Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Η ασπίδα του Δία

Πόσες φορές έχετε νιώσει πως σας προστατεύει μία καλή νεράιδα/ μάγισσα/ άγγελος κ.λ.π.; Ονομάστε όπως θέλετε το πλάσμα που πιστεύετε πως σας περιβάλλει διακριτικά, και επεμβαίνει αυστηρά μόνο όταν χρειάζεται πραγματικά. Το τονίζω αυτό. Γιατί φαίνεται ότι η ρήση "συν Αθηνά και χείρα κίνει" διέπει τις παρεμβάσεις όλων των μη ανθρώπινων όντων.
Νιώσατε ποτέ ότι ευχηθήκατε με όλη σας τη δύναμη να συμβεί κάτι, κάτι συγκεκριμένο κι αυτό, ω του θαύματος, συνέβη και μετά δεν ξέρατε αν έπρεπε να κλάψετε απ΄τη χαρά σας ή την ανικανότητά σας να ευχαριστήσετε αρκούντως τον δωρητή;
Ο τίτλος του ποστ δεν είναι τόσο ξεκάρφωτος, θελω να πιστευω, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Η ασπίδα του Δία, κατά την αρχαιότητα δηλωνόταν με τη λέξη αιγίς. Η αιγίδα δηλαδή. Λέξη πολύ περιορισμένης κοινωνικότητας αφού κάνει παρέα μονο με τη λέξη υπό. Εξού και το : "υπό την αιγίδα του... Σωματείου Διασωσης της ελληνικής κατσαρίδας" ας πούμε. H ασπιδα αυτή λοιπόν, οπως μας πληροφορεί το λεξικο του Μπαμπινιώτη, θεωρείτο ότι λειτουργούσε ως μέσο προστασίας, το οποιο αποτυπώνεται και στη φράση υπό την αιγίδα .
'Οταν δηλαδή είσαι υπό την αιγίδα κάποιου, βρισκεσαι τρόπον τινά υπό τη σκέπη του, προφυλάσσεσαι από πάσης φύσεως δεινά. 'Ομως, η ασπίδα του Δία είχε λενε και οψη τρομερή, τί ακριβώς απεικόνιζε δεν αναφέρει το λεξικό, και πολύ συγχύστηκα γιατι επιπλέον βαριόμουν και να το ψάξω! υποψιάζομαι πάντως πως τα Ομηρικά 'Επη όλο και κάποια περιγραφή θα έχουν. Ακριβώς αυτή τη φοβέρα υπονοεί και η λέξη καταιγίδα ίδιας ρίζας όπως αντιλαμβάνεστε. Σα να μας βαράει κατακέφαλα δηλαδή το σιδερικό του "πατερούλη"...
'Οταν είστε απερίγραπτα χαρούμενοι για κάποιο λόγο, όταν παρακαλείτε νυχθημερόν αυτό το αόρατο και με μεγάλη πιθανότητα, ανύπαρκτο, όν να σας πραγματοποιήσει τους πόθους ή να σας συνδράμει, και τελικά αυτο συμβαίνει, αντί να χλευάζετε τον κύριο με τα τραγίσια πόδια, που ενδεχομένως θρηνεί ήδη κάποιο απ΄αυτά, καλύτερα να χαμογελάσετε πονηρά και να πείτε στο μέσα ακροατήριο, ένα ευχαριστώ.
Πού ξέρετε; ίσως σας ακούσει το πλάσμα. Η ευγνωμοσύνη σας, έστω λεκτική, θα κρατήσει την ασπίδα που λέγαμε, σε απόσταση ασφαλείας απ΄τα κεφάλια σας.

auburn Kate

( η δική του ασπιδα τον έσωσε απ΄το μαρμάρωμα, τη βλέπετε πουθενά; Sir EDWARD BURNE-JONES- The Arming of Perseus )

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Ονειρεύτηκα πως ήμουν ζωντανή

