Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

ENA ΔΩΡΑΚΙ....( λέγεται με τη φωνή του χαχανούλη)

Επειδή ο γλυκός μου 2σχ2, μου καταλόγισε ανηθικοτητα λογω του ότι "ανέβασα" ένα ποστ πολύ καλοκαιρινό και έπαθε κατι, κι απειλούσε ότι θα γινει επικίνδυνος! χμμμμ. Λοιπόν, έβαλα τον ανήθικο εαυτο μου απέναντι, και συνομίλησα μαζί του για καμιά ώρα. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι πραγματικά ανήθικοι άνθρωποι και οι αδίστακτοι και τα τσογλανια, δεν καθονται να στοχαζονται πανω στις πραξεις τους, έτσι δεν ειναι; Αλλα παλι, λέω, μήπως έιναι κι αυτο ένδειξη ανηθικοτητας κι επικινδυνοτητας, να στοχαζεσαι τις κουτσουκέλες αλλα να μην τις ανακαλείς;
Λοιπόν, επειδή είναι Παρασκευή, η τσέπη μου είναι άδεια, παλι, ο 2σχ2 αυριο γραφει μαθημα κι εγώ ως ξωτικό που τσαντίζεται όταν δεν μπορεί να απαλύνει τα βασανα μερικών ανθρώπων, θέλω να κανω κατι για να κατευνασω τη νοσταλγία του και να του μπω στο ματι που ανεβασε αυτο το ποστ με το καταφύγιό του,( Τάσεις φυγής) και πολυ ζήλεψα και θυμηθηκα το δικο μου καταφύγιο, κι επειδη ξερει πως είμαι πολυ ζηλιαρικο ξωτικό, θα του προσφέρω το δικο μου καταφύγιο, 1 ώρα περιπου μακρια απ΄την Αθήνα, τωρα τελευταία έχει γεμίσει άσπρους κύβους-σπίτια και πολύ ανυσυχώ. Εχει και γαμω τις παραλίες παντως.

Και κανω έκκληση στον πλανήτη μου, τον Μάρφαν να στείλουν επειγόντως ένα διαστημόπλοιο να με παρει , γιατί τουτος εδώ ο δισχιδής είναι επικινδυνος, ποιος ξερει τι θα θυμηθεί παλι αν κοιταξει καλά- καλά εδώ ε; Να την κανω σιγα- σιγά...

auburn Kate

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ 20+

'Οσοι με ξερουν, φυσιογνωμικώς εννοώ, προσπαθούν να συνδυάσουν αυτό που βλέπουν με την ηλικία μου. Μεχρι στιγμής οι αποτυχημένες προσπάθειές τους, καταλήγουν σε μία απόκλιση 7-8 χρόνων, κατι που εμένα με κανει να χαίρομαι και να χαμογελώ σαρδόνια( άλλος ένας την πατησε, χιχιχιχι) και αυτους να προσπαθούν να καταλάβουν το ακατανόητο. Συνηθως αυτό το παρατηρώ σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από εμενα. Οι συνομήλικοι ή μικρότεροί μου, "αγρόν αγοράζουν" κατα τη λαική ρήση. Και πολύ καλά κάνουν. Ξερουν φαίνεται πως ο πραγματικά νέος ή πουρόγερος, είναι στο μυαλό. Εκεί φαίνεται τελικά πόσο έχεις ξεγελάσει το χρόνο ή όχι. Εκεί επαληθεύεται ή διαψεύδεται ο Σοπενάουερ, ο οποίος ισχυριζόταν πως μόνο στα νιάτα του βλέπει κανείς με ΟΛΟΚΛΗΡΗ συνείδηση. Ε λοιπόν, επειδή θυμαμαι το συμπαθές τετράποδο γαιδούρι, όταν διαβαζω κατι τέτοια, είναι διαρκής στόχος για μένα να διαψεύδω αυτή τη ρήση.
Το στοίχημα, για μένα, κρίνεται στο να μπορείς να βλέπεις την πραγματικοτητα σα να γεννήθηκες μόλις τώρα, και να θετεις ερωτήματα εκεί που οι υπόλοιποι έχουν έτοιμες, αυτονόητες απαντήσεις.
Ειναι μετρημένα στα δάχτυλα του μονόχειρα, αυτά για τα οποία αισθάνομαι τυχερή. 'Ενα απ' αυτά είναι το ότι ανέκαθεν γούσταρα τη συναναστροφή με " φρεσκαρούδια". Μην παρεξηγήσετε τον χαρακτηρισμό. Τον χρησιμοποιώ με καθε τρυφερότητα. Ιδίως όταν αυτά τα φρεσκαρούδια, έχουν πάνω τους " το σημαδι της αγίας τριάδας", τουτέστιν νιάτα, ιδέες και ομορφιά. Είμαι πλεονέκτρα έ; Ας είμαι!
Συνήθως δεν ασχολούμαι με τις ηλικίες των ανθρώπων, δεν μ' ενδιαφέρει ως άμεση προτεραιότητα. Η διαίσθησή μου με οδηγεί σωστά και σ'αυτό.

