι με 27 ευρώ βλεπει τις ίδιες ταινίες[μετα απο 1 χρονο] το σύνολο 13,5 στο dvd. Δεδομένης της τιμης ενοικίασης των νεων ταινιών σε 2 ευρώ συνήθως. Αν θελει να δει και 14η ταινία θα παρακαλεσει εναν κολλητο του να τη δουν μαζι για να την πληρωσουν εξ ημισίας! Και ολο αυτο βεβαια το κανει στο σπιτι του, με ΗΣΥΧΙΑ, με θαλπωρη και χωρις το καθε κνόδαλο /κωλόπαιδο που έρχεται να βήξει σα να κατάπιε πινέζες, η να κουτσομπολέψει στον κινηματογράφο.


Τα υστερόγραφα μας τελείωσαν. ΄Ηγγικεν η ώρα των προτάσεων. Σας θερμοπαρακαλώ, (ξανα)δείτε το Portrait of a lady, με την εκθαμβωτικη Νικόλ Κιντμαν ως Ιζαμπελ Αρτσερ και το τεκνό Μαρτιν Ντόνοβαν, ως τον μονιμως ασθενικό,πάμπλουτο ξαδελφό της Ραλφ, που συμμεριζεται απολύτως τα όνειρα της, και την λατρευει μεχρι θανάτου, κυριολεκτικά.
Οι τελευταίες σκηνες οπου η Ιζαμπελ συνειδητοποιει ποιος υπηρξε ο αφανης αγγελός της δια βίου εμπράκτως, και η εκφραση της αγαπης της γιαυτον επιτελους, ειναι νομιζω απ΄τις πιο όμορφες ερωτικού περιεχομένου.
Οι ξενερωτοι μαλακες που πιστεύουν οτι η αποσταση και τα εμποδια σβήνουν το παθος, πλανωνται. Οι άνθρωποι που γουσταρουν να ειναι μαζί, που ο ενας εχει κανει καταληψη στο μυαλό και την καρδια του αλλου, βρισκουν παντα τον τον τρόπο, ΠΑΝΤΑ, να ειναι μαζί, έστω και προσωρινά.

auburn Kate
(ο κύριος και η κυρία .τι περιμενατε; τους υποψηφιους για την αρχηγια της ΝΔ;)

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Solaris

Στον μπλε πλανήτη, όλες σου οι επιθυμιες, για την ακριβεια ολη η κρυφή ψυχή σου, που ανασαίνει μυστικά, πραγματοποιούνται με τρόπο αβάσταχτο. Δεν το πιστευεις οτι ξαφνικα εκει που κοιμασαι γυμνος τυλιγμενος με διαστημοκουβέρτα, ένα απαλό χέρι, της νεκρης συζύγου σου που λατρευεις, αρχιζει να σου χαιδευει τα μαλλιά, τους ώμους.
Ολες σου οι λαχτάρες, οι φόβοι, προβαλλονται σαν σε τεράστιο απόκοσμο καθρέφτη, που αντανακλά ό,τι ορέγεσαι. Παρά τα επιφαινόμενα, ευτυχισμενοι δεν είναι οι κατοικοι αυτου του πλανήτη- το απίστευτο του πράγματος, η ζωή τους που εχει ήδη παρει μία άλλη τροπή, συχνα άθελα τους, η διαφορετικη φάση στην οποία βρισκονται, και κυριως το γεγονός ότι έμαθαν(;) να ζουν με τη απώλεια, καθιστά την υλοποίηση του ονείρου τους, εφιαλτη.

Ημουν προσφατα στον μπλε πλανήτη. Στην καρδια του ήταν κατακόκκινος, με χρυσες ανταυγιες να τον διαπερνουν περιοδικά. καθομουν δίπλα σου αγαπη μου, και δεν το πίστευα. Δεν εχω κοιμηθει απ΄τη βραδια της επιστροφης μου στη γη. Συνέχεια σκεφτομαι πως δεν σε φίλησα αρκετά, δε χάϊδεψα τα υπεροχα δάχτυλά σου αρκετά. Δεν αποτύπωσα μεσα μου επαρκως αυτη την υπεροχη μυρωδιά που σε τύλιγε και καθοταν πανω μου σε καθε σου κίνηση. Αυτη η μη πράξη, μου τρώει την ψυχή τοσες μερες καρδιά μου, θελω να γυρίσει ο χρονος πίσω, να ξαναδώ τον πλανητη της επιθυμιάς μου, θελω μια ακομη ευκαιρια.'Οχι- γράψε λάθος, θελω κι άλλο χρόνο στο παρόν, μαζί σου.

Εσεις που με διαβαζετε, που κάνετε τον κοπο να ασχολείστε με τις ασυναρτησίες μου θέλω να μου κανετε μία μεγάλη χάρη: ΠΟΤΕ να μην χάσετε την ευκαιρία να λατρεψετε καποιον , να του πειτε ποσο τον αγαπατε, να τον ποθησετε, επειδη ξερετε πως είναι εκ των προτερων καταδικασμενο. Μ'ακούτε; Κι όταν δειτε κι εσεις τον μπλε πλανητη, που στο βαθος του είναι κόκκινος, όταν νιώσετε τι σημαινει να εισακούονται οι παρακλήσεις σας, και να μην το αντέχετε, τότε να έρθετε να καθησουμε μαζί στον καναπέ της ευόδωσης.
Πιό τυρρανικό απ΄τη διαψευση είναι η επαλήθευση που δεν γίνεται πιστευτή. Που δεν την αντεχεις και ο φόβος σου τη διώχνει. Μεχρι να εμφανιστεί ένας οργισμένος Θεός και να σου αστραψει μία σφαλιάρα αγανάκτησης- επειδή είσαι αχάριστα φοβικός.
Συγγνωμη, δεν μπορω να γραψω άλλο.

auburn Kate

( ειμαι παντού , όπου πατήσεις, όσο παταει η γάτα )

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Τμήμα απολεσθέντων

Η μέρα που το Κενό θα καταλάβει το μέσα μου, πλησιάζει. Το νιώθω στα λόγια σου, στις αποχρώσεις της βραχνάδας σου, στο πόσο ζηλότυπα προσπαθώ να κρατήσω τον ήχο που αγαπώ πιο πολύ απ΄ όλους, μόνο για μένα. Κάθε βράδυ κάνω έκκληση στην καλή μου νεράϊδα, να γυρίσει το χρόνο πίσω. Και τότε Οκτώβρης ήταν- θυμάσαι αγάπη μου όμορφη;
Ελιωσα το cd του Οίστρου χτες. Κι έψαχνα να βρω τις λέξεις για να σου πω τι ακριβώς σημαίνει να πετάς, να παθιάζεσαι, να ενθουσιάζεσαι με κάτι, κι αυτό το κατι να μην μπορείς να το μοιραστείς με τον άνθρωπο που λατρεύεις, επειδή δεν είναι δίπλα σου. Επειδή δεν θα είναι πιά δίπλα σου. Και το κάτι, μενει αεπίδοτο να σου ζεματάει τα δάχτυλα.
Κανένα βιβλίο, καμιά μουσική, κανένα εργο Τέχνης γενικώς, όσο θεϊκά κι αν είναι φτιαγμένο, δεν μπορεί να σε γλυτώσει απ΄τον εαυτό σου. Τον μαγκούφη εαυτό σου. Απλώς σε κρύβει προσωρινά πίσω από βελούδινες κουρτίνες, σε μακιγιάρει μ' εκτυφλωτικά χρώματα για να στραβωθεί το σαρκοβόρο τέρας της Μοναξιάς, και να ξεφύγεις για λίγο.
Μισώ όλο τον κόσμο που μπαίνει ανάμεσά μας. Μισώ το Θεό που δε βλέπει . Η' μάλλον, που καλοβλέπει πόση χαρά μου έδινες και θυμήθηκε. Και τώρα μου παίρνει τη χαρά πίσω.
Είσαι η καρδιά μου, και βλέπω αυτή την καρδιά να φεύγει. Συνεπώς σου μιλάει ένας νεκρός άνθρωπος.
Αν αυτή η πραγματολογική αντίφαση σου προκαλεί θυμηδία, απελπίζομαι ακόμη περισσότερο γιατί το να νιώσεις μέχρι τα τρίσβαθά σου πόσο υποφέρω, γίνεται ακατόρθωτο.

Απλώς sit and wonder , ποιά θα ήταν η εξέλιξη της πραγματικότητάς μας, αν εκεινο το βραδυ, επόμενη των εκλογών, είχα κλείσει τ' αυτιά μου στη φωνούλα μέσα μου και δεν σου μιλούσα λατρεία μου. Αν είχα παρακούσει και δεν είχα πράξει.
Λέει ο Ααρών στο Τίτος Ανδρόνικος του Σαίξπηρ: " πάρτε το απόφαση, πως αν δεν μπορείτε να' χετε κάτι όπως θα το θέλατε, αναγκαστικά θα το' χετε οπως μπορείτε"...
Μάρτυς μου το βιβλιοβασίλειό μου, ότι θα τηρήσω αυτή τη ρήση κατά γράμμα.

auburn kate

( εγώ, αν ήμουν άντρας, ELIZABETH PEYTON-Jarvis )


Η τραγουδάρα που αναφέρεται παραπάνω στο link, είναι των Verve(Οίστρος)- το πρώτο κομμάτι απ' το τελευταίο τους άλμπουμ FORTH. Αν μιλάμε για κομματάρες κι όχι για μαλακίες. Respect...
Aκούστε το και θα καταλάβετε.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Το νησί των Mακάρων