Ξύπνησε από μέσα της. Σα να επέστρεψε από ταξίδι, και εντελως κουρασμένη σωριαζόταν στο στρώμα. Τώρα όμως ένιωθε πως άκουγε στο βάθος του μυαλού της; του διαδρόμου; φωνές, ομιλίες. Είχε γυρίσει.
Ο εγκέφαλός της δεν την ενημέρωσε αμέσως για τον διαπεραστικό πόνο. Πονούσε λοιπόν, φρικτά, αλλα τα μάτια της παρέμεναν βαριά κι ανυπάκουα στις διαταγές της. Αν ήταν ξύπνια, σημαίνει πως τελείωσε η δοκιμασία, αλλα αν τελείωσε, γιατί ένιωθε να της κόβουν τα πόδια και κατόπιν να τη ραβουν ταχύτατα εκει που έκοψαν; Ο πόνος της κορόιδευε- δεν ήταν στα πόδια, ήταν παραπάνω. 'Ηθελε να ουρλιάξει, να πεταχτεί απ΄το κρεβάτι-τραπέζι, και να φύγει από κει μέσα. Αντί αυτού, συνέχισε να πονάει ανομολόγητα, να νιώθει τον αντίκτυπο του νυστεριού στα γόνατά της, ενώ αυτό την έπληττε αλλού. 'Ακουγε καθαρά τώρα τή στιχομυθία, σκανδαλωδώς καθαρά.
Τί διάολο; σκέφτηκε, ναρκωμένη δεν είμαι; Πρέπει ν'ακούσω, να συγκεντρωθώ στα λόγια τους, πρέπει να......
Βυθιζόταν πάλι στη ναρκωτική αποχαύνωση, ενώ μιά ακρούλα της συνείδησής της, είχε ήδη προλάβει να σηκώσει βουβό πανώ: να προσέξω τι λένε- για μένα λένε.
" Νάτο! Εμπρός ,κόψτε το."
" Όλο;"
"Ναι ρε παιδιά, όλο. Καθαρό είναι. Καθαρό είναι παιδιά. "
'Αρα δεν είναι καρκίνος, τη γλύτωσα.
Μέσα στον ψεύτικο ύπνο της, χαιρόταν που άκουγε, χαιρόταν που ο γιατρός της δεν χρειάστηκε να σκοτώσει τέρατα. Αλλά ο πόνος την είχε παραλύσει. 'Ενιωθε την εγχείριση.

"Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια, ακούς; Όταν ξυπνήσεις, να ζητήσεις απ΄τη μαμά σου παγωτό."
Η μαμά της. Η μαμά της έπρεπε να κολλησει πρώτα δύο σπασμένα πλευρά, για να ικανοποιήσει το αίτημά της. Δεν ήταν εκεί. Αυτός όμως ήταν. Πριν χαθεί με το φορείο, στο απαίσιο υπόγειο, τη φίλησε στα χείλη- ήταν ηδη υγρά απ΄τα δάκρυά της. Αυτά μίλησαν για λογαριασμό της. Φοβάμαι αγάπη μου. 'Ενιωθε το χέρι του στο γυμνό της μπράτσο, κι επνιξε το κλάμα που ερχόταν πάλι.

