Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Κρυφός Φωτισμός

Νομίζω πως έρχεται η άνοιξη. Η ηλιόλουστη κυρία μας προετοιμάζει με ολιγοήμερες δόσεις ανέφελου ουρανού. Χτες είδα και τα πρώτα κοντομάνικα. Τριχωτά, ξανθά χέρια που έσφιγγαν το τιμονι κι έφτυναν έξω απ΄το παράθυρο- στην πρώτη περίπτωση. Απαλό, ανθομύριστο δέρμα κι άτριχα χέρια με μακριά ξανθά μαλλιά και λυγερό κορμί στη δεύτερη. Την αηδία που ένιωσα με το πρωτο αμάνικο δείγμα, την κατατρόπωσε ο θαυμασμός για το δεύτερο.
Επειδή όπως έχει γράψει κι ο Παπαγιώργης, οι λέξεις δεν είναι καθρέφτες, επειδή καμιά περιγραφή όσο λεπτομερής κι αν είναι,αδυνατεί να μεταδώσει την εικόνα του συγκεκριμένου, επειδή το φως βλέπεται, και ΔΕΝ περιγραφεται, προτείνω να ρίξετε όσες ματιες αντέχετε στον παρακάτω πίνακα.Δεν μπορούσα να σκεφτώ ομορφότερη απεικόνιση της φρεσκάδας.

auburn Kate
( ανθίζει..., DOMENICO GHIRLANDAIO-Portrait of a girl )

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Λευκή τρομοκρατία

Για να προσέχουμε τί ευχόμαστε. Δύο μερες φτυάριζα χιόνι. Αν το πουλούσα σε κινηματογραφικό στούντιο θα είχα λύσει το βιοποριστικό μου προβλημα.
Για να θυμόμαστε πως η φύση , πλέον, όταν δίνει δεν έχει μέτρο και είναι βέβαιο πως βουλιάζουμε/πνιγόμαστε απ΄την υπερπροσφορά της.
Για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία πως οι μονοι που επιβιώνουν σε τέτοιες "πολικές" συνθήκες είναι τα ΜΜΕ. Καλά, που στο διάολο μένουν αυτοί οι εργαζόμενοι και τους βλέπω όλους στη θεση τους; Επειστρατεύουν ελικόπτερα και τους μεταφέρουν στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς; Μήπως τελικά δεν είναι "κοινοί θνητοί" αυτοί, αλλά αρκτικά ούφο;
Για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία επίσης, πως στην Ελλάδα του ευέλικτου Εργατικού Δικαίου, και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, η φράση: " κοπάνα απ΄τη δουλειά επειδή το χιόνι εφτασε μισό μέτρο", κάμπτεται απ΄τη σιδερένια θέληση του εργοδότη. Παράδειγμα από πρόσωπο του στενού οικογενειακου μου κυκλου: ιδιοκτήτης του εμπορικού καταστήματος στο οποιο εργαζεται, ρωτήθηκε από τον υπεύθυνο προσωπικού, τι θα γίνει με τους υπαλλήλους που τυχον δεν μπορέσουν να ερθουν στη δουλειά λόγω της χιονοθύελλας.Η απάντηση του εργοδότη; "΄Οποιος δεν έρθει, να μην τολμήσει να ξαναπατήσει"... "γαύγισε".
Αντίδραση απ΄τους θιγόμενους, και προσωρινή υποχώρηση του κυρίου. Ο οποίος όμως επανέρχεται με νεο ατρανταχτο επιχείρημα, αφου τελικά δεν λειτούργησε το κατάστημα- "αφού δεν ανοίξαμε χτες(εννοει τη Δευτέρα), θεωρώ ότι πήρατε το ρεπό σας, οπότε δεν εχει ρεπό αυτή τη βδομάδα"... Αφεντικός είμαι και ερμηνευω την ανώτερη βία ως εσκεμμενη κοπάνα, γράφοντας το Εργατικο Δικαιο στ' αρχίδια μου.
'Επρεπε να βγάλει ανακοίνωση η ΓΣΣΕ όπως πληροφορήθηκα, για να διαβεβαιώσει τους ενδιαφερόμενους ότι τα ημερομίσθια θα πληρωθούν κανονικά.
Δεν μας πτοούν εμας κυριες και κύριοι, χιονοθύελλες, σπασμενοι αγωγοί της ΕΥΔΑΠ, και παγωμένοι πυλώνες της ΔΕΗ. Ούτε διακοπές κυκλοφορίας. Οσοι δεν εχετε στερηθεί την όρασή σας θα διαπιστώσατε τον απίστευτο όγκο χιονιού. Προτείνω να στοιβαξουμε οσο μπορουμε σε κουβαδες και να τους πάμε πεσκεσι στα γραφεία των εργοδοτικών οργανώσεων, για να μην διαπράξουμε ποινικό αδίκημα πετώντας τους στα κεφάλια τους.
Κυριοι Max Weber και Scroudge, μπορείτε να αναπαύεστε ήσυχοι στους τάφους σας. Η προτεσταντική Ηθική σφιχταγκαλιασμένη με το Κεφάλαιο, ανοίγει δρόμο μεσα στο πυκνό χιόνι. Ας προσέξουν μόνο τις κακοτεχνίες και τις αφύλαχτες τάφρους που κρύβονται από κάτω...
Ξεφτίλα με ωράριο- λάστιχο, πασπαλισμένη με "πούδρα" παραγωγής μας. Τύφλα να' χει το Κουρσεβέλ.


