Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Η ασπίδα του Δία

Πόσες φορές έχετε νιώσει πως σας προστατεύει μία καλή νεράιδα/ μάγισσα/ άγγελος κ.λ.π.; Ονομάστε όπως θέλετε το πλάσμα που πιστεύετε πως σας περιβάλλει διακριτικά, και επεμβαίνει αυστηρά μόνο όταν χρειάζεται πραγματικά. Το τονίζω αυτό. Γιατί φαίνεται ότι η ρήση "συν Αθηνά και χείρα κίνει" διέπει τις παρεμβάσεις όλων των μη ανθρώπινων όντων.
Νιώσατε ποτέ ότι ευχηθήκατε με όλη σας τη δύναμη να συμβεί κάτι, κάτι συγκεκριμένο κι αυτό, ω του θαύματος, συνέβη και μετά δεν ξέρατε αν έπρεπε να κλάψετε απ΄τη χαρά σας ή την ανικανότητά σας να ευχαριστήσετε αρκούντως τον δωρητή;
Ο τίτλος του ποστ δεν είναι τόσο ξεκάρφωτος, θελω να πιστευω, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Η ασπίδα του Δία, κατά την αρχαιότητα δηλωνόταν με τη λέξη αιγίς. Η αιγίδα δηλαδή. Λέξη πολύ περιορισμένης κοινωνικότητας αφού κάνει παρέα μονο με τη λέξη υπό. Εξού και το : "υπό την αιγίδα του... Σωματείου Διασωσης της ελληνικής κατσαρίδας" ας πούμε. H ασπιδα αυτή λοιπόν, οπως μας πληροφορεί το λεξικο του Μπαμπινιώτη, θεωρείτο ότι λειτουργούσε ως μέσο προστασίας, το οποιο αποτυπώνεται και στη φράση υπό την αιγίδα .
'Οταν δηλαδή είσαι υπό την αιγίδα κάποιου, βρισκεσαι τρόπον τινά υπό τη σκέπη του, προφυλάσσεσαι από πάσης φύσεως δεινά. 'Ομως, η ασπίδα του Δία είχε λενε και οψη τρομερή, τί ακριβώς απεικόνιζε δεν αναφέρει το λεξικό, και πολύ συγχύστηκα γιατι επιπλέον βαριόμουν και να το ψάξω! υποψιάζομαι πάντως πως τα Ομηρικά 'Επη όλο και κάποια περιγραφή θα έχουν. Ακριβώς αυτή τη φοβέρα υπονοεί και η λέξη καταιγίδα ίδιας ρίζας όπως αντιλαμβάνεστε. Σα να μας βαράει κατακέφαλα δηλαδή το σιδερικό του "πατερούλη"...
'Οταν είστε απερίγραπτα χαρούμενοι για κάποιο λόγο, όταν παρακαλείτε νυχθημερόν αυτό το αόρατο και με μεγάλη πιθανότητα, ανύπαρκτο, όν να σας πραγματοποιήσει τους πόθους ή να σας συνδράμει, και τελικά αυτο συμβαίνει, αντί να χλευάζετε τον κύριο με τα τραγίσια πόδια, που ενδεχομένως θρηνεί ήδη κάποιο απ΄αυτά, καλύτερα να χαμογελάσετε πονηρά και να πείτε στο μέσα ακροατήριο, ένα ευχαριστώ.
Πού ξέρετε; ίσως σας ακούσει το πλάσμα. Η ευγνωμοσύνη σας, έστω λεκτική, θα κρατήσει την ασπίδα που λέγαμε, σε απόσταση ασφαλείας απ΄τα κεφάλια σας.

auburn Kate

( η δική του ασπιδα τον έσωσε απ΄το μαρμάρωμα, τη βλέπετε πουθενά; Sir EDWARD BURNE-JONES- The Arming of Perseus )