'Ανοιξε ξαφνικά τα μάτια της. Είδε δίπλα στο προσωπό της ένα γυναικείο χαμόγελο να την κοιτάζει. " 'Ετσι μπράβο κουκλίτσα μου. 'Ελα, ξύπνα, τέλειωσε, αυτό ήταν. Μην κλαις κοριτσάκι μου, γιατί κλαίς; Αφου τελείωσε. Μην κλαις χαρά μου. "
Το χέρι της αναισθησιολόγου, αυτή δεν ήταν; χάιδευε καθησυχαστικά το μουσκεμένο μάγουλό της. Τότε κατάλαβε που ακριβώς είχε στρατοπεδεύσει η φρίκη. Τα μάτια της μισοείδαν αυτό που την προηγούμενη ώρα έκρυβε επιμελως η νάρκωση. Ξεχειλωμένο στόμα έχασκε ανυπεράσπιστο, μ' εναν πλαστικό σωλήνα σφηνωμένο μέσα του. 'Ενιωθε ελαστικες γάζες και αυτοκόλλητες ταινίες να την κρατούν ακίνητη σε μία έκφραση αιώνιου τρόμου.
Τότε, μαζί με τη συνειδητοποίηση ήρθαν όλα πίσω. 'Εκλαιγε. Κατάλαβε τι ακριβως είχε πάθει και η μονη αντίδραση που της επέτρεπε η καθήλωση ήταν ένα βουβό κλάμα. Πνιγόταν. Το άναρθρο έτσι κι αλλιώς κλάμα, έγραφε ήδη πάνω στα μάγουλά της ένα "βοήθεια, πονάω ".
" Έλα κοριτσάκι μου", η αναισθησιολογος επέμενε, πιστή στο καθήκον.
'Ενα ξένο δάχτυλο πίεσε ελαφρά το μέτωπό της, στη γραμμή της χαρμολύπης. "Μη ζαρώνεις το μέτωπό σου μικρή, θα κάνεις ρυτίδες". Ο γιατρός της δεν ανησυχούσε, τον πρόδωσε το χιούμορ του.
Η επώδυνη απορία που δεν μπορουσε να εκφραστεί, την τσάκιζε περισσότερο απ΄όλα.
Είμαι στο έλεός τους.
Κοιτούσε την αναισθησιολόγο με άδειο βλέμμα όλη την ώρα. Και τότε αποφάσισε πως δεν ήθελε άλλο. Το κεφάλι της έγειρε να φιλήσει τον ώμο της, και ξανάκλεισε τα μάτια.
" Γιατρέ! γιατρέ! τη χάνουμε! γρήγορα οξυγόνο !"
'Ενιωσε πολλά αγχωμένα χέρια να μαλάζουν αυτο το κορμί που πριν λίγο είχαν βαφτίσει μικρό και τριανταφυλλένιο. Προσπαθούσαν να τη ζωντανέψουν. Δεν ήθελε άλλο. 'Ενιωσε ανεξήγητα γαλήνια, και είδε ταινία μικρού μήκους τον εαυτό της, όπως ήταν χτες βράδυ. Ξαπλωμένη μπρούμυτα, γυμνή, σε ζεστό δωμάτιο και μ΄ενα σεντόνι να προστατεύει απαλά τους γοφούς της. Αναστέναξε ηδονικά μεσα σε χασμουρητό και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του βαθουλώματος δίπλα της που ανακτούσε τον κατοχό του. Τα δάχτυλα και τα χείλη του χάιδευαν τη σπονδυλική της στήλη. Ανάσαινε το άρωμά του και γύρισε στο πλάι, για να τον αγκαλιάσει με το σώμα της. Βούτηξε στις δύο πράσινες λίμνες μερικά εκατοστά μακριά της.
" Φοβάμαι μωρό μου- φοβάμαι πολύ".
" Σσσσστττ. Το ξέρω. Όλα θα πάνε καλά. θα είμαι εκεί οταν ξυπνήσεις μωρό μου. Θα είμαι εκεί. " Κοιμήθηκαν σε μια σφιχτή αγκαλιά με τον φόβο να διεκδικεί ολο και περισσοτερο κορμί. Δεν ήθελε να ξημερώσει.
'Ενα αφόρητο παράπονο τη χτυπησε τώρα δα. Γιατί δεν άνοιγε τα μάτια της; Γιατί; Τα βλέφαρά της παρέμεναν χαμηλωμένα. Σφάλισε ολα τα παράθυρα, κατέβασε και το τελευταίο ρολό και θυμήθηκε, μία μνήμη που αντιστεκόταν στην αναχώρηση, την εισαγωγή απ΄το τραγούδι που της είχε υποσχεθεί οτι θα έπαιζε για χάρη της. 'Οταν θα αναρρωνε. Αυτό όμως δεν θα συνέβαινε. 'Οχι αυτή τη φορά. Η παράσταση έλαβε τέλος.

