Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Χωρίς τίτλο , χωρίς νόημα

Δεν έχω θεμα, δεν ξερω γιατι αποφασισα να γραψω τούτο δω, μαλλον όταν το τελειώσω θα το βλεπω και θα φασκελώνω τον εαυτο μου που του επέτρεψα να το "ανεβασει." Εκανα μια βόλτα σε μερικά blogs και είδα ότι οι περισσότεροι ασχολουνται με το θέμα της φωτιάς. Διαβσα σε κυριακάτικη εφημερίδα πως καηκαν 50.000 στρέμματα, και τωρα δα ακούω σε ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων ότι υπαρχει μεγάλος κίνδυνος και σήμερα για αναζωπύρωση της φωτιας... Μαλιστα. Να ετοιμαζόμαστε για δεύτερο γύρο;

Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Φοβαμαι πως και αυτο το θεμα θα ζήσει για κανενα μήνα, μετά ερχεται ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών για τους περισσότερους, ποιος θ' ασχολείται πλέον με τον καμμένο εθνικό δρυμό; Οχι μόνο της Αττικής αλλα και των υπόλοιπων περιοχών.

Στις 27 Αυγούστου, άκουσα, στις 12.30 το βραδυ, ο πλανήτης 'Αρης θα είναι ορατός στην Ελλαδα, τόσο ορατος που θα δίνει την εντύπωση πως ο ουρανός θα εχει 2 φεγγάρια! Δύο φεγγαρια τον Αύγουστο λοιπόν.

Τότε να κανουμε δύο ευχές. Δεν ξερω αν εχει πανσέληνο τότε. Δύο ευκαιρίες.

Εχω την υποψία πως ποτέ δεν θα μπορέσω να ευθυγραμμίσω τη διαθεσή μου με την γενικότερη διαθεση. 'Ολοι σκέφτονται διακοπές; Ε, εγώ θα σκέφτομαι τι θα κανω με τη δουλειά, με τους ανθρώπους που πληγώνω με τις μαλακίες μου. θα σκεφτονται τη δουλειά; Θα τους εχει καβαλήσει ο διάολος που λέγεται δράση εδώ και τώρα; Εγω θα σκέφτομαι πως θα κατέλθω τη σκαλα της δράσης, πως θα χαλαρώσω, πως θα βαδίζω κομψά με τη όπισθεν όταν οι υπόλοιποι τρέχουν , προσπαθώντας να προλαβουν το φως.

Αρχίζω να πιστευω πως πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, ούτε καν συλλογική πορεία. Οταν εβλεπα την ταινια του Κεν Λοουτς "For land and Freedom", θυμαμαι μία σκηνη που η ομάδα των ανταρτών προχωράει μεσα στον ξερότοπο συζητώντας για την περαιτέρω δράση. Ενας απ΄τη ομάδα εχει τα δικα του προβλήματα. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η εκβαση της ταινιας αν εκεινη τη στιγμή, ο σκηνοθέτης εβαζε τον θλιμμένο να τα βρονταει ολα κατω και να φωναζει: μωρε δε με χέζετε κι εσεις κι η επαναστασή σας; Το δικό μου τον τύραννο που μου τρώει τη σάρκα κάθε μερα και εχω μείνει μισός, ποιος θα τον ρίξει;

Τι απομυθοποίηση της επαναστατικοτητας! Το ιδιωτικο ζηταει το μερίδιό του. Ο μικρόκοσμος εκδικείται.

Δεν μπορω να γραψω άλλο, αυτοι που θα το διαβασουν ελπίζω ότι θα καταλάβουν πόσο άσχημα είμαι.... Αυτά. Η εξομολόγηση σε μορφή ποστ έλαβε τέλος.



auburn Kate
(ενιοτε δεν "παριστά μόνο ο ουρανος τα σωθικά μας" αλλα και ένα ναυάγιο. JOHN W.WATERHOUSE- Miranda-The tempest)