Ειχα πει,τρομαρα μου, πως θα ανεβαζα μετεκλογικο-απολογιστικό ποστ. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, έβλεπα ακομη οταν το σκεφτόμουν τη γομαρόφατσα του Ανικανότερου στους δρόμους, θυμόμουν την απίστευτη-ψυχογενούς φύσεως- αναγουλα που μ' επιασε ενω πηγαινα στις 4 τη νύχτα στο εκλογικό τμήμα, το μούδιασμα στα δάχτυλα και την αγωνια μου μηπως δεν μπορω να γραψω, να σφραγίσω φακελους, να σηκώσω την καλπη(!!), να φτιαξω την αίθουσα για να θυμιζει εκλογικο τμήμα και όχι σύναξη καρεκλών, χαρτών και επιγραμμάτων απο πενταχρονα, καρφιτσωμένα στους τοίχους, τύπου: " δεν μιλάω ποτέ αν δε ζητήσω πρώτα την αδεια απ΄τη δασκάλα".
Μετά βούτηξα στον εφιαλτη, λούστηκα απαραιτήτως έναν ογδονταχρονο, ισχυρογνωμονα παππού, ο οποιος ειχε κλειστει μαζι μου στο παραβαν, διοτι ο δικαστικος αντιπροσωπος εχει και καθηκοντα προσκοπου αμα λάχει, και οφειλει να συνδραμει τους ανημπορους στην ασκηση του εκλογικου τους δικαιώματος, και επί μιση ώρα διαβαζε αλλα αντι αλλων στο ψηφοδελτιο, επεμενε εναλλάξ, οτι "μα εγω θελω να ειμαι σιγουρος ότι ψηφισα αυτον που ξερω.Πες μου τι δουλεια κανει ο Αλογοσκούφης"!! και "τον εαυτο μου θελω να ψηφίσω"!!
Ο πρωην υπουργος Δικαιοσύνης με την πρεμουρα που τον διεκρινε να νομιμοποιήσει τις καμερες παντού, ξεχασε να θεσπισει την βιντεοσκόπηση της εκλογικης κωμωδίας. Το τι γελιο εριξαν τα μελη της εφορευτικης επιτροπης ενω ακουγαν τη στιχομυθία δύο ποδιων με τζιν και μπαλαρίνες και δύο με μαυρα παπουτσια και μία μαγκουρα, δεν μπορω να σας το μεταφερω.
Οπως επισης δεν μπορω να σας μεταφερω τα νευρα μου οταν ήδη με πυρακτωμενα νευρα απ ΄την κουραση και το τριήμερο ξενύχτι(πολυ γραψιμο μιλαμε, πολυ ομως, καθε φορα κακο χρονο να'χουν οι υποψήφιοι, γραφουμε στα βιβλια πρακτικων ΟΛΑ τα ονοματα, αυτη τη φορα ήταν λιγοι.Μονο 495 στην Α' Αθηνών, επι 4 φορές...) δέχτηκα εναν τύπο ο οποιος ειχε μεινει στην εποχη του εκλογικου βιβλιαρίου και επεμενε με ύφος "ειμαι ο κυριαρχος λαός γαμαω και δέρνω να 'ούμε", να ψηφισει με αυτό. Το κλου ποιο ήταν; Ο κυριουλης ειχε μαζι του και άδεια οδήγησης η οποια γινοταν δεκτη ως νομιμοποιητικό έγγραφο ταυτότητας, και μου λέει όλο σαδισμό: "χαιρομαι που σας εκνεύρισα".... Περιττο να σας πω οτι κατίσχυσε η ψυχραιμία και δεν τον χαστουκισα αλλα μονο τον απείλισα πως θα δώσω εντολη να τον συλλαβουν για παρακώλυση της ψηφοφορίας. Αλλα κατα τα ειωθότα, οι αστυνομικοι την στιγμη που τους χρειαζόμουν ήταν αφαντοι.
Εκλογικο τμήμα των celebrities- Μπακογιαννη, ολα τα μελη της εφορευτικης βγηκαν εξω να διαπιστωσουν ιδιοις όμασσι ποσο ψηλη είναι επιτέλους η κορη του Μητσοτάκουλα, Αβραμόπουλος γαλαντομος και πολυ ηλιοκαμμένος,Παυλόπουλος, Πιπιλή μικροσκοπικη που επεμενε να μας προμηθευσει με σάντουιτς. Υλοποιησε την απειλη της, μια σακουλα τιγκαρισμενη με σαντουιτς απ΄το Εverest εφτασε μετα απο καμιά ώρα.
Το πιο συγκινητικο; Μια κυρια ηλικιωμένη ,τυφλη και αναπηρη οπως μου είπε, που ηθελε να ψηφίσει και δεν αντεχε να ανεβει στο δευτερο όροφο παλι. Ημουν στο ισόγειο, πρωτη αίθουσα του σχολειου, και ολοι οι εχοντες κινητικα προβληματα ερχοντουσαν να ψηφισουν στο δικο μου τμημα. Ο πιο μαλακας; Ο τύπος που μου το επαιξε και τυπολατρης και την ώρα που τελικα εριχνε το φακελο, μου λεει:" πρεπει να πω ψήφισα". Ευτυχως που κρατηθηκα, σκεπτομενη τα φραγκα, και δεν του αντιγύρισα:" το ψόφισα θα ήταν πιο ενδεδειγμένο για σας".
Και το πιο γλυκο; Μια πανύψηλη μαμα με ενα μωρακι 4 μηνών στην αγκαλιά της. Η μικρη με κοιταζε τοσο αφοπλιστικα ήρεμη με τις ματάρες της, ενα πανεμορφο πλασμα, που μου ερχοταν να τη παρω αγκαλιά. Αλλα κρατηθηκα.
Τώρα ηρεμησα.Θα ξεσκισω τα βιβλια που μολις αγορασα, τρέμε Ντικενς και Κόλινς(Ο Γουίλκυ όχι η Τζάκυ) και θα απολαυσω τους φιλους και την λατρεία μου.
Φίλους σαν αυτον εδώ. Γαλαζοαίματος κατά δήλωσή του, με φοβερό χιούμορ, και οταν εχει οίστρο, με πολυλογία που θα ζήλευε ο Ροίδης αν εκανε επιθεώρηση σε καθαρεύουσα. Μην πτοηθείτε απ΄την αλαζονική ποζα στη φωτό. Είναι εντελως παραπλανητική. Αν δεν δείτε το Χρήστο με φακιόλι φτιαγμενο απο χαρτί υγείας στο κεφαλι, δεν έχετε δει τίποτα.
Ειναι φιλαράκι και θελω να του πω και δημοσίως ευχαριστώ για τα γέλια, για την αξιοθαύμαστη υπομονη που δείχνει στην κλάψα μου ενίοτε, και για την παρέα.
Διαθέτει φωνή ικανή να σου βάλει ιδέες στο κεφάλι, αν έχεις τη κατάλληλη διαθεση...
Και επειδη πολυ διαφήμιση του έκανα, αν γουστάρετε, μπορείτε να τον ανακρίνετε ανηλεώς κάθε βραδυ 10-12 στον redfm, όπου εδω και 3 χρόνια περιπου βαράει σκοπιά μετά μουσικής.
Πως το λεει ένας τρισαγαπημενος μου; Λίγα πραγματα χρειαζεται ο ανθρωπος για να ειναι ευτυχισμένος. Σωστά- τα βιβλια μου, σινεμα και αγαπημενους φιλους.Φίλους που σου θυμιζουν οτι αξιζει να ζεις μονο και μονο για τετοιες στιγμες γέλιου και ευφορίας.

auburn kate

(Προσεξτε πολυ καλα αυτον τον πινακα, κοιταξτε τον απο συγκεκριμενη γωνία, ειναι δυο πινακες μαζί.Δωράκι στο φιλαρακι μου που αγαπαει τον κυρ Σαλβαδόρ. Και φορος τιμης του μουστακοφόρου στον Βελάσκεθ και τον Βερμεέρ, SALVADOR DALI-The image disappears )

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Η μπέρτα και ο μοχθηρός σκιούρος

Ως προανάκρουσμα του ποστ που ονειρεύομαι να γραψω μετά τις εκλογές(γαμώ τις κάλπες μου μέσα).
Οταν θα το διαβάζετε, κατά πάσα πιθανότητα ή θα παρακολουθω το τελευταίο υποστηρικτικό σεμινάριο πριν την αποφράδα μέρα, ή θα προσπαθώ να βρω ποιοί άτυχοι έχουν κληρωθεί μέλη της εφορευτικής επιτροπής, στο δικό μου τμήμα, ή θα μιλάω με τον πολυλατρεμένο μου για λίγο, εν μέσω φωνών, προσπαθώντας να μεταφερθώ μετά την Κυριακή. Αυτό ονειρεύομαι αδέλφια- την επομένη των εκλογών. Και όχι επειδή ειχα σκασίλα για τη νέα(;) κυβέρνηση, αρκετά θα τους λουστώ όλους τους μέχρι το πρωί της Δευτέρας..

Δείτε αυτό το video
οπωσδήποτε. Δεν εχω ακουσει το τραγουδι ακομη, δεν ξερω καν πως είναι η μελωδία του .Μπορει να ειναι μια μαλακία και μισή.Αν και οι Coldplay δεν κανουν μαλακιες τραγούδια, εξ όσων γνωρίζω.Αλλα το βιντεάκι που το συνοδεύει είναι εξαισιο. Παραμυθένιο. Απ΄τα καλύτερα που εχω δει. Ενα σουρρεαλιστικό όργιο. Χαρισμένο στον exitmusician για να μην σαλτάρει και ν'αντεξει μέχρι τη μέρα Μηδέν, στη λατρεία μου που υπομενει την κλαψα και το αγχος γι' αυτο το όργιο χαρτουρας, κρατικης οκνηρείας, κρατικης νοοτροπίας "ολα την τελευταια στιγμή τα κανουμε", κομματικης λεβεντομαλακίας, και σε όσους επιμενουν να αντιστέκονται στις τσιρίδες, τους μπούληδες, τα γομαρια , τους επίδοξους πρωθυπουργούς, και να κλείνουν την τηλεόραση μόλις εμφανίζονται αυτά τα όντα .Σε οσους επιμενουν να ονειρεύονται τους αγαπημενους τους όταν δουλευουν, γιατί μονο αυτοί αξίζουν τελικά.Αυτοί και η ομορφιά της Τέχνης.
Δε μας ενδιαφέρετε ρε ξεκαύλωτοι αρχομανείς. 'Αει σιχτίρ πια.

auburn kate

( εάν ταλαιπωρηθείτε με το video, ψαξτε το υπό τον τίτλο strawberry swing)

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Προεκλογική περίοδος

" Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
τις τελευταίες μέρες, άγνωστες γυναίκες τηλεφωνούν στο σπίτι μου, μιλάνε με εμετική ευγένεια τραπεζικού υπαλλήλου[ όταν θέλει να σου κρεμάσει πιστωτικές κάρτες] και μου κάνουν κάτι μακροσκελείς δηλώσεις ταυτότητας: "είμαι απ΄το πολιτικό γραφείο, του..."
Τόσες φορές μου έχουν τηλεφωνήσει κι έχω πάντα την απορία, ποιές στο διάβολο είναι , αφού δεν προλαβαίνουν να μου πουν ολόκληρο το "όνομά" τους. Τις νικάει ένα ηχηρότατο κατέβασμα του ακουστικού στα μούτρα τους. Ψήφισα αυτοκαθορισμό αναφορικά με το ποιός γίνεται οικείος μου.
Χτες ξενύχτισα ξαναβλέποντας το Finding Nenerland, με το θεό Τζόνυ Ντεπ και τη θεά Κέιτ Γουίνσλετ. Ελληνικός, αντιεμπορικός, τίτλος του θα μπορούσε να είναι το: Πως τα καταφέρνει πάντα η σκύλα ζωή και μας βγάζει ξινή την ευτυχία που μας δίνει από σπόντα;
Το έκανα αυτό, γνωρίζοντας πως είχα δουλειά την επόμενη μέρα, γνωρίζοντας πως θα μεταμορφωνόμουν σε κούτσουρο που για να σηκωθεί απ΄το κρεβάτι χρειάζεται το γερανό του δήμου. Ψήφισα αληθινή απόλαυση και εφεδρικό οξυγόνο.
Χτες επίσης παρακολούθησα τον αγώνα μπάσκετ εμταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Κρεμμυδόσουπα που μου έπεσε βαριά- αιτία το γαμημένο δίποντο που δεν μπήκε και μείναμε με το 71-69 σε βάρος μας,στο χέρι. Ο αγώνας όμως αγαπημενο μου ημερολόγιο, ήταν συναρπαστικός και για άλλο λόγο- για τον δευτερο σχολιαστή του. Πρωταγωνιστής ήταν ο κυριος Χ.(εδώ ξερνάμε) μεν, αλλά παρεμβαίνων σχολιαστής ήταν ο κύριος Λ. τεκνό μπασκετμπολίστας με φωνάρα-καύλα για πολλαπλές ανατριχίλες.
Αγαπημενο μου ημερολόγιο, ακουγα την περιγραφή της Πίπιζας που Αγριοκοιτάζει το Φακό, και μολις ετοιμαζόταν η ναυτία να μου φάει το στομάχι,παρενέβαινε το Τεκνό και γλίτωνα τις δραμαμίνες.
'Ηξερα όμως οτι ήταν απλώς υποκατάστατο... Γιαυτά θελω να σου μιλήσω- για τα υποκατάστατα.
Σου έχει τύχει ποτέ, να λατρεύεις τόσο πολύ έναν άνθρωπο ώστε να μη σου φτάνουν ποτέ οι λέξεις για να του πεις πως νιώθεις; Να βιώνεις πάντα ένα έλλειμα, μιά κατάσταση λεξιπενίας; Ν'απελπίζεσαι που νιώθεις πάντα βουβά; Που δεν μπορεί ο λεγάμενος/η ν'αντιληφθεί τί φουρτούνα 10 μποφόρ λυσσομανάει μεσα σου;
Εγώ όμως αγαπημένο μου ημερολόγιο, βρήκα κολπάκι.Καθε φορά που νιώθω ένα βουνό λατρεία, θυμαμαι ένα βιβλίο, ή ενα μουσικο κομματι ή μια ταινία, που απεικόνισαν ακριβώς αυτο το βουνο.Και σκέφτομαι: αν δει η αγάπη μου την ταινία ή διαβάσει το βιβλίο και νιώσει ακριβώς όπως ένιωσα κι εγώ διαβάζοντάς το, τότε θα καταλάβει τι ακριβώς νιώθω όταν λέω το "δε σε χορταίνω".
Το έκανα αγαπημένο μου ημερολόγιο μερικές φορές, αλλά θυμήθηκα την ανεμοβλογιά. Που σε γεμίζει σπυράκια, αυτά σηκώνουν άσπρο κεφάλι και μόλις πολλαπλασιαστούν σαν το Βούδα και ξελυσσάξουν, πεθαίνουν αφήνοντάς σου ενθύμιο μιά τρελή φαγούρα.
Οταν ήμουν μικρή και ανεμοβλογιοχτυπημένη, η μαμά μου τσίριζε: ΜΗΝ ΤΑ ΞΥΝΕΙΣ, θα σου αφήσουν σημάδι. Εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι μουλάρι στο μυαλό-γιαυτό δεν την άκουσα κι έχω κι ενα μικρο σημάδι της ανυπακοής. 'Ενα μόνο- γιατί τα πολλά σπυράκια τα έπαιζα αλλιώς. Δεν έξυνα πάνω τους αλλά δίπλα τους. Ξερεις, κοροϊδεύεις το μυαλο σου, μπερδεύεις τις νευρικες απολήξεις και ανακουφίζεσαι λίγο. Ξύνεις ας πούμε σαν τρελή το χέρι σου το μπανταρισμένο, οχι εκει που ειναι ο γύψος κι η φαγούρα, αλλά λίγο παραπάνω.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι το σπυράκι που δεν μπορώ ποτέ να ξύσω. 'Ηθελα να στο γραψω αυτό- για να πάρω θαρρος να του το πω.
Αλλά τώρα πρέπει να κοιμηθώ.

Το φιλαράκι σου απ ΄τον πλανήτη Μπανάνα."

Οποιαδήποτε ομοιότης με υπαρκτά πρόσωπα , δεν είναι εντελως συμπτωματική, αλλά απολύτως ηθελημένη...



auburn Kate
(εδώ θα έμπαινε φωτό του Γ.Λιμνιάτη, που δεν βρίσκω!)