Μια φιγούρα μαυροντυμένη, σκίζει με την ατμοσφαιρική φωνή της το παραπέτασμα,
I suppose that I'm all right now....

auburn Kate

( ...πως θάνατος σου πρέπει στο νερό..." JOHN EVERETT MILLAIS- Ophelia )

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Ντάμα Σπαθί

Αυτό το ποστ είναι αρκετά πρόωρο. Κανονικά θα 'πρεπε να το ανεβάσω ως λάβαρο της επανάστασης , στις 8 Μαρτίου... Όταν δείτε τους συνοδευτικούς πίνακες θ' αντιληφθείτε το γιατί. Αλλά όπως όλα τα πρόωρα βρέφη, έτσι κι αυτό ήρθε όποτε γούσταρε, και κανέναν δε ρώτησε.
Μία ταινία, μία φαρμακερή ταινία, μιά κουβέντα μ΄εναν φίλο, μια είδηση που έμαθα εντελώς out of the blue, ολα αυτά μου δημιούργησαν ένα ανεξήγητο επεισόδιο θλίψης, πολύ... υγρό. Πλημμυρίσαμε.
Για να μην πολυλογώ, τί έχει για σας μεγαλύτερη βαρύτητα; Ο στόχος και η επίτευξή του ή το τίμημα που απαιτείται; Το συνειδησιακό κυρίως.
Συγχωρήστε μου την κοινοτοπία του ερωτήματος, φοβάμαι πως δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ ό,τι έκανε η απαθανατισμένη κυρία. Ακόμη κι αν η πράξη μου ήταν ηθικά δικαιολογημένη ή επιβεβλημένη, όπως η δική της. Αλλά δεν έχω ακόμη καταλήξει αν αυτο αποτελεί αιτία επαίνου ή ψόγου..
'Ισως είναι ένδειξη ανωριμοτητας ή ασύγγνωστης ευαισθησίας, να σκέφτεσαι ας πούμε, ότι αν συνεργαστεις με κάποιο πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο, θα μπει ανάμεσά σας αυτο το ζιζάνιο που λέγεται δουλειά, κι η αγάπη θα πέσει ξερή.Και τρέμεις αυτο το ενδεχόμενο.
Προτείνω να κοιτάξετε πολύ, πολύ καλά το παρακάτω "τρίπτυχο". Κι εύχομαι να βρείτε απαντήσεις για όλες τις περιπτώσεις που το πράττειν είναι δύσκολο για σας. Εγώ δεν βρίσκω.


auburn Kate


( η προγενέστερη, χρονολογικά, σφαγή CARAVAGGIO- Judith beheading Holofernes, και τα μεταγενέστερα είδωλά της, ARTEMISIA GENTILESCHI- Judith Slaying Holofernes , CRISTOFANO ALLORI- Judith with the head of Holofernes )

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Μικροαστικά δράματα

Είχα σκοπό ν'ανεβάσω κάτι γιαυτήν την ιλαροτραγωδία χρώματος "video blue" που έχει καταλάβει όλα τα ΜουΜουΕ, εδώ και μερικές εβδομάδες. Αλλά μία κουβέντα που ειχα χτες βράδυ με καποιον πολύ αγαπημένο μου, μ΄εκανε ν'αλλάξω γνώμη.Αρκετά ασχοληθήκαμε(;) με τις μπουγελόφατσες που γκομενίζουν, χόρτασε το ματι μας με μύστακες μεγέθους Salvador Dali, που στεφανώνουν προγούλια, μπάκα και φαλάκρα που θα έλεγε κι ο Τατσόπουλος. Αει σιχτιρ πιά. Ας επιδοτήσει επιτελους το ελληνικο κράτος την πορνό βιομηχανία, αφού αυτο που αντελήφθην εγώ μέχρι στιγμής ειναι οτι ολοι χωράνε στο σεξ ρε παιδιά. 'Ολοι βολεύονται.Μωρε κι ας είσαι μπουγαδοκοφινο, τριχωτό ον που έμεινε στασιμο στην εποχή του ανθρώπου του Κρο Μανιόν,όλο και κάτι θα βρεθεί και για σένα. Να ας πούμε αν κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη μας, θα συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά μας.Μιά ματιά στις πρόσφατες φυλλάδες, για σύγκριση αρκεί... Αυτο δεν μας διδάσκουν και τα "ασεμνα" έργα τόσα χρόνια; 'Αμα σε καταλάβει η πανίσχυρη libido, δεν βλέπεις τίποτα... Η' τουλάχιστον δεν βλέπεις με την ιδια αυστηρότητα που θα έβλεπες υπο άλλες συνθήκες.
Αει σιχτιρ λοιπόν, επειδή σαν πολύ εχουμε στομώσει μου φαίνεται απ΄τη ασχήμια, φυσιογνωμική και Ηθική και Πολιτική.
Προτεινω να ξεκουράσετε τη ματιά σας κοιτάζοντας εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ για μερικά αληθινά, θελω να πιστεύω, όμορφα προσωπα. 'Αντε γιατί σαν πολύ μου φαίνεται ασχολουμαστε με τα ξενοπηδήματα(για να μην ασχολούμαστε με τους αποχαρακτηρισμούς αρχαίων και το παραδάκι) ισχυρών ανδρών και απελπισμένων γυναικών.

