Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΑΣΤΕΡΙΑ...


Σε μία κρίση αυτοϋπονόμευσης. όλοι οι δραστηριοποιούμενοι στην blog-σφαίρα. θα έπρεπε να επισκεφτούμε τα δικα μας blogs ως τρίτοι. Να τα κοιτάξουμε, διαβάσουμε ως τρίτοι. Τί θα δούμε; Τί θα προτιμήσουμε να μην δούμε;
Είναι πράγματι το blog η ευκαιρία καθενός να ικανοποιήσει το απωθημένο του γι' αναγνώριση, καταξίωση ίσως, ή αυτά προ-υποτίθενται, και απλώς ενδυναμώνουν την (προ)υπάρχουσα φήμη;
Μία ματιά στον "καταγραφέα επισκέψεων" του κάθε blog, το περίφημο "view my profile", λέει πολλά κατά τη γνώμη μου. 'Εχετε προσέξει φανταζομαι ένα μικρό τετραγωνάκι σ'αυτή τη σελίδα του προφίλ, με τον τίτλο "profile visits"- Διαβάζεις, ας πουμε, σ' ένα προφίλ τον εντυπωσιακό αριθμό των 5.000 επισκέψεων και σ' ένα άλλο τον πεινιχρό αριθμο των 30. Δεν γνωρίζω αν ως επισκέψεις προσμετρώνται και οι δικες μας αναγνώσεις, του δικού μας προφίλ, επειδή βρε αδερφέ θέλαμε να δούμε τη φάτσα μας απέναντι , που θά' λεγε κι ο Παπαγιώργης.
Εν πάσει περιπτώσει, η καταμέτρηση υπαρχει και βαζει σε σκέψεις το blogόπαιδο, "δηλαδή , τώρα εγώ που έχω μονο 30 επισκέψεις , σημαίνει ότι είδαν, διάβασαν ή δεν διάβασαν και απήλθαν ; και δεν έκαναν και σχόλια! Και αν δεν είδαν το προφίλ μου (άρα και τα κείμενα ενδεχομένως, πρίν το προφίλ μου, τόσοι πολλοί, σημαίνει ότι εγώ δεν...; "
Μετά θυμάται εκείνη τη ρήση του Warhol περί 15λεπτης διασημότητας κ.λ.π, κ.λ.π και σκέφτεται: " βρε μήπως είναι καλύτερα να μ' επισκέπτονται λίγοι, παρά όλη η επικράτεια; Κι αν, αν λέγω, καβαλήσω τον κάλαμο της ματαιοδοξίας και της φιλαυτίας (δύο καλάμους δηλαδή) και νομίσω πως είμαι ο Σείριος του blog-στερεώματος, και τυφλωθώ απ' την ίδια μου τη λαμψη;
Με τον κίνδυνο της τύφλωσης να υπαρχει στο διακειμενικο χώρο, ο blogger θέτει το ψυχοσωτήριο ερώτημα: "μήπως δεν πρέπει ν' ανησυχώ; Μήπως κι εδώ ισχύει το γνωστό " μωρέ άμα έχεις φτιάξει όνομα , ό,τι και να κάνεις, και πανηλιθιότητα να είναι, θα την δεχτούν"; Μήπως, για να το διατυπώσουμε λογιότερα, αν το σακούλι σου είναι άδειο , ερχόμενος στην αγορά, "τον έπαινο του δήμου και των Σοφιστών" δεν πρόκειται να τον απολαύσεις; Είναι η blog- σφαίρα τράπεζα που σου αποφέρει τόκους, μόνο αν έχεις να της δώσεις ένα μεγάλο κεφάλαιο, ή ανταμείβει και τους "μικροκαταθέτες" ;
Μπορεί το Μηδέν να γίνει Ένα, να γίνει αποδεκτό ως 'Ενα, όντας με μηδενικό, ούτως ειπείν ,παρελθόν ;
'Εχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες ή , για να γίνω πιό ενοχλητική, όμοιες ευκαιρίες στην blog-επικράτεια; Ή μήπως αναπαράγεται εν αγνοία μας η επιφάνεια ή η αφάνεια που μας συνοδεύει στην εκτός διαδικτύου δραστηριότητα;
Με τι κριτήρια διαβάζουμε στην blog-βιβλιοθήκη; Διαβάζουμε το "νεοεισερχόμενο" ή τον παλιό , δοκιμασμένο και ίσως γνωστό από άλλους τομείς; Διαβάζουμε σαν φρεσκοερωτευμένοι, που θαμπωνόμαστε με τα χαρισματα του ερώμενου, σα να τα βλέπουμε για πρώτη φορά; Ή διαβαζουμε σαν σύζυγοι με χρονική προϋπηρεσία 20ετίας, ενθυμούμενοι την απόλαυση, συγκίνηση, που μας χάρισε το έτερον ήμισυ στο παρελθόν, και τώρα ενθουσιαζόμαστε υπό το πρίσμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος; Εξ αντανακλάσεως;
Εν ολίγοις, μας ενδιαφέρει "από που κρατάει η σκούφια" όποιου διαβάζουμε, ή μπαίνουμε ξυπόλητοι στο χωράφι της νέας γραφής;
Επειδή όλοι γράφουμε έχοντας στο μυαλό μας έναν "ιδανικό αποδέκτη" των γραπτών μας. Ακόμη και όταν δεν το παραδεχόμαστε...
Επειδή, νομίζω, το θεμα δεν είναι να βρίσκουμε μονο τις απαντήσεις, αλλά να θέτουμε τα ερωτήματα...


auburn kate

(εικόνα: The Italian Comedians-J.A.WATTEAU, πηγή:www.wga.hu)