auburn Kate
[ 2 μερες πριν, είμασταν κάπως έτσι, PIETER BRUEGEL the elder- The Hunters in the snow(January) ]

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Φωτάκι νυκτός ( ή οι συνέπειες μιάς αποδοχής)

Υπαρχει μία sequence στην ταινία ΝΟΝΟΣ ΙΙΙ του Κόπολα, όπου ο μετανοημένος και ξεπλυμμένος ( με τη έννοια του ποινικού δικαίου) νονός Αλ Πατσίνο, επισκέπτεται τον επίσκοπο του Βατικανού ο οποίος προαλείφεται για νέος Πάπας. Ο αρχιμαφιόζος πέφτοντας στην παγίδα του κληρικού (" θέλεις να εξομολογηθείς; τι έχεις να χάσεις;" ) θυμάται όποιο έγκλημα έχει διαπράξει και δεν μπορεί να δαμάσει το κύμα των τύψεων που ορμάει καταπάνω του. Παθάινει κρίση υπογλυκαιμίας, πνίγεται. Ο κληρικός, σαδιστικά αργός κατά τη γνώμη μου, διατάζει να του φέρουν κάτι γλυκό να πιεί και να φάει. Και κάνει την εξής διαπίστωση: " 'οταν η ψυχή υποφέρει, το σώμα φωνάζει".
Το θυμήθηκα αυτό ενώ δέχτηκα την πρόσκληση της πολυαγαπημένης μου weirdo να συμμετάσχω στο blogoπαίχνιδο που παρέλαβε εν είδη σκυτάλης. Και το θυμήθηκα γιατί αρχικά μ' επιασε μία ανεξήγητη συγκίνηση σαν αυτή που λένε πως καταλάμβανε τον Μωρίς Λεμπλάν( τον "μπαμπά" του Αρσέν Λουπέν) όταν αντίκρυζε ένα ηλιοβασίλεμα. Καλά, αυτός έπασχε από νευρική υπερευαισθησία. Εγώ που, κατά μητρικό χαρακτηρισμό, είμαι γαιδούρα, από τι πάσχω άραγε; Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιό απ΄τα ποιήματα που έχω διαβάσει είναι τ' αγαπημένο μου. Αφήστε πιά τα πεζογραφήματα. Αγχώθηκα και δεν μπορουσα να θυμηθώ κιόλας. Τελευταία νιώθω να καλύπτει μια πάχνη τις έντυπες αγάπες μου.
Για άλλη μιά φορά όμως η φτυμένη από μένα πραγματικότητα με βοήθησε να κατασταλάξω- η συνταγή απλή: ένα λατρεμένο πρόσωπο, μία ασίγαστη επιθυμια να το δω και μία επίμονη άρνηση από μέρους του να συμβεί το ελάχιστο. Και το φυτίλι που πυροδοτεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό, ελάχιστο είναι βεβαίως...
Επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις απ΄τη μεριά μου, αρνησεις απ΄την άλλη, που με λίγη... αντρική καχυποψία θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως συγκαλυμμένα ναι, κι ας πρόβαλαν κάτι δόντια νααααα. Πάλι εκκλησεις( είπαμε ειμαι γαιδούρα), πάλι άρνηση σε πολύ τρυφερό context.. Και τότε επιστρατεύω το ύστατο όπλο-
" τί να κάνω πιά για χάρη σου; Ν' αλλάξω την τροχιά της γης; Θα πεις ναι τότε; "