auburn Kate

( και μία εικαστική καλλονή, JOHN W. WATERHOUSE- Chalk study for The Lady Clare )

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Χρωστούμενο

Σε προηγούμενο ποστ είχα αναφέρει αυτή την κομματάρα το Push push ,του Kurt Nielsen, αλλά χωρίς την απαραίτητη στιχουργική συνοδεία. Είχα φάει το internet, και έβρισκα όποιο άλλο τραγούδι θέλετε με παραπλήσιο τίτλο εκτός απ΄αυτό. Ευτυχώς πριν εκραγώ απ΄την κατανάλωση άσχετων ιστοσελίδων, εγένετο φως. Ένα "γαλαζοαίματο" , κατά δήλωσή του, λαγωνικό, μου πρόσφερε τους στίχους σχεδόν στο πιάτο. Και πολύ το ευχαριστώ.
Μέχρι τώρα, στο κουτάκι με την ετικέτα "τραγουδια της καύλας" (επιτρέψτε μου!) είχα βαλει 4 άσματα: το weight of the world των BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB [ανάθεμα τ΄όνομα σιδηρόδρομο], το black black heart του κυρίου DAVID USHER, το whole lotta love των LED ZEPPELIN (σιγά που δεν είναι αυτό!) και το Unbelieveable των ΕΜF.
Ε, τώρα σχηματίζεται ένδοξα το φάσκελο με αυτό εδώ. Διαβάστε πολύ προσεκτικά τους στίχους, παρακαλώ. Εκούσια υποταγή, απελπισμένος , ακρότατος κι ασυγκράτητος ερεθισμός.. Ο οποίος , κατά καλλιτεχνική αναγκαιότητα δεν ικανοποιείται βεβαιως, γιατι αν ικανοποιείτο, ο τραγουδοποιός θα βουτούσε με τα ρούχα στη θάλασσα της ηδονής και δεν θ' άπλωνε τις ονειρώξεις του πάνω στο χαρτί ως άλλο τραχανά. 'Ετσι δεν είναι;
Ορίστε λοιπόν. Ακούγεται σε συνθήκες αυστηρώς ακατάλληλες δια ανηλίκους, ή ως προθέρμανση για την παρασκευή τέτοιων συνθηκών. Όταν ο πάνδημος 'Ερωτας, συναντά τη Μηχανική...


auburn Kate
( χρειάζονται και λόγια; JEAN-AUGUSTE-DOMINIQUE INGRES- The Turkish Bath )

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

Εξάρες !