[ πολιτική και θρησκεία διεκδικουν το ιδιο βασίλειο... όχι το επουράνιο,RAPHAEL-Saint John the Baptist preaching ]


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Αντιβίωση

Κάποιος τρισαγαπημένος μου, γυρίζοντας απ΄τις υπέροχες, κατά δήλωσή του, διακοπές του, μου είπε το εξής: μήπως η ευχή που ανταλλάσουμε πριν φύγουμε, το " να περάσεις καλά", είναι όχι ευχή αλλά κατάρα; Επειδή αν όντως εχεις περάσει καλά, συγκρίνοντάς το με ό,τι συναντάς στην επιστροφή, αρρωσταίνεις.
Ορθόν. Το καλά είναι φτιαγμένο από εύθραστα υλικά. Χρήζει προσεκτικών χειρισμών, επιφυλακτικών βημάτων στο έδαφος της "εκτός παρένθεσης" ζωής. Σα να πασχίζεις να ισορροπήσεις στο γλιστερό βραχάκι που μουσκεύει συνεχεια η θάλασσα, αποφεύγοντας να πατήσεις τους αχινούς. Αν πω οτι δεν έγινα σαν πράσινο μάμπα μέσα μου απ΄τη ζήλεια, και ότι δεν ένιωθα σαν ανεπιθύμητος καλεσμένος που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στη γιορτή επειδή κανεις δεν του δίνει σημασία, θα είναι ψέμα. 'Οπως ψέμα θα είναι το να δηλώσω πως πήγα κάπου, εκτός Αττικής.
Για να μην μπω σε θλιβερές λεπτομέρειες, σας λεω αυτό μόνο: εσείς, που πήγατε, γυρίσατε και τώρα αρχίσατε να ονειρεύεστε όπως όλοι οι υγιώς ακόμη σκεπτόμενοι, την επόμενη ευκαιρία καθαγιασμένης ξάπλας, να θυμάστε πως χειρότερη της επιστροφής [ ως άλλης εκδίωξης απ΄τον Παράδεισό(μας) ], είναι η θέαση του εαυτού μας, για πολλοστή φορά εκτός οποιασδήποτε πιθανότητας εισόδου σε αυτόν...
Και όσοι έχετε ταυτίσει τη φυγή μόνο με την πραγματική φυγή εκτός των τειχών της πόλης,έχετε υπόψη σας ότι οι διακοπές, είναι εφικτές παντού, είτε φύγεις μαζί με τις ορδές, είτε μείνεις φύλακας της χαβούζας, όπως την αποκαλούσε παλιά η Kwlogria. Οι διακοπές είναι ψυχοδιανοητική κατάσταση κυρίως. Απόδειξη περίτρανη, ότι corpore δουλευεις σαν αυτόματο, και animo έχεις ήδη βουτήξει σε τυρκουάζ νερά. Αν έχεις αποφασίσει να τιμήσεις τη θεά Απραξία, τη Χαλάρωση, την Αναδιευθέτηση του χρονου με μόνο κριτήριο τις προσωπικές κλίσεις/αγάπες κι ενδιαφέροντα, θα το πετύχεις( λέμε τώρα) είτε είσαι στα λαχταριστά νερά των Αντίπαξων είτε στο καμίνι της Κυψέλης. Εννοώ πως οι διακοπές αποτελούν πρωτίστως εσωτερική κατάσταση.

Μάλιστα. Αυτό είναι το ξόρκι που επαναλαμβάνω όταν ζηλεύω όσους επιστρέφουν :-)))))))

Διαβαστε αν θέλετε το έξοχο κείμενο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή της Κυριακής της 23/8/2009, με τίτλο: Dolce far niente ή απραξίας εγκώμιον. Για να εφοδιαστείτε με επιχειρήματα υπέρ της φαινομενικής, αδράνειας .Για ολα όσα σκεφτόμαστε μόνοι μας ή μαζι με έχοντες ευαίσθητα και πρόθυμα αυτιά.

Και για να μην βυθιστώ στην κατάθλιψη, κάνω αυτό που έκανα ανέκαθεν όταν πνίγομαι- βγαίνω στην βεράντα και βουτάω στο κενό.
Από κάτω με περιμένει το μαλακό στρώμα των νέων ταινιών που έρχονται( βλ. π.χ. Doctor Parnassus), των νεων συναυλιών(π.χ. Archive και ΜG-η σεξουαλικότητα παει στο νηπιαγωγείο-ΜT) και όσων βιβλίων δεν έχω ακομη διαβάσει.

Επιστρέφοντες, να θυμάστε ότι αν φύγατε, κατά μαχητό τεκμήριο είχατε λεφτά για να χρηματοδοτήσετε την απόδρασή σας. Το οποίο σημαίνει ότι έχετε δουλειά, ή εν πάσει περιπτώσει, εισόδημα. Το οποίο σημαίνει ότι ειστε υγιείς και "παρελάσιμοι" , γιαυτό και φύγατε. Αλλιώς, θα ξαναβλέπατε τις κινήσεις της καθημερινότητάς σας για εφιαλτικα πολλοστή φορά, 'Η θα παίζατε μονοι σας επιτραπέζια για 2 παίκτες, παίζοντας με τη σειρά για λογαριασμό του ενός και του άλλου παίκτη (ναι ,το έχω κανει- είναι απ΄τους ασφαλέστερους τρόπους να κανει κεφάλι κουρκούτι, και να ξεραθείς στον ύπνο απ΄το σχιζοφρενικό brain-storming) 'Η θ'ασφυκτιούσατε σαν τίγρης μέσα σ' 'ενα διαμέρισμα, με υπόκρουση που δεν σβήνουν οι μουσικάρες, τις φωνές των αρχαιοτήτων στο απέναντι σπίτι, που βρίζονται νυχθημερόν, όπως ακριβως η Μάρθα και ο Τζώρτζ στο "Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ"...
Η Μάρθα, στη διασκευή δια χειρός ζωής, είναι γραία αθυρόστομη, που εχει θάψει το βίο της στο κρεββάτι και την "πάπια" του κατάκοιτου Τζωρτζ.
Ν' ακούς τη γραία να φωνάζει στον κλινήρη " ρε μαλάκααααα, άντε γαμήσουυυυυ"!!!! και να σκέφτεσαι: αν γεράσω και έχω ακόμη απύλωτο στόμα, έτσι θ' ακούγομαι;

Γιαυτό σας λέω- cheer up. Μακάριοι οι επιστρέφοντες που δεν ακούνε από τώρα(με τσιριχτή φωνή και εκνευριστικό χτύπημα στον ώμο) "καλό χειμώνα".

auburn Kate

( o homo ludens υπήρξε κι αυτός παιδί, MARY CASSATΤ-Two children at the seashore )

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Στο ανάμεσα, κήπος

Η αρχή ( απο εκει που λέει: το μπαρ είναι στην παραλία ), τα σορόπια, οι προσδοκίες, μεχρι τον ουρανό ή μέτριες, δεν έχει σημασία. Οι πεταλουδες στο στομάχι που μοιάζει κλουβί έτοιμο ν'ανοίξει. Ο πόθος του καινούργιου, ακόμη μη κατακτημένου. Η αγωνία μπροστά στα νέα μάτια. Σαν ηθοποιός που κάνει εξαντλητικές πρόβες για τη μεγάλη πρεμιέρα- "όλα πρέπει να είναι ιδανικά" σκέφτεται, ακριβώς πριν συναντηθεί με το κοινό του. Οι άγρυπνες νύχτες, σα να εχεις πιεί 5 εσπρέσσο τον ένα πισω απ΄τον άλλο. Σα να γύρισες μόλις από συναυλία , και να νιώθεις ακομη τη μουσικη να σε διαπερναει, και να νιώθεις απίστευτα σέξι. Ωραια δεν είναι μετά απ' τις συναυλίες; Οι ξαφνικές ιδέες- όταν τις σκεφτόσουν παλιότερα σου φαίνονταν μαλακίες, τώρα που ετοιμαζεσαι να γητέψεις καινούργια αυτάκια, τις ξαναπροβαρεις στον εαυτό σου απέναντι, και θα τις ξεφουρνίσεις την κατάλληλη στιγμή. 'Οταν θα νιώθεις αυτό που είσαι- νέα, ωραία , με γνωσεις που σου δίνουν έναν καλοστεκούμενο εγωισμό. Η καταραμένη ανασφάλεια που κρύβεται κάτω απ΄τα στολισμενα σανδάλια σου, το γυμνασμενο κορμί, το απαλό, μυρωδάτο δέρμα. Τη διώχνεις μακριά, "σταμάτα, αυτό θα είναι διαφορετικό γαμωτο. Δεν ειμαστε μακαρονια ". Πως νιώθεις όταν γραφεις σε καινούργιο καθαρό σημειωματάριο, με τις ωραιες βινιέτες του και τα απαστράπτοντα λευκά φύλλα; Ε, έτσι ακριβώς.


Το τέλος , (διαβάστε απο: πολύ κουρασμένος για να απαντησω), "φιλοδοξίες αυστηρά προσαρμοσμένες στις αντικειμενικές δυνατότητες"... 'Οταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ακριβώς την αηδία, την αμετάδοτη βαρεμάρα και το ξυνισμένο βλεμμα των έμπειρων στα διαπροσωπικά καμίνια.
Ποτέ δεν τους χώνεψες αυτούς. Τους: " θα δεις, κι εσύ έτσι θα μιλάς, μη σου πω χειρότερα. Κι εγώ έτσι ήμουν σαν εσένα, ενθουσιώδης κι αισιόδοξη, μόλις έφαγα καμιά δεκαριά σκαμπίλια, εστρωσα".

Στα πόσα χτυπήματα μαλακώνει η μπριζόλα- άνθρωπος; Τι μανία προστασίας είναι αυτή που πιάνει τους "περπατημένους" έναντι των "νιάνιαρων"; ¨Ειναι πολύ ηδονικό να γνωρίζεις που βρίσκεται ο λάκος και να εμποδίζεις με βέβαιη ικανοποίηση τον ανύποπτο, λεγοντας του : πρόσεχε μην πας από κει, έχει μια λακούβα ναααα ;

Οι συμβουλές για το ζην ειναι το ίδιο αναγκαιες με τις συμβουλές για το πως αποφευγουμε το μποτιλιάρισμα στην Ιερά Οδό, ας πούμε; Θελει κανένας τροχονόμο του βίου του και κυριως της καρδιάς του;

Λαμβάνει κανείς υπόψη του αυτές τις συμβουλές;



" Ο μόνος τρόπος για να μην κάνεις λάθη, είναι να μη ζεις. Αυτό όμως είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις".



auburn Kate

( υπαρχει πάντα κάτι που διαφεύγει και δεν το βλεπουμε ούτε στον καθρέφτη, sir EDWARD BURNE-JONES - The Mirror of Venus )

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πίσω απ΄την κουρτίνα

Ειναι απο τους αγαπημενους μου πίνακες, και είναι απ΄τα αγαπημενα μου τραγουδια. Δεν έχω να γράψω τίποτα προς το παρόν, επειδη φοβάμαι μην χάσω αυτο που κραταω στα χέρια της ψυχης μου, και μου τη φωτίζει. Ποτέ δεν ξέρουμε τι δράματα παίζονται στα δωματια ενός σπιτιού.Πόση αφόρητη μοναξιά, έμπνευση ή απόλυτη απραξία, ταλανίζουν τους ενοίκους τους. Και έρχεται κάποτε ένας τύπος που τον θεωρουσαν τρελάρα ιδιοφυία, που ήθελε με λυσσα ν'αποτυπώσει στο μουσαμά το φως του ήλιου. Η' την τρυφερότητα που μπορει να αποπνέει ένα μικρο δωματιάκι, με λιτα ξύλινα έπιπλα, κι ενα παραθυρο μεγαλο που καλωσορίζει το φως και το σκοταδι γεναιόδωρα.
Αυτο το ποστακι το ασυναρτητο και καθόλου εμπνευσμενο, είναι χαρισμενο στον exitmusician . Ο οποιος αποδεικνυει οτι οι ιδεες δεν καιγονται, δεν ντυνονται στο απαισιο και ξεκαυλωτο χακί, και οτι η ανθρωπινη θέληση, να προστατεύσεις αυτα που αξίζουν, ειναι η μεγαλυτερη ασπίδα που διαθετουμε. Ειναι δωρακι, ένα δωματιο φωτεινο, σ' αντίθεση με αυτό που κοιμαται τωρα ίσως, ένα δωματιο που προδιαθετει για πρωινους καφεδες με αγαπημενους, δίπλα στο ανοιχτό παραθυρο, με τραγουδαρες σαν αυτή να γεμίζουν τον αέρα και να σε σηκωνουν 6 εκατοστά απ΄το εδαφος. Δε θελω περισσοτερα. 'Εχετε νιωσει ποτε να σας σηκωνει 6 εκατοστά καποιο ισχυρο συναισθημα;
Το μόνο που εχουμε, και το πιστευω αυτο ακραδαντα είναι η αγαπη για συγκεκριμένους ανθρωπους, το μυαλο μας που αμα γουσταρει παιρνει εντελως αναποδες στροφές και δείχνει στους ξεκαύλωτους ποια ειναι η αληθινη ζωή. Αυτή της ξεγνοιασιάς, του παθιασμενου έρωτα, της δημιουργικότητας και της αδράνειας, επειδη έτσι μας αρέσει.Οχι μακρια, να εδώ διπλα μας- σ' ένα φωτεινο, μικρό, δωμάτιο. Προσεξτε μονο καθως μπαινετε- μην πατήσετε τη χαδιαρα γάτα που κόβει κίνηση ανελλιπώς.