Ναι το είπα. Φασκελώστε ελεύθερα. Δεν χρειάστηκε να στύψω περισσότερο το μυαλό μου για να βρω το ποίημα. 'Ηρθε μόνο του, με προανάκρουσμα μία ανατριχίλα μόλις θυμήθηκα το πρώτο μερος:
θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος,
Μιά στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας...
Λυπάμαι απερίγραπτα που δεν εχω γραψει εγώ αυτό το ποίημα. Ο Πωλ Βαλερύ είχε πει αν θυμαμαι καλά, πως ποίηση είναι το ανάπτυγμα ενός επιφωνήματος. 'Οσοι είχατε τη χαρά να διαβάσετε ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Οδυσσέα Ελύτη, εξού και το παραπάνω απόσπασμα, φαντάζομαι πως μπορείτε είτε να επεκτείνετε τον ορισμό, ή να ξεχειλώσετε ερμηνευτικά τη λέξη επιφώνημα. Το λατρεύω αυτο το ποίημα. Και πάντα όταν το θυμάμαι και το ξαναδιαβάζω υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
Κοιτάζω το τσακισμένο μου νύχι και τη ρυτίδα στο μεσόφρυδο που μου σπάει τα νεύρα και όταν πονάω ή είμαι εξαντλημένη, παίρνει κεφάλι η άθλια. Είναι η ίδια ρυτίδα κοντά στα χειλάκια του που θέλω να χαιδέψω μέρες τώρα.
Ακούω το 505 των Arctic Monkeys. Στη δική μου super αυθαίρετη φαντασία, 505 είναι αριθμός δωματίου ξενοδοχείου που στέγασε μερικές ώρες ενός παθιασμενου και υπέροχου λάθους. Λάθους για τους απ' έξω τιμητές, αλλά απαραίτητη λυτρωτική πράξη για τους εμπλεκόμενους.
'Οχι, μη μ' ανακατώνετε μ'αυτή την εμετική εμποροπανήγυρη του Καυλεντίνου. 'Οσοι είναι ερωτευμένοι, όσοι αφήνονται σ'αυτή τη λαίλαπα, τότε καταλαβαίνουν για ποιό πράγμα μιλάω. Ο έρωτας είναι επανάσταση, κι έχει κάκιστη σχέση με θεσμούς, γιορτές και μαλακίες. Και ίσως, όπως το καλύτερο βιβλίο είναι αυτό που δεν γραφτηκε, έτσι και ο μεγαλύτερος έρωτας είναι αυτός που δεν φαγώθηκε απ΄την ύπουλη καθημερινοτητα. Αυτός που ζει και αναπνέει στα διαλείμματα της "κανονικότητας" σ' ενα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπως στο τραγουδι των Arctic Monkeys.
( προσθήκη μεσονύχτια: Η μνήμη, όπως και ο ταχυδρόμος, χτυπάει πάντα δύο φορές. Κάμιά ανάμνηση δεν μας επισκέπτεται μόνη. ΚΑΜΙΑ. Το παραπάνω ποίημα του Ελύτη είχε συνοδό μεσα μου. Αλλο ποίημα, του ίδιου, αλλα από τη συλλογή του Τα Ρω του 'Ερωτα. Το Παράπονο.
Αν δεν το έχετε διαβάσει, κάντε το το συντομοτερο δυνατό. Πόσο μακάριοι θα ήμασταν όλοι, αν κατανοούσαμε εγκαίρως, τους τελευταίους στίχους του:
.....όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
στη μαγισσούλα μου
auburn Kate
( άνευ σχολίων, η εικονα και η ιστορία μιλαει απο μονη της, JOHN W.WATWERHOUSE- Echo and Narcissus )