'Ετσι θ' αναφωνούσε μανιασμένα ο καινούργιος χρόνος σε μια φανταστική παρτίδα τάβλι, με όλους εμάς γι' αντίπαλο. Εξάρες πριν καν αρχίσει το παιχνιδι,στημένο μου φαίνεται. Στημένος κι ο νικητής; Θυμιζω πως το οχταράκι είναι δίσεκτο, άρα για μερικούς γρουσούζικο, τον λόγο αδυνατώ να κατανοήσω ακόμη. Για μένα που είμαι εκ φύσεως ανάποδο πλάσμα, είναι μάλλον, προσδοκώ να είναι, η ευκαιρία να πάρω το αίμα μου πίσω, για όλες τις γρατζουνιές που μου εκανε το 2007. Το οποίο,τώρα ξεκουμπίστηκε- μπορώ να το φωνάξω, ήταν κωλοχρονιά, με μονο ελαφρυντικό κάποιες ποοολύ καλές λεπτομέρειες που με κάνουν κομματάκι πιό επιεική μαζί του. Μου φαίνεται θ' αρχίσω να του γνέφω με το μαντήλι που λέει: καθε πέρυσι και καλύτερα...
Ας μην είμαι λοιπόν πολύ αχάριστη με τον πουρόχρονο, και μου ρίξει καμιά κλεψύδρα στο κεφαλι ο διαχειριστής των ετών.
Μόνο μία απορία έχω σχετικά με το δίσεκτο: όσοι γεννήθηκαν την 29η Φεβρουαρίου, γιορτάζουν τα γενέθλιά τους κάθε 4 χρόνια;! Αυτοι οι ευτυχείς υποθέτω, που νιώθουν να μεγαλώνουν μόνο κάθε 4 χρονια.Σαν Ολυμπιάδες θα νιώθουν. Στο μεσοδιάστημα, οι υπόλοιποι δέχονται ή δεν δέχονται με χαρά ευχές για μακροημέρευση, μπλα,μπλα, γλυκά με το τσουβαλι εγκαθίστανται στα στομάχια τόυς, και στα στομάχια των εχόντων μνήμη( μου τη δίνουν οι άνθρωποι που αντιπαθώ και που θυμούνται άχαρες προσωπικές αλήθειες: "α! έχεις γενέθλεια σήμερα καλέ! πόσο γίνεσαι; 100;" ),κοιτάζουν με τρόμο τις χαρακιές των εποχών πάνω στο δέρμα τους, ενώ οι αυτοί, οι αποκλίνοντες του ημερολογίου, τι κάνουν ρε παιδιά; Οταν τους κανουν την μοιραία ερώτηση τι απαντούν; "Τώρα πάλι, το 2012";!
Πριν από χρόνια, όταν ακόμη διένυα το δεύτερο έτος στη Νομική, το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε διοργανώσει μία σειρά εκδηλώσεων αφιερωμένων στο δίσεκτο έτος. Νομικοφιλοσοφικολογοτεχνική προσέγγιση. 'Ημουν τόσο ούφο ,που έβλεπα τις αφίσες που ανακοίνωναν τις εκδηλώσεις, και τις προσπερνούσα μπερδεύοντας τον τίτλο τους Bisextilia ,με παραπλήσια έκθεση για υφασματεμπόρους! Μιλάμε τέτοιο βόδι ήμουν. 'Επρεπε να περάσει ένας χρόνος, να δω τυχαία στο τότε κανάλι Seven X, μία εκπομπή- αφιέρωμα σ'αυτές τις εκδηλώσεις, για να συνειδητοποιήσω τι έχασα, με τη διανοητικη μαλακία που μ' έδερνε τότε. Αν πετύχετε ποτέ αυτη την εκπομπή μην τη χάσετε. Απίστευτες αναλύσεις σχετικά με το δίσεκτο, παρενέργειες νομικες, ψυχολογικές. Το σινάφι μου έχει μέγα βίτσιο με την τήρηση των προθεσμιών, οπότε φανταστείτε τι μπάχαλο δημιουργειται όταν ξεπροβάλλει χρονιά με μια μερα παραπάνω.
Εύχομαι να περάσουμε απ΄τις συμπληγάδες των 366 ημερών αλώβητοι, και να μη χρειαστεί να θυσιάσουμε ούτε ένα φτερό περιστεριού, σ' αντίθεση με τους Αργοναύτες.
Καινούργιος χρονος. Ωχ μανούλα μου! Πότε είναι είπαμε η επόμενη αργία;

auburn Kate
( το νου σας στους Καλοχρονίτες... CARAVAGGIO- The Cardsharps(I Bari) )