auburn kate

( leave your inhibitions at the door.., VINCENT van GOGH-Vincent's bedroom in Arles )

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Το ' 09 ήρθε με το πλοίο "ΚΩΛΟΧΡΟΝΙΑ"

Αν υπάρχει κάποιο απουσιολόγιο θαμμένο εκεί στο ξέφωτο της Μαλακάσας, όπου σημειώνεται ανελλιπώς ποιοί, άχρηστοι σαν τη αφεντιά μου, αρκούνται σε παρατηρήσεις και κλαψουρίσματα λόγω αποχής, και δεν get their bloody ass there, τότε εγώ θα εχω μείνει σίγουρα από απουσίες. Δεν ρωτάω πόσοι είχατε εισιτήρια για τις 2 ενδιαμεσες μέρες,που τις έφαγε η μαρμαγκα-ακραιο καιρικό φαινόμενο, και πόσοι χορτάσατε και ξεσαλώσατε την πρώτη και τελευταία μερα. Δηλαδή χτες. Γιατί μάλλον θα θρηνήσουμε οθόνες υπολογιστών από συσσωρευμένη οργή, της οποίας τα πρώτα λιθαράκια μπηκανα ήδη απ' την ματαίωση για φετος της εμφανισης των Depeche Mode, και των Franz Ferdinand. Δηλαδή μετά απορούν οι φωστήρες της μουσικής /συναυλιακής βιομηχανίας, γιατί το ελληνικό κοινό είναι αναβλητικό ως προς την αγορα των εισιτηρίων, μπλα, μπλα, ενω στο εξωτερικο αγοραζουν μηνες μπροστά τα εισιτήρια , μπλα, μπλα.
Εμ , πως να τ' αγοράσουν τα ρημαδια τα πανακριβα εισιτήρια κύριοι/ες διοργανωτές, όταν σου πεφτει μία ηλεκτρική καταιγίδα στην κεφάλα και αντί για τα αγαπημενα σου συγκροτήματα, περιμένεις να δεις την ανακοινωση της εταιρείας σχετικά με την τύχη των ευρώπουλων που έσκασες;
'Ημουν βέβαιη πως μας μπήκε θεόστραβα αυτη η χρονιά, εμενα δηλαδή μου μπήκε εντελως στραβά, αλλά με όσα έχουν συμβεί μεχρι τώρα, και οχι μόνο σε συναυλιακό επίπεδο, είμαι πεπεισμένη: το 2009 είναι ΣΚΑΤΟΧΡΟΝΙΑ, κρυπτοδίσεκτη και επικίνδυνη.Κι εχει ουρά ακόμη.
Για να μιλήσουμε σοβαρά- οι Killers "σκοτώθηκαν" από μία αναθεματισμενη χαλαζόπτωση. Η οποια δεν ήταν γκαντεμιά, αλλα συντονισμενη δολιοφθορά εκ μέρους των μεταλλάδων που ήθελαν να παρακολουθήσουν ανενόχλητοι από τα ηχητικά υπολλείματα, τα συγκροτήματα της τέταρτης μέρας του rock wave...
Aστειεύομαι βέβαια! Απόδειξη ότι κλείνω το παρόν ποστάκιον με τους στιχους, μίας τραγουδάρας των SLIPKNOT, των μασκοφόρων, που εμφανιστηκαν χτες βραδυ.Δεν τους ειδα.Η τραγουδάρα όμως θεωρείται απ΄τις πιο "ήπιες" τους, δεδομενου του ήχου τους.
Snuff στην αργκό σημαίνει "τα τινάζω/τα κακαρώνω". Λυπάμαι σε βαθμό εξαϋλωσης, που το άκουσα και το ξανάκουσα προσφατα, προσπαθώντας να μπω στο μυαλό ενος πολυλατρεμενου μου προσώπου, με σκοπό να καταλάβω τι συνομωσίες εξυφαίνουν οι νευρώνες του, μ'αποτελέσματα ολέθρια και ακρως οδυνηρα για τα νεύρα μου. Φοβάμαι πως θα αποτύχω. Διότι δεν είμαι επιστημων του εγκεφάλου- ουτε καν του δικού μου. Μόνο φανατικη θαμώνας του είμαι.

Εύχομαι ν'απολαύσετε την κομματάρα εκ του, συναισθηματικά, ασφαλούς. Μεγάλη υπόθεση.
Το βεβαιώνει ,σε άλλο πλαίσιο μιλώντας, και ο αναλυτής της ανάποδης των ανθρώπων Κωστής Παπαγιώργης: " Άπαξ και σκάσει μακριά από την κεφαλή μας η συμφορά αλλάζει νόημα" και " Ειναι ηδονικο΄να μετέχεις στον πόνο του άλλου χωρίς να τον επωμίζεσαι"...

auburn Kate

(αυτοί είχαν ανεφελο ουρανό, sir LAURENCE ALMA TADEMA- A Dedication to Bacchus )

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Homo Thilicus Trihotus

Προφανώς και δεν υπάρχει Αστυνομία Αισθητικής, όπως είχαν ευχηθεί κάποιοι φανατικοί παλαιότερα, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Προφανώς, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι ιερότατο και απολύτως απαραβίαστο. Προφανώς... πολλά τέτοια αυτονομιστικά ισχύουν!
Αλλά, δεν μπορώ, πνίγομαι να το γράψω, γιατί το βλέπω, το παρατηρώ, κοντεύω να πάθω ρήξη αμφιβληστροειδούς και να μείνω αόμματη η άμοιρη.
Κάνω έκκληση στις ομόφυλές μου κάθε ηλικίας. Διόρθωση: στις γυναίκες από 15 ετών και άνω. Κι αυτο μόνο και μόνο επειδή, λόγω πενιχρότατων ιατρικών γνώσεων, δεν ξέρω αν ορισμένες ουσίες, ερχόμενες σ' επαφή με το τρυφερό νεανικό δέρμα, το καταστρέφουν ύπουλα και ανεπανόρθωτα. Παρακαλώ οι δερματολογοι ας με διαφωτίσουν.
Κάνω έκκληση λοιπόν, σε όλες αυτές τις κυρίες που μοστράρουν πάνω τους γυαλιά, παπούτσια, τσάντες, βρακιά, αλεξικέραυνα, κ.λ.π. φιρμάτα, τουτέστιν, το λογότυπο της εταιρειας κατασκευής του προιόντος που φέρουν πάνω τους περήφανες, είναι τυπωμένο/σκαλισμένο με κάτι γράμματα ΝΑΑΑΑ σε εμφανές σημείο , ώστε- όταν φερειπείν η κυρία με το γυαλί ηλίου μάρκας π.χ. Gucci, ανέβει στο λεωφορείο, έρθει και σταθεί δίπλα σου σαν πληρωμένη δολοφόνος του τελευταίου φεστιβάλ μόδας, και προτάξει τη μούρη της πολύ κοντά στη δική σου, προσπαθώντας ν'ανοίξει το παράθυρο, και γυρίσεις εσύ αιφνιδίως, ενοχλημένη που δέχτηκες εισβολή στα χωρικα σου ύδατα- να έρθεις μούρη με μούρη με τον βραχίονα του πανάκριβου σκελετού γυαλιών πλέον, και να τυφλωθείς απ΄το χρυσαφι του λογότυπου. Οι ιθαγενείς να πέσουν στα γόνατα πάραυτα.
Λέω λοιπόν, ότι αυτές οι κυρίες, όπως και οι άλλες με το επαγγελματικο μανικιούρ-πεντικιούρ, με τα 20ποντα Manolos, κ.λ.π., έχουν ένα κοινό σημείο: την τρίχα.
Μάλιστα αγαπητά μου παιδιά. Τις προάλλες, κάποιος Αγγλος παρατήρησε δημοσίως, ότι οι Ελληνιδες είναι πολύ τριχωτές, και παρεξηγήθηκαν οι μοσχάρες. Με συγχωρείτε- αλλά εσείς κυρίες που συναγωνίζεσθε τον Οτσαλάν στα δασύτριχα χέρια(ή μασχάλες, ναι υπάρχει και στο Ελλάντα αυτό) ξαναβάλτε πίσω στον τοίχο τον καθρέφτη και take a very good look.
Καλές μου άνθρωποι, η κοσμετολογία έχει κάνει άλματα που θα τα ζήλευε και το πιό γρήγορο καγκουρώ. Τα λεγόμενα γυναικεία περιοδικά βρίθουν διαφημίσεων, ρεπορτάζ αγορας και άρθρων αναφορικά με την αντιμετώπιση της τριχοφυίας. 'Οπερ μεθερμηνευόμενον: πάρε το κορμάκι της μαιμούς και κάντο αγνωριστο.
Για να μη νομίζετε πως είμαι εγκάθετη της συναφούς, πανάκριβης βιομηχανίας, σας δηλώνω οτι στα μεγάλα πολυκαταστήματα διατίθενται φθηνά προιόντα, σε ποσότητα που φτουράει, για καθολική αποτρίχωση. Το οποίο σημαίνει, ότι δεν χρειάζεται να δίνετε κάθε φορά στα studios, 20 ευρώπουλα και άνω για να μαδήσετε είτε "μισό χέρι" είτε "ολόκληρο χέρι"(η τιμή πραγματική), κάθε φορά που αντικρύζετε ένα λυκάνθρωπο στον καθρεφτη σας, αλλά με 5 το πολύ ευρώπουλα, και εντός 6 λεπτών αποκτάτε δέρμα σαν της Simone, της πιξελωτής κουκλάρας στην ομώνυμη ταινία.
Δηλαδή απορώ, και σκίζω τα ρούχα μου, είναι δυνατόν ν'αποτριχώνετε τα κανιά σας, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, ή να μου ζωγραφίζετε τ' απομηνημονεύματά σας στο "τρίγωνο της Αφροδίτης", σκαζοντας ένα καρο λεφτά και να παραμελειτε το σημαντικοτερο εργαλείο μετά το μυαλό και τα πόδια; Η' να φτιάχνετε τα νυχια σας σ' επαγγελματίες (άλλα 20 ευρώπουλα κατ' ελάχιστον) και να μου εμφανίζεστε με την κοιλιά εκτεθειμένη , ώστε να μπορεί σύμπας ο λαός να παρατηρήσει πόσο μαύρο ή πυκνό είναι το "γκαζον" που έχετε γύρω απ΄τον αφαλό;!!!
Που πας μωρή με το Δάσος Χαϊδαρίου;
Είναι δυνατόν να πειστώ ότι η γυναίκα που έχει να διαθέσει 150 ευρώ για τα Ray-ban( τόσο κοστίζουν περίπου), δεν έχει 5 ευρω για ν'αγοράσει μία αποτριχωτική κρέμα για να εξαφανίσει το χλοοτάπητα; Κατ' αναλογία ,είναι σα να φοράει ας πούμε μία , ένα υπερμοντέρνο σανδάλι, με χρωματιστές πέτρες, φτερά στρουθοκάμηλου, σκοινί για μπουγάδα κ.λ.π. και οι φτέρνες της να θυμίζουν οδόστρωμα στο Αίγιο μετά το μεγάλο σεισμό... Κάνεις που κάνεις την εξωραϊστική αβαρία κυρά μου, κάνε την ολοκληρωμένη τη ρημάδα. Γίνεται να στολίζεσαι σαν λάβαρο και να κάνουν πάρτυ κανονικό οι τρίχες στο πάνω χείλος, στο κάτω χείλος ή στις παρειές;
Πραγματικότητα, και όχι μύθευμα που γέννησε η κεφάλα μου: νεαρή, όχι και πολύ νεαρή, όχι και μεσήλικη, δεν εχει σημασία- κρατάει τσάντα με αγκράφα Dolce & Gabbana(αυθεντική, απομίμηση, δεν γνωρίζω), γυαλιά Ray-ban( η αυτή απορία), κινητό Sony Ericcson, απ΄τα πολύ καινούργια μοντελα, τοσο καινούργιο δηλαδή, που το δικο μου το διετίας, φαινόταν μπροστά του σαν πρώτης γενιάς, και χέρια μεσα ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΓΟΥΡΟΥΝΟΤΡΙΧΑ. Κάποια στιγμή σταθηκε δίπλα της ένας τύπος μ' εξίσου τριχωτά χέρια. Ζαλιστηκα. Νόμισα πως η δική του χερούκλα ήταν η δική της. Μ' επανέφερε στην πραγματικότητα το επαγγελματικό μανικιούρ βαμμένο σ' εκτυφλωτικό κόκκινο, με κάτι σκατολοϊδια κολλημένα πάνω στο νύχι του αντίχειρα(nail art επί το ξενικοτερον, τσαχπινιά , επί το νεοελληνικότερον-λαϊκότερον, μη χέσω). 'Επρεπε να τη βλεπατε- σαν τραβεστί που βρίσκεται στα μισά εγχείρισης αλλαγής φύλου ήταν . Κι ας με συγχωρήσουν οι άνθρωποι, δεν τους χλευάζω, απλώς δεν μπόρεσα να σκεφτώ επιτυχέστερη παρομοίωση. Θέλετε να θυμηθώ μιά πολιτικώς ορθή; Την ταινία Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ, τη θυμάστε; Εκεί ο Βενσάν Κασέλ είχε ένα φρικτά παραμορφωμένο, λόγω εκουσιας ακινησίας, χέρι τριχωτό, με μακριά, γαμψά νύχια. Ε, τώρα φαντάζομαι θα γλιτώσω την πυρά.
Είχα ανατριχιάσει. Τώρα βέβαια , η ανατριχίλα μπορεί και να οφειλόταν στο αρκουδίσιον του λεωφορείου, το οποίο ο οδηγός για άλλη μία φορά, είχε ρυθμισει άνισα(τι διάολο, τη λεξη ισοστάθμιση δεν την ξέρουν αυτοί;)