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Ο συνονόματος

Γιατί θα μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον η εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου, δεδομένου ότι είμαι άθρησκη, οι εκκλησίες μου ερεθίζουν ολα τα άλλα ενδιαφέροντα εκτός του θρησκευτικού, και δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που πιστεύουν πως είμαι τόσο αφελής ή τρομοκρατημένη ώστε να τους απευθύνω το λογο αποκαλώντας τους "πάτερ " ; (κι άλλος;! μου φτάνει και μου περισσεύει ο ένας ).
Ο μόνος λογος λοιπόν που ασχολήθηκα για δευτερόλεπτα με το θέμα της διαδοχής στο "θρόνο" , είναι ότι το όνομα του διαδόχου είναι ίδιο, τουλάχιστον μερικώς, με το όνομα του ζωγραφου του 15ου αιώνα, ο οποίος βαλθηκε να μας ξεναγήσει, με επιμονή και αχαλίνωτη φαντασία, στα λημέρια του Παραδείσου και της Κόλασης ( του μυαλού του, ή των υπαρκτών(;) τόπων, θα σας γελάσω).
Για να μην μακρυλογώ, σας αφήνω να θαυμάσετε δύο δείγματα αυτής της απερίγραπτης φαντασίας. Προσοχή όμως. Κρυβει πολλή φρίκη το πινελο του κυρίου Τζερώνυμο. Εύχομαι να μην μείνετε κι εσείς με την ίδια απορία: η θρησκεία σε ποιό βαθμο επηρεάστηκε απ΄την εικαστική και όχι μόνο , αναπαράσταση των εσχατολογικών μύθων; οι ζωγράφοι και γενικά οι καλλιτέχνες, ποσο συμβάλλουν στη διαμορφωση αυτου του διπόλου που ορίζει, δυστυχώς για μενα, τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων; Αν η φαντασία ορίζεται ως αποκλίνουσα σκέψη, ιδου ένας , κατά τη γνώμη μου, άξιος λειτουργός της.
Ευλόγησον...

auburn Kate

[ πώς η απολαυση μας βγαίνει, χριστιανικώ τω τρόπω, ξινή HIERONYMUS BOSCH- Garden of Earthly Delights(triptych) και
Last Judgement(central panel of the triptych),
Hell(right wing of the Last

Judgement triptych ,

Paradise(left wing of the Last Judgement triptych) ]

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Καταστολή

'Οχι αυτή η ντυμένη με τις σκουρόχρωμες στολές, τις ασπίδες και τη λοιπή "απαλή" εξάρτυση που βλέπουμε συχνα πυκνά στους δρόμους του κέντρου. Ας πούμε μπορει κανεις να μου λύσει την απορία ,γιατι κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, απ΄το πρωί υπάρχει μια κλούβα της ελληνικής αστυνομίας στη γωνία των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας; Το everest φυλάνε, το Νομικό Συμβούλιο του Κρατους φυλάνε, το Δικηγορικό Σύλλογο που είναι ένα τετράγωνο παραπέρα φυλάνε; Οποιος ξερει ας μ' ενημερώσει γιατι το να βλέπω αξημέρωτα τους ένστολους ετοιμοπόλεμους δεν είναι και το καλύτερο θέαμα για τους αγουξυπνημένους οφθαλμούς μου.
Για την άλλη καταστολή μιλάω, το χουχούλιασμα, κυρίως όταν ξερεις πως η επόμενη μερα του χουζουριού είναι εργασιμη. Εισηγούμαι τη δημιουργία σωματείου των 2 εργάσιμων ρε παιδιά. Πέμπτη ,Παρασκευή και μετά " θα κάαααααθεσαι " που έλεγε κι εκείνος ο παλιός ηθοποιός.
Αλλα βασική προϋπόθεση για να αράζεις με την πρέπουσα ξεγνοιασιά είναι ο παχυλός τραπεζικος λογαριασμός. Οπότε, αγαπητά μου, όταν πάψουμε να καθόμαστε στα οπίσθιά μας, τότε και μονο τότε θα δημιουργηθεί η ποθητή εβδομάδα.
Επί του παρόντος ας παρηγορηθούμε με μερικους άξιους αποφοίτους της Ξαπλωτικής σχολής.
Παρακαλώ, τεντωθείτε καλά, καλά , εισπνεύστε οξυγόνο χωρίζοντας τα σαγόνια σας και χαλαρώστε.
Οδηγίες χρήσης εδώ , εδώ, εδώ ,κι εδώ .
Αντε, καλό Σαββατοκυριακο(!) και καλά να περάσουμε , όπως λεει κι ενας πολύ αγαπημένος μου.