Πριν από καιρό είχα διαβάσει σε μία εφημερίδα, πως οι νέοι άνθρωποι μοιάζουν με τις μπαταρίες. Είναι συσσωρευτες ενέργειας Και η επαφή μαζί τους σε "φορτίζει" αενάως με ζωντάνια και πάθος.

Αυτο το κείμενο είναι χαρισμένο σ' όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους με τις ιδέες, την αχαλίνωτη φαντασία και τα ευρήματα, που έχω την τιμή να γνωρίζω, και που μου ομορφαίνουν αυτη την κωλοζωή. Ενα άσμα που τραγουδούσε η Αρβανιτάκη, διαπιστώνει πως "τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά" , αν θυμαστε.

Συμφωνώ απολύτως. Και ένα άλλο άσμα, που το λατρεύω και που καθε φορα που τ' ακούω, αντιδρώ με τον ίδο τρόπο, μεταμορφώνομαι σε κλαίουσα ιτιά, λέγεται 20 years. Το γνωστο και μη εξαιρετέο. Των γνωστών κα μη εξαιρετέων PLACEBO. Τους οποίους ούτε χτες αξιώθηκα να δώ.

'Οταν το (ξανα)ακούσετε, θυμηθείτε αυτο το ζιζάνιο τον Molko. Σας διαβεβαιώ πως δεν είναι 20 χρονων. Το πιστεύετε;


( στη λατρεμένη μου blog-τετράδα. Again. Κι αν το ένα "μέλος" της είναι συνομήλικο μου, δεν υπολείπεται σε τρέλα!)


( οι μακρυμαλλούσες εδώ, ξέρουν ακριβώς τι του πρέπει του 'Υλα, και σας βεβαιώνω πως δεν πτοήθηκαν απ΄τις φωνες του... J.W.WATERHOUSE- Hylas and the Nymphs)




ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΓΚΗΣ

Διαισθάνομαι πως θα με σιχτιρίσετε όταν φτάσετε στο ερώτημα που θελω να σας θέσω, λίγο παρακάτω. 'Οσοι μπείτε στον κόπο να διαβασετε μεχρι εκεί. 'Η ότι θα γεμισετε την οθόνη με το " παρασημο της ανοιχτής παλάμης" . Εγώ όμως θα σας τη θεσω την ερώτηση- πέστε το σαδισμό, πέστε το αφέλεια, πέστε το όπως γουσταρετε, δε με νοιάζει.
'Οταν είμαι στον πάτο, είμαι στον πάτο. Και επειδή έχω υπόψη μου τουλάχιστον 2 πρόσωπα που εκτιμώ βαθιά κι έχω μέσα στη καρδιά μου, και τα οποία περνανε ζορικες ώρες, θέτω την ερώτηση πρώτα στον εαυτό μου, για να πάρω θαρρος και μετά σε σας, επειδή μ' ενδιαφέρουν οι απαντήσεις σας.

Για όλα φταίει ο Τολστόι: " 'οταν δεν ξερω πως να ενεργήσω σε μία κατάσταση, ρωτάω τον εαυτό μου: " τι θα έκανα αν επρόκειτο να πεθάνω αύριο;" "


Ιδού λοιπόν το "δώρο" μου προς εσάς για το Σαββατοκύριακο. Και κυρίως γαι το ζευγαρι των ματιών που ίσως στενοχώρησα χτες.... Γιατι είμαι ένα χαζο κι ενθουσιώδες ξωτικό, που δεν κατέχει τ' ανθρώπινα.
Πριν αρχίσετε να κατεβαζετε καντήλια, σας λέω πως αυτο το ερώτημα μπορεί ν' αποδειχθεί η αποτελεσματικότερη ώθηση προς τη ζωή, παρά το δυσοίωνο περιεχόμενό του.

Εγώ πάντως αν επροκειτο να πεθανω αύριο, κι αυτο το τέλος ήταν αμετάκλητα βέβαιο, νομιζω θ' ακολουθούσα τη συμβουλή της 'Εμιλυ Ντίκινσον: "να κάνεις αυτό που φοβάσαι"...


Αναμένω τα σχόλιά σας και μην ανησυχείτε, το ξωτικο όλα θα τα δεί και θα τα απαντήσει. Ακόμη κι αν για μερικά αργήσει δύο μέρες. Σας φιλώ .



auburn Kate



(αυτοι, λένε πως είναι αδέλφια, J.W.WATERHOUSE- Sleep and his half brother Death )