Οσοι φτάσατε μέχρι εδώ, φοβάμαι πως νομιζετε ότι μπήκατε κατά λάθος σε blog αλλης, ότι ίσως έπαθα μετάλλαξη ρατσιστικού τύπου, ή οτι την Κυριακή των εκλογών δεχόμουν πλύση εγκεφάλου από βουλευτές ακροδεξιού ή ακροαριστερού κομματος. 'Οχι. Απλώς απορώ , πως γίνεται και η μανία εμφανισιακής βελτιστοποίησης, δεν έχει αλώσει ολοκληρωτικά το πιό προφανές . Και μην ακούσω πάλι μαλακίες περι οικονομικής κρίσης , γιατί όταν δίνεις έναν βασικο μισθό(και λίγα λέω) για να αγοράσεις τσάντα και μου'χεις χερούκλες μεσα στο "μαλλί", ε άει στο διάολο που επικαλείσαι την κριση και τις πολυκυστικές ωοθήκες!!
Δεν το συνεχίζω, γιατί ήδη νομιζω πως ακούω κάτι άει σιχτίρ..
Καθένας έχει αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιάθεσης, όπως και καθένας έχει αναφαιρετο δικαίωμα κριτικής και έκφρασης της γνώμης του. Μάρτυς μου ο John Stuart Mill: "... έχουμε επίσης το δικαίωμα να ενεργούμε σύμφωνα με τη δυσμενή γνώμη μας για κάποιον άλλο , όχι για να καταπιέσουμε την ατομικότητά του, αλλά για να εκδηλώσουμε τη δική μας"...
Κορίτσια, οι άντρες μας γουστάρουν( ότε, αν και οσοι μας γουστάρουν) μεταξύ άλλων και για το σκανδαλιστικά απαλό μας δέρμα[ ας είναι καλά τα προϊόντα απολέπισης-ενυδάτωσης!]. Και οι γυναίκες, όταν μας γουσταρουν, για τον ιδιο λογο το κανουν. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πιθήκια στο φυσικο τους περιβάλλον, ε; Κρίμα δεν είναι να σ' αγγίζει καποιος αγαπημενος, ή να αυτοαγγίζεσαι και να νομίζεις οτι χαϊδεύεις κανένα θάμνο στην Πεντέλη; Και αν φοβάστε πως με την καθολική αποψίλωση θα θυμιζετε επικίνδυνα, ανδροειδή, μην ανησυχείτε- σε κανά πενθήμερο, η βλάστηση επανέρχεται, ευτυχώς όχι δριμύτερη. Υγιαίνετε.


Αφιερωμενο εξαιρετικά στην Kwlogria.

auburn Kate

( 'Οταν η Αναγέννηση συναντά τις παρειές του παπά Βασίλη, MARCEL DUCHAMP-Mona Lisa with moustache and beard )

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Ο Κρόνος

"Που ήσουν νιότη να' βλεπες, πως θα γινόμουν άλλος"....

Για να εμπεδώσετε τους στίχους, συγγνώμη αλλα δεν θυμαμαι τον ποιητή, παρακαλώ κοιτάξτε με πολλή νοσταλγία τις παρακάτω φωτογραφίες.
Αυστηρά κατά ζεύγη, για να κλάψετε και να απελπιστείτε, εις διπλούν, (καντε κλικ σε καθε κόκκινη λέξη ξεχωριστά).

Το πριν και το τώρα


Και για να συνέλθετε, ή να συνοδεύσετε το θρήνο σας, πάρτε και δύο τραγουδάρες τους, κατα την αποψή μου, απ΄τις καλύτερές τους.Τότε που ο Αxl δεν έμοιαζε με σαπιοκοιλιά ιδιοκτήτη μπιλιαρδάδικου στον Αμερικάνικο Νότο.

Don't cry 'cause You could be mine


auburn kate

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

'Εδαφος

Περπατάει στο δρόμο βιαστικά, μούσκεμα στον ιδρώτα. Σχεδόν τρέχει. Μόλις έφυγε απ΄το σπίτι του, που δεν είναι σπίτι του. Φαίνεται πως ποτέ δεν ήταν. Μόλις του έκλεισε την πόρτα ενοχλημένη η διαχειρίστρια, που φαινόταν να μην τον (ανα)γνωρίζει. "Ποιός είπατε πως είστε; Ο 'Αλεξ που μένει στη σοφίτα; Καλά- έφτιαξαν διαμέρισμα στη σοφίτα; "
Μόλις έφυγε κλωτσηδόν από το σπίτι κάποιου που ήξερε ως τον καλύτερό του φίλο. Ο οποίος δεν τον (ανα)γνώρισε. Του άνοιξε την πόρτα , κρυμμένος πίσω από ένα τεράστιο ερωτηματικό. "Φίλος της γυναικας μου είστε; "
Ο 'Αλεξ, που νόμιζε πως στο βίο του υπάρχουν κάποιες σταθερές απ΄ όπου αρπάζεται καθημερινά για να μην τον παρασύρει το τσουνάμι της πραγματικοτητας, βλέπει αυτές τις σταθερές να εξαφανίζονται. Διόρθωση: να μην υφίστανται ως δικές του σταθερές. Πρόκειται περί τραγικής παρεξήγησης, του λένε. Εμείς, οι σταθερές, δεν σε ξέρουμε Άλεξ. Ποιός είσαι; Δεν υπάρχει κανένας Άλεξ που να είναι οικείος μας. Αυτός που υπονοείς, δεν υπάρχει.
Τη βλέπει να' ρχεται καταπάνω του στο πεζοδρόμιο, και νιώθει σα ναυαγός που είδε φως στο θεοσκότεινο ωκεανό. Είναι η μόνη του ελπίδα για να μην τρελαθεί. Αυτή θα του επιβεβαιώσει πως ό,τι συνέβη σήμερα ήταν ένα λάθος, μία κακόγουστη φάρσα. Αυτη είναι η μόνη του ελπίδα: "ναι, είσαι ο 'Αλεξ, έχουμε σχέση 3 χρόνια, και ζεις στην οδό... στο διαμέρισμα της σοφίτας. Αύριο θα φάμε εγώ, εσύ κι ο πατέρας μου μαζί, στο εστιατόρειο της πλατείας".
Την πλησιάζει με ορμητική λαχτάρα, και η υποδοχή της του δείχνει πως κάποιος σαδιστή Θεός, έχει μεγάλη όρεξη να τον βασανίσει σήμερα. Της μιλάει, τη ρωτάει για το διαμέρισμα του, που αντί για πόρτα εχει έναν χτισμένο τοίχο στη θέση της, τη ρωτάει αν εκείνη μίλησε στη διαχειρίστρια.
Τον κοιτάζει απορημένη αρχικά, "άκουσέ με" της λέει, κρατώντας σταθερά τα χέρια της, "είμαι ο εραστής σου εδώ και 3 χρόνια, εχεις έναν μικρότερο αδελφό, αύριο θα φάμε μαζί με τον πατέρα σου που ήρθε για λίγες μέρες. Είσαι η Σιμόν, η κοπέλα μου, που να πάρει ο
διάολος, ξύπνα! "
Τον κοιτάζει με τρόμο τώρα- όχι απλώς επειδή επαληθεύει μέσα της, τις πληροφορίες που της δίνει,αλλά ακριβώς επειδή βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να τις επαληθεύσει ακούγοντάς τες απ΄το στόμα ενός αγνώστου. Ποιός είν' αυτός; Άλεξ είπε πως τον λένε; Δεν ξέρει κανέναν Άλεξ. Βλέπει τον άγνωστο άντρα να γίνεται πιό φορτικός τώρα, πανικοβάλλεται, "θα καλέσω την αστυνομία, σας παρακαλώ αφήστε με ήσυχη. Δεν σας ξερω , δεν ξερω κανέναν Αλεξ. Πως γνωριζετε όλ' αυτά τα πράγματα για μενα ;! "

Σταθείτε μιά στιγμή- τι ακριβώς έπαθε αυτός ο δύστυχος; Βλέπει ότι μεταμορφώθηκε από Γνωστός, σε παντελώς 'Αγνωστο, στα μάτια ανθρώπων που αγαπάει. Εκεί που φιλούσε, υπάρχει συρματόπλεγμα με την επιγραφή: ΠΡΟΣΟΧΗ, ΟΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΧΘΟΥΝ.
Ενώ πορευόταν με τη βεβαιότητα(;) της οικειότητας, παλεύει ν' αποδείξει τ'αυτονόητο σε ανθρώπους δικούς του. Δεν υφίσταται γι' αυτους. Δνε υπήρξε ποτέ- αν πεθάνει αύριο, η ζωή τους ούτε θα χειροτερέψει ούτε θα βελτιωθεί εξαιτίας του χαμού του.
Θέλω, να γίνετε ο 'Αλεξ. Να νιώσετε πως είστε στη θεση του. Ξυπνάτε, και λέτε καλημέρα με μία αγκαλιά στο/η σύντροφό σας. Και η απάντηση είναι ένα χαστούκι. Μία κραυγή τ΄ρομου για τον άγνωστο που έχει προφανώς κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Είναι ανώφελο να προσπαθήσετε να του εξηγήσετε. Δεν σας γνωρίζει , δεν σας αναγνωρίζει.
Πηγαίνετε στη δουλειά σας. Κάθεστε στο γραφείο σας και οι συνάδελφοί σας, αυτοί που μέχρι χτες γνωρίζατε ως συναδέλφους σας, σας συστήνονται. Σας βλέπουν , λένε για πρώτη φορά. Μα είστε τρελός; Δεν ξέρουν κανέναν 'Αλεξ σας λένε.
Θέλω να φανταστείτε μία μέρα της ζωής σας δηλητηριασμένη απ΄τον παραλογισμό που γκρεμίζει τον 'Αλεξ απ΄το βάθρο της ύπαρξής του. Φανταστείτε τον απόλυτο πανικο, την αρχή της ερήμωσης. Της δικής σας ερήμωσης. 'Οχι επειδή δεν έχετε κανέναν στον κόσμο- αντιθέτως, επειδή έχετε αλλά αυτός/οί δεν επικυρώνουν την οικειότητα. Νιώστε σαν τον Αλεξ , όταν συναντα τον πατέρα του, και τον αγκαλιάζει απελπισμένος απ΄ό,τι του έχει συμβει. Κι αυτός τον σπρώχνει βίαια με απέχθεια. "Αν δεν σταματήσεις τώρα, θα καλέσω την αστυνομία. Ποιός είσαι άνθρωπέ μου; "

Δεν ξέρω πως, υπό ποίες ανεξε΄ρεύνητες συνθήκες, κολλάμε με συγκεκριμένους ανθρώπους. Επίσης δεν ξέρω πως εμφιλοχωρεί η ασυνέχεια στη συμπεριφορά μας- και κυρίως αν μπορεί να γίνει αποδεκτή αδιαμαρτύρητα... Να λες σε κάποιον "μωρό μου" τη μία μέρα, και την αμέσως επόμενη, προσέξτε δεν είναι σχήμα λόγου, είναι χρονική κυριολεξία, την αμέσως επόμενη, να του λες "άντε και στο διάολο ηλίθιε", και να το εννοείς. Ακόμη χειρότερα; να είσαι εσύ ο αποδέκτης αυτης της σχιζοφρένειας.
Θέλω να νιώσετε πως ειναι , τη μιά στιγμη να είσαι για κάποιον και ξαφνικά, να μην είσαι. Να καθίστασαι αν-οίκειος.
Τώρα θα σταθουμε όλοι μαζί μπροστά στο νιπτήρα, θα μπουγελώσουμε τα μούτρα μας με κρύο νερό και θα καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας , μιλώντας τους μέσα στον καθρέφτη: "όλα είναι ok. Θα βγεις έξω και θα σε περιμένει".