auburn Kate

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ακτινογραφία

"Θέλω να γράψω κάτι πολύ ερωτικό για σένα".
Το ξεστόμισε με όσο θάρρος είχε στην τσέπη της και το απάλυνε μ' ένα διστακτικό γελάκι. Κανονικά, θα' πρεπε να έχει πράξει αντίστροφα- πρώτα ο δισταγμός, μετά η εφόρμηση.
Δεν το σχολιασε λεκτικά εκείνος. Απλώς γέλασε, ένα γέλιο παρασκηνιακό, σαρδόνιο, το έλεγε πως έχει το γέλιο του Ρισελιέ, ασχέτως αν δεν είχε δει ποτε τον φιλόδοξο κληρικο στη ζωή της. Ένα γέλιο μπαλαντέρ. 'Οποτε συζητούσαν και η κουβέντα έσπαγε το λουρί της και άρχιζε να τριγυρνάει σε επικίνδυνα μέρη, το γέλιο του γινόταν χωροφύλακας.
" Το θέλω πολύ, δε σου ζητάω την άδεια, στο ανακοινώνω απλώς. Πρέπει να το κάνω, αλλιώς ό,τι νιώθω θα κακοφορμισει, θα σαπίσει και θα πεθάνω. Τόσο απλό είναι. "
" Δηλαδή είμαι ένα είδος αντιβίωσης;" τη ρώτησε περιπαικτικα.
" Ακριβώς. Με το να εκτονωθώ επί χάρτου, δε θα θρηνήσεις θύματα."
Καλά, καλά δεν είχε καταλάβει γιατι ακριβώς του το ανακοίνωνε. Ενδόμυχα, το γούσταρε που το το έλεγε. 'Ηθελε να ξέρει εκείνος ότι την ενέπνεε. Την ερέθιζε διανοητικά.
" Εντάξει λοιπόν- δηλαδή σ' ευχαριστώ, δηλαδή αυτό είναι πολύ κολακευτικό. 'Οχι όνομα όμως. Μόνο φυσιογνωμικά να με κράξεις ε; Μην γράψεις τ' 'ονομά μου."
Τον άκουγε και το μόνο που ήθελε ήταν να εξαφανισει το τηλέφωνο, την απόσταση ανάμεσά τους και τη δειλία της, και να βρεθεί μπροστά του. Να του δείξει με τα χέρια και τα χείλη της αυτά που θ'αποτύπωνε στο χαρτι σαν γνήσια κότα... Για ένα λεπτό, μισησε τη λογοτεχνία, μίσησε τις λέξεις, το νου.
Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε αυτό που που γράφουμε; Ποσοι συγγραφείς ανάπηροι κατ'ουσίαν, δεν οργίαζαν με την πένα τους, για να γυρίσουν μετά ανακουφισμένοι στο κλουβί της συμβατικής ζωούλας τους; Η διπλή ζωή θριάμβευε ανά τους αιώνες. Πως θα ήταν ένας ανεστραμμένος κόσμος; Να έχουμε το θάρρος να ζουμε την ακρότητα, το πάθος, την παράνοια, και να διστάζουμε κατόπιν ν' αντιγράψουμε τον εαυτό μας στο χαρτί; Να τρέμουμε την αέναη επανάληψη της όποιας πράξης μας;
Παραληρούσε σιωπηλά. Μιλούσαν μία ώρα σχεδόν. Παρατηρούσε τον εαυτό της να κρύβεται πισω από λεκτικά καμουφλάζ. 'Εκοβε απ΄τη μια φράση, στρογγύλευε την άλλη, λείαινε τις τραχιές γωνίες. Αλλά βαρέθηκε πιά.
" Αν γράψω για σένα, θα είναι μεταμφιεσμένο γλυκέ μου. Μόνο εσύ θα γνωρίζεις την αλήθεια. Τη ρίζα και το βάθος της έμπνευσής μου. Εκεί που οι υπόλοιποι θ'αναλώνονται σε εικασίες, εσύ θα καθρεφτίζεσαι μωρό μου. "