Υπάρχει κάτι πιό εφιαλτικό απ΄το τέλος, πιστεύω. Το εννοώ και με τη σημασία της φθοράς. Η απώλεια της μνήμης. Είμαι πεπεισμένη πως θρηνούμε για το όποιο τέλος, επειδή θυμόμαστε την αρχή και ό,τι μεσολαβεί. Σ' έναν θάνατο ας πούμε, είναι αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ της ανάμνησης του ζωντανού άλλου και της βίωσής της ανυπαρξίας του στο παρόν, που μας σκίζει τα σωθικά.
Αν ο 'Αλεξ δεν θυμόταν τους αγαπημένους του, θα συντριβόταν μέσα του απ ΄την ξαφνική άγνοια που επιδεικνύουν για το πρόσωπό του; Το τσιμέντο που μας ενώνει με τους άλλους είανι η ανάμνησή τους. Αγαπάμε επειδή γνωρίζουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε. Αν πάψουμε να θυμομαστε, τοτε πράγματι θα είμαστε μοναχικές νησίδες.
'Οσοι πιστεύουν ότι οι σχέσεις είναι παιχνίδι, να σηκώσουν το χέρι τους. Γιατί εγώ, δεν ξέρω τι σκατά παιχνίδι είναι αυτό απ΄το οποίο ΠΑΝΤΑ κάποιος βγαίνει, στ' αλήθεια, πληγωμένος.

σημείωση: αν κατι σας θυμιζει το παραπάνω ψευδές περιστατικο, δείτε εδώ για να βεβαιωθείτε. Οι γνώστες της ταινίας, φαντάζομαι θυμούνται την εφιαλτική σεκάνς την οποία υπαινίσσομαι.

auburn Kate

( τον πήρε στο λαιμό της.., FRANCESCO CLEMENTE in tema credo )

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Εγχείριση ανοιχτης καρδιας

Την καρδιά μου την έχω στολίδι στο στήθος μου. Κάθε πρωί, μόλις ντυθώ το μαύρο βελούδινο φόρεμά μου, τη βλέπω στ' αριστερά μου, εκεί που θα βρισκόταν αν υπήρχε μέσα μου. Η δημιουργός μου, μ' έκανε άσπιλη, άτρωτη σε βρωμιά φθορά και ευμετάβλητο των διαθέσεων. Ούτε αίμα κυλάει στις φλέβες μου, τις ανύπαρκτες.
Είναι βολική αυτή η καρδιά. Αν θέλω να νιώσω σαν μία από εσάς, την καρφιτσώνω πάνω μου και παρατηρώ τις αλλαγές του μέσα ήλιου. Νιώθω ξαφνικά πως μία βεντούζα παρακουλουθεί κάθε μου κινηση. Αν θέλω να ηρεμήσω, τη βγάζω και την αφήνω δίπλα στο κουτί μου. Βολική καρδιά. Μόλις αρχίσει να έχει απαιτήσεις, την ξεφορτώνομαι και συνεχίζω ν'ατενίζω το χρόνο σιωπηλή.
Τις προάλλες, είχε γατζωθεί πάνω μου, κάποιο πρόβλημα παρουσιάστηκε στο κούμπωμα, και βασανίστηκα πάρα πολύ. Προσπαθούσα να την βγάλω και στραμπούληξα τα δάχτυλά μου. Χρειαζοταν επειγόντως πλυσιμο.Με μία βουτιά στο νερό, καθαρίζει, γίνεται διάφανη και αποκαλύπτει το κούφιο εσωτερικό της. Ξεπλένοντας τα πάθη της, γίνεται καινούργια, έτοιμη να υποφέρει με νεά ορμή. Αλλα δεν την τρομάζει αυτό. Δεν έχει μνήμη η καρδιά μου.
Τις προάλλες, δεν ξεκολλούσε από πάνω μου. Πονούσα αφόρητα. 'Ηθελα να εξαφανιστεί, να μη νιώθω ό,τι νιώθετε. 'Εκανα το μονο που ήξερα- ζωγράφισα μία πολύχρωμη τεράστια χοάνη, φαρδιά πάνω, και κάτω όλο στένευε, σαν την Κόλαση. Ζωγράφιζα καμπύλες γραμμές με μανία, μέχρι να ζαλιστώ. Ονειρεύτηκα πως την άρπαξα με λύσσα και την πέταξα μεσα στο χωνί. Δεν μ' ενοιαξε που πήγε.
Μόλις τέλειωσα, κατάλαβα με το άδειο μου κεφάλι το πλεονέκτημα του ψεύτικου.
Το ψεύτικο είναι πάντα ψηλά. Τους κοιτάζει όλους απ΄το βάθρο της τέλειας κατασκευής του. Κι εγώ ήμουν τέλεια.
Την επόμενη μέρα, η δημιουργός μου άλλαξε την καρδιά-καρφίτσα με μία άλλη, με κούμπωμα ασφαλείας. Τώρα θα έβγαινε από πάνω μου μονο όταν εκείνη το επιθυμούσε. Αν η δημιουργός μου δεν το επιθυμούσε, η καρδιά θα με συντρόφευε με το ζόρι. Ετσι δε θα έπεφτε αιφνιδίως κι η τιμή μου.
'Εχω καρδιά από ρουμπίνια ξέρετε. Κατάμαυρα μάτια που κοιτάζουν πάντα με το ίδιο βλέμμα, μακριά μεταξένια μαλλιά στο χρώμα του σταχιού και αλαβάστρινο δέρμα.
Δεν μυρίζω, ούτε καν γιασεμί, δεν βρωμάω, δεν εκπνέω αέρα που ζέχνει οινόπνευμα ή βαριά μαγειρεμένο φαγητό. Δεν κάνω φασαρία, δεν παίρνω ούτε χάνω βάρος, δεν πεθαίνω. Είμαι η ενσάρκωση του ιδανικού ανθρώπου...
Αν θέλετε, ευχαρίστως ανταλλάσω τη θέση μου με τη δική σας. 'Αλλωστε έχω πιαστεί τόσο καιρό καθισμένη σ΄αυτή τη μικροσκοπική καρέκλα. Ναι, ακόμη κι οι κούκλες από πορσελάνη επαναστατούν.
Υπό έναν όρο όμως- θα γίνω εσείς , αλλά άκαρδη. Μ' ακούτε; Άκαρδη.

auburn Kate

( ευειδής ως ψεύτικη,Alice-MARINA BYTCHKOVA )

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Στη μούγγα

Δεν είμαι ομιλητικός τύπος είν' η αλήθεια. Δεν διαθέτω την υποδομή. Τρώω όμως όλο το φαί μου, κοιμάμαι με τις ώρες και ειμαι ιδανικός για παρέα. Τ' αυτιά μου σέρνονται στο πάτωμα. η Μαριλένα, μου τα πιάνει αιφνιδίως και τα δένει φιόγκο στην κορφή του κεφαλιού μου. Κι εγώ κάθομαι βέβαια - τί άλλο μπορώ να κάνω;
Ααααχ η αγάπη. 'Οταν κάθεται στο γραφείο της μουτζουρώνοντας χαρτιά, ή διαβάζει κι εμφανίζεται μία ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της, κάθομαι κουλουριασμένος πάνω σε μια μαξιλάρα και περιμένω τη στιγμή που θα σηκώσει το κεφάλι της. Τότε μου στέλνει φιλιά.
Η' σηκώνει ολόκληρο το κορμί της απ΄την καρέκλα, με παίρνει αγκαλιά και με κατσιάζει.
Τί θα' κανα εγώ χωρίς την Μαριλένα μου, μου λέτε; Ποιά με πηγαίνει στο γιατρό για το απαραίτητο check up; Ποιά με βάζει να τρέχω στο διάδρομο κάθε μέρα; Ποιά με νανουριζει όταν έχω εφιάλτες, χαιδεύοντας μου την κεφάλα; Ποιά με καθησυχάζει όταν γεμίζει ο τόπος βροντές;
Να, προχθές, με κρατούσε αγκαλιά στη βεράντα και παρακολουθούσαμε τους πολεμοχαρείς να ρίχνουν βαρελότα. Ε, κατουρήθηκα απ΄την τρομάρα μου. Για καλή μου τύχη το αντιλήφθηκε πολύ αργότερα, οπότε, όσο βάραγαν οι μουρλοί, εγώ είχα λουφάξει στο στήθος της και παρίστανα τον ψόφιο κοριό. Μου΄λεγε συνέχεια: " φοβάσαι βρε ζουζουνόσκυλο, εεε; φοβάσαι; " και δώστου και μ' έξυνε πίσω απ΄τα αυτιά.
Δε με πολυνοιάζει που δεν ξέρω τη γλώσσα σας. Για την ακρίβεια καμια γλώσσα. Ξερω όμως πως όσες κροκέτες κι αν φάω, αν δεν έχω κάποιον να με νοιάζεται , νιώθω πιό πεινασμένος.
Γι αυτό σας λέω- κοψτε τις μαλακίες και μάθετε να παίρνετε και να δίνετε αγάπη.
" Και πως το μαθαίνουμε ρε ζώον; " θα ρωτήσουν τα γομάρια. Μμμμμ, δεν ξέρω. Με το ένστικτο ίσως; Τόσα βιβλία γράφετε και διαβάζετε, αλλα παραμένετε τυφλοί έτσι;

Τώρα με συγχωρείτε, πρέπει να παρηγορήσω τη Μαριλένα μου. Βαριαναστενάζει, στριφογυρίζει όπως εγώ όταν με παιδεύουν οι μύγες, και την άκουγα προηγουμένως α φωνάζει αγριεμένη. Φοβόμουν να την πλησιάσω μη φάω καμιά κλωτσιά.
Αλλά έτσι είστ' εσεις. Κι εμείς. Μας σιχτιρίζετε, μας παιδεύετε, αλλά εμείς εκει- μπάστακες, δε σας φτύνουμε ποτέ. Είμαστε πάντα εδώ για χάρη σας.
Πάρτε μαθήματα, μωρά δίποδα. Πάρτε μαθήματα πριν πνιγείτε στο αίμα.


πάτα από πάνω, σ΄οποια λέξη θες
και τη φάτσα μου δες.

auburn kate

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Συναναστροφές

Κορίτσια με ρόδινα χείλη,
αλαφροπόδαρα αγόρια...

Η βαρώνη Κάρεν Μπλίξεν, προλογίζοντας το δικό της bottoms up με γεύση ουίσκυ, σε ανδρική λέσχη των Δυτικών, λίγο πριν εγκαταλείψει την Κένυα και αφού έχει ήδη θάψει τον μεγάλο της έρωτα.

auburn kate

( status naturallis..., TERRY RODGERS-Strangers in paradise )

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Θα παραγγείλετε ;

Το εστιατόριο ΜΑΜΙΓΚΟ , σας προσκαλεί να δοκιμάσετε τις δημιουργίες της αυτοδίδακτης σεφ Ερασμίας Μαγειροπούλου.
Πρόκειται για ένα παράτολμο σχέδιο ενός ανθρώπου πειναλέου, που αποφάσισε να κοινοποιήσει τις γαστριμαργικές του φαντασιώσεις οι οποίες ευτυχώς ή δυστυχώς, πραγματώθηκαν κατ' ιδίαν ουκ ολίγες φορές. Η κουζίνα της ασφυκτιούσε απ΄τις σκανδαλιστικές μυρωδιές με κίνδυνο να σκάσει η μύτη της μαγείρισσας. Γιαυτό, αποφάσισε να καλέσει φίλους διαδικτυακούς, σ΄έναν ιδεατό μπουφέ.
Μετρητά/πιστωτικές κάρτες απαγορεύονται δια ροπαλόσχημου καρότου.
Το κατάστημα δεν σερβίρει οινοπνεύματα, παρά μόνο απλό ή ανθρακούχο νερό, επειδή επιθυμεί οι τρώγοντες να παραμείνουν νηφάλιοι και μετά το πέρας του τσιμπουσιού
ώστε να θυμούνται το γεγονός :-)))))))
Διαθέτουμε ευάερο και άνετο χώρο με δυνατοτητα μετατροπής του σε πολλαπλά σεπαρέ.
Λειτουργούμε όλο το 24ωρο.
Δ/νση: Παγκοσμίου Ιστού και Μπλόγκερ ,γωνία.
Ιδιαίτερος, στεγασμένος χώρος, για καπνιστές- μη μας ξεπαγιάσετε κιόλας.

ΜΕΝΟΥ

Αλμυρά πιάτα

  • "Ναρκοπέδιο" [ ολόκληρα μανιταράκια ψητά στο φούρνο με λαδολέμονο και ρίγανη ].
  • "Πτήση Φραγκφούρτη- Φιλαδέλφεια " [ πίτα απο ζύμη σφολιάτας με γέμιση από τυρί κρέμα Φιλαδέλφεια, μαϊντανό, λουκανικα Φραγκφούρτης και μανιτάρια χοντροκομμένα ].
  • " Σαν ψάρι έξω απ΄το νερό " [ σαλάτα με τόνο νερού στραγγισμένο, ψιλοκομμένο καρότο/ μαρούλι και μαγιονέζα ].
  • " Ιπτάμενοι Δίσκοι " [ στρογγυλά σφολιατάκια με ζαμπόν, βραστό αυγό και κεφαλοτύρι Δανίας ].
  • "Οικόπεδο άρτιο και μη οικοδομήσιμο" [ πίτα κλειστή από ζύμη σφολιάτας, με γέμιση τυρί ροκφόρ ].
  • "Δανέζικη Επέλαση " [ πίτα με φύλλο σφολιατας, και γέμιση σπανάκι και σκληρό τυρί Δανίας ].

Γλυκά πιάτα

  • "Τούρτα ακρασία " [ τουρτα με παντεσπάνι σοκολάτας, κρέμα ζαχαροπλαστικής με γέυση κακάο, βύσσινα και γλάσο σκούρας σοκολάτας ].
  • Cheese Cake [ θρυμματισμένα μπισκότα, κρεμώδες τυρι Φιλαδέλφεια, και στην κορυφή βύσσινο/ κεράσι γλυκό ή μαρμελάδα.
  • " Η μερίδα του εγκρατή " [ παγωμένη κρέμα ζαχαροπλαστικής με γεύση κακάο και λικέρ βύσσινο, σε σφηνάκι, με βύσσινο γαρνιτούρα ].
  • " Βασίλισσα του χιονιού " [ τούρτα με παντεσπάνι βανίλιας, καλυμμένη με γλάσο λευκής σοκολάτας ].

Καλή σας όρεξη !

Ανακοίνωση προς συνδαιτημόνες: Ειναι προφανές ,τουλάχιστον κατ΄ομολογία της γράφουσας, ότι το παραπάνω αποτελεί εξ ολοκλήρου μύθευμα/πνευματικό δημιούργημα, που όμως θα ήθελε διακαώς να γίνει πραγματικότητα..

Το μέλλον άδηλον, όπως είπε και ο Σταγειρίτης.

auburn kate

( αν μπορουσαν να μιλήσουν τα σφάγια, η ιστορία της μαγειρικής θα ήταν πολύ διαφορετική..., FRANS SNYDERS- Cook with Food )

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Σκονάκι για το εαρινό εξάμηνο

Tρύπωσε στο mail μου πριν λίγες μέρες. 'Οταν το διάβασα σκέφτηκα για άλλη μία φορά πως όταν εκπλησσόμαστε από κάτι, αυτή η έκπληξή μας είναι υπό την αίρεση της χωροχρονικής σχετικότητας. ΠΟΤΕ, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε μετά βεβαιότητας αν κάποια συνήθεια ,π.χ., ή κανόνας δεν είναι λιγότερο παράλογος από κάποιον πρόγονό του που τυραννούσε κάποια άλλα όντα. Αν ψάξουμε, αν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα πάντα, είμαι σίγουρη πως τίποτα δεν θα μας εξέπληττε.
Δεν ξέρω όμως αν αυτό ειναι τελικά καλό. Μια κοινωνία που δεν εκπλήσσεται /σοκάρεται από τίποτα, που μπορεί να φτάσει; Think about it.
Κάποια απ' τα παρακάτω έχουν νομιζω γέλιο- ιδίως αυτό με τον όρκο στ' αρχίδια!

'Ηρθε η Ανοιξη, πληροφορήθηκα. Χμμμμμμμμ.

* Οι άντρες της φυλής Walibri στην κεντρική Αυστραλία χαιρετιούνται μεταξύ τους πιάνοντας ο ένας το πέος του άλλου και όχι με την κλασσική χειραψία.
* Το νερό που πίνουμε έχει ηλικία 3 δις ετών.
* Μόνο δύο θηλυκά θηλαστικά έχουν παρθενικό υμένα: οι άνθρωποι και τα άλογα.
* Τα αντισυλληπτικά χάπια που παίρνουν οι γυναίκες κάνουν και για τους θηλυκούς γορίλλες.
* Κανείς δεν γνωρίζει που είναι θαμμένος ο Μότσαρτ.
* Το κραγιόν περιέχει λέπια ψαριού.
* Τα M&Ms φτιάχτηκαν για να μπορούν οι στρατιώτες να τρώνε σοκολάτα χωρίς να κολλάνε τα χέρια τους
* Τα αναπαραγωγικά όργανα του σαλιγκαριού βρίσκονται στο κεφάλι του
* Ένα παιδί μέσης ηλικίας 4 ετών, κάνει γύρω στις 400 ερωτήσεις την ημέρα.
* Το σεξ μεταξύ των φιδιών διαρκεί από 6 μέχρι 12 ώρες
* Στην αρχαία Αίγυπτο, όταν πέθαινε μία γάτα, ο ιδιοκτήτης της ήταν υποχρεωμένος να ξυρίσει τα φρύδια του, σε ένδειξη πένθους.
* Στην αρχαία Ρώμη, όταν ένας άνδρας κατέθετε στο δικαστήριο, έπρεπε να ορκιστεί στους όρχεις του.
* Το 50% των θηλυκών πολικών αρκούδων έχουν πέος.
* Οι χελώνες μπορούν να αναπνεύσουν από τον πρωκτό τους.
* Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μόνα είδη που κάνουν σεξ για ευχαρίστηση.
* Ο Πάπας Ιωάννης ο 12ος και ο Αττίλας ο Ούνος πέθαναν και οι δύο την ώρα που έκαναν σεξ.
* Όλοι οι αριθμοί σε μία ρουλέτα έχουν άθροισμα 666.
* Ορισμένα λιοντάρια ζευγαρώνουν πάνω από 50 φορές την ημέρα
* Στην Αρχαία Ελλάδα, τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών βυθίζονταν σε ελαιόλαδο κατά τη γέννησή τους για να παραμείνουν καραφλά για όλη τους τη ζωή.
* Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά .__________________________________________________________________________________________


auburn Kate

( caution, scarlet fever is contagious... )

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Σαν το σοκολατάκι που τρως κρυφά

'Οταν βγήκε στους σινεμάδες το 2004, περιέργως δεν είχα δει το trailer, αν και την είχα ακουστά, δεν είχα διαβάσει πως βραβεύτηκε στις Καννες- δικαίως, καραδικαίως κατά τη γνώμη μου- , δεν γνώριζα το σκηνοθέτη, και δεν είχα δει καμιά φωτογραφία/αφίσα στα ΠΡΟΣΕΧΩΣ των προθηκών. Πάω στοιχημα πάντως πως προβλήθηκε στο ΕΛΛΗ.
Την ταινιάρα την είδα τελικά προχθές, αφού πέρασε μία βδομάδα απ΄την τηλεοπτική προβολή της στην ΕΤ1 και απ΄το σιχτίρισμα της αφηρημάδας μου. Ευτυχώς υπάρχει σε dvd.
Αυτή εδώ( στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο: ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ).

Δειτε την ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, και μετά κάνουμε μαραθώνιες συζητήσεις αν γουστάρετε. Δείτε την όμως. Σας ξορκίζω. Για το παράνομο ζευγάρι, και κυρίως για την μοιραία ξανθιά αυτού. Τη ζήλεψα αυτή τη γυναίκα, ο ορισμός του στυλ. Απερίγραπτη, με την εντελώς θετική έννοια. Δεν γνωρίζω αν είναι έτσι και εκτός οθόνης...
Λάτρεψα την ταινία, για το φοβερό σενάριο, γιαυτή την πανέμορφη, στυλατη κυρία( η Μαρία Μπονεβί σε διπλό ρόλο) , και για έναν άλλο λόγο που θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω. Είναι μυστικό, όπως θα' λεγε κι ο Συρανό, βάζοντας την παλάμη του να σκεπάσει την καρδιά του.
Αν σας στοιχειώσει η εξαίσια μουσική που ντύνει κυρίως τις σκηνές του παρανομου ζευγαριού, και βαριέστε να ψάξετε τα credits στο τέλος, είναι το Adagio for Strings-SAMUEL BARBER . Άλλος ένας λόγος που κλονίστηκα- επειδή αυτο το κομματι είναι εδω και χρόνια απ΄τα πιό αγαπημένα μου. Σας προτείνω δαγκωτά την "πειραγμένη" εκτέλεσή του, απ΄τον William Orbit (ναι αυτον που εχει συνεργαστεί και με την κυρά Μαντόνα). Αν ο ωκεανός μιλούσε, θα ακουγόταν νομιζω έτσι. Υπαρχει στο cd του Pieces in a modern style.
Δεν έχω λόγια γιαυτή την ταινία. Νομίζω ισαξια σε επιδραστικοτητα και στυλ με το In the mood for love.

Αν ο έρωτας είναι όνειρο, ποιός κοιμάται και τον βλέπει στον ύπνο του;

auburn kate

[ H Aimee και ο Alex όταν ακομη δεν ειχε αρχίσει η "μάχη". Η Aimee και ο Alex , όταν

επέλεξαν(;) να ερωτευθούν ].

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Αυτοεξυπηρέτηση

'Εγειρε πίσω το κεφάλι, έβαλε τα χέρια ν'αγκαλιάσουν το ένα το άλλο, και είπε ψιθυριστά, σα να φοβόταν μην την ακούσει. Ποιός αλήθεια; Κοίταζε το ταβάνι με βλέμμα όλο παρακλητική προσμονή, σα να πίστευε πως θα εμφανιζόταν εκείνη τη στιγμη μπροστά της να επιβάλει το αντίτιμο. Επειδή αυτό που ζητούσε είχε σίγουρα ένα ακριβό αντίτιμο. Μιά ζωή. Τη δική της.
"Θέλω να φέρεις πίσω αυτόν που μου στερείς, να κάνεις τη διαθεσή του μιά αστραφτερή παλιά διάθεση. Να μου ξαναδώσεις την ευτυχία που μου' δινες απλόχερα τόσο καιρό. Κι εγώ θα σου δώσω τη ζωή μου. Δέχομαι να μου κόψεις το νήμα, ενώ θα ζεσταίνομαι μέσα στην κουβέρτα της αγάπης".
Υπολόγιζε τ' αντεπιχειρήματα. Την ώρα που έκανε την πρότασή της, σκεφτόταν πως ναι, ήταν δίκαιη η ανταλλαγή. Κάτι που είναι ακριβοθώρητο, στραβώνεται μιά φορά και το αιχμαλωτίζεις, για να στραβωθεί και δεύτερη, δεν αντέχει. Εκτός αν του δώσεις τα δικά σου μάτια. Η ευτυχία όπως ακριβώς την ήθελε, χέρι με χέρι με τη ζωή της.
Μόνο έναν όρο έθεσε: να γίνει ακαριαία το μοιραίο. Να μην κωλυσιεργήσει με οδυνηρές λεπτομέρειες. Σα να περπατούσε και ανεξήγητα θα έπεφτε στη γη. Χορτάτη θα ήταν, ας χώνευε με την ησυχία της ε;
Ξανακοίταξε ψηλά , πιό σίγουρη. Και πως να μην ήταν αφού παζάρευε με το άφαντο;
"Μόλις νιώσω αληθινά καλά, και μόνο εγω θα ξέρω πότε είναι το τότε, θα με στείλεις στο σκότος".
Φοβόταν μήπως αν το πεί και τρίτη φορά, εμφανιστεί οργισμένος ο αντισυμβαλλόμενος και της βγούν ξινές οι επικλήσεις.
Σταμάτησε. 'Ενιωθε ένα περίεργο βάρος τώρα. Προκαλούσε την ατυχία της; Τώρα ποιόν θα κατηγορούσε για το χαμό της; Τα' θελε και θα τα πάθαινε.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια απ΄ τη μέρα που τόλμησε να προτείνει συναλλαγή. Περπατάει με τις αισθήσεις σ' επιφυλακή, ν' αρπάξει το δώρο που ζήτησε. Τρέμοντας τη συμφωνία. Δε φοβάται μήπως την πάρει ο 'Αλλος μαζί του. Την παραμονή της στη ζωή φοβαται. Την α θέτηση της συμφωνίας.
'Αντε να εξηγεί τώρα στην αγάπη της, γιατί ποτέ δεν αφήνεται σ' αυτήν χωρίς δεύτερες σκέψεις, στρογγυλοκαθισμένες στο μυαλό της να της κόβουν τη θεά.

auburn Kate

( συν Αθηνά και χείρα κίνει..., ANTHONY FREDERICK SANDYS- Medea )

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Ο 'Αδωνις κυκλοφορεί με το λεωφορείο

Πόσες φορές απαντήσατε την ομορφιά στο διάβα σας και ήσασταν απασχολημένοι; Πως αντιδράσατε; Παρατήσατε σύξυλη τη ζωή σας , όπως την κρατούσατε εκείνη τη στιγμή, και της μιλήσατε; Είχατε το θάρρος να της μιλήσετε; Μήπως το βρήκατε τάχιστα κι ας μην είχατε επιδείξει παρόμοια τόλμη προηγουμένως;
Κάποιος έχει πεί πως το μεγαλύτερο θάρρος το επιδεικνύουν οι λεγόμενοι, δειλοί άνθρωποι. Έτσι, σαν αιφνίδια έκρηξη ενός κατά τα φαινόμενα ανενεργού ηφαιστείου.
(Ξανα)είδα προσφατα την ομορφιά. Μια λυγερόκορμη ομορφιά μετρίου αναστήματος, μέσα σε κοτλέ μαύρο σακάκι, μπορντώ all star, με γένια 2 ημερών και μαλλιά να της χαϊδεύουν αφοσιωμένα τη βάση του λαιμού. Και μιά κιθάρα(;) ,απ΄όσο εικάζω, ηλεκτρική, να κοιμάται μεσα στη θήκη της, κρεμασμένη στους ώμους του. Της ομορφιάς.
Και δεν του μίλησα. θα μπορούσα όμως. Όπως μπόρεσα μιά άλλη φορά και χωρίς καν τη βοήθεια οινοπνεύματος. Άντε και μιλούσα όμως. Τι σκατά θα του έλεγα;
Ξαφνικά το κουτάκι με τις πρωτότυπες ατάκες σήκωσε σημαία απελπισίας: ΚΕΝΟΝ. Εκείνη την ώρα- που δεν ήταν ώρα, ήταν λεπτά ξεχειλωμένα απ΄την αγκυλωμένη επιθυμία δράσης, το ένοχο οφθαλμόλουτρο και την επίγνωση του αδύνατου(;)- ευχήθηκα να ήμουν μουσικός παραγωγός. Αυτό που ενώνει άγνωστους ανθρώπους μεταξύ τους, είναι το μίσος για τη μισθωτή εργασία και η αγάπη για συγκεκριμένα τραγούδια.