Κουβέντιασαν λιγο ακόμη. Τρυφερές σαχλαμάρες. Αυτός αξιοπρεπέστατα παρέκαμπτε την άτυπη αναγόρευσή του σε ηγερία της. Τι μπορούσε να πεί άλλωστε; Χρειαζόταν να πει κάτι; Γιαυτό τον αγαπούσε- επειδή δεν άφηνε τις ενθουσιώδεις ευχαριστίες να μολύνουν τη σεμνότητά του. Μιλούσαν και ήδη αυτή είχε χωριστεί στα δυό. Ο μισός εαυτός της χαιρόταν που θα γεννούσε πάλι ένα αληθινό ψέμμα, ο άλλος μισός προσπαθούσε να ζήσει το τώρα, που ήδη είχε παρέλθει. 'Επρεπε να κλείσουν. Ο χρόνος άρχισε να τους δαγκώνει άγρια.
" Μόλις το τελειώσω εσύ θα το διαβάσεις πρώτος. Το δικαιούσαι. Ας δεχτώ το πρώτο φάσκελο από έναν αγαπημένο τουλάχιστον" , ξόρκισε μία ξαφνικη θλίψη που τριγυρνούσε πάνω απ΄τη διάθεσή της.
'Εκλεισαν το τηλέφωνο και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα. Κλαψιάρα ηλίθια-αυτό είσαι. Κατσάδιασε τον εαυτό της. Για πόσο ακόμη θα ζεις μέσα στο κεφάλι σου; Θα πάθεις ασφυξία ρε ζώον!
'Αρχισε να σκίζει με μανία όποιο προσχέδιο είχε σκαρώσει πάνω στο κείμενο που του υποσχέθηκε. Μια ζωή ζούσε παρατηρώντας. Δεν ζούσε. Ζούσαν οι υπόλοιποι , οι ανυποψίαστοι ανέμελοι για λογαριασμό της. 'Ετσι νόμιζε, πως οι υπόλοιποι ήταν απαραιτήτως ανυποψίαστοι. Ως εδώ ήταν. Θα έκανε το αντίθετο πλέον. θα παρατηρούσε ζώντας. Αν είχε την ικανότητα να κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν στο χαρτί, γιατί να μην μπορεί να μιμηθεί τα λογια της; Σα να παρακολουθούσε μια ταινία και να ταυτίζεται με κάποιο απ΄τα πρόσωπα.
Τι είχε γραψει ο Φλωμπέρ τον Ιούνιο του 1867 στη δεσποινίδα ντε Σαντεπί; "Διαβάστε για να ζήσετε".
Ε, τώρα λοιπόν αυτή είχε επεκτείνει τη "διαταγή" και στη γραφή. Κι έπρεπε επειγόντως να την αντιστρέψει. Η δίποδη μηχανή καταστροφής εγγράφων βούτηξε στην μπανιέρα. Κατόπιν φόρεσε το αγαπημένο της μαύρο στενό παντελόνι. Κι ένα μαύρο βελουτέ πουκάμισο. Κι ένα δαχτυλιδι με μαύρη πολυεδρική πέτρα. Το λευκό της δέρμα και τα καστανοκόκκινα μαλλιά θα φώτιζαν αρκούντως το σύνολο.
Πήρε την τσάντα της και πριν κλειδώσει την εξώπορτα, του ξανατηλεφώνησε. " 'Ερχομαι εκεί. Τώρα. Η συγγραφέας σου έχει ανάγκη να ζήσει. Το κείμενο μπορεί να περιμένει μέσα στο κεφάλι μου, εγώ όμως όχι. "

στη μάγισσα που με ανέχεται

auburn Kate

[ γοητεία έδωσες, γοητεία θα λάβεις, Sir EDWARD BURNE-JONES- The Beguiling of Merlin(Merlin and Vivien) ]