Και μα το Θεό της τόλμης, θα του μιλούσα. "Το πρώτο τραγούδι που θα παίξω απόψε, θα είναι για την πάρτη σου. Γιατι είσαι ποοολύ ωραίο παιδί". Αυτό θα του έλεγα.
Κοίταζα ηττημένη το δαχτυλίδι μου, μία ξεκαύλωτη κωλόγρια με την υπερπροστατευτική τσιρίδα της: "Χρυσούλααα ,πήγαινε πιό μεσα παιδί μου, θα πέσεις", που καθόταν μπροστά μου, κοίταξα και τ'αυτιά του που ήταν βουλωμένα με ακουστικά. 'Οπως και τα δικά μου. " Το ιππικό ", σκέφτηκα. θα μπορούσαν να μιλήσουν αυτά για λογαριασμό μου. Αλλά δε μίλησαν, οι κοτάρες.

Στον σέξι άγγελο λοιπόν ,του Α17 της ΕΘΕΛ, αυτή η τραγουδάρα, χαρισμένη.
Κι αν όλα επιστρέφουν, και κάνουν κύκλους γύρω μας, και γίνονται για να ξαναγίνουν κάνω ευχή να ξανάρθει εκείνη η στιγμή.
Και τότε ορκίζομαι, πως θα μιλήσω.

auburn Kate

(πολύ ροκ τύπος, νομίζω,πριν καν υπαρξει το ροκ,αν και έμπορας...,ALBRECHT DURER- Portrait of Osvolt Krel )

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Θεωρείο

θα βρίσκομαι εδώ. Κρυμμένη πίσω από λεπτούς χειρισμούς πλήκτρων, θα σας παρατηρώ καθισμένη, αγέρωχη και πλούσια ντυμμένη. Επιτρέψτε μου όμως να δραπετεύω συχνά κάπου νότια. Εκεί που βρίσκεται η καρδιά του έρωτά μου.
Μόνο γιαυτήν μη ρωτάτε, παρακαλώ. Δεν σας αρκεί που θα μ' έχετε προσεκτικό παρατηρητή σας;
Είναι λαβωμένη η καρδιά μου και διάλεξα κόκκινο φουστάνι, να κρύβει το αίμα. Το νιώθω όμως να ποτίζει σιγά-σιγά το ακριβό ύφασμα. Φοβάμαι πως μέχρι να τελειώσετε την ανάγνωση, θα έχω γίνει ολόκληρη ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
Μη ρωτάτε για την καρδιά του έρωτά μου. Την πλήγωσαν πολύ κι αυτή, και όπως συμβαίνει με τους διδύμους αυτου του κόσμου, που όλα τα συναισθήματα βιώνονται εις διπλούν, έτσι υποφέρει κι η δική μου καρδιά. Κάνω έκκληση στον χρόνο που γίνεται βέλος και μας χτυπάει ακριβώς τη στιγμή της μεγαλύτερης ευτυχίας, να γιάνει την καρδιά του έρωτά μου.
Να μην σας τύχει ποτέ αγαπημένος λαβωμένος, που ο πόνος, του πλάνεψε την όραση και σας νομίζει εχθρό του...

auburn Kate

( η ακινησία των συναισθημάτων θα μου εξασφαλίσει την αθανασία; RAPHAEL SANZIO- Joanna of Aragon )

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Ουράνιο τόξο

Ακόμη και στον μέσα ουρανό, αυτή η μαγική αναλυση του φωτός εμφανίζεται πάντα μετά την καταιγίδα. Σα να γνωρίζει, τις οίδε ποιός, ότι δεν εκτιμάς την πανδαισία των χρωμάτων εν μέσω βροχής, κεραυνών και πάει λέγοντας. 'Οταν χορτάσετε απο εξωστρέφεια, χαρά και συλλογικότητα έστω με τη μορφή της συνάθροισης , παρακαλώ θερμά, ακούστε αυτό το τραγούδι.
Νομίζω η Ζυράνα Ζατέλη το έχει διατυπώσει πολύ εύστοχα, σε άλλο πλαίσιο: το πράγμα μιλάει μόνο του, κι εμείς δεν φτάνουμε να το πούμε". 'Οταν αφεθείτε στην αβάσταχτη τρυφεόρτητά του, θα καταλάβετε τι εννοώ. Το άκουσα πριν μιά βδομάδα, σε συνθήκες αφόρητης λύπης και προχθές σε συνθήκες ανέλπιστης και μετέωρης χαράς. Η οποία μετά από παλάτζο μερικών ωρών, κατεληξε εκ νέου στη λύπη.
Θ έχετε ακούσει /διαβάσει φαντάζομαι για το νέο κύμα αθεϊσμού με επιχειρήματα και τα σχετικά βιβλία, που έχει ενσκήψει. 'Οταν μου μιλάνε για τον Θεό, σκέφτομαι την απάντηση ενός άγγλου κόμη προς τη σύζυγό του, όταν τον ρώτησε γιατί δεν πιστεύει στην ύπαρξή του: "γιατί αγαπητή μου, όταν προσεύχομαι σ' Αυτόν, ανακαλύπτω οτι απλώς μιλάω στον εαυτό μου"...
Κάτι σαν την αυθυποβολή του Χάρι Πόττερ όταν φώναζε expecto patronum. Που κολλάει όλο αυτό; θα ρωτήσετε ευλόγως. Κολλάει στην αδυναμία/ασυμβατότητα του Θεού με την ερωτική επιδίωξη. Σιγά μην ακούσει , αν υπάρχει, τις ανθρώπινες εκκλήσεις. Humbug! όπως θ'αναφωνούσε κυνικά ο Εμπενίζερ. Ο Θεός, δεν υπαρχει περίπτωση να απαντήσει ποτέ στις δεήσεις μας, για τον απλούστατο λόγο ότι φοβάται. Φοβάται τη δύναμη που ενσαρκώνει το ζεύγος. Αυτο ακριβώς που φοβήθηκε και ο Δίας και διέταξε τον ισόβιο διχασμό του ενός 'Ολου σε δύο μισά.
Αν ήμουν συνεπής κυνική, θα έλεγα ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ΄αυτή τη συστηματική θεϊκή κώφωση. Η τραγωδία μου έγκειται στο ότι είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.
Εύχομαι να είστε καλύτεροι μαθητές.

auburn Kate

( Θ' αργήσει; sir LAWRENCE ALMA-TADEMA - Spring )

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Συνήθης 'Υποπτος

'Οταν μπήκε εγώ δεν τον είδα. 'Ημουν απασχολημένη με κατι εκκρεμότητες που άφησε ο προηγούμενος. Εσείς τον είδατε; Πως είναι; Βαρύς ή κατηγορίας φτερού; Κουβαλούσε πράγματα ή μήπως ήρθε άνευ αποσκευών; Σας μίλησε;
Οι φήμες λένε ότι έδωσε πάλι τις χιλιοειπωμένες υποσχέσεις που δίνουν όλοι του σιναφιού του: "ναι, ναι, καλός θα είμαι", "θα περάσω γρήγορα, ούτε που θα με καταλάβετε καλέ!", " θα είμαι πολύ διακριτικός", "όχι, δεν ξέχασα τα προγούμενα. Μα ξεχνιούνται τα χρέη(σας);" , "μην ανησυχείτε, όλα εδώ είναι". Κι έδειχνε με ένα χαμόγελο υποσχεσης-απειλής, το τεράστιο σακούλι του.
Κι αν μπήκε, πρέπει να ήταν πολύ ταλαιπωρημένος απ΄το ψοφόκρυο. Δεν ένιωσα τίποτα. 'Ισως με είχαν τυφλώσει τόσα φωτάκια που αναβόσβηναν σαν αφιονισμένα και τα μάτια μου δεν μπόρεσαν να τον πιάσουν. Κάποιοι που τους εκμυστηρέυτηκα τον πόνο μου, με παρηγόρησαν λέγοντας πως ούτε κι αυτοί τον είδαν. Μάλλον έχει εκπαιδευτεί στους διαρρήκτες, μου είπαν. Μπαίνει κρυφά , πριν προλάβεις ν'αντιληφθείς ο,τιδήποτε κι ενα ωραίο πρωϊνό, ξυπνάς και τον βλέπεις να σου κλείνει το μάτι κοροϊδευτικά μέσα απ΄το ημερολόγιο. Μέσω ενός ανεξήγητου πολλαπλασιασμού εχει εγκατασταθεί σ' όλη την πόλη. Βλέπεις ίχνη του παντού, και σε πιάνει ένας πανικός που δεν ήσουν έτοιμη την κρίσιμη στιγμή να τον τσακώσεις.
Εισβολέας, αυτό είναι. Εισβολέας. Μπαίνει με το έτσι θέλω του καζαμία.
Μετά απ΄αυτές τις συγκλονιστικές μαρτυρίες, αναστέναξα κάπως ανακουφισμένη. Δεν ήμουν μόνη μου λοιπόν. Κι άλλοι δεν αντιλήφθηκαν τίποτα. Κι ας έκαναν πρόβες εντατικές ένα μήνα τώρα. Μη σας πω, χρόνο, το ρόλο τους. Ο χαρούμενος-και -αισιόδοξος -άνθρωπος καλωσορίζει- το 2009. Είναι όμως κάκιστοι υποκριτές. 'Οσο κι αν άνοιγαν τα μάτια τους καλά-καλά μην τυχόν και χάσουν τα εισόδια, αλληθώριζαν. 'Αλλος κοίταζε πάλι τους λογαριασμούς του, άλλος μέσα του, κι αλλος το άδειο του κρεβάτι.
Ο πιό κακός ηθοποιός όμως ήταν εκείνος ο άστεγος παππούς, που του πήραν και δήλωση την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Τον ρώτησαν τί εύχεται για το νέο έτος- "δεν εύχομαι τίποτα πλέον γιατι δεν αντέχω κι αλλη απογοήτευση", τους απάντησε και δεν τον σιχτίρισαν, επειδή οι δημοσιογράφοι αιχμαλωτίζουν τα πλήθη των αναγνωστών αποτελεσματικότερα όταν μεταφέρουν πιστά την σκληρή , ξινή ζωή.
Ρε λέτε οι γιορτές να είναι matrix; 'Οταν κάνω το λάθος να διαβασω εφημερίδες ή να δω τηλεοραση, τις τελευταίες μέρες, αυτό πιστεύω.
Ποιός νέος χρόνος;
Παίδες, το μόνο στήριγμα που έχουμε είναι η αγάπη. ' ντάξει; Η αγάπη, ο έρωτας και η αναφλεξη που προκαλείται απ΄την τριβή δύο παθιασμένων σωμάτων. Αυτό ίσως αλλάζει το χρόνο πραγματικά. Αυτό και το μυαλό που εχουμε μέσα στο ξεροκέφαλό μας.
Τι να σας ευχηθώ δεν ξέρω. Ούτε τι να μου ευχηθώ. Τελευταία ακούω αυτο το γλυκύτατο τραγουδι των Δολοφόνων , νομίζω δίνει τις καλύτερες ευχές.
Το μόνο που μετράει κατα την ταπεινή μου άποψη, είναι αν μπορούμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Μαζί με τους ανθρώπους που επιλέγουμε ν' αγαπάμε. Εγώ μόνο έτσι καταλαβαίνω ότι αλλάζει ο χρόνος. Τα υπόλοιπα είναι μαλακίες για δερματόδετες ή χαρτόδετες ατζέντες.

auburn Kate

( να θυμηθώ να βρω εκεινο το στίχο του Blake για τον κόκκο της άμμου, EVELYN de MORGAN- The Hour Glass )